ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ
15.1 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾽ οὗ καὶ σῴζεσθε,
Δεν σας διδάσκω τίποτα το νέο ή καινοτόμο. Αλλά το Ευαγγέλιο που αφορά την Ανάσταση του Χριστού άρα και την δική σας! Και τους ονομάζει «αδελφούς» διότι αδελφοί γίναμε επειδή έχουμε κοινό πατέρα τον Θεό και είμαστε εν Χριστώ αδελφοί.
15.2 τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε.
Και δεν το παραλάβατε το Ευαγγέλιο αυτό μόνο με λόγια, αλλά με τέρατα και σημεία. Γι’ αυτό και λέει ότι δεν τους διδάσκει, αλλά τους υπενθυμίζει.
15.3 παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς,
Δεν σας διδάσκω λοιπόν καινούρια πράγματα δικά μου, αλλά ότι κι εγώ παρέλαβα. Και τι παρέλαβες Παύλε; - Ότι ο Χριστός, λέει πέθανε για τις αμαρτίες μας. Δεν είπε αμέσως για Ανάσταση, αλλά αυτό πρώτα. Και γιατί πέθανε για τις αμαρτίες μας. Γιατί Αυτός είναι αναμάρτητος. Γιατί αν δεν είναι δεν μπορει να πέθανε για τις δικές μας αμαρτίες. Τωρα όμως ως αναμάρτητος δεν πέθανε θάνατο αμαρτίας, αλλά σώματος. Και αφού έφερε σώμα άρα και εν Σώματι ανέστη! Και πρόσθεσε «σώμφωνα με τις γραφές» κάνοντας έτσι αξιόπιστο το λόγο.
15.4 καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ κατὰ τὰς γραφάς,
Και ναι μεν απέθανε, αλλά όχι μόνιμα. Διότι Ανέστη. Και όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία, αλλά σύμφωνα με τις Γραφές.
15.5 καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα·
Και αμέσως αναφέρει αυτόν που ήταν πιο αξιόπιστος απ’ όλους. Κι όμως το Ευαγγέλιο λέει ότι πρώτα παρουσιάστηκε στη Μαρία. Ναι, αλλά πρώτα απ’ όλους τους άνδρες στον Πέτρο.
15.6 ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείονες μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ ἐκοιμήθησαν· 15.7 ἔπειτα ὤφθη ᾽Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· 15.8 ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί.
Και ευθέως παρουσίαζει κι άλλους μάρτυρες της αναστάσεως. Και όταν λέει «πάνω από πεντακόσιους αδελφούς, εννοεί, ότι δεν εμφανίστηκε βαδίζοντας στη γη αλλά από ύψος, φανερώνοντας έτσι την Ανάσταση και την Ανάληψη.
Και βέβαια ονομάζει τον εαυτό του έκτρωμα, φανερώνοντας κι εδώ μετριοφροσύνη.
15.9 ᾽Εγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ·
Κι όμως, παρότι όλα όσα έκανε συγχωρήθηκαν, εν τούτοις ποτέ δεν τα λησμόνησε, δείχνοντας έτσι το μέγεθος της χάριτος.
15.10 χάριτι δὲ θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι, καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δὲ ἀλλὰ ἡ χάρις τοῦ θεοῦ [ἡ] σὺν ἐμοί.
Και παρότι όπως ομολογεί, περισσότερο απ’ όλους εκοπίασε, (και το λέει αυτό όχι για να υπερηφανευθεί, αλλά για να συγκαταλέξει τον εαυτό του στη χορεία των μαρτύρων και των αποστόλων) εν τούτοις όλα και πάλι τα αποδίδει στη Θεία Χάρη, εξαφανίζοντας με αυτό τον τρόπο τον εαυτό του.
15.11 εἴτε οὖν ἐγὼ εἴτε ἐκεῖνοι, οὕτως κηρύσσομεν καὶ οὕτως ἐπιστεύσατε.
Κι αφού πρώτα εξύψωσε τον εαυτό του κι αφού μετά τον ταπείνωσε, τώρα τον εξισώνει για να είναι αξιόπιστος ο λόγος του. Απ’ όποιον λοιπόν θέλετε διδαχθείτε. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Συνεπώς όμως η αξιοπιστία του Παύλου καθόλου δεν μειωνεκτεί έναντι των άλλων Αποστόλων.
15.12 Εἰ δὲ Χριστὸς κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσιν ἐν ὑμῖν τινες ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν;
Θράσος λοιπόν έχουν αυτοί που αντιλέγουν ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Άρα και από μόνη της αυτήν η αμφισβήτηση ορισμένων είναι ικανή να τους αποκόψει από το Σώμα της Εκκλησίας και να τους αποδυναμώσει.
