ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β΄ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

2.1 ῎Εκρινα δὲ ἑμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς.

Άρα και τότε λυπήθηκε και τώρα πάλι λυπάται για κάποιες συμπεριφορές των κορινθίων.

2.2 εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;

Και ποια σχέση έχουν αυτά τα δύο αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα. Γιατί λέει αν εγω σας λυπώ, ποιος τότε είναι αυτός που μου προξενεί χαρά, παρά αυτός που τον κάνω να λυπάται; -Ασφαλώς και έχουν μεγάλη σχέση. Γιατί λέει, δεν θέλησα να έρθω σε σας για να μη σας λυπήσω πάλι, και αν ακόμη όμως επρόκειτο να λυπηθώ, αναγκαζόμενος να σας επιτιμώ και να σας βλέπω λυπημένους, αλλά και πάλι αυτό μου προξενεί χαρά γιατί αυτό είναι απόδειξη μέγιστης αγάπης, το να θεωρούμαι τόσο πολύ σπουδαίος, ώστα να μπορώ να σας πληγώσω αποστρεφόμενός σας. Γιατί κανείς άλλος δεν μου προξενεί τόση χαρά, όση αυτός που μετανοεί με τα λόγια μου και λυπάται όταν με βλέπει να οργίζομαι.

Και γι’ αυτό εν τέλει πάλι δεν ήρθα γιατί δεν θέλω να σας κάνω να λυπάστε.

2.3 καὶ ἔγραψα ὑμῖν τοῦτο αὐτό, ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην ἔχω ἀφ᾿ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.

Τι υπάρχει πιο φιλόστοργο απ’ αυτό; Γιατί δείχνει ότι πόνεσε όχι λιγότερο απ΄’αυτούς που αμάρτησαν. Και να τι συμπληρώνει παρακάτω:

2.4 ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.

Όχι απλά με θλίψη, αλλά με πολλή θλίψη. Και όχι απλά με δάκρυα, αλλά με πολλά δάκρυα. Και σας έγραψα όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να γνωρίσετε την αγάπη  που τρέφω σε μεγάλο βαθμό για σας.

 2.5 Εἰ δέ τις λελύπηκεν, οὐκ ἐμὲ λελύπηκεν, ἀλλά, ἀπὸ μέρους ἵνα μὴ ἐπιβαρῶ, πάντας ὑμᾶς.

Δεν λυπήθηκα όμως μόνο εγώ που εκείνος ο κορίνθιος υπέκυψε στο αμάρτημα της πορνείας, αλλά κι εσείς λυπηθήκατε. Είμαστε λοιπόν όλοι κοινωνοί της ίδιας λύπης. Και μ’ αυτόν τον τρόπο διαλύει τον θυμό τους.

2.6 ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων

Είναι αρκετή για έναν τέτοιο άνθρωπο η επίπληξη από τους περισσότερους.

2.7 ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι, μήπως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος.

Δεν προτρέπει λοιπόν μόνο να σταματήσουν την επιτίμηση, αλλά να τον επαναφέρουν στην προηγούμενη τάξη. Και εκείνος θα συγχωρηθεί χάρη στη δική σας συγχώρεση, όχι επειδή είχε τόση μεγάλη μετάνοια. Κι εσείς θα τον δεχτείτε και πάλι μη τυχόν από την συνεχιζόμενη επίπληξη πέσει σε απόγνωση.

Έτσι διδασκόμαστε κι εμείς ότι ανάλογα με την διάνοια και τον χαρακτήρα εκείνων που αμαρτάνουν πρέπει να ορίζουμε και την μετάνοια. Δεν έχουμε όλοι ούτε τον ίδιο χαρακτήρα, αλλά ούτε και αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο τις καταστάσεις και τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Δηλαδή με άλλα λόγια δεν έχουν όλοι τις ίδιες πνευματικές δυνατότητες.

 2.8 διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην.

Κοιτάξτε μεγαλείο δασκάλου. Αφού τους έκανε ισότιμους δικαστές μ’ εκείνους, τώρα βάζει τον εαυτό του σε θέση συνηγόρου και παρακαλεί. Και τι παρακαλεί; Να δείξουν στον αμαρτάνοντα αγάπη.

 2.9 εἰς τοῦτο γὰρ καὶ ἔγραψα, ἵνα γνῶ τὴν δοκιμὴν ὑμῶν, εἰ εἰς πάντα ὑπήκοοί ἐστε.

Δηλαδή δεν θέλω να είστε υπάκουοι μόνο στο να απομακρύνετε κάποιον από κοντά σας, αλλά και να δέχεστε και κάποιον πίσω.

2.10 ᾧ δέ τι χαρίζεσθε, καὶ ἐγώ· καὶ γὰρ ἐγὼ εἴ τι κεχάρισμαι ᾧ κεχάρισμαι, δι᾿ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ,

Και δίνεια σ’ εκείνους τώρα τα πρωτεία έοντας τα δευτερεία αυτός. Γιατί; Για να τους μαλακώσει και να καταπραύνει σ’ αυτούς την σκληρή και άκαμπτη γνώμη. Άλλωστε λέει κι εγώ προτύτερα σας συγχώρεσα. Άρα όπως εγώ πριν, τώρα και εσείς.

