570 π.Χ προφήτης Ιεζεκιήλ
592-570 π.Χ ΙΕΖΕΚΙΗΛ
Πρόλογος
Το όνομά του σημαίνει Θεός ισχυρός. Ήταν υιός του Βουζεί και ανήκε σε ιερατική οικογένεια. Ήταν σύγχρονος του Ιερεμία, έδρασε και πέθανε στην Βαβυλώνα. Δύο ήταν οι μεγάλοι σταθμοί στη ζωή του προφήτη. Πρώτος κατά το έτος 597 π.Χ όταν απήχθη αιχμάλωτος μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες του στην Βαβυλώνα και δεύτερος το 586 π.Χ όταν καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ.
Σε ηλικία τριάντα ετών εκλήθη στο προφητικό αξίωμα 592 π.Χ το οποίο ΄΄ασκησε μέχρι το 570 π.Χ. Ήταν έγγαμος, η γυναίκα του πέθανε κατά την ημέρα καταλήψεως της Ιερουσαλήμ. Δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για την ζωή του παρά μόνον ότι πέθανε στην Βαβυλώνα. Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Ιουλίου.
Κεφάλαιο πρώτο
Ο Θεός εμφανίζεται στον Ιεζεκιήλ με θαυμαστό τρόπο. Ανεμοστρόβιλος, σκοτεινό νέφος και πυρ ως σύμβολα της Θείας παρουσίας εμφανίζονται στον προφήτη κατά το τριακοστό έτος της ηλικίας του. Πρώτα ο προφήτης βλέπει και περιγράφει τέσσερα ανθρώπινα ομοιώματα (τα αποκαλεί ομοιώματα, διότι τα υπερκόσμια είναι ανέκφραστα), τα οποία έχουν τέσσερις πτέρυγες, εκ των οποίων οι δύο μπροστινοί καλύπτουν το μπροστινό μέρος του προσώπου τους, ενώ οι άλλες δύο εκτείνονται προς τα πίσω. Κάθε Χερουβείμ (περί αυτών πρόκειται) έχει τέσσερα πρόσωπα (τέσσερα πρόσωπα σε μία κεφαλή και όχι τέσσερις κεφαλές) όμοια με πρόσωπο ανθρώπου (βασιλεύς της φύσεως) , μόσχου (αντιπρόσωπος των ήρεμων ζώων), λέοντος (αντιπρόσωπος των άγριων ζώων) και αετού (αντιπρόσωπος των πτηνών) βλέποντας προς τις τέσσερις διευθύνσεις του ορίζοντα, δεικνύοντας έτσι ότι ο Θεός διά των οργάνων του επισκοπή επί του παντός. Τα ζώα αυτά είναι ζωγραφισμένα και στους τέσσερις ευαγγελιστές. Ο άνθρωπος στον Ματθαίο για να δειχθεί ότι αυτός εκθέτει το ανθρώπινο του Θεού, ο αετός στον Ιωάννη για να δειχθεί το θείον του Λυτρωτού, ο λέων στον Μάρκο για να δειχθεί η μεγαλειότητα του Κυρίου, ο Λουκάς ως μοσχάρι για να δειχθεί η θυσία του Κυρίου.
Ο προφήτης παρακάτω περιγράφει: Κάθε χερουβείμ είχε δύο χέρια και σκέλη άνευ αρμών, αλλά στρόγγυλα. (με αυτόν τον τρόπο δεικνύεται ότι οι άγγελοι στον ουρανό δεν παντρεύονται, δεν έχουν σαρκικές επιθυμίες). Διέθεταν όχημα με τροχούς τους οποίους τα χερουβείμ με τα σκέλη κινούσαν. Το ουράνιο αυτό άρμα κινούνταν προς όλες τις διευθύνσεις χωρίς να χρειάζεται η κλήση των τροχών. Ο Θεός με την παρουσία των Χερουβείμ μας δείχνει ότι τα πάντα βρίσκονται υπό την στενή παρακολούθηση του Κυρίου. Επομένως η αληθινή ευτυχία ή δυστυχία κάθε έθνους δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά ανήκει στον πνευματικό κόσμο. Ο Θεός επίσης θέλει να μας δείξει ότι δεν βρίσκεται μέσα μόνον κλεισμένος στον ναό, ούτε περιορίζεται η δράση Του σε έναν μόνον λαό, αλλά η κυριαρχία Του εκτείνεται σε όλο τον κόσμο.
Επί των Χερουβείμ υπήρχε στερέωμα του ουρανού όμοιο με κρύσταλλο και επί του στερεώματος τούτου μορφή ανθρώπου καθημένου εν θρόνω, ο οποίος φεγγοβολούσε με λάμψη ουράνιου τόξου. Το στερέωμα αυτό κανείς δεν μπορούσε να υπερβεί, ο Θεός όμως διά της αγάπης Του μπορεί να κατέλθει ανά πάσα στιγμή προς τα δημιουργήματά Του. Το ουράνιο αυτό όχημα διατάχθηκε από τον Θεό αιφνιδιαστικά να σταματήσει μπροστά στον Ιεζεκιήλ. Πλέον ο προφήτης αυτά που έβλεπε από μακριά τώρα τα βλέπει από κοντά, και διά μέσου του ουράνιου αυτού άρματος μπορεί να διακρίνει και να περιγράψει τον θρόνο του Θεού. Πάνω στον θρόνο αυτό κάθονταν κάποιος με ανθρώπινη μορφή (ενανθρώπιση του Θεού). Άρα ο καθήμενος επί του θρόνου είναι ο Χριστός. Αναγκαίο είναι να τονίσουμε ότι ο Ιεζεκιήλ δεν είδε την Θεία δόξα, αλλά ομοίωμα αυτής. Αυτό το όραμα το είδε ο προφήτης με τις εσωτερικές και όχι τις εξωτερικές του αισθήσεις.
Κεφάλαιο δεύτερο
Ο Ιεζεκιήλ προσκαλείται στο προφητικό αξίωμα. Αισθάνθηκε αιφνιδίως να καταλαμβάνεται από Θεία δύναμη. Ήταν απαραίτητο να ενισχυθεί ο προφήτης για το έργο του, διότι επρόκειτο να αποσταλλεί σε δύσκολο και απειθή λαό. Τα παθήματα των προγόνων τους δεν έγιναν σ’ αυτούς μάθημα, αλλά συνήθεια. Παρόλα αυτά όμως ο λαός αυτός πρέπει να καταλάβει ότι διά μέσου του Ιεζεκιήλ μιλά σ’ αυτούς ο Θεός. Ίσως λοιπόν ακούγοντας μετανοήσουν.
Ακολουθεί η χειροτονία του προφήτη: «Επρόσεξα και να! Είδα χείρα ηπλωμένη προς εμέ κρατούσαν εν ειλατήριον». Το χέρι του Θεού που με παρόμοιο τρόπο άγγιξε το στόμα του Ιερεμία, δίδει τώρα στον Ιεζεκιήλ ένα βιβλίο για να καταπιεί. Με αυτόν τον τρόπο δηλώνεται πως ο προφήτης πρέπει να καταπιεί το λόγο του Θεού, ώστε ο Θεός να ομιλεί από μέσα του. Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου ήταν θρήνοι και δυστυχίες σε ποιητική μορφή.
Κεφάλαιο τρίτο
Ο προφήτης συγκατατίθεται στο θέλημα του Θεού και καταπίνει το βιβλίο που του δίδεται. Πρέπει να αφομοιώσει πλήρως το περιεχόμενο αυτού. Αν και το περιεχόμενο ήταν θρήνοι και φρικτά «ουαί», εν τούτοις είχαν ευχάριστη και γλυκιά γεύση σαν μέλι, διότι αυτά ήταν λόγια του Θεού. Το να κληθεί κανείς στο προφητικό αξίωμα είναι μεγάλη τιμή, έτσι οι δυσκολίες δεν αποθαρρύνουν αλλά αντιθέτως δίνουν χαρά στον κληθέντα.
Οι Ιουδαίοι στους οποίος αποστέλλεται ο προφήτης είναι χειρότεροι των εθνικών και των ειδωλολατρών, διότι αυτοί αν καλούνταν από τον Θεό θα μετανοούσαν. Το ερώτημα είναι γιατί τότε ο Θεός δεν κάλεσε τα έθνη αλλά τους Ιουδαίους; Αυτό είναι το μυστήριο της δωρεάς του Θεού.
Ο προφήτης οπλίζεται από τον Κύριο με άκαμπτο φρόνημα. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον αποθαρρύνει από το να εκτελέσει μέχρι τέλους το έργο του.
Στη συνέχεια ο προφήτης εγκαταλείπει τον τόπο στον οποίο αρχικώς εκλήθη, και οδηγείται από το Πνεύμα του Θεού δι’ αέρος και ιπτάμενος (!) στην περιοχή Τελ Αβίβ. Εκεί θα συναναστραφεί με τους συμπατριώτες του για επτά μέρες. Θα αναλάβει την ευθύνη για κάθε ψυχή ξεχωριστά, αναλαμβάνει να οδηγήσει το πλανεμένο και δυσκολοκυβέρνητο αυτό λαό σε μετάνοια.
Για τον λόγο αυτό και με αυτό το φοβερό βάρος ευθύνης ο Ιεζεκιήλ πρέπει νύχτα και ημέρα να παροτρύνει τους συμπατριώτες του δίχως να φοβηθεί, να απομακρυνθούν από τον παράνομο τρόπο της ζωής τους.
Ο προφήτης ξεκινά το έργο του όχι με λόγια, αλλά με μία συμβολική πράξη. Μένει έγκλειστος, σιωπηλός και δεμένος μέσα στο σπίτι του. Αντί να μεταβεί αυτός προς τον λαό να κηρύξει και κανείς να μην τον ακούει, αναγκάζει τον λαό να έρχεται στο σπίτι του και να τον ρωτούν. Ο προφήτης θα παραμείνει σιωπηλός και σ’ αυτή την κατάσταση μέχρι να καταστραφεί η Ιερουσαλήμ.
Κεφάλαιο τέταρτο
Ο προφήτης διατάσσεται να χαράξει σε μία πέτρα την λέξη «Ιερουσαλήμ» και να την κάνει να φαίνεται σαν μια πόλη που τελεί υπό πολιορκία. Στη συνέχεια παίρνει σιδερένιο τηγάνι και το τοποθετεί μεταξύ αυτού και της πόλεως. Με την πράξη αυτή ο Ιεζεκιήλ θέλει να δείξει στους συμπατριώτες του ότι η πολιορκία της Ιερουσαλήμ είναι βέβαιο γεγονός και ότι δεν υπάρχει διαφυγή των πολιορκημένων. (σιδηρούν τείχος)
Στη συνέχεια ο προφήτης διατάσσεται από τον Θεό να ξαπλώσει στο πλευρό του το αριστερό για εκατόν πενήντα μέρες το οποίο συμβολίζει το βασίλειο του Ισραήλ. 150 έτη δηλαδή θα διαρκέσει η αιχμαλωσία του βασιλείου του Ισραήλ. 40 χρόνια διήρκησε η ταυτόχρονη αιχμαλωσία και των δύο βασιλείων. Από το 722-586 π.Χ διήρκησε η Ασσυριακή κατοχή στην περιοχή του Ισραήλ, στρογγυλά 150 χρόνια. Στη δε δεξιά πλευρά του, συμβολίζει το βασίλειο του Ιούδα έλαβε εντολή παρά του Θεού ο προφήτης να πλαγιάσει 40 μέρες, δηλαδή 40 χρόνια από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ μέχρι της επανόδου των ισραηλιτών. (586-538 π.Χ).
Κατά το διάστημα αυτό ο προφήτης τρέφεται με ελάχιστη τροφή κατωτέρας ποιότητας και απαγορευμένης από τον νόμο του Θεού και πίνει ελάχιστο νερό, πράγμα που συμβολίζει την πείνα και την ανέχεια που θα ξεσπάσει μετ’ ολίγον στην Ιερουσαλήμ. Οι Ισραηλίτες τελικά θα βρεθούν αιχμάλωτοι στα έθνη απ’ όπου θα αναγκαστούν να τραφούν με ακάθαρτες νομικώς τροφές.
Στη συνέχεια ο προφήτης διατάσσεται να χρησιμοποιήσει στο διάστημα της απομόνωσής του ως καύσιμη ύλη ανθρώπινα περιττώματα, πράγμα ακάθαρτο και βδελυρό από τον Μωσαϊκό νόμο. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός θέλει να δείξει το πόσο μόλυναν οι ισραηλίτες τον ναό του Θεού με την λατρεία των ειδώλων. Ο προφήτης όμως προσεκτικός τηρητής του νόμου εκδηλώνει την άρνησή του να χρησιμοποιήσει τα ανθρώπινα περιττώματα για καύσιμη ύλη. Ο Θεός συγκατανεύει και δίδει σ’ αυτόν αντί των ανθρωπίνων, περιττώματα βοών.
Κεφάλαιο πέμπτο
Ο προφήτης διατάσσεται από τον Θεό να περάσει με κοφτερό ξυράφι το τριχωτό της κεφαλής του. Αυτή η πράξη συμβολίζει την καταστροφή που θα επιφέρουν στην Ιουδαία οι Βαβυλώνιοι. Ο Ιεζεκιήλ ως ιερεύς ήταν απαγορευμένο να ξυρίσει μαλλιά και γένια, προβαίνει όμως σ’ αυτή την ατίμωση για να δείξει με αλληγορικό τρόπο το πώς θα ατιμασθούν εντός ολίγου Ιουδαίοι και Ισραηλίτες.
Στη συνέχεια χωρίζει τις ξυρισμένες τρίχες σε τρία μέρη. (ή σε τέσσερα κατά τους Ο΄) Το ένα τρίτο το καίει θέλοντας να πει ότι το 1/3 των κατοίκων της Ιερουσαλήμ θα τελειωθούν από πείνα και λοιμό κατά την πολιορκία. Άλλο 1/3 το καίει συμβολίζοντας τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ που θα πεθάνουν διά ρομφαίας. Το δε τελευταίο διατάσσεται ο προφήτης να διασκορπίσει στον αέρα συμβολίζοντας την εξορία και την αιχμαλωσία των υπόλοιπων ισραηλιτών. Από το τελευταίο τμήμα των τριχών ο Θεός ζητά από τον Ιεζεκιήλ να πάρει λίγες τρίχες και να τις τυλίξει με το ένδυμά του. Αυτό συμβολίζει το ελάχιστον διασωθέν ευλογημένο από τον Θεό μεσσιανικό υπόλοιπο από το οποίο θα εξέλθει και ο Μεσσία Χριστός.
Κεφάλαιο έκτο
Οι ισραηλίτες επιδίδονταν με μανία στην ειδωλολατρία. Τα βουνά, τα δάση και κάθε τόπος που λατρεύονταν τα μυσαρά είδωλα θα καταστραφούν. Μαζί όμως με τα είδωλα θα καταστραφούν και οι ειδωλολάτρες εκτός από μια μερίδα εξ’ αυτών που θα οδηγηθεί στην αιχμαλωσία. Θα έρθει κάποια μέρα που αυτοί θα μετανοήσουν και τότε Θεία δυνάμη θα επιστρέψουν και πάλι πίσω στην πατρίδα τους. Ο προφήτης εγκρίνει αυτά που επρόκειτο να συμβούν, όχι γιατί χαίρεται για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, αλλά για την επιβολή της Θείας δικαιοσύνης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο το Ισραήλ θα εξιλεωθεί από τις πολλές αμαρτίες του.
Κεφάλαιο έβδομο
Οι Ιουδαίοι δεν ήθελαν να ακούσουν καθόλου για καταστροφές και πολέμους, είχαν στηριχθεί πλήρως στους ψευδοπροφήτες που μέχρι τούδε τους υπόσχονταν ειρήνη και ευημερία. Γι’ αυτό ο Θεός επαναλαμβάνει διά μέσου του προφήτου πολύ παραστατικά ότι «το τέλος έρχεται»! Μάταια πλέον είναι τα χρήματα και τα κοσμήματα, μάταιη κάθε μορφής αντίσταση, τα πάντα θα βεβηλωθούν ακόμη και ο ναός του Θεού. Όταν τα προφητευμένα γεγονότα θα εκπληρωθούν ,τότε ο λαός θα κατανοήσει ότι όχι ο εχθρός, αλλά ο Κύριος τους κατέστρεψε. Μερικοί θα καταφύγουν τότε στους προφήτες για να τους πουν αν ο Θεός επέμβει για να σώσει τον λαό Του. Όμως και οι προφήτες και οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι και οι γέροντες του Ιουδαϊκού λαού θα σιωπούν. Τότε οι Ιουδαίοι θα κατανοήσουν ότι πλέον δεν θα έχουν καμιάς είδους καθοδήγηση, ούτε εξ’ ουρανού, ούτε επί της γης.
Κεφάλαιο όγδοο
Τον Αύγουστο του 592 π.Χ, έξι χρόνια μετά έναρξη της αιχμαλωσίας, ο Ιεζεκιήλ είδε ένα όραμα: Δεν είδε, αλλά αισθάνθηκε ένα χέρι το οποίο τον έπιασε από την κόμη της κεφαλής και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Στην πραγματικότητα δεν μεταφέρθηκε σωματικώς, αλλά ψυχικώς. Η ψυχή λοιπόν του προφήτη βλέπει εκεί την μεγάλη πνευματική κατάπτωση των συμπατριωτών του. Άλλοι λάτρευαν τον θεό του εμπορίου, άλλοι την Αστάρτη, άλλοι τον Βάαλ, άλλοι ζωγραφισμένα ζώα στους τοίχους.
Για την ειδωλομανία τους αυτή οι Ισραηλίτες αντί να ντρέπονταν δικαιολογούνταν λέγοντας: «Ο Κύριος δεν μας προσέχει, ο Κύριος έχει εγκαταλείψει τη χώρα του και γι’ αυτό καταφεύγουμε σε ξένους θεούς».
Θα νόμιζε κανείς ότι τουλάχιστον οι ιερείς θα παρέμεναν στέρεοι στην πίστη τους στον Θεό. Ο προφήτης όμως τοποθετήθηκε από την χείρ Κυρίου μεταξύ του Νάρθηκα και του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, δηλαδή θέση ιεροτάτη. Από κει είδε τους ιερείς με στραμμένα τα οπίσθιά τους προς τον ναό του Κυρίου, προσκυνούντες τον ήλιο…
Κεφάλαιο ένατο
Ο Κύριος με δυνατή φωνή εκφωνεί τις απειλές Του των οποίων αυτήκοος μάρτυς είναι ο Ιεζεκιήλ: Έξι άγγελοι με μορφή ανθρώπου οι οποίοι συμβολίζουν τους έξι στρατηγούς των Βαβυλωνίων διατάσσονται από τον Θεό να χτυπήσουν τους ένοχους Ιουδαίους οι οποίοι μόλυναν τον εαυτό τους με την ειδωλολατρία.
Τιμωρός είναι ο Ίδιος ο Θεός. Ο προφήτης τον βλέπει να αφήνει προς στιγμή τον επουράνιο χερουβικό του θρόνο και κατέρχεται στο εσωτερικό του ναού της Ιερουσαλήμ απ’ όπου διατάσσει την τιμωρητική απόφασή Του.
Ποιοι μπορούν να διαφύγουν της οργής του Κυρίου; Μόνο αυτοί που νωρίτερα στέναξαν κατά της μυσαρής ειδωλολατρίας. Αυτοί σημαδεύτηκαν ένας έκαστος ξεχωριστά με σημάδι σωτηρίας από τον Θεό ο Οποίος δι’ αυτού του τρόπου δείχνει και σε μας πόσο επιμελείται για την σωτηρία μας.
Κανείς ένοχος δεν θα γλιτώσει είτε είναι ιερεύς , είτε πρεσβύτερος, είτε νέος, είτε άνδρας ή γυναίκα. Πρώτοι όμως απ΄όλους θα τιμωρηθούν οι ιερείς οι οποίοι διέπραξαν και τις βαρύτερες αμαρτίες μολύνοντας με την λατρεία των ειδώλων τον ναό του Θεού.
Κεφάλαιο δέκατο
Με πύρινα κάρβουνα από τους τροχούς του άρματος των Χερουβείμ θα καεί η μεγάλη πόλη της Ιερουσαλήμ. Το άρμα αυτό περιγράφεται αναλυτικά από τον προφήτη. Όχι μόνο τα Χερουβείμ, αλλά και το άρμα με τους τροχούς του είναι πλήρη οφθαλμών. Με αυτό τον τρόπο ο Θεός μας δείχνει ότι τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί από Κείνον. Ούτε λάθος, ούτε αδικία παρά τω Θεώ υπάρχει όταν Εκείνος τιμωρεί τους ενόχους.
Ο προφήτης με την διεισδυτική ματιά του βλέπει την Ιερουσαλήμ και τον ναό της να καταστρέφεται, όμως ακόμη και την ώρα της πυρπόλησης των πάντων, η αυλή του ναού εμφανίζεται να είναι πλήρης λάμψεως της Θείας δόξης. Δηλαδή αν και ο ναός θα καταστραφεί η Θεία δόξα ουδόλως θα μειωθεί.
Η λάμψη αυτή κάποια στιγμή σβήνει. Ο προφήτης βλέπει τα Χερουβείμ να πετούν μακριά από τον ναό. Ο ίδιος ο Κύριος ανεβαίνει κι Αυτός στο άρμα Του και αναχωρεί. Με την πράξη αυτή ο Θεός δεικνύει την εγκατάλειψη του ναού και του λαού Του εξαιτίας του πλήθους των αμαρτιών και την αμετανοησίας που επικρατούσε.