15.13 εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται·
Δηλαδή το αν δεν αναστήθηκαν άλλοι, αυτό αποτελεί πειστήριο ότι δεν αναστήθηκε ο Χριστός; -Όχι, αλλά ο λόγος είναι φοβερός και εξαιρερικά πειστικός. Γιατί τότε γιατί απέθανε ο Χριστός, γιατί αναστήθηκε αν όχι για μας; Δεν προσέλαβε μάταια ο Χριστός σάρκα. Δεν σταυρώθηκε μάταια, αν δεν θα σήκωνε πάνω στον Σταυρό Του τιςς δικές μας αμαρτίες…
15.14 εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα [καὶ] τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν, 15.15 εὑρισκόμεθα δὲ καὶ ψευδομάρτυρες τοῦ θεοῦ, ὅτι ἐμαρτυρήσαμεν κατὰ τοῦ θεοῦ ὅτι ἤγειρεν τὸν Χριστόν, ὃν οὐκ ἤγειρεν εἴπερ ἄρα νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται.
Αν όμως είναι άτοπο όλο αυτό το σκεπτικό, τότε όλες οι υπόλοιπες διδασκαλίες είναι εκ του πονηρού.
15.16 εἰ γὰρ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται·
Προβάλλει συνεχώς, αυτό που είναι σαφές και κοινώς ομολογούμενο, ώστε να φανεί πόσο ασθενές είναι το αντίθετο σκεπτικό.
15.17 εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν, ἔτι ἐστὲ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. 15.18 ἄρα καὶ οἱ κοιμηθέντες ἐν Χριστῷ ἀπώλοντο. 15.19 εἰ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἐν Χριστῷ ἠλπικότες ἐσμὲν μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν. 15.20 Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων.
Κι έτσι καταλύεται η διδασκαλία των Μανιχαίων και όσων άλλων πιστεύουν και διδάσκουν τα αντίθετα με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Και οι Κορίνθιοι αμφέβαλλαν , όχι για την ανάσταση του Χριστού, αλλά για την ανάσταση των σωμάτων. Και εφόσον ο Χριστός έγινε απαρχή των κεκοιμημένων, άρα πρέπει να αναστήσει κι αυτούς.
15.21 ἐπειδὴ γὰρ δι᾽ ἀνθρώπου θάνατος, καὶ δι᾽ ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν·
Εάν δε δια μέσου ανθρώπου, τότε οπωσδήποτε με σώμα.
15.22 ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ ᾽Αδὰμ πάντες ἀποθνῄσκουσιν, οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζῳοποιηθήσονται.
Αν όμως όλοι απέθαναν θάνατο αμαρτίας, τότε πως ο Νώε αποδείχθηκε δίκαιος; Πως ο Αβραάμ; Πως ο Ιώβ; -Γι’ αυτό και πρόσθεσε:15.23 ἕκαστος δὲ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι· ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ·
Επειδή λοιπόν άκουσε ανάσταση, δε σημαίνει αυτό ότι όλοι θα απολαύσουν τα ίδια. Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ δικαίων και αμαρτωλών.
15.24 εἶτα τὸ τέλος, ὅταν παραδιδῷ τὴν βασιλείαν τῷ θεῷ καὶ πατρί, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχὴν καὶ πᾶσαν ἐξουσίαν καὶ δύναμιν.
Αυτό βέβαια μη το εννοήσετε ανθρωπίνως, γιατί αλλιώς θα καταλάβουμε ότι μετά την παράδοση της βασιλείας στον Πατέρα, δεν θα υπάρχει πλέον βασιλεία. Όχι βέβαια! Άλλη αρχή θα καταργήσει, Αυτή της αμαρτίας και του σκότους.
15.25 δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν ἄχρι οὗ θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ. 15.26 ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος· 15.27 πάντα γὰρ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ. ὅταν δὲ εἴπῃ ὅτι πάντα ὑποτέτακται, δῆλον ὅτι ἐκτὸς τοῦ ὑποτάξαντος αὐτῷ τὰ πάντα. 15.28 ὅταν δὲ ταγῇ αὐτῷ τὰ πάντα, τότε [καὶ] αὐτὸς ὁ υἱὸς ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι αὐτῷ τὰ πάντα, ἵνα ᾖ ὁ θεὸς [τὰ] πάντα ἐν πᾶσιν.