 2.11 ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν

Η βλάβη είναι κοινή. Όλοι πολεμούμαστε από τον κοινό εχθρό. Διότι ο διάβολος δεν αρκείται να νικά μόνο αυτούς που αμαρτάνουν, αλλά και αυτούς που με μετανοούν. Κι εδώ είναι το παράδοξο! Και η δεύτερη κατάσταση είναι αποτέλεσμα της δικής μας πλεονεξίας. Διότι πολλές φορές η μετάνοια τελικά είναι φαινομενική και αποτελεί σκιά της όντως μετάνοιας.

2.12 ᾿Ελθὼν δὲ εἰς τὴν Τρῳάδα εἰς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, καὶ θύρας μοι ἀνεῳγμένης ἐν Κυρίῳ, 2.13 οὐκ ἔσχηκα ἄνεσιν τῷ πνεύματί μου τῷ μὴ εὑρεῖν με Τίτον τὸν ἀδελφόν μου, ἀλλὰ ἀποταξάμενος αὐτοῖς ἐξῆλθον εἰς Μακεδονίαν.

Αυτά τα λόγια φαίνονται αν τα εξετάσουμε επιφανειακά, ανάξια του Παύλου. Δηλαδή τι; Παραμέλησε την διδαχή του Ευαγγελίου επειδή δεν βρήκε τον Τίτο; Όμως αν εξετάσουμε και συνδέσουμε αυτά με τα προηγούμενα τότε θα καταλάβουμε πως δεν υποτιμούν καθόλου τα λόγια αυτά το μεγαλείο του Παύλου.Γιατί νωρίτερα είχε πει «δεν θέλω να αγνοείτε την θλίψη που μας βρήκε στην Ασία, της οποίας το βάρος ήταν πέρα από τις δυνάμεις μας». Τώρα λείπει ο Τίτος του οποίο το στήριγμα ήταν πολύ σημαντικό. Ο Τίτος είναι εκείνος τον οποίο ήθελε να στείλει ο Παύλος στους Κορινθίους και άρα με τα λόγια αυτά του πλέκει ακόμα μεγαλύτερο εγκώμιο. Άλλωστε η νέα θλίψη του Παύλου έχει σχέση με την διαγωγή των κορινθίων.

 2.14 Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾿ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ·

Παντού υπάρχει και θλίψη και στεναχώρια και στην Ασία και στην Τρωάδα, αλλά και στην Κόρινθο στην οποία ο Παύλος δεν πήγε ακόμα για να μην τους στεοχωρέσει  όπως λέει παραπάνω. Και με ποιο τρόπο ο Θεός μας κάνει να θριαμεβέυουμε; Με τα αντίθετα. Με την ατιμία, τις ύβρεις, τις εκδιώξεις. Και αυτοί όλοι οι διωγμοί αποτελούν τρόπαια για μας εναντίον του διαβόλου.

Και τι σημαίνει «την οσμή της γνώσεως»; Γιατί τέτοια είναι η παρούσα γνώση. Όχι πλήρης αλλά πολύ ελλειπής.

 2.15 ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις,

Δηλαδή το Ευαγγέλιο είναι αυτό που είναι και έχει ως σκοπό του την σωτηρία των ανθρώπων. Το αν τώρα κάποιοι δεν σώζονται αυτό ωφείλεται όχι σε κάποια έλλειψη του Ευαγγελίου, αλλά στην αχαριστία εκείνων. Όπως δηλαδή και ο ήλιος τυφλώνει τους ασθενικούς οφθαλμούς αλλά δεν φταίει αυτός που είναι πολύ λαμπρός, αλλά η ασθενικότητα των οφθαλμών. Είμαστε λοιπόν λέει ευωδία ενώπιον του Θεού, έτσι αν ακόμα μερικοί χάνονται εμείς εξακολουθούμε να είμαστε αυτοί που είμαστε.

2.16 οἷς μὲν ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν. καὶ πρὸς ταῦτα τίς ἱκανός;

 Άλλοι λοιπόν τν ευωδία την δέχονται για να σωθούν, και άλλοι για να χαθούν. Επομένως και αν χάνεται κάποιος, αυτό οφείλεται σ’ αυτόν τον ίδιο.

2.17 οὐ γάρ ἐσμεν ὡς οἱ λοιποὶ καπηλεύοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ὡς ἐξ εἰλικρινείας, ἀλλ᾿ ὡς ἐκ Θεοῦ κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν.

Δεν νοθεύουε λοιπόν τον λόγο του Θεού με δικές μας απόψεις. Κηρύττουμε ανόθευτο τον λόγο προσφέροντάς σας αυτό που μας έδωσε ο Θεός.

Αυτή είναι η μέγιστη αρετή το να τα απόδίδουμε όλα στον Θεό, το να μη θεωρούμε τίποτα δικό μας, το να μη κάνουμε τίποτα για να αποκομίσουμε την ανθρώπινη δόξα, αλλά τα πάντα για να αρέσουμε στον Θεό.