ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ
5.1 οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Για να μη στενοχωριέσαι λοιπόν ότι φθείρεται το σώμα, λέει ότι όταν αυτό γίνει εξολοκλήρου τότε προ πάντων θα χαρείς και θα μεταβείς στην αιώνιο ζωή. Άρα, όχι μόνο να μην στενοχωρηθείς, αλλά αντιθέτως να επιζητείς την πλήρη φθορά αυτού. Γιατί αυτή προπάντων σε οδηγεί στην αφθαρσία.
5.2 καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες,
Μη στενάζεις γιατί το σώμα σου φθείρεται και καταβάλλεται, αλλά να στενάζεις γιατί αυτό δεν γίνεται εξολοκλήρου. Και ονομάζει το σώμα οικητήριο, διότι και αν ακόμα αυτό φθαρεί τόσο πολύ, δεν θα μείνουμε στην αιώνιο ζωή χωρίς σώμα αλλά με το ίδιο σώμα που θα γίνει τέλειο και άφθαρτο.
5.3 εἴ γε καὶ ἐνδυσόμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα.
Ναι, διότι ναι μεν η ανάσταση θα είναι για όλους μας κοινή, αλλά για άλλους θα είναι προς δόξαν και για άλλους προς ατιμία.
5.4 καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν βαρούμενοι ἐφ᾿ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι, ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς.
Δεν στενάζουμε λοιπόν γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από το σώμα μας, αλλά γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από την φθορά που υπάρχει σ’ αυτό.
5.5 ὁ δὲ κατεργασάμενος ἡμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο Θεός, ὁ καὶ δοὺς ἡμῖν τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος.
Με αυτό δείχνει ότι όλα αυτά από την αρχή τα είχε ρυθμίσει ο Θεός. Και γι’ αυτό ονομάζει την ενέργεια του Θεού ως αρραβώνα του Πνεύματος.
5.6 Θαρροῦντες οὖν πάντοτε καὶ εἰδότες ὅτι ἐνδημοῦντες ἐν τῷ σώματι ἐκδημοῦμεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου·
Το έχουμε θάρρος λέγεται για τους διωγμούς. Και πότε να έχουμε θάρρος; Πάντοτε. Όχι μόνο όταν απολαμβάνουμε άνεση αλλά και στις θλίψεις.
5.7 διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους· - 5.8 θαρροῦμεν δὲ καὶ εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καὶ ἐνδημῆσαι πρὸς τὸν Κύριον.
Δεν σβήνει την ζωή μας εκείνος που μας πολεμά και μας θανατώνει, διότι αυτός που σε πολεμά σε στέλνει τελικά πιο γρήγορα στην αγκαλιά του Χριστού.
5.9 διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες, εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι.
Άρα η επίγεια ζωή αποτελεί εκδημία από τον Θεό και ενδημία αποτελεί τελικά ο θάνατός μας.
Και να μην προλάβει κανείς και πει: Τι είναι αυτά που λες; Αποξενωνόμαστε δηλαδή από τον Κύριο όσο ζούμε επί γης; Λέει:
5.10 τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν
Δηλαδή τώρα ζούμε με την πίστη. Γνωρίζουμε μεν τον Χριστό, αλλά όχι με μεγάλη καθαρότητα. Και επιθυμούμε την εκδημία μας, αν και από αυτή κι όλας τη ζωή ζούμε όπως θέλει ο Χριστός γευόμενοι από τώρα τον παράδεισο.