Όλα τα παραπάνω να τα δεχτεί ωσάν οικονομία του Θεού για να μην μπερδευτείς. Άλλωστε ο λόγος του Παύλου αφορά την ανάσταση των σωμάτων την οποία αμφισβητούσαν οι Κορίνθιοι. Συνεπώς αφού καταλυθεί το σκότος, ο διάβολος και οι δαίμονες, αυτό δε σημαίνει πως ο Χριστός έπειτα δεν θα βασιλεύει. Συνεπώς αυτό το «εως» είναι άτοπο. Το «άχρις» λοιπόν δεν σημαίνει «τέλος». Και φυσικά δεν ατονεί ο Υιός έναντι του Πατέρα, άλλά όλα τα παραπάνω λέχθηκαν για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να υπερυψώσουν ορισμένοι τον Πατέρα πάνω από τον Υιό.
15.29 ᾽Επεὶ τί ποιήσουσιν οἱ βαπτιζόμενοι ὑπὲρ τῶν νεκρῶν; εἰ ὅλως νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, τί καὶ βαπτίζονται ὑπὲρ αὐτῶν;
Ο Παύλος ονομάζει τάφο το βάπτισμα. Και με την ανάδυση από το νερό της κολυμβήθρας έχουμε και συγχώρηση αμαρτιών, πράγμα ανώτερο και από την ανάσταση των σωμάτων. Διότι όλα αυτά έχουν ως κοινό προορισμό την ανάσταση. Διότι αν βγάλουμε την ανάσταση τότε δεν υπάρχει ανάγκη του βαπτίσματος και της συγχώρησης των αμαρτιών.
15.30 τί καὶ ἡμεῖς κινδυνεύομεν πᾶσαν ὥραν; 15.31 καθ᾽ ἡμέραν ἀποθνῄσκω, νὴ τὴν ὑμετέραν καύχησιν, [ἀδελφοί,] ἣν ἔχω ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ τῷ κυρίῳ ἡμῶν.
Μιλά στον πληθυντικό για να δείξει την θυσία όλων των αποστόλων θπέρ των πιστών. Ως καύχηση παρουσιάζει εδώ την πνευματική προκοπή του ποιμνίου. Και γιατί μας λέει ότι αποθνήσκει κάθε μέρα; - Για να αποδείξει και πάλι την ύπαρξη της αναστάσεως.
15.32 εἰ κατὰ ἄνθρωπον ἐθηριομάχησα ἐν ᾽Εφέσῳ, τί μοι τὸ ὄφελος;
Τι σημαίνει «ει κατά άνθρωπον»; Όσο είναι δυνατό σε ανθρώπους. Και γιατί θριομάχησε; Για να λάβει αμοιβή. Ποια αμοιβή; Του αρκούσε το να πράτει το θέλημα του Θεού.
εἰ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν. 15.33 μὴ πλανᾶσθε· Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί.
Ως «καλά ήθη» εδώ ονομάζει τα κατ΄ ευφημισμό όχι τα όντως καλά ήθη. Αλλά εκείνα που παρασύρονται εύκολα κι έτσι διακωμοδώντας τους καλεί εδώ σε μετάνοια.
15.34 ἐκνήψατε δικαίως καὶ μὴ ἁμαρτάνετε,
Σαν να ομιλεί σε μεθυσμένους ή τρελλούς
ἀγνωσίαν γὰρ θεοῦ τινες ἔχουσιν· πρὸς ἐντροπὴν ὑμῖν λαλῶ.
Δεν είπε «έχετε άγνοια», αλλά μερικοί από αυτούς έχουν άγνοια του Θεού, μεταθέτοντας έτσι αλλού την ευθύνη. Προς ντροπή σας λέει το λέω αυτό δηλαδή για να διορθωθείτε.
15.35 ᾽Αλλὰ ἐρεῖ τις, Πῶς ἐγείρονται οἱ νεκροί; ποίῳ δὲ σώματι ἔρχονται;
15.36 ἄφρων, σὺ ὃ σπείρεις οὐ ζῳοποιεῖται ἐὰν μὴ ἀποθάνῃ·
Δηλαδή, ανόητε αγνοείς αυτά που γίνονται από σένα στην καθημερινή ζωή. Γι’ αυτό σε λέω ανόητο. Κι ενώ εσύ είσαι δημιουργός αναστάσεως αμφιβάλλεις εάν είναι ο Θεός.
