51-52 Θείος θησαυρός... λόγος δεύτερος

Ο θείος θησαυρός… λόγος δεύτερος

                Αναρωτιόμαστε και πάλι αναρωτιόμαστε γιατί πολλοί άνθρωποι χαίρονται με διάφορες εκφράσεις της κακίας, τις υιοθετούν στη ζωή τους και χαίρονται γι’ αυτές. Χαίρονται για τις σαρκικές τους πτώσεις για τις οποίες καμαρώνουν. Καμαρώνουν για την βεβήλωση του σώματός τους από την μόδα των τατουάζ. Καμαρώνουν για το πώς εξαπάτησαν κάποιον δύστυχο συνάνθρωπό τους και πολλά άλλα. Μάλιστα δε καταλήγουν στο προκλητικό συμπέρασμα: Καλά έκανα που αμάρτησα και πάλι αν μου δοθεί η ευκαιρία τα ίδια θα κάνω: «51. Όταν η ψυχή γνωρίσει την κακία, τη μισεί σαν βρωμερότατο θηρίο. Αλλά όταν κανείς δεν την γνωρίζει, την αγαπά· και αυτή τον παίρνει αιχμάλωτό της και μεταχειρίζεται σαν σκλάβο τον εραστή της. Και ο δυστυχισμένος και άθλιος άνθρωπος ούτε το συμφέρον του βλέπει, ούτε το καταλαβαίνει, αλλά νομίζει για στόλισμά του την κακία και χαίρεται γι’ αυτό».

«52.Η καθαρή ψυχή, επειδή  είναι αγαθή, φωτίζεται με μεγάλη λάμψη από το Θεό. Και τότε ο νους νοεί το αγαθό και γεννά λόγια θεάρεστα. Όταν όμως η ψυχή γεμίσει από τη βρωμερή λάσπη της κακίας, τότε επειδή ο Θεός την αποστρέφεται ή μάλλον επειδή η ψυχή χωρίζεται μόνη της από το Θεό, πονηροί δαίμονες μπαίνουν στη διάνοια του ανθρώπου και παρακινούν την ψυχή σε βδελυρές πράξεις: μοιχείες, φόνους, αρπαγές, ιεροσυλίες και όλα τα παρόμοια δαιμονικά έργα».

Αυτή είναι η αλήθεια που μας αποκαλύπτει η Ορθόδοξη πίστη, αυτά τα όμορφα και ασκητικά διδάσκει η Εκκλησία μας η οποία έχει τον πραγματικό θησαυρό, το θείο θησαυρό!