Κεφάλαιο ενδέκατο
Ο Ιεζεκιήλ μεταφέρεται στην εξωτερική ανατολική πύλη του ναού και βλέπει δι οράματος εικοσιπέντε επίσημους άνδρες της πόλεως. Διαπιστώνει ότι αυτοί αποκοιμίζουν τους συμπολίτες τους υποσχόμενοι ψευδή ασφάλεια.
Σύντομα όμως τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Αντί να προστατευτούν όπως νόμιζαν από τα ψηλά τείχη της πόλεως περνούν εν στόματι μαχαίρας. Θυμίζουμε, ότι το 597 π.Χ ο Ναβουχοδονόσωρ επήλθε κατά της Ιερουσαλήμ την κατέλαβε και μερικώς κατέστρεψε τα τείχη της πόλεως. Οι Ιουδαίοι επιδιόρθωσαν τις ζημιές και πίστευαν στηριζόμενοι στην οχύρωση της πόλεως ότι θα αντισταθούν με επιτυχία στη επίθεση των Βαβυλωνίων.
Όμως ο προφήτης με την διεισδυτική ματιά του βλέπει και αναφωνεί:
«Αλίμονο- αλίμονο! Κύριε! Θα καταστρέψεις τελείως τους εναπολειφθέντες ισραηλίτες;». Ο Ιεζεκιήλ βρίσκεται σε απόγνωση διότι βλέπει τους ισραηλίτες που παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ να θανατώνονται από τους Βαβυλώνιους. Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ οι οποίοι δεν οδηγήθηκαν στην αιχμαλωσία κατά το 597 π.Χ νόμιζαν ότι ήταν προνομιούχοι από το Θεό. Τώρα όμως ο Ιεζεκιήλ τους βλέπει να θανατώνονται. Ο Θεόςκαθησυχάζει τον προφήτη, λέγοντάς του ότι οι εξόριστοι Ιουδαίοι και όχι οι εναπομείνατες θα αποτελέσουν τον πυρήνα του νέου Ισραήλ.
Ο Κύριος στο τέλος του οράματος εγκαταλείπει την Ιερουσαλήμ. Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε ότι εγκατέλειψε τον ναό. Πριν εγκαταλείψει οριστικά την Ιερουσαλήμ κάνει μία στάση στο όρος των ελαιών. Θυμόμαστε ότι από το ίδιο όρος ο Ιησούς Χριστός προφητεύει την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και από το ίδιο όρος ανελήφθη στον ουρανό.
Κεφάλαιο δωδέκατο
Επειδή οι Ιουδαίοι δεν έδωσαν βάση στα λόγια του Ιεζεκιήλ. Λαμβάνει τώρα ο προφήτης εκ νέου εντολή να αναγγείλει διά συμβολικών πράξεων την τύχη η οποία αναμένει τον πληθυσμό ο οποίος εναπέμεινε. Εν πρώτοις κάνει ότι κάνει ένας ταξιδιώτης, ανοίγει μια πλευρά του οίκου του για να αναχωρήσει από κει φορτωμένος με τις αποσκευές του. Με αυτό τον τρόπο θα οδηγηθούν στην εξορία οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ. Ο βασιλιά τους μάταια θα προσπαθήσει να σωθεί ανοίγοντας μία ρωγμή στον τοίχο κατά την νύχτα. Ο Ιεζεκιήλ κατόπιν υποχρεούται να φάει και να πιει με αγωνιώδη τρόπο για να δείξει την κατάπληξη η οποία θα βασιλεύει στην Ιερουσαλήμ και σε όλη την Ιουδαία με την εισβολή του Ναβουχοδονόσωρ.
Κεφάλαιο δέκατο τρίτο
Πολλοί ήταν οι ψευδοπροφήτες οι οποίοι για προσωπικό όφελος εξαπατούσαν τον ισραηλιτικό λαό. Οι προφητείες τους δεν προέρχονταν από τον Θεό και ως εκ τούτου δεν ήταν αληθινές.
Όταν εισήλθαν οι Χαλδαίοι στην Ιερουσαλήμ τότε αποκαλύφθηκε η απάτη τους. Διότι μέχρι εκείνη την ώρα υπόσχονταν ευημερία, ειρήνη και ασφάλεια φιμώνοντας συστηματικά τις αληθινές προρρήσεις των απεσταλμένων του Θεού.
Ο Κύριος δεν θα τους αφήσει ατιμώρητους. Θα τους αφανίσει από προσώπου Του. οι περισσότεροι εξ’ αυτών θα πεθάνουν από το μαχαίρι των εισβολέων και όσοι γλιτώσουν και οδηγηθούν στην αιχμαλωσία, δεν θα επαναπατριστούν ξανά, αλλά θα πεθάνουν με φρικτό τρόπο στην εξορία.
Δεν υπήρχαν όμως μόνο άνδρες ψευδοπροφήτες, αλλά και μάγισσες γυναίκες. Αυτές απειλούσαν με θάνατο όποιον δίκαιο άνθρωπο αρνούνταν να υπακούσει σ’ αυτές και τα ξόρκια τους. Το ερώτημα είναι το πώς αυτές οι μάγισσες γίνονταν πιστευτές από τον κόσμο. Απλούστατα, μέσα στις μαγείες τους επικαλούνταν το όνομα του Θεού λέγοντας πως απ’ Αυτόν έπαιρναν τις υποτιθέμενες μαντικές δυνάμεις τους.
Κεφάλαιο δέκατο τέταρτο
Οι ψευδοπροφήτες για να πείσουν και να παραπλανήσουν τον λαό προσέγγισαν με πονηρό σκοπό τον Ιεζεκιήλ. Ο προφήτης όμως αρνήθηκε να ενσωματωθεί στην απάτη τους και τους προειδοποίησε για τον επερχόμενο αφανισμό τους.
Γιατί όμως ο Θεός δεν έσωσε τους ισραηλίτες από τον αφανισμό χάρη αυτού του αγίου ανθρώπου; (εννοούμε τον Ιεζεκιήλ ο οποίος προσεύχονταν υπέρ των συμπατριωτών του)- Θυμηθείτε ότι ο Νώε δεν κατάφερε να σώσει τους συμπατριώτες του από τον κατακλυσμό, ούτε ο Δανιήλ τους ομοεθνείς του από την εξορία, αλλά ούτε και ο Ιώβ έσωσε τα ίδια τα παιδιά του από τον θάνατο. Όμως, αυτοί οι άνδρες σώθηκαν μεμονωμένα.
Κεφάλαιο δέκατο πέμπτο
Άμπελος που δεν καρποφορεί είναι πλέον άχρηστη. Η μόνη χρησιμότητά της είναι να καεί ως καυσόξυλο. Έτσι και το Ισραήλ ανάξιο φάνηκε ανά την πορεία των αιώνων και γι’ αυτό πρέπει να καταστραφεί.
Το Ισραήλ παρομοιάζεται ως άμπελος διότι από τη φύση του αυτό το φυτό μειονεκτεί έναντι άλλων δυνατών και ισχυρών δέντρων. Έχει όμως την δυνατότητα της αναρρίχησης, έτσι μπορεί να σκαρφαλώσει πάνω από τα δέντρα και να κρεμάσει πάνω σ’ αυτά τους καρπούς του. Στην αντίθετη όμως περίπτωση που δεν θα προοδεύσει, τότε σε τι πλέον χρησιμεύει; Ούτε για βέργα δεν χρησιμεύει αν κοπεί. Ο Κύριος θέλει να πει με όλα αυτά, ότι το Ισραήλ μεν μειονεκτούσε έναντι των άλλων δυνατών εθνών της εποχής. Οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες υπερτερούσαν και σε πολιτισμό και σε τέχνες. Το μόνο πλεονέκτημα των ισραηλιτών ήταν ότι κρατούσαν την αλήθεια του λόγου του Θεού. Αν λοιπόν και σ’ αυτόν τον τομέα φάνηκαν ανεπαρκείς τότε πια τι αξία τους απέμεινε;
Το μόνο που θα παραμείνει από το ισραηλιτικό έθνος θα είναι ο κεντρικός κορμός από τον οποίο θα εξέλθει ο Μεσσίας.
Κεφάλαιο δέκατο έκτο
Ο Θεός εξέλεξε τον ισραηλιτικό λαό και την Ιερουσαλήμ χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Με τι ομοίαζε το Ισραήλ; Με ένα ανήμπορο βρέφος έκθετο σε κινδύνους το οποίο κανείς δεν θέλησε να περιθάλψει. Ο Κύριος όμως αποφάσισε να το σώσει. Πως; Απελευθερώνοντας το έθνος αυτό από την Αιγυπτιακή κατοχή. Η αιχμαλωσία των ισραηλιτών στους Αιγυπτίους είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα, αφού μέσα σ’ αυτήν την περίοδο το βρέφος Ισραήλ ωρίμασε και εξελίχθηκε σε νεαρή παρθένο. Η παρθένος όμως αυτή παρέμενε γυμνή, διότι δεν είχε ενδυθεί ακόμη με τον θείο νόμο.
Έτσι ο Κύριος αποφάσισε ωσάν γαμπρός να νυμφευθεί την νεαρή αυτή παρθένο, την ένδυσε με την εν Σινά Διαθήκη Του. την έκανε βασιλοπούλα κοσμώντας την με λαμπρά ενδύματα και κοσμήματα. Η εποχή αυτή αντιστοιχεί στην εποχή του Σολομώντα και του Δαυίδ.
Παρόλα αυτά η νύμφη αποδείχτηκε εντελώς αχάριστη και άπιστη. Απάτησε τον σύζυγό της ενδύοντας σε ειδωλολατρικά έθνη. Συμπεριφέρθηκε σαν πόρνη η οποία χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις της για να προσελκύσει πελάτες. Με άλλα λόγια, οι ισραηλίτες αποδείχτηκαν ασεβέστεροι και των ειδωλολατρών διότι εκείνοι τουλάχιστον δεν παρέλαβαν τον νόμο του Θεού.
Τόσο πολύ αμάρτησαν ώστε ο Κύριος παρομοιάζει το Ισραήλ με πόρνη η οποία αντί να πληρώνεται, πληρώνει τους εραστές της. Οποίος εξευτελισμός και κατάντια…
Η τιμωρία λοιπόν που τους αρμόζει θα πρέπει να είναι άμεση και σκληρή. Θα τιμωρηθεί από τους ίδιους τους εραστές της αυτή η πόρνη. Δηλαδή τους Αιγυπτίους, τους Ασσυρίους και τους Βαβυλώνιους με τους οποίους συνευρέθηκε λατρεύοντας εκείνων τα είδωλα.
Ο στρατός των βαβυλωνίων παρουσιάζεται σαν ομάδα ισραηλιτών που λιθοβολεί μια πόρνη γυναίκα.
