Προς Κορινθίους β' επιστολή κεφάλαιο έβδομο

1 ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ θεοῦ. 7.2 Χωρήσατε ἡμᾶς· οὐδένα ἠδικήσαμεν, οὐδένα ἐφθείραμεν, οὐδένα ἐπλεονεκτήσαμεν. 7.3 πρὸς κατάκρισιν οὐ λέγω, προείρηκα γὰρ ὅτι ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἐστε εἰς τὸ συναποθανεῖν καὶ συζῆν. 

Πάλι ομιλεί για την αγάπη για να περιορίσει τη σκληρότητα της επιτίμησης. Παράκληση κάνει:   "Αγαπήσετε μας". Ή μάλλον δεν είπε αγαπήσετε μας, αλλά "κάντε χώρο στην καρδιά σας". Άλλωστε λέει εγώ σας αγαπώ τόσο πολύ που είμαι έτοιμος για να θυσιαστώ για σας και δεν θα λογαριάσω ούτε ζωή ούτε θάνατο.

Και γιατί λέει "και στη ζωή"; Διότι στις δυστυχίες θεωρείται πιο φυσικό να συμπαρασταθούμε σε έναν συνάνθρωπό μας. Όταν όμως κάποιος προοδεύει, ο φθόνος εμποδίζει στο να χαρεί κάποιοεωκαι συμμετέχει στη χαρά του αλλουνού. 

7.4 πολλή μοι παρρησία πρὸς ὑμᾶς, πολλή μοι καύχησις ὑπὲρ ὑμῶν· πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν. 

Και όλα αυτά τα είπα σε σας με πολύ ειλικρίνεια όχι για να σας κατακρίνω αλλά για να προοδεύεται στην αρετή. Άλλωστε εγώ πολύ καμαρώνω για σας και υοερηφανεύομαι. Και δεν είπε απλά "είμαι περήφανος", αλλά "είμαι πολύ περήφανος".

Και συνεχίζει λέγοντας " ξεχείλισε η χαρά" δηλαδή δεν χάρηκα απλά άλλα υπερπερίσσευσε η χαρά μου. Γιατί; Διότι απολογηθήκατε ικανοποιητικά πείθοντάς με ότι με αγαπάτε κι έτσι σκεπάσατε τις θλίψεις μου.

7.5 Καὶ γὰρ ἐλθόντων ἡμῶν εἰς Μακεδονίαν οὐδεμίαν ἔσχηκεν ἄνεσιν ἡ σὰρξ ἡμῶν, ἀλλ᾽ ἐν παντὶ θλιβόμενοι- ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι. 

Στην Μακεδονία η κούραση ήταν τόσο μεγάλη και οι θλίψεις τεράστιες. Απ' έξω μάχες. Δηλαδή απ' τους απίστους. Από μέσα φόβοι. Φόβοι μη τυχόν παρασυρθούν οι αδύναμοι στην πίστη. 

7.6 ἀλλ᾽ ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινοὺς παρεκάλεσεν ἡμᾶς ὁ θεὸς ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου· 

Ο Τίτος πήγε στον Παύλο και του διηγήθηκε την βελτίωση των Κορινθίων. Κάτι που το χρησιμοποιεί εδώ για να δείξει το αξιόπιστον της μαρτυρίας, αλλά και για να κάνει τους Κορινθίους να εμπιστευτούν και να αγαπήσουν τον Τίτο.

7.7 οὐ μόνον δὲ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ παρακλήσει ᾗ παρεκλήθη ἐφ᾽ ὑμῖν, ἀναγγέλλων ἡμῖν τὴν ὑμῶν ἐπιπόθησιν, τὸν ὑμῶν ὀδυρμόν, τὸν ὑμῶν ζῆλον ὑπὲρ ἐμοῦ, ὥστε με μᾶλλον χαρῆναι.