15.37 καὶ ὃ σπείρεις, οὐ τὸ σῶμα τὸ γενησόμενον σπείρεις ἀλλὰ γυμνὸν κόκκον εἰ τύχοι σίτου ἤ τινος τῶν λοιπῶν·
Και αυτό δίδεται ως απάντηση με ποιο σώμα θα επανέλθουν οι νεκροί.και το σώμα που πρόκειται να αναστηθεί θα είναι σαφώς καλύτερο και λαμπρότερο. Αλλά ας προσέξουμε δεν θα αναστηθεί άλλο σώμα απ’ αυτό που πέθανε, αλλά το ίδιο όπως ακριβώς συνέβη και στην Ανάσταση του Χριστού. Η ουσία λοιπόν του σώματος θα είναι η ίδια, αλλά το σώμα που θα αναστηθεί θα είναι λαμπρότερο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον σπόρο που φυτρώνει στη γη.
15.38 ὁ δὲ θεὸς δίδωσιν αὐτῷ σῶμα καθὼς ἠθέλησεν, καὶ ἑκάστῳ τῶν σπερμάτων ἴδιον σῶμα. 15.39 οὐ πᾶσα σὰρξ ἡ αὐτὴ σάρξ, ἀλλὰ ἄλλη μὲν ἀνθρώπων, ἄλλη δὲ σὰρξ κτηνῶν, ἄλλη δὲ σὰρξ πτηνῶν, ἄλλη δὲ ἰχθύων.15.40 καὶ σώματα ἐπουράνια, καὶ σώματα ἐπίγεια· ἀλλὰ ἑτέρα μὲν ἡ τῶν ἐπουρανίων δόξα, ἑτέρα δὲ ἡ τῶν ἐπιγείων. 15.41 ἄλλη δόξα ἡλίου, καὶ ἄλλη δόξα σελήνης, καὶ ἄλλη δόξα ἀστέρων· ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ.
Και τι θέλει να πει με όλα αυτά; Ότι δεν θα αξιωθούν όλοι τα ίδια. Διότι υπάρχουν δίκαιοι και αμαρτωλοί, αλλά και δίκαιοι από δικαίους πάλι υπάρχει διαφορά. Όπως και αμαρτωλοί από αμαρτωλούς. Δεν θα κολασθούν όλοι το ίδιο. Δεν είναι όλοι ίσης αξίας. Και γι΄αυτό θα διαφέρει και η λαμπρότητα του καθενός.
15.42 Οὕτως καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· 15.43 σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· 15.44 σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. εἰ ἔστιν σῶμα ψυχικόν, ἔστιν καὶ πνευματικόν.
Δηλαδή αυτό το σώμα που έχουμε τώρα δεν είναι πνευματικό; Είναι μεν πνευματικό αλλά εκείνο το άφθαρτο θα είναι πνευματικότερο. Διότι τώρα λόγω των αμαρτιών η χάρις του Αγίου Πνεύματος αναχωρεί κι έτσι πολλές φορές η ψυχή μένει κενή δίχως Άγιο Πνεύμα. Τότε όμως δεν θα είναι έτσι, αλλά το Άγιο Πνεύμα θα παραμένει μόνιμα στα σώματα των δικαίων.
15.45 οὕτως καὶ γέγραπται, ᾽Εγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ᾽Αδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος ᾽Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζῳοποιοῦν.
Και είναι αλήθεια πως αυτό δεν είναι πουθενά γραμμένο. Ψεύδεται εδώ ο Παύλος; Όχι αλλά όπως και ο προφήτης είπε ότι η Ιερουσαλήμ θα ονομασθεί πόλις δικαιοσύνης και δεν ονομάσθηκε ποτέ έτσι, όπως ειπώθηκε ότι ο Χριστός θα ονομασθεί Εμμανουήλ και δεν ονομάσθηκε έτσι κι εδώ περιγράφει τις εκβάσεις τα γεγονότα. Η αρχή λοιπόν έχει γίνει και η ρίζα έχει πλέον φανεί. Άρα δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε και για τους καρπούς.
15.46 ἀλλ᾽ οὐ πρῶτον τὸ πνευματικὸν ἀλλὰ τὸ ψυχικόν, ἔπειτα τὸ πνευματικόν.
Άρα υπάρχει πρόοδος και εξέλιξη. Το φυσικό και φθαρτό γίνεται άφθαρτο και αιώνιο.
