ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

Πολλοί στις μέρες μας προτρέχουν και βγάζουν αλόγιστα συμπεράσματα την ώρα μάλιστα που η Οικουμένη διατρέχει τεράστιο κίνδυνο λόγω της πανδημίας και θρηνεί χιλιάδες θύματα. Στο στόχαστρο φυσικά και οι κληρικοί παντός βαθμού.

Παρακολουθώντας κι εγώ όλα αυτά τα περίεργα σχόλια και τις επιδείξεις "Ορθόδοξου" φρονήματος από ορισμένους, θυμήθηκα μερικά ανάλογα παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας:

Πρώτον θυμήθηκα τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Πέτρο. Τούτος ο μέγας αυτός άγιος της Ορθοδοξίας μετά τον διωγμό του Διοκλητιανού, ακολούθησε την επιείκεια στο ζήτημα των αποστατών χριστιανών (δηλαδή σ' αυτούς που είτε θυσίασαν στα είδωλα, είτε πλήρωσαν για να λάβουν ψεύτικο πιστοποιητικό χωρίς να θυσιάσουν). Ποια επιείκεια ακολούθησε; Δέχονταν σε εκκλησιαστική κοινωνία τους αποστάτες μετά από πρόσκαιρη μετάνοια.

Μάλιστα ο ίδιος όσο διαρκούσε ο διωγμός είχε φύγει από την Αλεξάνδρεια και είχε κρυφτεί.

Με την τακτική αυτή διαφώνησε ο Μελίτιος (επίσκοπος Θηβαϊδας) ο οποίος κατηγόρησε τον Πέτρο για αποστάτη (επειδή είχε κρυφτεί) και χειροτόνησε ο ίδιος επισκόπους σε κενές θέσεις.

Όταν γύρισε ο Πέτρος καθαίρεσε τον Μελίτιο (307) κι έτσι δημιουργήθηκε το Μελιτιανό σχίσμα.

Ξέρετε πως τελειώθηκε ο Πέτρος; Πέθανε με μαρτυρικό θάνατο.

Ποιο ήταν το τέλος του Μελιτίου; Του απαγορεύτηκε να λειτουργεί διατηρώντας όμως τη θέση του. (δέχτηκε τελικά ο ίδιος την επιείκεια της Εκκλησίας)

Την ίδια τακτική με τον Πέτρο είχε ακολουθήσει λίγο νωρίτερα και ο άγιος Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνος, ο οποίος κατά τον διωγμό του Δεκίου κρύφτηκε κι αυτός γιατί θεωρούσε ότι δεν έπρεπε να εκτεθεί ανυπεράσπιστος στους διώκτες του. Και αυτός κράτησε στάση επιείκειας στους αποστάτες, και αυτός βέβαια κατηγορήθηκε για προδότης της πίστεως από τον πρεσβύτερο Νοβάτο και τον διάκονο Φηλικίσσιμο.

Το αποτέλεσμα και πάλι το γνωρίζετε: Ο άγιος Κυπριανός είναι σήμερα άγιος της εκκλησίας μας, οι δε καταδικάζοντες αυτόν κατέληξαν αιρετικοί δημιουργώντας το σχίσμα του Φηλικίσσιμου.

Λίγο αργότερα άλλοι φανατικοί η χήρα Λουκίλλα και ο επίσκοπος Μαύρων Καλυβών Δονάτος δημιούργησαν άλλο σχίσμα, σχηματίζοντας την λεγόμενη εκκλησία των αγίων ή μαρτύρων, σχίζοντας τα ιμάτιά τους απέναντι στους "προδότες" επισκόπους και ιερείς που είχαν παραδώσει ιερά βιβλία κατά τον διωγμό και πάλι του Διοκλητιανού. Καταδικάστηκαν βέβαια κι αυτοί από την σύνοδο της Αρελάτης το 314.

Ας σταματήσουμε προς το παρόν εδώ.

Συμπέρασμα: Ο φανατισμός και ο ευσεβισμός ποτέ δεν δικαιώθηκαν από την Εκκλησία, απεναντίας η μετριοπάθεια και η επιείκεια στόλισαν σε αμέτρητες περιπτώσεις εκείνους που την ακολούθησαν. Εκείνοι δε που παντού γύρω τους έβλεπαν προδότες και αποστάτες χάθηκαν στη λήθη της ιστορίας.

Πολλά θα ακούσουμε λοιπόν όσο περνούν οι ημέρες και όσο θα ζυγώνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα. Πολλοί κληρικοί θα κατηγορηθούν για αποστάτες ή προδότες της πίστεως. Πολλοί θα διαρρήξουν τα ιμάτιά τους και θα προβάλλουν τον εαυτό τους ως έναν από τους ελάχιστους "υπερασπιστές" της πίστεως και "υπέρμαχους" της Ορθοδοξίας. Δείτε τα παραπάνω παραδείγματα και προσπαθείστε να να μαντέψετε και το τέλος. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο...

Μπόρα είναι αδελφοί μου και θα περάσει. Όχι λοιπόν στις διαιρέσεις. Ενότητα και υπομονή χρειάζεται τούτες τις ώρες. Καλή Ανάσταση σε όλους!