Και τι του διηγήθηκε ο Τίτος; Τον πόθο, τα κλάματα, την επιθυμία για εκείνον. Και γιατί; Γιατί στο παρελθόν τον είχαν λυπήσει πάρα πολύ. Και πως έγινε και μετανόησαν; 

 7.8 ὅτι εἰ καὶ ἐλύπησα ὑμᾶς ἐν τῇ ἐπιστολῇ, οὐ μεταμέλομαι· εἰ καὶ μετεμελόμην (βλέπω ὅτι ἡ ἐπιστολὴ ἐκείνη εἰ καὶ πρὸς ὥραν ἐλύπησεν ὑμᾶς),

Να γιατί μετανόησαν. Διότι πήραν φωτιά από την προηγούμενη επιστολή που τους έστειλε. 

 7.9 νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ᾽ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν. 

 Να φιλανθρωπία. Διότι φιλανθρωπία δείχνει εκείνος που θυμώνει, όχι εκείνος που καλεί πρόωρα και δεν αφήνει κάποιον να συνειδητοποιήσει την αμαρτία του. Διότι αδελφέ αν τον δέσω εγώ δεν θα τον δέσει ποτέ ο Θεός αν όμως δεν τον δέσω εγώ θα του μείνουν τα αιώνια δεσμά. Αυτή λοιπόν είναι η πιο μεγάλη καλοσύνη. Το να δέσεις κάποιον, να του βάλεις χαλινό. 

7.10 ἡ γὰρ κατὰ θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται.

Τι εννοεί η "εγκόσμια λύπη"; Ότι ωφέλιμη λύπη είναι μόνο η λύπη για τις αμαρτίες μας. Γιατί η εγκόσμια λύπη όχι μόνο δεν θεραπεύει τίποτα αλλά κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Ενώ η λύπη για τις αμαρτίες μας θεραπεύουν και διαλύουν την αμαρτία. Γι αυτό και είναι ωφέλιμη. 

 7.11 ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ θεὸν λυπηθῆναι πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν· ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι. 

Να λοιπόν το παράδειγμα της ωφέλιμης λύπης. Είναι οι ίδιοι οι Κορίνθιοι. 

7.12 ἄρα εἰ καὶ ἔγραψα ὑμῖν, οὐχ ἕνεκεν τοῦ ἀδικήσαντος, οὐδὲ ἕνεκεν τοῦ ἀδικηθέντος, ἀλλ᾽ ἕνεκεν τοῦ φανερωθῆναι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς ὑμᾶς ἐνώπιον τοῦ θεοῦ. 

7.13 διὰ τοῦτο παρακεκλήμεθα. ᾽Επὶ δὲ τῇ παρακλήσει ἡμῶν περισσοτέρως μᾶλλον ἐχάρημεν ἐπὶ τῇ χαρᾷ Τίτου, ὅτι ἀναπέπαυται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὑμῶν·

Διπλή η χαρά του Παύλου: Και για την μετάνοια των Κορινθίων αλλά και γιατί όλα όσα είπε για τον Τίτο βγήκαν αληθινά. Διότι κι εκείνος ως αληθινός ποιμένας χάρηκε για την πνευματική εξέλιξη των Κορινθίων. 

 7.14 ὅτι εἴ τι αὐτῷ ὑπὲρ ὑμῶν κεκαύχημαι οὐ κατῃσχύνθην, ἀλλ᾽ ὡς πάντα ἐν ἀληθείᾳ ἐλαλήσαμεν ὑμῖν, οὕτως καὶ ἡ καύχησις ἡμῶν ἡ ἐπὶ Τίτου ἀλήθεια ἐγενήθη. 7.15 καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς ἐστιν ἀναμιμνῃσκομένου τὴν πάντων ὑμῶν ὑπακοήν, ὡς μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐδέξασθε αὐτόν. 7.16 χαίρω ὅτι ἐν παντὶ θαρρῶ ἐν ὑμῖν".

Και γιατί χάρηκε τόσο πολύ ο Τίτος; Γιατί καυχιέται για σας Κορίνθιοι; " Γιατί θυμάται την υπακοή όλων σας. Και τώρα λέει ο Παύλος έχω για όλα πεποίθηση σε σας. Και γιατί έχει πεποίθηση; Διότι αφενός μεν φάνηκαν αντάξιοι της διδασκαλίας αλλά πλέον κι αν ακόμη χρειαστεί να τους επιπλήξει για τυχόν παράπτωμα ξέρει ότι αυτοί στερεώθηκαν στην διδασκαλία και δεν θα απομακρυνθούν.