ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟΥ 1453
Το 1451 πέθανε ο Μουράτ και τον διαδέχθηκε στον θρόνο ο γιος του Μεχμέτ Β΄,νέος 21 ετών ικανός και αιμοδιψής με την έμμονη ιδέα να κυριέψει την Κωνσταντινούπολη.
Ο Κωνσταντίνος βλέποντας πως οι εξελίξεις δεν θα ήταν καλές, ζήτησε την βοήθεια του πάπα, ο οποίος (πάπας Νικόλαος Ε΄), του απάντησε πως εφόσον οι Έλληνες αρνούνται τον λόγο που έδωσαν και δεν αναγνωρίζουν την αυθεντία του δεν μπορούν πλέον σε τίποτα άλλο να ελπίζουν παρά στην τιμωρία του Θεού.
Ύστερα απ’ αυτά αποφασίστηκε να διακηρυχθεί επίσημα η ένωση στην Κωνσταντινούπολη. Την 12η Δεκεμβρίου 1452 έγινε λειτουργία στην Αγια Σοφιά, διαβάτηκε ο ενωτικός όρος της Φλωρεντίας και μνημονεύθηκαν τα ονόματα του πάπα Νικολάου και του εξόριστου πατριάρχη Γρηγορίου.
Από τότε οι ανθενωτικοί απέφευγαν την Αγια Σοφιά ως μολυσμένη και δεν ξαναμπήκαν σ’ αυτήν, παρά μόνο την παραμονή της αλώσεως για να σωθούν.
Ο Μεχμέτ Β΄ άρχισε την πολιορκία της Πόλης την 7η Απριλίου με 150.000 στρατό. Μέσα υπερασπίζονταν την Πόλη 7.000 στρατιώτες από τους οποίους οι 2.000 ήταν Δυτικοί. Ο πληθυσμός καταριόταν τον αυτοκράτορα και περίμεναν παθητικά να γίνει κάποιο θαύμα.
Την 29 Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Ο ιστορικός έγραψε πως οι ανθενωτικοί (αν και είχαν δίκιο) έβλαψαν το κράτος με τον φανατισμό τους, γιατί αντί να παραμερίσουν προσωρινά το θρησκευτικό ζήτημα, για να λυθεί αργότερα με ηρεμία, σκότισαν τον νου του λαού κι έτσι χάθηκε η τόσο απαραίτητη ομοψυχία με το μίσος που δημιούργησαν.
ΑΛΩΣΗ
Διχασμός, η αγάπη πληγώθηκε και το φανατισμένο μίσος σαν σκοτάδι παχύ απλώθηκε παντού…
Κανείς δεν παραμέρισε τίποτα, κανείς δεν άφησε μια χαραμάδα να αντιφεγγίσει και να φωτίσει λίγο τις ψυχές μας.
Έξω από τα τείχη μαζεύτηκαν οι μαύροι, οι σκοτεινοί, οι αιμοδιψείς δίχως οίκτο.
Επτά χιλιάδες ήρωες, κι απ’ αυτούς οι πιο γενναίοι ήταν ξένοι… Που είναι οι άλλοι; Που είναι τα αδέρφια μας;
Άνοιξε στο τέλος η μάνα την αγκαλιά της για να κρύψει εκείνους που της γύρισαν την πλάτη.
Μην κλαις μανούλα, να , δες, ήμαστε πάλι εδώ μαζί σου, για να δούμε μαζί το φινάλε... (Μ.Σ)