Αλλοίμονο: Οι Σαμαρίτες και οι Σοδομίτες φάνηκαν πιο άξιοι από τους ισραηλίτες. Γι’ αυτό θα υπάρξει γι΄αυτούς κοινή αποκατάσταση με όλα τα έθνη όταν δεχτούν την Καινή Διαθήκη του Μεσσία του Χριστού.
Κεφάλαιο δέκατο έβδομο
Παραβολικά ο Κύριος μίλησε στον προφήτη και είπε: Μέγας αετός μεταφέρει από το όρος του Λιβάνου στην Βαβυλώνα την κορυφή ενός κέδρου και την φυτεύει σε εύφορο χώμα για να γίνει άμπελος καρποφόρος. Η άμπελος όμως αυτή στρέφεται προς άλλον αετό. Ο πρώτος αετός την εκριζώνει και την ταπεινώνει.
Ο μεγάλος αετός συμβολίζει τον Ναβουχοδονόσωρα, οι μεγάλες πτέρυγές του και το σώμα του συμβολίζουν την έκταση της αυτοκρατορίας του. Το όρος του Λιβάνου συμβολίζει την Ιερουσαλήμ και ο κέδρος την βασιλική οικογένεια. Η κορυφή του κέδρου παριστάνει τον οίκο Δαυίδ και τον βασιλέα Ιεχονία. Έτσι ο Ιεχονίας μεταφέρθηκε στην Βαβυλώνα. Στην θέση του ως διοικητή της Ιουδαίας διόρισε ο Ναβουχοδονόσωρ τον Σεδεκία ο οποίος ήταν Ιουδαίος και όχι εθνικός. Ο Σεδεκίας έπρεπε να υπακούει στις διαταγές των Βαβυλωνίων και έτσι η Ιουδαία θα ήταν ασφαλής. Όμως ο Ιουδαίος βασιλιάς στράφηκε προς τους Αιγυπτίους ελπίζοντας ότι αυτοί θα τον βοηθούσαν προς τον σκοπό της απελευθερώσεως. Η πράξη αυτή όμως του Σεδεκία αντιτίθετο προς την Θεία βούληση. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης θα είναι η πλήρης καταστροφή, ο Σεδεκίας θα θανατωθεί, η δε Ιουδαία θα λεηλατηθεί και ο ναός της Ιερουσαλήμ θα καταστραφεί.
Μετά απ’ αυτά ο Κύριος λέγει: «εγώ θα λάβω ένα κλάδο της κέδρου και μάλιστα θα κόψω αυτόν εκ την κορυφής της καρδίας του κέδρου και θα φυτεύσω αυτός εις όρος υψηλό… φυτευθείς ούτος ο κλάδος θα γίνει κέδρος, ο οποίος θα πετάξει βλαστούς και θα καρποφορήσει και θα γίνει κέδρος μεγάλη. Κάτω ταύτης θα αναπαύονται τα θηρία της γης και υπο την σκιά της θα αναπαύονται όλα τα πτηνά του ουρανού και οι κλάδοι της θα εξαπλούνται». Ο Κύριος εδώ μιλά περί του βασιλείου του Μεσσία. Η κορυφή της καρδιά του κέδρου είναι ο Μεσσίας, το όρος το υψηλό είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία του Χριστού ως άλλος κέδρος θα απλώσει τα κλαδιά του καταλαμβάνοντας όλο τον κόσμο. Όλα τα έθνη ωσάν άλλα πτηνά και όρνεα θα αναπαυθούν υποκάτω των κλάδων του κέδρου.
Κεφάλαιο δέκατο όγδοο
Οι ιουδαίοι είχαν την πεποίθηση ότι τα τέκνα τιμωρούνται εξαιτίας των αμαρτιών των γονέων τους. Ο Μωυσής άλλωστε είχε δηλώσει ότι τιμωρεί ο Θεός τα τέκνα εξαιτίας των αμαρτιών των γονέων μέχρι τετάρτης γενεάς. Επομένως η κατάληψη της Ιερουσαλήμ το 597 π.Χ από τους Βαβυλωνίους οφείλονταν έλεγαν οι ιουδαίοι στις αμαρτίες των γονέων των. Έτσι δεν υπήρχε γι’ αυτούς σωτηρία άσχετα αν αυτοί μετανοούσαν. Αποτέλεσμα αυτής της βλαβερής πεποίθησης ήταν η αμετανοησία και η απελπισία. Γιατί όμως ο Μωυσής είχε πει κάτι τέτοιο; Εννοούσε ότι αν οι απόγονοι δουν τις αμαρτίες των προγόνων τους και δεν μετανοήσουν θα τιμωρηθούν και για τις αμαρτίες των προγόνων τους, διότι είδαν την τιμωρία και δεν μετανόησαν. Και η εντολή εκείνη ασφαλώς δεν είχε σκοπό να οδηγήσει στην μοιρολατρία αλλά στην μετάνοια. Ο Ιεζεκιήλ πολεμεί αυτήν την πεποίθηση υποστηρίζοντας ότι έκαστος είναι υπεύθυνος για τις αμαρτίες του και ότι ο Θεός είναι έτοιμος περισσότερο να συγχωρεί παρά να τιμωρεί. Τα τέκνα λοιπόν είναι ελεύθερα από τις αμαρτίες των γονέων, έχουν όμως την προσωπική ευθύνη των πράξεών τους.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάποιος δίκαιος τιμωρείται εξαιτίας των αμαρτιών των συμπατριωτών του; -Ότι για τους άλλους είναι τιμωρία, γι’ αυτούς είναι ευλογία.
Ο Θεός εν τέλει καλεί πάντας εις μετάνοιαν: «Θέσατε μέσα σας καινούρια καρδιά και καινούριο πνεύμα… Σας λέγω αυτά διότι δεν επιθυμώ τον θάνατο εκείνου, ο οποίος αποθνήσκει εν αμαρτία».
Κεφάλαιο δέκατο ένατο
Ο Θεός μιλά στον Ιεζεκιήλ παραβολικά: Μία λέαινα είχε δύο σκύμνους, ο ένας είναι ο Ιωάχαζ ο ο οποίος οδηγήθηκε στην Αίγυπτο και ο άλλος ο Ιεχονίας ο οποίος οδηγήθηκε στη Βαβυλώνα. Ο Ιωακείμ δεν μνημονεύεται στην παραβολή αυτή. Ο τρίτος άρχοντας της παραβολής είναι ο Σεδεκίας ο οποίος παριστάνεται με την μορφή αμπέλου. Μέσα από την παραβολή βλέπουμε την εκρίζωση της φυλής Ιούδα εξαιτίας των αμαρτιών της και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσωρ η οποία πραγματοποιήθηκε το 586 π.Χ.
Κεφάλαιο εικοστό
Τον Αύγουστο του 591 π.Χ οι πρεσβύτεροι του Ιούδα στην Βαβυλώνα πλησίασαν τον Ιεζεκιήλ για να συμβουλευθούν απ’ αυτόν για το θέλημα του Θεού. Ο προφήτης όμως τους είπε ότι είναι ανάξιοι για να τους απαντήσει ο Θεός διότι εξακολουθούν να είναι κακοί όπως και οι πρόγονοί τους.
Ο Θεός πολλές φορές σκέφτηκε να καταστρέψει το ισραηλιτικό έθνος. Για να μη θεωρηθεί όμως υπό των εθνών ότι δεν μπορεί να τους σώσει δεν το έκανε.
Οι Ισραηλίτες πάντοτε ήλκοντο προς την ειδωλολατρία. Ακόμη και στην Αίγυπτο που βρίσκονταν ως αιχμάλωτοι ασκούσαν και εκεί την τοπική ειδωλολατρία. Όταν ο Μωυσής τους ανήγγειλε την αποστολή του δεν υπήκουσαν. Γιατί; Γιατί είχαν στην ουσία ενσωματωθεί στην Αιγυπτιακή κουλτούρα. Και όταν τελικά βρέθηκαν στην έρημο του Σινά με την πρώτη ευκαιρία ταχύτατα επέστρεψαν στην λατρεία του μόσχου.
Ο Θεός παρόλα αυτά έδωσε σ’ αυτούς τον νόμο Του. Έναν νόμο που αν κάποιος άνθρωπος τον τηρήσει τότε θα ζήσει ευτυχισμένος επί της γης. Απέναντι όμως στον νόμο αυτό πάντοτε ο ισραηλιτικός λαός φάνηκε αχάριστος πάντοτε παρέβαινε τις εντολές του Κυρίου.
Για πιο λόγο τελικά πήγαν οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων στον Ιεζεκιήλ; Με ανειλικρίνεια προσήλθαν· διότι την ίδια ώρα που ρωτούσαν τον Θεό, παράλληλα προσέδιδαν προσφορές και θυσίες σε είδωλα! Να λοιπόν γιατί ο Θεός απαξιεί να τους δώσει οποιαδήποτε απάντηση.
Η Παλαιά Διαθήκη έσπασε διά παντός εξαιτίας του πλήθους των αμαρτιών. Ο Ιεζεκιήλ βλέπει ξεκάθαρα να έρχεται η Νέα μυστηριακή Διαθήκη του Θεού με ένα μυστικό και ευλογημένο ποίμνιο. (Μεσσιανική εποχή).
Κεφάλαιο εικοστό πρώτο
Η μάχαιρα του Κυρίου ακονίζεται για να σφάξει πολλά θύματα. Αυτή η μάχαιρα θα φέρει τον πανικό στους Ιουδαίους και ως εκ τούτου την αδυναμία πάσας αντιστάσεως. Το όργανο του Θεού θα είναι ο Ναβουχοδονόσωρας, ο οποίος σύντομα θα λεηλατήσει την Ιερουσαλήμ. Η σφαγή αυτή θα επιφέρει την Θεία δικαιοσύνη. Η βασιλική διαδοχή της οικογένειας του Δαυίδ θα καταρρεύσει και θα αντικατασταθεί τελικά απ’ αυτήν του Μεσσία.
Ο Κύριος δεν περιμένει τίποτα άλλο πλέον. Δίνει εντολή στον προφήτη να χτυπήσει με κρότο δυνατό τα χέρια του δίνοντας έτσι το σύνθημα στον Ναβουχοδονόσωρ να επέλθει. Και να επέλθει όχι μόνο μία φορά αλλά και δεύτερη και Τρίτη. (608,598,586π.Χ οι τρεις του επελάσεις).
Ο προφήτης απευθύνεται με οξείες λέξεις προς τον βασιλέα Σεδεκία: «Μολυσμένε, παράνομε αρχηγέ του ισραηλιτικού λαού και ο καιρός των αδικιών σου τελειώνει»! Με την άλωση της Ιερουσαλήμ θα λήξει και βασιλεία του: «Την πολλήν αδικία της πρώτης βασιλείας, της Ιουδαϊκής, θα επιφέρω κατά της κεφαλής της και δεν θα υπάρχει ως βασιλεία παρά μέχρις ότου έλθει Εκείνος, εις τον οποίο ανήκουν τα πάντα, ο Μεσσίας, και εις αυτόν θα την παραδώσω».
