Η μετάνοια σώζει;

Μετάνοια. Μία πνευματική κατάσταση ευλογημένη. Είναι όμως πάντα έτσι;

Μετάνοια με μετάνοια έχει διαφορά. Διότι αν κάποιος κάνει γονυκλισίες, νηστεύει, ταλαιπωρεί το σώμα του με ρήψη στάχτυς, αν αλυσοδένεται, αν νηστεύει με ακραία και έντονη νηστεία ή ακόμα κι αν σχίζει τα ρούχα του ως ένδειξη έντονης θλίψης, αυτά όλα δεν τον ωφελούν καθόλου αν δεν σχιστεί εσωτερικά η καρδιά. Όλα προς το θεαθήναι τα παραπάνω και ουσία μηδαμινή.

Και το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο θλιβερό. Οι δαίμονες να μας νικούν όταν αμαρτάνουμε, πράγμα φυσιολογικό, αλλά να μας νικούν και όταν "μετανοούμε" πράγμα αντιφατικό-αφύσικο.

Ο Θεός δεν ψάχνει να δει σε μας ενέργειες μετανοίας, αλλά βαθαίνει το βλέμα του στην καρδιά. Και άραγε τι θα βρει εκεί. Θα βρει άραγε μία καρδιά πενθούσα και κλαίουσα για τς αμαρτίες της, θα βρει μία καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη; Αν ναι , τότε όλα είναι καλά. Ο παράδεισος δεν είναι μακριά. Μάλλον δε αυτή η ευλογημεήνη ψηχή των βιώνει από τώρα.

Αν όμως αντιθέτως βρει την καρδιά μας αλαζονική, αμετανόητη, άκαμπτη προς τον πλησίον, τότε ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι προσευχές, ούτε οι αγρυπνίες, ούτε οι νηστείες και οι ελεημοσύνες μας ωφέλησαν. Μάλλον δε αντί όλα αυτά να γίνουν εργαλεία σωτηρίας, έγιναν αιχμηρά μαχαίρια που στράφηκαν εναντίον μας....