(έχεις χάσει παιδί; Δεν το έχασες. Μη λες έτσι. Ύπνος είναι αυτό, όχι θάνατος, μετατόπιση, όχι απώλεια, ταξίδι από τα κατώτερα στα καλύτερα. Μη παροργίζεις λοιπόν τον Θεό, αλλά κάνε τον ευμενή απέναντί σου. Διότι αν υπομείνεις με γενναιότητα κι εσύ και ο νεκρός θα εισπράξετε παρηγορία. Αν όμως κάνεις το αντίθετο, εξάπτει περισσότερο την οργή του Θεού. Σκέψου πως άλλοι που ευαρεστούν τον Θεό περισσότερο από σένα δεν απόκτησαν καθόλου παιδιά, ούτε ονομάστηκαν πατέρες. Ο Κύριος έδωσε ο Κύριο και τα πήρε έτσι πρέπει να πεις όπως είπε και ο Ιώβ. Κατά τον ίδιο τρόπο να σκέφτεσαι και για την γυναίκα αν σου την πάρει ο Θεός. Μπορεί να θέλει να σε οδηγήσει στην εγκράτεια, ίσως σε καλεί σε μεγαλύτερους αγώνες).
15.47 ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ἐξ οὐρανοῦ. 15.48 οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἷος ὁ ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι· 15.49 καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου.
Και ονομάζει και τον πρώτο και τον δεύτερο άνθρωπο, ώστε να καταλάβουμε ότι μεν ως γήινοι θα υποστούμε θάνατο, αλλά όπως ο επουράνιος έτσι κι εμείς αθάνατοι θα είμαστε. Κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία.
15.50 Τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα βασιλείαν θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύναται, οὐδὲ ἡ φθορὰ τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ.
Σάρκα εδώ ονομάζει τις πονηρές πράξεις. Και ως φθορά εννοεί την κακία η οποία δεν μπορεί να γίνει αιτία απολαύσεων των επουρανίων αγαθών αλλά το αντίθετο.
15.51 ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα,
Δηλαδή δεν θα πεθάνουμε όλοι, αλλά όλοι θα αλλάξουμε σώμα.
15.52 ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα.
Και όλα αυτά τα θαυμαστά θα γίνουν σε μία στιγμή. Πολύ γρήγορα. Ακαριάια. Το «εμείς» εδώ δεν το λέει για τον εαυτό του αλλά για όσους θα ζουν τότε.
15.53 δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν.
Φθαρτό και θνητό εννοεί το σώμα. Το σώμα λοιπόν μένει και γι’ αυτό ενδύεται αφθαρσία, η θνητότης όμως κταργείται.
15.54 ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος, Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος.
Ούτε ίχνος δεν θα μείνει από τον θάνατο, ούτε ελπίδα επιστροφής.
15.55 ποῦ σου, θάνατε, τὸ νῖκος; ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;
Πανηγυρίζει ο Παύλος ωσάν να έχουν όλα ήδη συμβεί. Ναι διότι το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία. Το δε κέντρο του ο νόμος.
15.56 τὸ δὲ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία, ἡ δὲ δύναμις τῆς ἁμαρτίας ὁ νόμος·
Αλλα πως η δύναμη της αμαρτίας είναι ο νόμος; Διότι ο νόμος έκανε φανερή την αμαρτία και γνωστή. Άρα αύξησε την κόλαση. Βέβαια ο νόμος εδόθη από τον Θεό ως φάρμακο. Η λάθος χρήση του φαρμάκου δεν είναι ευθύνη του ιατρού αλλά του ασθενούς. Άλλωστε ο Χριστός εκπλήρωσε όλο τον νόμο δίχως να αμαρτήσει. Έτσι ο Χριστός κατέλυσε την αμαρτία και μας απάλλαξε απ αυτήν μέσω του βαπτίσματος, ενώ παράλληλα κατέπαυσε και την ισχύ του νόμου αφού τον εκπλήρωσε ολόκληρο και πάνω στην παράβαση του νόμου συνίστατο η αμαρτία.
15.57 τῷ δὲ θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τὸ νῖκος διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.
Ναι, διότι το τρόπαιο της νίκης ο Χριστός μας το έδωσε. Κι εκείνος το έστεισε. Και μας έκανε κοινωνούς στην απόλαυση των στεφάνων.
15.58 Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ κυρίου πάντοτε, εἰδότες ὅτι ὁ κόπος ὑμῶν οὐκ ἔστιν κενὸς ἐν κυρίῳ.
Τίποτα δεν κλονίζει κάποιον περισσότερο, όσο το να νομίζει ότι κοπιάζει μάταια. Η παραίνεση λοιπόν εδώ από τον Παύλο είναι πολύ ορθή. Και ποιο είναι το έργο που ζητεί ο Κύριος; Η καθαρή ζωή. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε με πολύ ζήλο εγαζόμενοι όλο και περισότερο. Γνωρίζοντας ότι ο κόπος που καταβάλλετε για τον Κύριο δεν είναι μάταιος.