Κεφάλαιο εικοστό δεύτερο
Η αγία πόλις Ιερουσαλήμ ονομάζεται πόλις αίματος λόγω των πολλών κακουργημάτων: Καταδυνάστευση λαού υπό των αρχηγών, ειδωλολατρία, σεξουαλικές παρεκτροπές, περιφρόνηση γονέων, συκοφαντίες, τοκογλυφίες, παράβαση Σαββάτου.
Όλες αυτές οι αμαρτίες θα είναι και η αιτία της καταστροφής της. Η Ιερουσαλήμ διά των περικυκλούντων αυτής στρατευμάτων θα γίνει χωνευτήριο, μέσα στο οποίο το καθαρό μέταλλο θα χωριστεί από τη σκουριά που το διακατέχει. Με αυτό τον καθαρτήριο τρόπο θα έρθει μετά την τιμωρία η πολυπόθητη «συγνώμη» του λαού.
Κεφάλαιο εικοστό τρίτο
Σ’ αυτό το μακρύ κεφάλαιο ο Ιεζεκιήλ περιγράφει τη διαφθορά του Ισραήλ: Η Σαμάρεια και η Ιουδαία εμφανίζονται ως δύο αδελφές οι οποίες παρότι είχαν συζευχθεί το Θεό έτρεχαν πίσω από τους εραστές της. Ποιοι ήταν οι εραστές της; -Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι.
Η πρεσβυτέρα αδελφή Σαμάρεια, ενώ είχε συνάψει σχέσεις με τους Αιγύπτιους εραστές της, παράλληλα άνοιξε νέες παράνομες σχέσεις και με τους Ασσύριους. Οι Ασσύριοι όμως εξαιτίας αυτού του εμπαιγμού θύμωσαν και την εκδικήθηκαν ασκώντας σ’ αυτήν υπερβολική βία.
Η νεότερη αδελφή Ιουδαία-Ιερουσαλήμ, αντί να παραδειγματιστεί από την κατάντια της αδελφής της έγινε περισσότερο διεφθαρμένη. Συνήψε και αυτή παράλληλες σχέσεις με τους Αιγυπτίους, τους Ασσυρίους, αλλά και τους Βαβυλωνίους. Στους τελευταίους ο Θεός θα την παραδώσει για να τιμωρηθεί.
Κεφάλαιο εικοστό τέταρτο
Σ’ αυτό το κεφάλαιο γίνεται από τον Ιεζεκιήλ η τελευταία προειδοποίηση για την επικείμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Όπως ένας καιόμενος λέβητας δύναται να κατακάψει όλο το περιεχόμενο το οποίο θα του ρίψουμε, κατ’ ανάλογο τρόπο θα κατακαεί και το περιεχόμενο της Ιερουσαλήμ, δηλαδή ο αμαρτωλός λαός της.
Όμως, παρότι το περιεχόμενο του λέβητα κάηκε, η σκουριά του λέβητα παρέμεινε. Γιατί; Διότι η σκουριά είχε εισχωρήσει και καταφάει τον λέβητα. Έτσι και το κακό ήταν τόσο βαθύ που παρέμεινε και μετά την καταστροφή. Ποια λύση πλέον απέμεινε; Η ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Την ίδια μέρα που ο προφήτης είδε το όραμα του καιόμενου λέβητα, πέθανε η γυναίκα του. όμως ο προφήτης διατάχθηκε να μην θρηνήσει, ούτε συλλυπητήρια να μη δεχτεί. Ο λαός έκπληκτος ρώτησε τον Ιεζεκιήλ ποιος ήταν ο λόγος αυτής της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς. Ο προφήτης τους εξήγησε ότι όπως αυτός δεν θρήνησε τον θάνατο της γυναίκας του, έτσι κι αυτοί θα μάθουν μεν για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, αλλά δεν θα μπορέσουν να θρηνήσουν· διότι ό, τι γι’ αυτούς είναι αιτία πένθους, για τους κατακτητές ήταν αιτία χαράς.
Κεφάλαιο εικοστό πέμπτο
Προφητεία κατά των εθνών: Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ τι; Θα βασιλεύσει η ειδωλολατρία; Όχι.
Ο Ιεζεκιήλ, όπως ο Ιερεμίας και ο Ησαΐας προφητεύει την καταστροφή των εθνών. Τα έθνη που θα αναφερθούν παρακάτω θα τιμωρηθούν διότι χαιρεκάκησαν και συνετέλεσαν στην πτώση του Ιουδαϊκού και ισραηλιτικού βασιλείου.
Ποια είναι αυτά τα έθνη; Οι Αμμωνίτες, οι Μωαβίτες, οι Φιλισταίοι, οι κάτοικοι της Τύρου και της Σιδώνος, οι Αιγύπτιοι και τέλος οι Βαβυλώνιοι.
Αμμωνίτες: Κατοικούσαν Β.Α της Νεκράς Θαλάσσης και πέραν του Ιορδάνου ποταμού. Από την εποχή των κριτών ήταν εχθροί του Ισραήλ και τώρα με την πτώση της Ιερουσαλήμ χαιρεκάκησαν μαθαίνοντας τα νέα. Ο προφήτης αναγγέλλει την τρομερή τιμωρία τους: Βεδουίνοι Άραβες θα εισβάλλουν, θα τους καταστρέψουν και θα κατοικήσουν στη χώρα τους.
Μωαβίτες: Κατοικούσαν νοτίως των Αμμωνιτών. Και αυτοί την ίδια ακριβώς στάση με τους Αμμωνίτες υπέδειξαν απέναντι στο Ισραήλ και έτσι κι αυτοί την ίδια μοίρα θα έχουν. Πράγματι! Πέντε χρόνια μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ, ο Ναβουχοδονόσορ κατέκτησε τη χώρα Μωάβ και εξαφάνισε διά ρομφαίας τούτο το έθνος.
Ιδουμαίοι: Ήταν λαός προερχόμενος από τον Ησαύ αδελφό του Ιακώβ. Οι Ιδουμάιοι έτρεφαν μένος κατά των Ιουδαίων και αυτός ήταν και ο λόγος που τελικά καταστράφηκαν. Από ποιους; Από τους ίδιους τους Ιουδαίους. Πως;- Ο Ιωάννης Υρκανός κατέκτησε την Ιδουμαία και υποχρέωσε τους κατοίκους της να ενσωματωθούν με το ισραηλιτικό έθνος.
Φιλισταίοι: Έτρεφαν πάρα πολλά χρόνια μίσος κατά των ισραηλιτών. Βλ. εποχή των κριτών. Οι Φιλισταίοι κατάγονταν από την Κρήτη, την οποία εγκατέλειψαν μεταναστεύοντας στην Παλαιστίνη κατά το 1200 π.Χ. όπου και κατέλαβαν τα παράλια αυτής της χώρας. Ο διαρκής ανταγωνισμός για κοινές περιοχές και εδάφη με τους Ισραηλίτες έφερε άσβεστο μίσος μεταξύ των δύο αυτών λαών. Οι αιώνες πέρασαν και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε· η τιμωρία αυτών των αιώνιων αντιπάλων του Ισραήλ είναι επί θύραις.
Κεφάλαιο εικοστό έκτο
Πρώτη προφητεία κατά της Τύρου: Αιτία της καταδίκης της η χαιρεκακία και η υπερηφάνεια των κατοίκων της: Όταν οι κάτοικοι της Τύρου έμαθαν για την συντριβή της Ιερουσαλήμ χάρηκαν. Γιατί; -Διότι αυτές οι δύο πόλεις (Τύρος- Ιερουσαλήμ) ήταν αντίζηλες πόλεις στο εμπόριο. Έτσι το άκουσμα της είδησης της καταστροφής της Ιερουσαλήμ έφερε χαρά στους κατοίκους της Τύρου αφού πλέον δεν θα είχαν κανέναν γειτονικό αντίπαλό τους στο εμπόριο.
Ο προφήτης όμως προλέγει ότι όπως τα κύματα της Μεσογείου θαλάσσης πέφτουν με ορμή στα παράλια αυτής της πόλεως, κατ’ ανάλογο τρόπο εξαιτίας της χαιρεκακίας των κατοίκων της θα επέλθει ο Ναβουχοδονόσωρ εναντίον τους. Πράγματι· η πολιορκία της Τύρου από τον Ναβουχοδονόσωρα πραγματοποιήθηκε από το 585-572 π.Χ. και διήρκησε δηλαδή δεκατρία ολόκληρα έτη. Αργότερα, (μετά δύο αιώνες) ο Μέγας Αλέξανδρος την κατέλαβε σε λιγότερο από τρεις μήνες αλλά ούτε κι αυτός την κατέστρεψε πλήρως. Η πλήρης καταστροφή και ο αφανισμός της Τύρου έγινε το 1921 από τους Μουσουλμάνους. Παρόλα αυτά ήδη από την εποχή του Ναβουχοδονόσωρος η εμπορική αίγλη της Τύρου έπαυσε και ξεκίνησε η εμπορική και πολιτισμική παρακμή της.
Κεφάλαιο εικοστό έβδομο
Οι κάτοικοι της Τύρου ήταν ειδωλολάτρες. Μάλιστα, είχαν αφιερώσει την πόλη τους στον θεό Μέλκαρτ. Εκτός από εμπορική πόλη, η Τύρος υπήρξε και στρατιωτική βάση των γειτονικών χωρών. Γείτονες χώρες προσέφεραν σ’ αυτήν εκπαιδευμένους στρατιώτες, όπως οι Λίβυοι και οι πέρσες. Κι όμως! Όλη αυτή η δόξα, ο πλούτος και η δύναμη της Τύρου θα χαθεί εν ριπή οφθαλμού. Οι γείτονες βασιλείς των γειτονικών χωρών θα εκπλαγούν όταν θα δουν την καταστροφή της άλλοτε κραταιάς αλλά και αλαζονικής αυτής πόλεως. Πολλοί έμποροι θα χειροκροτήσουν στο άκουσμα της είδησης της καταστροφή της Τύρου διότι θα απαλλαγούν από έναν αντίζηλό τους στο εμπόριο.
