ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Κυριακή 28/5/2017 (των πατέρων) αρ.φ. 5

ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή 28/5/2017 (των πατέρων) αρ.φ. 5

Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Δ. Στεφάνου

Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην (ιζ´ 1-13).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἐ­πά­ρας ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τοῦ εἰς τὸν οὐ­ρα­νόν, εἶ­πε· Πά­τερ, ἐ­λή­λυ­θεν ἡ ὥ­ρα· δό­ξα­σόν σου τὸν υἱ­όν, ἵ­να καὶ ὁ υἱ­ός σου δο­ξά­σῃ σε, κα­θὼς ἔ­δω­κας αὐ­τῷ ἐ­ξου­σί­αν πά­σης σαρ­κός, ἵ­να πᾶν ὃ δέ­δω­κας αὐ­τῷ δώ­σῃ αὐ­τοῖς ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Αὕ­τη δέ ἐ­στιν ἡ αἰ­ώ­νι­ος ζω­ή, ἵ­να γι­νώ­σκω­σί σε τὸν μό­νον ἀ­λη­θι­νὸν Θε­ὸν καὶ ὃν ἀ­πέ­στει­λας Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν. Ἐ­γώ σε ἐ­δό­ξα­σα ἐ­πὶ τῆς γῆς, τὸ ἔρ­γον ἐ­τε­λεί­ω­σα ὃ δέ­δω­κάς μοι ἵ­να ποι­ή­σω· καὶ νῦν δό­ξα­σόν με σύ, πά­τερ, πα­ρὰ σε­αυ­τῷ τῇ δό­ξῃ ᾗ εἶ­χον πρὸ τοῦ τὸν κό­σμον εἶ­ναι πα­ρὰ σοί. Ἐ­φα­νέ­ρω­σά σου τὸ ὄ­νο­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου· σοὶ ἦ­σαν καὶ ἐ­μοὶ αὐ­τοὺς δέ­δω­κας, καὶ τὸν λό­γον σου τε­τη­ρή­κα­σι. Νῦν ἔ­γνω­καν ὅ­τι πάν­τα ὅ­σα δέ­δω­κάς μοι πα­ρὰ σοῦ εἰ­σιν· ὅ­τι τὰ ῥή­μα­τα ἃ ἔ­δω­κάς μοι δέ­δω­κα αὐ­τοῖς, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­λα­βον καὶ ἔ­γνω­σαν ἀ­λη­θῶς ὅ­τι πα­ρὰ σοῦ ἐ­ξῆλ­θον, καὶ ἐ­πί­στευ­σαν ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας. Ἐ­γὼ πε­ρὶ αὐ­τῶν ἐ­ρω­τῶ· οὐ πε­ρὶ τοῦ κό­σμου ἐ­ρω­τῶ ἀλ­λὰ πε­ρὶ ὧν δέ­δω­κάς μοι, ὅ­τι σοί εἰ­σι, καὶ τὰ ἐ­μὰ πάν­τα σά ἐ­στιν καὶ τὰ σὰ ἐ­μά, καὶ δε­δό­ξα­σμαι ἐν αὐ­τοῖς. Καὶ οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἐν τῷ κό­σμῳ, καὶ αὐ­τοὶ ἐν τῷ κό­σμῳ εἰ­σί, καὶ ἐ­γὼ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι. Πά­τερ ἅ­γι­ε, τή­ρη­σον αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὓς δέ­δω­κάς μοι, ἵ­να ὦ­σιν ἓν κα­θὼς ἡ­μεῖς. Ὅ­τε ἤ­μην μετ᾿ αὐ­τῶν ἐν τῷ κό­σμῳ, ἐ­γὼ ἐ­τή­ρουν αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐ­φύ­λα­ξα, καὶ οὐ­δεὶς ἐξ αὐ­τῶν ἀ­πώ­λε­το εἰ μὴ ὁ υἱ­ὸς τῆς ἀ­πω­λεί­ας, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι, καὶ ταῦ­τα λα­λῶ ἐν τῷ κό­σμῳ ἵ­να ἔ­χω­σι τὴν χα­ρὰν τὴν ἐ­μὴν πε­πλη­ρω­με­νην ἐν αὐτοῖς.

            Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στους άγιους 318 πατέρες της Α΄Οικουμενικής Συνόδου αν και παλαιότερα εόρταζαν όλοι οι πατέρες μαζί ως δείγμα ενότητας της Εκκλησίας.

