ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

5.1 οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Για να μη στενοχωριέσαι λοιπόν ότι φθείρεται το σώμα, λέει ότι όταν αυτό γίνει εξολοκλήρου τότε προ πάντων θα χαρείς και θα μεταβείς στην αιώνιο ζωή. Άρα, όχι μόνο να μην στενοχωρηθείς, αλλά αντιθέτως να επιζητείς την πλήρη φθορά αυτού. Γιατί αυτή προπάντων σε οδηγεί στην αφθαρσία.

 5.2 καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες,

Μη στενάζεις γιατί το σώμα σου φθείρεται και καταβάλλεται, αλλά να στενάζεις γιατί αυτό δεν γίνεται εξολοκλήρου. Και ονομάζει το σώμα οικητήριο, διότι και αν ακόμα αυτό φθαρεί τόσο πολύ, δεν θα μείνουμε στην αιώνιο ζωή χωρίς σώμα αλλά με το ίδιο σώμα που θα γίνει τέλειο και άφθαρτο.

5.3 εἴ γε καὶ ἐνδυσόμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα.

Ναι, διότι ναι μεν η ανάσταση θα είναι για όλους μας κοινή, αλλά για άλλους θα είναι προς δόξαν και για άλλους προς ατιμία.

 5.4 καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν βαρούμενοι ἐφ᾿ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι, ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς.

Δεν στενάζουμε λοιπόν γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από το σώμα μας, αλλά γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από την φθορά που υπάρχει σ’ αυτό.

 5.5 ὁ δὲ κατεργασάμενος ἡμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο Θεός, ὁ καὶ δοὺς ἡμῖν τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος.

Με αυτό δείχνει ότι όλα αυτά από την αρχή τα είχε ρυθμίσει ο Θεός. Και γι’ αυτό ονομάζει την ενέργεια του Θεού ως αρραβώνα του Πνεύματος.

5.6 Θαρροῦντες οὖν πάντοτε καὶ εἰδότες ὅτι ἐνδημοῦντες ἐν τῷ σώματι ἐκδημοῦμεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου·

Το έχουμε θάρρος λέγεται για τους διωγμούς. Και πότε να έχουμε θάρρος; Πάντοτε. Όχι μόνο όταν απολαμβάνουμε άνεση αλλά και στις θλίψεις.

 5.7 διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους· - 5.8 θαρροῦμεν δὲ καὶ εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καὶ ἐνδημῆσαι πρὸς τὸν Κύριον.

Δεν σβήνει την ζωή μας εκείνος που μας πολεμά και μας θανατώνει, διότι αυτός που σε πολεμά σε στέλνει τελικά πιο γρήγορα στην αγκαλιά του Χριστού.

5.9 διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες, εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι.

Άρα η επίγεια ζωή αποτελεί εκδημία από τον Θεό και ενδημία αποτελεί τελικά ο θάνατός μας.

Και να μην προλάβει κανείς και πει: Τι είναι αυτά που λες; Αποξενωνόμαστε δηλαδή από τον Κύριο όσο ζούμε επί γης; Λέει:

 5.10 τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν

Δηλαδή τώρα ζούμε με την πίστη. Γνωρίζουμε μεν τον Χριστό, αλλά όχι με μεγάλη καθαρότητα. Και επιθυμούμε την εκδημία μας, αν και από αυτή κι όλας τη ζωή ζούμε όπως θέλει ο Χριστός γευόμενοι από τώρα τον παράδεισο.

5.11 Εἰδότες οὖν τὸν φόβον τοῦ Κυρίου ἀνθρώπους πείθομεν, Θεῷ δὲ πεφανερώμεθα, ἐλπίζω δὲ καὶ ἐν ταῖς συνειδήσεσιν ὑμῶν πεφανερῶσθαι. 5.12 οὐ γὰρ πάλιν ἑαυτοὺς συνιστάνομεν ὑμῖν, ἀλλὰ ἀφορμὴν διδόντες ὑμῖν καυχήματος ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα ἔχητε πρὸς τοὺς ἐν προσώπῳ καυχωμένους καὶ οὐ καρδίᾳ.

Προσέξτε πόση προσοχή και υπευθυνότητα: Δεν καλούμαστε λέει σε απολογία μονάχα αν διαπράξουμε κανένα κακό, αλλά τιμωρούμαστε ακόμη και αν δεν διαπράξουμε κανένα κακό, αν θεωρηθούμε ύποπτοι και ενώ έχουμε τη δυνατότητα να αποδείξουμε την αθωότητά μας, αδιαφορήσουμε να το κάνουμε. Και αυτό δεν το κάνουμε για να προβάλλουμε τους εαυτούς μας, αλλά για να σας δώσουμε την δυνατότητα να καυχιόσαστε για μας. Και όχι μόνο για να καυχηθείτε αλλά και για να μη παρασυρθείτε.