Κεφάλαιο εικοστό όγδοο
Βασιλιάς της Τύρου την εποχή του Ιεζεκιήλ ήταν ο Ithobaal ii. Αυτόν φαίνεται πως οι κάτοικοι της Τύρου τον είχαν θεοποιήσει και γι’ αυτό εκείνος έλεγε ευθαρσώς: «Εγώ είμαι θεός και επί καθέδρας του Θεού εκάθησα εν τω μέσω της θαλάσσης». Στον εγωιστή αυτόν βασιλέα που καθόλου δεν διαφέρει από τον υπερήφανο εωσφόρο, ο προφήτης αντιτάσσεται, του θυμίζει την φυσική ασθένεια στην οποία υπόκειται κάθε άνθρωπος. Εσύ του λέει από άλλους εκπαιδεύτηκες, ο Θεός όμως από κανέναν δεν έχει ανάγκη για να λάβει οποιαδήποτε γνώση. Για να μάθει λοιπόν ο βασιλέας τούτος να μην υψηλοφρονεί, σύντομα θα δει την πόλη του να καταστρέφεται, αλλά και ο ίδιος θα πεθάνει ατιμωτικά. Το σώμα του θα μείνει άταφο και θηρία θα το σέρνουν στην ύπαιθρο. Συνεπώς σύντομα θα καταλάβει ότι όχι μόνο θεός δεν ήταν, αλλά αντιθέτως υπήρξε ως ο έσχατος όλων των ανθρώπων.
Ποια όμως ήταν η αιτία της καταστροφής της Τύρου; Η υπερηφάνεια, η κακία. Το εμπόριο στο οποίο επιδίδονταν με μανία οι κάτοικοι αυτής της πόλεως, ήταν τελικά και αιτία των μεγάλων τους αμαρτιών. Η εξέχουσα ομορφιά αυτής της πόλεως γέννησε την υπερηφάνεια, η υπερηφάνεια γέννησε την απώλεια σοφίας και την μωρία της αμαρτίας. Αποτέλεσμα αυτής την πνευματικής παρακμής θα είναι η τιμωρία της πόλεως με την ολοκληρωτική και ανεπανόρθωτη καταστροφή που σύντομα θα έρθει.
Ο προφήτης προφητεύει κατά της Σιδώνος: Η Σιδώνα ήταν η αρχαία πρωτεύουσα της Φοινίκης. Η πόλη αυτή στενά συνεργάζονταν με την Τύρο. Ο Ιεζεκιήλ προφητεύει και γι’ αυτήν την ολοκληρωτική της καταστροφή όπερ και εγένετο το έτος 351 π.Χ, όταν κατεστράφη ολοκληρωτικά από την επιδρομή του Αρταξέρξου του Ώχου.
Ο προφήτης παρηγορεί τον Ισραήλ λέγοντας ότι οι Ιουδαίοι δεν θα είναι πάντοτε εξόριστοι και διασκορπισμένοι εν αντιθέσει με τα εχθρικά έθνη προς αυτούς, τα οποία οπωσδήποτε θα καταστραφούν και θα εξάπαντος θα εξαφανιστούν. Η προφητεία αυτή εν μέρει επαληθεύεται για το Ισραήλ, όμως την πληρότητά της την βρίσκει κατά την Μεσσιανική εποχή, όταν οι χριστιανοί θα κυριαρχήσουν επί της γης. Όμως δεν πρέπει ποτέ εμείς οι χριστιανοί να ξεχνάμε τον λόγο του Κυρίου: «ανεκτότερον έσται Τύρω και Σιδώνι κατά την ημέραν της κρίσεως ή υμίν». (Ματθ. 11,21). Πόσο δηλαδή θα κατακριθούμε εμείς οι χριστιανοί περισσότερο από τους κατοίκους της Τύρου και της Σιδώνος εξαιτίας της αμέλειάς μας και της αχαριστίας μας απέναντι στον Κύριο της Δόξης.
Κεφάλαιο εικοστό ένατο
Επτά προφητείες εξαγγέλλονται κατά της Αιγύπτου. Άλλοτε κατά του Φαραώ και άλλοτε κατά του λαού. Σκοπός των προφητειών αυτών ήταν οι ιουδαίοι να πάψουν να ελπίζουν στην Αιγυπτιακή προστασία ότι δήθεν διά μέσου των Αιγυπτίων θα απαλλαγούν από την Βαβυλωνιακή κυριαρχία.
Πρώτη προφητεία: Ο Φαραώ θα ηττηθεί θα ριφθεί στην έρημο και δεν θα ταφεί. Για να τον τιμωρήσει ο Θεός θα πλήξει την χώρα του, θα την μεταβάλλει σε έρημο και ακατοίκητο χώρα. Μετά σαράντα έτη η Αίγυπτος θα αποκατασταθεί, αλλά δεν θα αποτελεί πλέον παρά ένα μικρό βασίλειο του νότου.
Δεύτερη προφητεία: Ο προφήτης ονομάζει τον Φαραώ κροκόδειλο, δράκοντα της Αιγύπτου. Γιατί; Διότι ήταν τυραννικός και αντίθεος. Για ποιον φαραώ μιλάει; Για τον Ουαφρή, για τον οποίο ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι «ούτε ο Θεός δεν είναι ικανός να τον εκθρονίσει της δυνάμεώς του». ο Ιεζεκιήλ όμως προειδοποιεί και τον Φαραώ και τον λαό του ότι σύντομα θα επέλθει το τέλος με τον Φαραώ και τον λαό του να βρίσκουν ατιμωτικό τέλος.
Πράγματι. Η Αίγυπτος μετά την κατάκτηση υπό των Βαβυλωνίων δεν επανήλθε ποτέ ξανά στην παλαιά της δόξα. Αλλά και αργότερα κατά αραιά χρονικά διαστήματα η Αίγυπτος υπήρξε ανεξάρτητη: Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Μουσουλμάνοι, Τούρκοι, ο ένας κατόπιν του άλλου ήταν κυρίαρχοι αυτής της χώρας.
Κεφάλαιο τριακοστό
Τρίτη προφητεία κατά της Αιγύπτου: Όλα τα ειδωλολατρικά έθνη και κυρίως η Αίγυπτος ως αντιπρόσωπος αυτών θα ηττηθούν. Στην καταδίκη αυτή των ειδωλολατρικών εθνών θα πέσουν και όλοι αυτοί που προσέφυγαν υπό την προστασία τους. Δηλαδή για παράδειγμα οι Ιουδαίοι που κατέφυγαν εκεί μετά τον θάνατο του Γοδολία θα βρουν την αυτή τύχη μετά των Αιγυπτίων.
Τέταρτη προφητεία: Ο Φαραώ και οι δυνάμεις του θα συντριβούν. Οι ελπίδες των ισραηλιτών ότι οι Αιγύπτιοι θα τους υπερασπίσουν θα πέσουν σύντομα στο κενό. Οι Αιγύπτιοι θα χάσουν κατά κράτος από τους Ασσυρίους και από κει και έπειτα δεν θα ανέλθουν ποτέ ξανά στην πρότερή τους δόξα.
Κεφάλαιο τριακοστό πρώτο
Πέμπτη προφητεία: Την Αίγυπτο την παρομοιάζει με γιγάντιο κέδρο του οποίου η κορυφή έφτανε ως τα σύννεφα του ουρανού. Παλαιότερα οι Αιγύπτιοι περηφανεύονταν για το μεγαλείο τους. Όσο μεγάλος και σπουδαίος όμως κι αν είναι ένας άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι σύντομα θα ακολουθήσει τον κοινό δρόμο όλων των ανθρώπων, δηλαδή του Άδη… Τότε όλοι οι λαοί θα διερωτηθούν: αφού οι Ασσύριοι και οι Αιγύπτιοι κατεστράφησαν τι θα συμβεί σ’ αυτούς που είναι ασήμαντοι; Δεν υπάρχει λοιπόν διαφορά μεταξύ των εθνών, αφού όλοι είναι κοινοί θνητοί. Ας σταματήσουν λοιπόν οι Ισραηλίτες να ελπίζουν σε ξένους λαούς και ας εναποθέσουν επιτέλους όλες τους τις ελπίδες στον Θεό.
Κεφάλαιο τριακοστό δεύτερο
Έκτη προφητεία κατά της Αιγύπτου: Ο Αιγυπτιακός δράκος ο Φαραώ θα καταστραφεί. Θα έρθει με δύναμη κραταιά ο Ναβουχοδονόσωρ και θα γεμίσει με πτώματα των Αιγυπτίων τη χώρα. Πολλές άλλες χώρες θα δουν την φοβερή καταστροφή της Αιγύπτου και θα φοβηθούν, διότι την ίδια τύχη θα έχουν κι εκείνες. Ο προφήτης καλείται προκαταβολικά να θρηνήσει τον Φαραώ και τον λαό του. Η προφητεία θα πραγματοποιηθεί και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αλλάξει.
Έβδομη προφητεία κατά της Αιγύπτου: Η Αίγυπτος θα χτυπηθεί όχι από λαό αλλά από τον ίδιο τον Κύριο. Σύντομα θα κατέλθει στον Άδη και μάλιστα στο κατώτερο μέρος αυτού. Σε αυτό το μεγάλο βάθος θα γκρεμιστεί και ο Φαραώ. Μαζί με τον Φαραώ στο κατώτερο μέρος του Άδη θα κατέλθουν και όσοι συμμάχησαν ή συμμαχήσουν μαζί του.
Κεφάλαιο τριακοστό τρίτο
Η Ιερουσαλήμ υπέκυψε και ο Ιουδαϊκός λαός διασκορπίστηκε μεταξύ των εθνών, ο ναός καταστράφηκε. Ο Θεός αυτήν την στιγμή επιλέγει ως κατάλληλη να προφητεύσει την μέλλουσα ανάσταση του λαού Του.
Ο Ιεζεκιήλ έχει ως σκοπό της αποστολής του να αποτρέψει τον αμαρτωλό από την αμαρτία. Πως όμως θα γίνει αυτό; - Αν ειδοποιήσει τον αμαρτωλό κι αυτός δεν υπακούσει τότε ο αμαρτωλός έχει πλέον την ευθύνη. Εάν όμως ο προφήτης ως φρουρός του λαού του δει τον εχθρό να έρχεται και δεν σαλπίσει για να ειδοποιήσει για τον επερχόμενο κίνδυνο, υπεύθυνος τότε είναι ο φρουρός.
Οι ισραηλίτες είναι πλέον αιχμάλωτοι των Βαβυλωνίων. Τους είχε ειδοποιήσει στο παρελθόν ο προφήτης για την επερχόμενη τιμωρία, αλλά εκείνοι δεν άκουσαν, τώρα βιώνοντας πλέον την αιχμαλωσία απελπίζονται. Ο Κύριος λοιπόν απευθύνει τώρα προς τον λαό Του λόγο παρηγορίας: «Ο Θεός είναι Θεός ελέους, έκαστος αμαρτωλός δύναται να σωθεί αν μετανοήσει. Η καταδίκη ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από το παρελθόν, αλλά από την ηθική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κατά τη στιγμή της κρίσεως. Άρα αν ένας αμαρτωλός μετανοήσει ειλικρινώς, οι προηγούμενες αμαρτίες του ουδόλως θα ληφθούν υπόψιν, θα κριθεί ως δίκαιος».