            Δεν είναι τυχαίο ότι η Εκκλησίας μας τοποθέτησε αυτήν την εορτή ανάμεσα στην Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Με την Ανάληψή του ο Χριστός κάθισε την ανθρώπινη φύση εκ δεξιών του Θεού και Πατρός. Με την Πεντηκοστή επέρχεται το Άγιο Πνεύμα στον άνθρωπο το Οποίο φωτίζει αγιάζει και διά των Αγίων Μυστηρίων θεοποιεί την ανθρώπινη φύση. Για όλα αυτά, δηλαδή για την Ανάληψη και την Πεντηκοστή μίλησαν οι άγιοι και θεοφόροι πατέρες.

            Το «ίνα ώσιν εν» δεν είναι απλώς μία προτροπή, αλλά ένα βίωμα που ο κάθε χριστιανός το ζει μετέχοντας στο κοινό Ποτήριο με τον κάθε αδελφό. Όμως η πρώτη κλήση σε όλες αυτές τις χαριτωμένες καταστάσεις δεν πρέπει να μένει αδρανής αλλά να συνεχίζεται μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό στην σημερινή ευαγγελική περικοπή γίνεται αναφορά στην προδοσία του Ιούδα. Σε αντίθεση μ’ αυτόν οι πατέρες της Εκκλησίας μας έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος.

            Έκαναν όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό οι πατέρες της Εκκλησίας μας. Διαφύλαξαν την Ορθοδοξία από τις ποικίλες επιθέσεις των αιρετικών. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Άρειος οποίος διατύπωσε την άποψη ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Αυτή την πλάνη έχουν μέχρι σήμερα οι γιεχωβάδες. Όμως αν ο Χριστός δεν ήταν και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, η ανθρώπινη φύση δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωθεί, θα παρέμενε απλά ανθρώπινη και εγκλωβισμένη στον Άδη.

            Ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί τους ποιμένες της Εκκλησίας μας ότι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στο πως ποιμαίνουν τον λαό του Θεού. Να επαγρυπνούν προσέχοντας τη ζωή τους ώστε να είναι πλήρεις αγιοπνευματικών βιωμάτων. Τους επισημαίνει τον κίνδυνο να αρχίσουν να κηρύττουν ελλείψει προσοχής άλλο ευαγγέλιο εκτροχιαζόμενοι σε αιρετικά μονοπάτια.

            Στους πατέρες της Εκκλησίας θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε κάθε ενσυνείδητο ορθόδοξο χριστιανό που με το βίωμά του με τους πνευματικούς του κόπους, την αδιάλειπτη προσευχή και προσοχή του μπορεί με ασφάλεια να οδηγήσει τα λογικά πρόβατα της Εκκλησίας του Χριστού. Στην Εκκλησία μας κανείς δεν περισσεύει όλοι μας είμαστε σημαντικοί. Γι’ αυτό κάθε παρεκτροπή του ενός αποτελεί εσωτερική πληγή και αιμορραγία στο Σώμα του Χριστού. Για τον λόγο αυτό οι πατέρες της Εκκλησίας δέονται, επαγρυπνούν και σαν φωτοφόρες λαμπάδες φωτίζουν το σκότος, επαναφέρουν με ασφάλεια στην μάνδρα του Χριστού το απολωλός. Και αν κάποιος θέλει να μείνει εκτός του νυμφώνος οι πατέρες δεν απογοητεύονται και κανέναν δεν πιέζουν, σαν τον ευσπλαχνικό Πατέρα της παραβολής περιμένουν την επιστροφή του ασώτου υιού χωρίς κανέναν να κατακρίνουν, κανέναν να περιφρονούν, αλλά αντιθέτως με πολύ ταπείνωση τοποθετούν τον εαυτό τους ως τον μόνο ένοχο για την πνευματική αποτυχία του αμαρτωλού!

            Εν κατακλείδι θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι πατέρες της Εκκλησίας μας φυλάττουν Θερμοπύλες σαν σύγχρονοι ιππότες και ακρίτες της Στρατευομένης Βασιλείας του Θεού. Ας δεηθούμε λοιπόν κι εμείς στον Πανοικτίρμονα Θεό πάντοτε να μας αποστέλλει τέτοιους άξιους ποιμένες οι οποίοι θα αποτελούν τους πνευματοφόρους οδοδείκτες της κάθε εποχής.