ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ Β΄ΚΑΙ Γ΄ΑΙΩΝΑΣ

Αρχικά τη Θεία Λειτουργία την τελούσαν οι επίσκοποι. Οι πρεσβύτεροι αν και από την χειροτονία τους μπορούσαν να τελούν μυστήρια, όμως δεν το έκαναν παρά σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπως στους διωγμούς. Όταν όμως οι αγροτικές κοινότητες πολλαπλασιάστηκαν, ο επίσκοπος τοποθετούσε πρεσβυτέρους που τελούσαν τη Θεία Ευχαριστία την οποία θεωρούσαν ως επέκταση της μίας που γινόταν από τον επίσκοπο. Η έδρα του επισκόπου έγινε το κέντρο για την τακτοποίηση διαφόρων ζητημάτων που ενέκυπταν.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ: Οι επίσκοποι μιας Ρωμαϊκής επαρχίας συνδέονταν με τον επίσκοπο της πρωτεύουσάς της που ονομάζονταν Μητρόπολη. Στην Αίγυπτο ήταν η Αλεξάνδρεια, η Ρώμη στην Ιταλία, η Καρχηδόνα στη Β. Αφρική, η Αντιόχεια στη Συρία. Με τον τρόπο αυτό ο επίσκοπος της πρωτεύουσας απέχτησε υπεροχή απέναντι στους άλλους κι ονομάστηκαν Μητροπολίτες. Η  Α΄Οικουμενική Σύνοδος επέβαλε με τον στ΄ κανόνα της την μητροπολιτική οργάνωση.

Ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Δημήτριος (231) ίδρυσε τρεις επισκοπές, ο επίσκοπος Ηρακλάς ίδρυσε είκοσι, και στα τέλη του Γ΄ αιώνα υπήρχαν 100 επισκοπές στη χώρα.

Ο επίσκοπος Αλεξανδρείας επικύρωνε την εκλογή  αυτών των επισκόπων, τους ονόμαζε υιούς του και αυτοί τον ονόμαζαν αρχιεπίσκοπο. Το ίδιο συνέβη και στη Ρώμη. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην Καρχηδόνα