Κεφάλαιο τριακοστό τέταρτο
Οι πολιτικοί, οι βασιλείς, οι άρχοντες και οι ιερείς του ισραηλιτικού λαού ενδιαφέρθηκαν μόνο για τον εαυτό τους και όχι για το καλό του λαού. Μάλιστα χρησιμοποίησαν τον πλούτο και την δύναμη του λαού προς ίδιον όφελος. Κακούς ποιμένες τους ονομάζει όλους αυτούς ο Ιεζεκιήλ. Γιατί; Διότι αν ήταν καλοί ποιμένες θα φρόντιζαν για το ποίμνιό τους. Δεν θα το παρατούσαν ώστε να γίνει λεία των εθνών. Εξαιτίας όμως της κακής αυτής διαποίμανσης τα πρόβατα διασκορπίστηκαν στην Ασσυρία, την Βαβυλωνία, την Αίγυπτο.
Ο Ίδιος ο Κύριος ως καλός ποιμήν θα αναζητήσει τα απολωλότα πρόβατα. Θα τα επαναγάγει και πάλι στην Ιουδαία, και ως μεσσιανική εκδοχή ο καλός Ποιμήν Χριστός θα εισαγάγει τα πρόβατά Του στην κιβωτό της Εκκλησίας.
Κεφάλαιο τριακοστό πέμπτο
Η Ιδουμαία κατείχε εδάφη του Ισραηλιτικού βασιλείου. Ο Ιεζεκιήλ προφητεύει την καταστροφή της Ιδοαυμαίας και την αποκατάσταση του Ισραήλ. (βλ. περί Ιδουμαίας κεφ. 25ο )
Κεφάλαιο τριακοστό έκτο
Ο Ισραηλιτικός λαός ο οποίος κυριεύθηκε υπό των ειδωλολατρικών εθνών θα αποκατασταθεί στην πρότερη δόξα του, ώστε κανείς να μη μπορεί να πει πως ο Θεός του Ισραήλ στάθηκε ανήμπορος να υπερασπιστεί τον λαό Του. Η εκπλήρωση αυτής της προφητείας βρίσκει νόημα μόνο στον νέο Ισραήλ, δηλαδή στους χριστιανούς. Άλλωστε ως χώρα το Ισραήλ από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και έπειτα, ιδιαίτερα δε μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ υπό των Ρωμαίων το 70 μ.Χ μέχρι και σήμερα δεν έχει επανέλθει το Ισραήλ στην πρότερή του εδαφική ακεραιότητα. Συνεπώς η προφητεία αυτή βρίσκει νόημα μόνο μεσσιανικό.
Κεφάλαιο τριακοστό έβδομο
Οι ζώντες ισραηλίτες μετά την καταστροφή που υπέστησαν από τους Βαβυλωνίους είναι διασκορπισμένοι σε όλη τη γη. Ο επαναπατρισμός τους φαίνεται να είναι ανθρωπίνως αδύνατος.
Ο Θεός δείχνει στον προφήτη ένα όραμα. Του δείχνει μία πεδιάδα γεμάτοι από διασκορπισμένα ξερά ανθρώπινα οστά. Ο κύριος ρωτά τον Ιεζεκιήλ: «Υιέ ανθρώπου είναι δυνατόν να λάβουν ζωή τα οστά αυτά;» Ο προφήτης απάντησε: «Συ Κύριε γνωρίζεις τι δύναται να συμβεί σ’ αυτά». Ο Κύριος είπε: «Σεις οστά ξηρά ακούσατε τον λόγο του Κυρίου. Αυτά λέγει ο Κύριος εις τα οστά αυτά: Ιδού εγώ θα φέρω προς υμάς πνοήν ζωής, θα σας δώσω νεύρα και θα αναβιβάσω πάνω σας σάρκα και δέρμα, θα σας εμφυσήσω την ζωογόνο πνοή μου και θα αποκτήσετε ζωή. Ούτω θα μάθετε, ότι εγώ είμαι ο Κύριος».
Με το όραμα αυτό ο Θεός με άλλα λόγια θέλει να πει στον λαό Του ότι όσο αδύνατο κι αν φαίνεται θα πραγματοποιηθεί η επανασύσταση του ισραηλιτικού έθνους, όπως ανάλογα στην Δευτέρα του Χριστού παρουσία θα γίνει η νεκρανάσταση των νεκρών.
Αυτό το όραμα βρίσκει την πλήρη εφαρμογή του στην μεσσιανική εποχή όπου η βασιλεία του Χριστού θα είναι αιώνια. «Και της βασιλείας Αυτού ουκ έσται τέλος». Μάρτυρες των θαυμασίων αυτών γεγονότων θα είναι τα έθνη, τα οποία θα αναγνωρίσουν το μεγαλείο του Κυρίου και θα επιστρέψουν σ’ αυτό. Τα έθνη λοιπόν θα συγκροτήσουν το νέο Ισραήλ.
Κεφάλαιο τριακοστό όγδοο
Προφητεία Ιεζεκιήλ: «Ο νέος Ισραήλ αποκατεστάθη διά νέας αιωνίου διαθήκης. Όσοι λαοί υπήρξαν εχθρική με τον Θεό όπως οι Ιδουμάιοι, οι Αμμωνίτες, οι Μωαβίτες κ.α κατεστράφησαν πλήρως. Πλέον δεν υπάρχουν άλλες κακές δυνάμεις ικανές να πολεμήσουν την κραταιά επίγεια βασιλεία του Θεού. Στο τέλος όμως του κόσμου θα καταφέρουν όλες οι δυνάμεις του κακού να ενωθούν ενάντια της Εκκλησίας όμως και πάλι δεν θα καταφέρουν τίποτα».
Ο προφήτης μεταφέρει την διεισδυτική ματιά του στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ τότε που τα Σκυθικά έθνη Γωγ και Μαγώγ τα οποία προέρχονταν από τον Καύκασο κατέβηκαν με εχθρικές διαθέσεις στην Μ. Ασία και έγιναν ο φόβος και ο τρόμος των τότε γηγενών κατοίκων. Έπειτα στράφηκαν κατά της Μηδίας και της Αιγύπτου, στο τέλος όμως νικήθηκαν. Παρόλα αυτά έμειναν στην ιστορία ως συνώνυμο της φρίκης. (απ’ αυτά τα μέρη κατάγονται οι σημερινοί αντίχριστοι τούρκοι καθώς επίσης και οι άθεοι Μποσελβίκοι)
Ο προφήτης χρησιμοποιεί τους σκληροτράχηλους αυτούς λαούς αντιπαραβάλλοντάς τους ως εχθρούς του Θεού. Τους παρουσιάζει για να μας εξηγήσει το πώς θα γίνει η τελική παγκόσμια επιστράτευση του κακού υπό την καθοδήγηση του αντίχριστου κατά του λαού του Θεού και το πώς αυτή η επιστράτευση θα συντριβεί.
Ο νέος Γωγ, δηλαδή ο αντίχριστος και οι δυνάμεις του, κρατούνται από αρχαιοτάτων χρόνων σε επιφυλακή από τον Θεό για να αφεθούν τον κατάλληλο καιρό εκπληρώνοντας τις γραφές αστράφτοντας τελικά σε όλη τη γη ο ήλιος της Δικαιοσύνης, δηλαδή ο Μεσσίας Χριστός.
Κεφάλαιο τριακοστό ένατο
Τα πτώματα των στρατιωτών των Γωγ θα μείνουν άταφα, βορά των ορνέων του ουρανού και των θηρίων της γης. Ο πανίσχυρος στρατός των Γωγ θα κατατροπωθεί και τα όπλα τους θα χρησιμοποιούνται από τους Ιουδαίους για καύσιμη ύλη για επτά ολόκληρα χρόνια! Τόσο πολλά θα είναι αυτά τα λάφυρα!!
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό
Ο άγιος Ιερώνυμος θεωρεί τα κεφάλαια 40 ως 48 τα δυσκολότερα ερμηνευτικά σε ολόκληρη την βίβλο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Ιεζεκιήλ όταν έγραφε είχε υπόψη του τρεις εποχές, την Ιουδαϊκή, την Μεσσιανική και την εσχατολογική.
Σε τούτο το κεφάλαιο ο προφήτης βλέπει εν εκστάσει την μεγαλοπρέπεια του νέου ναού, την νέα λατρεία και την νέα ιερά γη. Πρόκειται ασφαλώς περί της Εκκλησίας του Χριστού η οποία καταργεί την παλαιά λατρεία. Στο όραμα του Ιεζεκιήλ απουσιάζουν τα κυριότερα πρόσωπα και πράγματα που αφορούν την Παλαιά Διαθήκη. Απουσιάζει λόγου χάρη η κιβωτός της Διαθήκης, οι θεοχάρακτες πλάκες και ο αρχιερέας. Όλα αυτά αντικαθίστανται από την νέα λατρεία του Μεσσία Χριστού.
Ακόμη και οι πιο φανατικοί ραβίνοι ερμηνευτές της Βίβλου δεν μπορούν να μην παραδεχτούν ότι το όραμα αυτό του Ιεζεκιήλ δεν αφορά την ανοικοδόμηση του ναού Σολομώντα αλλά αντανακλά την νέα πνοή που φέρνει μία νέα λατρεία που καταργεί την Παλαιά. Άλλωστε όταν κατά το 70 μ.Χ ανοικοδόμησαν οι Εβραίοι τον ναό τους δεν έλαβαν καθόλου υπόψη τους τα σχέδια που παραβάλλει στα κεφάλαια 40-48 ο Ιεζεκιήλ. Άλλωστε ακόμη και από γεωγραφικής απόψεως τα στοιχεία που δίδει ο προφήτης για τον νέο ναό δεν έχουν καμία σχέση με τον λόφο του Μοριά που ήταν κατασκευασμένος ο ναός του Σολομώντος.
