47.Τρομερή αθλιότητα ο άνθρωπος να ζει σαν τα άγρια θηρία…
Τρομερή αθλιότητα ο άνθρωπος να ζει σαν τα άγρια θηρία…
Αποτελεί μεγάλη πτώση της ανθρώπινης φύσης, όταν ο άνθρωπος ξοδεύει τον χρόνο του στο να εκπίπτει διαρκώς από τα ουράνια και υψηλά, στα γήινα και χαμηλά. Αν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι η σημερινή του μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία που θα ζήσει στη γη, τότε δεν θα διαθέσει πλέον χρόνο για αισχρές διασκεδάσεις, για κατακρίσεις, για τέρψη της κοιλιάς, για πορνείες και αισχρές επιθυμίες παντός τύπου. Όλος του ο χρόνος θα είναι αφιερωμένος στο να μετανοεί.
Φανταστείτε έναν κατάδικο ο οποίος σέρνεται στο δεσμωτήριο με βαριές κατηγορίες. Ένα μόνο πράγμα θα τον ενδιαφέρει. Πως θα συγκινήσει τον δικαστή ώστε να μην του αφαιρέσει τη ζωή.
Αν λοιπόν ο άνθρωπος έχει διαρκή μνήμη θανάτου, τότε κι αν ακόμη μπροστά του κάποιος βαρέως αμαρτήσει εκείνος θα πει: «Δεν είναι δικό μου έργο το να κρίνω αυτόν τον αδελφό, τη στιγμή μάλιστα που εγώ σήμερα παραδίδω την ψυχή μου. Δεν μου φτάνει καλά-καλά ο χρόνος για να μετανοήσω.. που να βρω λοιπόν καιρό για κατάκριση και καταλαλιά...
Πλανώνται οικτρά όλοι εκείνοι που συγχέουν την ανθρώπινη φύση με την ζωή των αλόγων ζώων με αποτέλεσμα να σπαταλούν τον χρόνο τους τρεφόμενοι με ζωοτροφές (δηλ. με τα ξυλοκέρατα-πάθη τους)καταντώντας τελικά χειρότεροι και από αυτά τα άγρια θηρία.
Ας εννοήσουν όλοι αυτοί που ασπάστηκαν την Δαρβινική θεωρία ότι:
«47. Τα διάφορα γένη των ζώων τα δημιούργησε ο Θεός για διάφορες ανάγκες του ανθρώπου με το λόγο Του. Άλλα για τροφή του ανθρώπου και άλλα για να τον υπηρετούν. Τον άνθρωπο όμως τον δημιούργησε θεατή των ζώων και των έργων τους και ευγνώμονα ερμηνευτή όλων αυτών. Γι’ αυτό ας φροντίζουν οι άνθρωποι μήπως χωρίς να αντικρύσουν και χωρίς να εννοήσουν το Θεό και τα έργα του, πεθάνουν όπως τα άλογα ζώα. Και πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και τίποτα δεν είναι αντίθετο σ΄ Αυτόν, αλλά από την ανυπαρξία όσα θέλει δημιούργησε και δημιουργεί με το λόγο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων».