2. «Ο αληθινά λογικός άνθρωπος μια μόνο φροντίδα έχει, να υπακούει και να είναι αρεστός στο Θεό, τον Κύριο των όλων, και σε τούτο και μόνο να ασκεί την ψυχή του, πως να γίνει αρεστός στο Θεό, ευχαριστώντας Τον για τη μεγάλη και εξαιρετική πρόνοιά Του και την κυβέρνηση όλου του κόσμου, όποια κι αν είναι η θέση του στη ζωή. Γιατί είναι παράλογο να ευχαριστούμε τους γιατρούς όταν μας δίνουν τα πικρά και αηδιαστικά φάρμακα για χάρη της υγείας του σώματός μας, να είμαστε όμως αχάριστοι στο Θεό για όσα φαίνονται σε μας δυσάρεστα και να μην αναγνωρίζουμε ότι τα πάντα γίνονται όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας σύμφωνα με την πρόνοιά Του. Γιατί η αναγνώριση αυτή και η πίστη στο Θεό είναι η σωτηρία και η τελειότητα της ψυχής».
Σχολιασμός: Η υπακοή είναι η αρετή εκείνη κατά την οποία ο άνθρωπος κόπτει το ίδιον θέλημα. Ταπεινώνει το εγώ του, σβήνει τις δικές του πεποιθήσεις αναγνωρίζοντας την αμάθειά του, την αμαρτωλότητά του, την αποτυχία του. Και τούτο το κάνει γιατί γνωρίζει πως η υπακοή στους εσωτερικούς του λογισμούς θα τον οδηγήσουν στο αδιέξοδο.
Κάποτε δύο νέοι έπαιζαν σκάκι. Ο εις εκ των δύο μελετούσε καθημερινά ένα βιβλίο σχετικό περί των συστημάτων στο σκάκι. Από τη μελέτη αυτή σύντομα είχε προοδεύσει τόσο, ώστε ήταν πολύ δύσκολο στον έτερο αντίπαλό του να τον κερδίσει. Τελικά ο δεύτερος αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του πρώτου τον ρώτησε το λόγο που με τόση επιμέλεια μελετούσε τόσο καιρό το βιβλίο αυτό. Εκείνος του απάντησε πως εκείνα τα οποία άλλοι για χίλια χρόνια μελετούσαν και έγραφαν τα παρέχουν σήμερα ως έτοιμη γνώση. Πόσα χρόνια θα έπαιρνε σε κάποιον για να ανακαλύψει κάτι που μέσω της μελέτης μπορεί να μάθει μέσα σε πέντε λεπτά;
Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Μέσα από τη μελέτη των αγίων πατέρων κατανοεί ο άνθρωπος εκείνα που από μόνος του πιθανόν να μη γνώριζε ποτέ.
Ο Παντογνώστης Θεός γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας πιο πραγματικά είναι το συμφέρον μας. Γιατί να μην εμπιστευτούμε σ’ Εκείνον τη ζωή μας; Ποιος άνθρωπος βλάφθηκε όταν εμπιστεύθηκε τη ζωή του στο θέλημα του Θεού;
Ας δοξάζουμε λοιπόν καθημερινά τον Πανάγαθο Θεό για όλες τις δοκιμασίες, τις θλίψεις, τις στενοχώριες, ενδεχομένως τις ασθένειες και άλλες λοιπές κακουχίες και να τα δεχόμαστε όλα αυτά ευχαρίστως γιατί μέσα από αυτά μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αρκεί βέβαια να αναγνωρίσουμε πως όλα αυτά αποτελούν την Πρόνοια του Θεού στη ζωή μας.