Ο νέος αυτός ναός, όπως και άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στην αποκάλυψη περιγράφει, αντανακλά κάτι το εντελώς καινούριο, την τελειότητα και την πληρότητα. Οι ιεροί αριθμοί 7, 50 κ.α συχνάκις προβάλλονται στα κατασκευαστικά στοιχεία του ναού δεικνύοντας έτσι την ιερότητα και το μέτρο. Ιδιαίτερα ο αριθμός 50 (π.Χ 50 πήχεις μήκους της εξωτερικής ανατολικής πύλης του ναού), συμβολίζουν το Ιωβιλαίο έτος και την Πεντηκοστή, εκφράζοντας δηλαδή την άφεση των αμαρτιών και την έλευση του νέου νόμου της Εκκλησίας του Χριστού.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό πρώτο
Ο προφήτης εισέρχεται στον νέο ναό τον οποίο περιγράφει λεπτομερώς. Ο άγγελος μέτρησε τις διαστάσεις όλου του ναού.Τα άγια των αγίων τα βρήκε ίσα με αυτά του ναού του Σολομώντος. Περιγράφει επίσης τους βοηθητικούς χώρους και τον τρόπο διακοσμήσεως συνολικά του ναού με πάσα λεπτομέρεια. Απ’ όλη την διακόσμηση παρατηρούμε ότι απουσιάζει η κιβωτός και η επ’ αυτής ράβδος του Ααρών, προμήνυμα της Εκκλησίας του Χριστού.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό δεύτερο
Στο κεφάλαιο αυτό γίνεται περιγραφή των περιφερειακών κτιρίων που περικλείουν τον κυρίως ναό. Αυτά χαρακτηρίζονται από τον προφήτη ως «εξέδρες». Ο σκοπός των εξεδρών θα ήταν αυτός της κατανάλωσης των αναίμακτων θυσιών από τους ιερείς. Όπως οι αιματηρές, έτσι και οι αναίμακτες θυσίες έπρεπε να καταναλωθούν σε ιερό τόπο και όχι εκτός ναού. Επίσης στους χώρους αυτούς οι ιερείς θα πήγαιναν μετά την άσκηση των ιερατικών καθηκόντων τους. Δεν έπρεπε να εξέλθουν κατευθείαν εκτός ναού. Εκεί θα απέθεταν τα άγια άμφιά τους για να μη τα αγγίξει ο λαός.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό τρίτο
Ο Ιεζεκιήλ βλέπει την είσοδο του Κυρίου στον ναό. Τον συνοδεύει άγγελος. Ακούει την φωνή του Κυρίου ο οποίος υπόσχεται ότι στο εξής θα είναι πάντοτε παρόν στον ναό τούτο. Η αμαρτία που χώριζε ως τότε τον λαό από τον Θεό ήταν το μεγάλο αμάρτημα της ειδωλολατρίας. Πλέον η ειδωλολατρία θα εκλείψει και ο Κύριος δεν θα έχει πλέον λόγο να απομακρυνθεί από τον λαό Του. ο προφήτης διατάσσεται από τον Κύριο να ανακοινώσει το όραμα αυτό στον λαό.
Το νέο θυσιαστήριο αναπληρεί την χηρεύουσα θέση του απουσιάζοντος εξ’ αυτού μεγάλου αρχιερέως των Εβραίων. Μέγας αρχιερεύς αλλά και θυσιαστήριο θα είναι πλέον ο ίδιος ο Κύριος, ο Μεσσίας Χριστός. Ο Χριστός είναι ταυτόχρονα και το θύμα και το θυσιαστήριο.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό τέταρτο
Ο προφήτης δι’ οράματος είδε τον εσωτερικό χώρο του νέου ναού της λατρείας. Είδε επίσης την «εξωτερική ανατολική πύλη» η οποία ήταν κλειστή και απαραβίαστη για τους ανθρώπους. Αυτή η πύλη δεν θα ανοίξει και ουδείς θα διέλθει δι’ αυτής , διότι ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ θα εισέλθει μόνον απ’ αυτήν την θύρα και κατόπιν η θύρα αυτή θα παραμείνει και πάλι κλειστή. Οι πατέρες δέχονται ότι αυτή η κεκλεισμένη πύλη είναι η αειπαρθένος Μαρία, η οποία προ τόκου και μετά τόκου παρέμεινε παρθένος.
…«Διότι ο Άρχων ούτος θα καθήσει εις αυτήν». Στο σημείο αυτό ο προφήτης δεν μιλάει για αρχιερέα ούτε για βασιλιά. Η νέα λατρεία θα έχει άρχοντα δηλ. Μεσσία.
Οι λευίτες οι οποίοι στην παλαιά λατρεία ήταν επιφορτισμένοι με ιερατικά καθήκοντα, εξαιτίας του πλήθους των ανομιών τους στη νέα λατρεία θα παύσουν να τελούν ιεροπραξίες και θα καταβιβαστούν σε καθήκοντα θυρωρού και σφαγέα των θυσιών. Μόνον οι υιοί Σαδούκ δηλαδή οι απόγονοι του ιερέως Ελεάζαρ θα ασκούν πλέον τα ιερατικά τους καθήκοντα. Αυτά τα καθήκοντα θα είναι συνυφασμένα με τους κανόνες του Λευιτικού. Οι ιερείς αυτοί εκτός των άλλων αρετών θα πρέπει να διαθέτουν ιεροπρέπεια, να μην ξυρίζονται, να έχουν μαλλιά, αλλά όχι μακριά, θα μπορούν επίσης να νυμφεύονται ακόμη και γυναίκα διαζευγμένη, όχι όμως χήρα. Τέλος, εκτός από ιερείς θα είναι και διδάσκαλοι και δικαστές του λαού. Δεν θα κληρονομούν γη διότι η κληρονομιά τους θα είναι ο ίδιος ο Κύριος.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό πέμπτο
Νέα διανομή της γης θα γίνει για τους ισραηλίτες. Η διανομή αυτή θα γίνει διά κλήρου όπως έγινε και στην εποχή του Ιησού του Ναυή. Ο Ναός θα έχει δικό του μερίδιο γης όχι μόνο κτιστών οιακισμάτων αλλά και βοσκότοπων. Στα πλαίσια του χώρου του ναού θα περικλείονται και οι οίκοι των ιερέων και των λευιτών οι οποίοι θα είναι συγκεντρωμένοι στο αυτό μέρος.
Η νέα πρωτεύουσα δεν θα κτιστεί στο γεωγραφικό τμήμα μία φυλής όπως προηγουμένως, αλλά σε ουδέτερο και ανεξάρτητο έδαφος. Ανατολικά και δυτικά πέριξ του ιερού χώρου θα βρίσκεται η περιοχή του άρχοντος στην οποία θα φυλάσσονται τα νώτα της περιοχής.
Ο Κύριος διατάσσει τους άρχοντες της περιοχής να ενεργούν πλέον μετά πάσης δικαιοσύνης: «Αρκετές αδικίες διαπράξατε στο παρελθόν» τους λέει. Όχι άλλες αδικίες στο εμπόριο και κλοπές στο ζύγι. Γι’ αυτό το λόγο βάζει νέα δεδομένα πιο απλοϊκά για το πώς θα ζυγίζονται τα προϊόντα: π.χ η μνα θα έχει 60 σίκλους δηλ. περίπου 900 γραμμάρια. Το α θα είναι α και το β, β.
Στον άρχοντα θα δίδονται ως φόρος το 1/10 των προβάτων. Τα ζώα αυτά δεν προορίζονταν για την τροφή του άρχοντος, αλλά για τις θυσίες των ολοκαυτωμάτων που ήταν υποχρεωμένος ο άρχοντας να κάνει τρεις φορές τον χρόνο. (Πάσχα, Πεντηκοστή, Σκηνοπηγία).
Τέλος, ορίζονται νέες εορτές συμβολικές, οι οποίες εικονίζουν την νέα κατάσταση λατρείας: α) Πρωτοχρονιά=ευλογείται το νέο έτος, β) Πάσχα, γ) Σκηνοπηγία. Το ότι πρόκειται για κάτι το νέο φαίνεται από το ότι οι εορτές της Πεντηκοστής, των Σαλπίγγων και του εξιλασμού οι οποίες δεν αναφέρονται.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό έκτο
Στο κεφάλαιο αυτό περιγράφονται οι κανόνες της νέας λατρείας τους οποίος θα πρέπει να τηρεί ο άρχων κατά τις θυσίες του Σαββάτου και των νουμηνιών. Επίσης ορίζονται και οι κανόνες των καθημερινών θυσιών.
Άλλη παράμετρος του νέου νόμου: ο άρχων μπορεί να μεταβιβάσει την περιουσία του στα παιδιά του, αλλά θα έχει περιορισμούς. Δεν θα πρέπει να αδικεί ή να εκβιάζει τον λαό.
Ο Ιεζεκιήλ οδηγείται από τον άγγελο στην εξωτερική αυλή και εκεί του δείχνει τα μαγειρεία όπου οι υπηρέτες του ναού θα βράζουν τα κρέατα των θυσιών.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό έβδομο
Ο άγγελος οδήγησε τον προφήτη στην είσοδο του ιερού ναού από τον οποίο πήγαζε ένας ποταμός. Πρόκειται για μία συμβολική απεικόνιση του βαπτίσματος. Ο προφήτης ακολουθεί τον ποταμό έξω από τον ναό και βλέπει κάτι θαυμαστό: τα ύδατα του ποταμού να αυξάνονται χωρίς όμως αυτά να μπολιάζονται από παραποτάμους. Εδώ παρουσιάζεται συμβολικά η αύξηση του ευαγγελικού κηρύγματος και την βαθμιαία αύξηση των χριστιανών επί της γης. Που θα εκβάλλει αυτός ο ποταμός; Στην Νεκρά θάλασσα, στην οποία προηγουμένως λόγω της αυξημένης ποσότητας άλατος δεν ζούσε κανένα είδος ψαριού, τώρα όμως, με την αναζωογόνηση που θα δεχτεί από τον άγιο αυτόν ποταμό θα γεμίσει από πολλές ποικιλίες ψαριών.
Υπάρχει όμως και ένα θλιβερό φαινόμενο: Η έσχατη εκροή του ποταμού στην Νεκρά θάλασσα δεν θα ζωογονήσει πλέον τα νερά αυτά της θαλάσσης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα υπάρξουν άνθρωποι οι οποίοι μετά τον ευαγγελισμό τους θα εξακολουθούν να ζουν μακριά της χάριτος.
Έπειτα περιγράφονται τα σύνορα της γης τα οποία θα κληρονομήσει ο αναγεννηθείς λαός του Θεού. Στα νέα αυτά σύνορα συμπεριλαμβάνονται και Φιλισταίοι και οι Σιδωνίτες, δείγμα του ότι τα έθνη θα επιστρέψουν στον Χριστό. Άλλωστε οι ξένοι και οι εθνικοί οι οποίοι κατοικούσαν μόνιμα στην Ιουδαία θα λάβουν και αυτοί μερίδιο γης ισότιμο με τους ισραηλίτες. Αυτό διαφέρει ασφαλώς πολύ με τον παλαιό νόμο βλ. Λευιτ. 19,34 και Δευτ. 23,7. Εκφράζεται συνεπώς εδώ η οικουμενικότητα της Εκκλησίας του Χριστού και την επιστροφή των εθνών στον αληθινό Θεό.
Κεφάλαιο τεσσαρακοστό όγδοο
Ο νέος πληθυσμός της Ιερουσαλήμ θα προκύψει από μείγμα όλων των φυλών και θα αποτελέσει την αφρόκρεμα του λαού. Το όνομα αυτής της νέας πόλεως θα δοθεί την ημέρα κατά την οποία αυτή θα οικοδομηθεί. Έκτυπος εδώ ο Μεσσιανικός χαρακτήρας της πόλεως της Νέας Ιερουσαλήμ, της Στρατευομένης δηλαδή και κατ’ επέκταση της Θραμβεύουσας Εκκλησίας του Χριστού.