ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β΄ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

4.8 ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι͵ ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι͵ 4.9 διωκόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι͵ καταβαλλόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλύμενοι͵

Από εχθρούς, από φίλους, από συμβάντα, από αντιπάλους και συγγενείς, αλλά δεν στονοχωρούμαστε διότι έχουμε εμπιστοσύνη στην δύναμη του Θεού. Υποφέρουμε βέβαια ορισμένες φορές και αποτυγχάνουμε, αλλά ποτέ δεν φτάνουμε στην απελπισία γιατί γνωρίζουμε ότι τα πάντα γίνονται εν παραχωρήσει από τον Θεό.

Διωκόμαστε αλλά δεν εγκαταλειπόμαστε, δηλαδή δεν χάνουμε στο τέλος το θάρρος μας, γιατί τα πάντα παραχωρούνται από τον Θεό προς άσκηση και όχι προς ήττα. Βλέπεις πόσο είναι το κέρδος από τους πειρασμούς;

4.10 πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες͵ ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ.

Εδώ εννοεί τους καθημερινούς θανάτους που λόγω των πειρασμών κουβαλάμε και ανασταινόμαστε δια της δυνάμεως του Θεού. Και πως φανερώνεται σε μας η Ανάσταση; Με την θαυματουργική μας σωτηρία από τους κινδύνους. Πάσχουμε βέβαια, αλλά δεν νικιόμαστε.

 4.11 ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν͵ ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν.

Και εδώ κάνει σαφές και ξεκάθαρο σχετικά μ’ αυτά που είπε παραπάνω.

4.12 ὥστε ὁ θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται͵ ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν.

Ως θάνατο εννοεί εδώ τους πειρασμούς και την άνεση. Γιατί μεν εμείς βρισκόμαστε μέσα σε κινδύνους και πειρασμούς, εσείς όμως μέσα ανέσεις. Έχουμε όμως το ίδιος πνεύμα της πίστεως. 

 4.13 ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως͵ κατὰ τὸ γεγραμμένον͵ Ἐπίστευσα͵ διὸ ἐλάλησα͵ καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν͵ διὸ καὶ λαλοῦμεν͵ 4.14 εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς σὺν Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν.

Μας υπενθύμισε τον ψαλμό ο οποίος έχει πολύ φιλοσοφία και έχει την δύναμη να μας ασκήσει σε μεγάλο βαθμό στους κινδύνους από τους οποίους μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να εξέλθουμε. «Έχοντες το ίδιο πνεύμα» δείχνει εδώ την μεγάλη συγγένεια και συμφωνία που έχουν μεταξύ τους η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη.

 4.15 τὰ γὰρ πάντα δι΄ ὑμᾶς͵ ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ. 4.16 Διὸ οὐκ ἐγκακοῦμεν͵ ἀλλ΄ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται͵ ἀλλ΄ ὁ ἔσω ἡμῶν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ. 4.17 τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ΄ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν͵ 4.18 μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα· τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα͵ τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αιώνια.

Τελικά πρέπει να κρίνουμε τα πράγματα με ουράνιο οφθαλμό. Διότι και ο πλούτος και η δόξα και οτιδήποτε κοσμικό και επίγειο χάνεται και τελικά ωχριά μπροστά στην αιωνιότητα. Συνεπώς όταν οι επίγειες θλίψεις γεννούν την αιώνια δόξα που γέρνει η ζυγαριά;

Ποιος πλούσιος μπροστά στην αιωνιότητα μπορεί να καυχηθεί για τα χρήματα που είχε;

Ποια αδικία και ποιος αδικημένος δεν θα χαρεί και δεν θα θεωρήσει όλα όσα συνέβησαν ασήμαντα όταν κληρονομήσει την επουράνια βασιλεία; Ας μην βλέπουμε λοιπόν μόνο αυτά που φαίνονται, αλλά εκείνα τα αιώνια που είναι μη βλεπόμενα.

Κάποιοι λένε ότι θα ήταν προτιμότερο αν ο Θεός απέδιδε άμεση τιμωρία στους φταίχτες και αμαρτωλούς. Τότε πως θα έλαμπε ο διώκτης Παύλος; Πως η μετάνοια του Πέτρου θα γίνονταν ουράνιος μαργαρίτης και παράδειγμα για όλους εμάς; Γι’ αυτό λοιπόν ο Θεός μακροθυμεί να δώσει ευκαιρίες μετανοίας. Τώρα όμως είναι ο καιρός της μετάνοιας. Τώρα ο καιρός της ομολογίας. Γιατί για σκεφτείτε αν πουν τώρα οι Ιουδαίοι το «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» πλέον δεν έχει καμιά αξία. Γιατί όταν έπρεπε να το πουν δεν το είπαν. Ας μετανοήσουμε λοιπόν τώρα αδελφοί!