5.13 εἴτε γὰρ ἐξέστημεν, Θεῷ, εἴτε σωφρονοῦμεν, ὑμῖν. 5.14 ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς, κρίναντας τοῦτο, ὅτι εἰ εἷς ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἄρα οἱ πάντες ἀπέθανον·5.15 καί ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι.

Δεν δρούμε έτσι μόνο από φόβο για την μέλλουσα ζωή, αλλά γιατί και τα περασμένα δεν μας αφήνουν να είμαστε αδιάφοροι. Διότι αν ένας πέθανε (ο Χριστός), τότε οι πάντες πέθαναν. Γιατί αν δεν είχαν πεθάνει όλοι δεν θα πέθαινε για όλους ο Χριστός. Κι έτσι υπάρχει η ευκαιρία για σωτηρία που δίνεται σε όλους ανεξαιρέτως. Και είναι τόσο θλιβερό ο Κύριος να υπέστη τέτοια θυσία  και να βρεθούν κάποιοι που δεν θα ωφεληθούν καθόλου απ’ αυτήν.

 5.16 ῞Ωστε ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα· εἰ δὲ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν.

Εμείς επομένως δεν γνωρίζουμε κανέναν με σαρκική ύπαρξη. Γιατί ποια σημασία έχει ακόμα κι αν περιβαλλόμεθα από σάρκα, εφόσον η ζωή εκείνη η σαρκική χάθηκε και γεννηθήκαμε από τα ουράνια με Πνεύμα Άγιο. Γι αυτό και προσθέτει: Αν γνωρίσαμε κάποτε τον Χριστό κατά  σάρκα τώρα πια δεν τον γνωρίζουμε. Τι θέλει να πει εδώ; Όταν λέει «με τη σάρκα» εννοεί με τις ανθρώπινες ιδιότητες: δίψα, πείνα, κούραση, ύπνο. Άρα όταν λέει «χωρίς την σάρκα», εννοεί χωρίς τις ανθρώπινες ιδιότητες, όχι ότι απέβαλλε την σάρκα με την  οποία άλλωστε θα κρίνει όλη την οικουμένη και η οποία κάθισε στον θρόνο του Θεού. Η σάρκα λοιπόν του Ιησού εις τους αιώνας αμετάτρεπτη και απείρακτη και ομοίως πλέον και τα ανακαινισμένα σώματα των ανθρώπων μετά την Δευτέρα Παρουσία.

5.17 ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα.

Όποιος λοιπόν ζει ζωή χριστιανική είναι καινούριο δημιούργημα, ξαναγεννήθηκε γιατί γεννήθηκε με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Τα παλιά πέρασαν! Τα πάντα έγιναν καινούρια! Ποια παλιά; λΗ εννοεί τις αμαρτίες και την ασέβεια, ή την Ιουδαϊκή θρησκεία. Μάλλον όμως εννοεί και το ένα και το άλλο.

 5.18 τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς,

Το έργο της ανακαινίσεως και γενικώς τα πάντα έγιναν δια του Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Σε μας λέει ανέθεσε το έργο της συμφιλίωσης. Σε αυτό το σημείο εκθειάζει το υψηλό έργο που ανέλαβαν οι Απόστολοι.  

 5.19 ὡς ὅτι Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενος ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς. 5.20 ῾Υπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ· 5.21 τὸν γὰρ μὴ γνόντα ἁμαρτίαν ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν, ἵνα ἡμεῖς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεοῦ ἐν αὐτῷ.

Ναι, διότι ο Πατέρας έστειλε τον Υιό Του να θυσιαστεί ώστε να συμφιλιωθεί το ανθρώπινο γένος με τον Θεό. Παρόλα αυτά ενώ οι θύτες τον θανάτωσαν δεν εγκατέλειψε αυτούς ο Κύριος αν και θα ήταν απολύτως λογικό να το κάνει, αλλά αντιθέτως έστειλε Αποστόλους στους οποίους ανέθεσε το έργο της συμφιλίωσης και της σωτηρίας. Η αγάπη αυτή ξεπερνά κάθε λογική και κάθε σκέψη.

Δεν είμαστε όμως οι πρωτεργάτες αυτής της συμφιλιώσεως λέει ο Παύλος, αλλά αντιθέτως είμαστε υπηρέτες. Το έργο το επιτελεί ο Θεός.

Και πως επιτελείται το έργο της συμφιλιώσεως; -Με την συγχώρηση των αμαρτιών.

Και τι είπε; -Συμφιλιωθείτε με τον Θεό και δεν είπε συμφιλιώστε τον Θεό με τους εαυτούς σας,γιατί δεν είναι εκείνος που μισεί, αλλά εσείς.

Ακούστε κάτι παράδοξο: «Όποιος τιμωρείται γιατί εξόργισε τον τόσο φιλάνθρωπο Θεό, πρέπει αν έχει μυαλό και αν αγαπά τον Κύριο όπως πρέπει να τον αγαπά, να ελπίζει περισσότερο  απ’ αυτόν που δεν τιμωρήθηκε».