ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Κυριακή 18/6/2017 (β΄Ματθ.) αρ.φ. 6

ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή 18/6/2017 (β΄Ματθ.) αρ.φ. 6

Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Δ. Στεφάνου

Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον (δ´ 18-23).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, πε­ρι­πα­τῶν δὲ πα­ρὰ τὴν θά­λασ­σαν τῆς Γα­λι­λαί­ας εἶ­δεν δύ­ο ἀ­δελ­φούς, Σί­μω­να τὸν λε­γό­με­νον Πέ­τρον καὶ Ἀν­δρέ­αν τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, βάλ­λον­τας ἀμ­φί­βλη­στρον εἰς τὴν θά­λασ­σαν· ἦ­σαν γὰρ ἁ­λι­εῖς. Καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Δεῦ­τε ὀ­πί­σω μου, καὶ ποι­ή­σω ὑ­μᾶς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων. Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λού­θη­σαν αὐ­τῷ. Καὶ προ­βὰς ἐ­κεῖ­θεν εἶ­δεν ἄλ­λους δύ­ο ἀ­δελ­φούς, Ἰ­ά­κω­βον τὸν τοῦ Ζε­βε­δαί­ου καὶ Ἰ­ω­άν­νην τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, ἐν τῷ πλοί­ῳ με­τὰ Ζε­βε­δαί­ου τοῦ πα­τρὸς αὐ­τῶν κα­ταρ­τί­ζον­τας τὰ δί­κτυ­α αὐ­τῶν· καὶ ἐ­κά­λε­σεν αὐ­τούς. Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὸ πλοῖ­ον καὶ τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τῶν ἠ­κο­λού­θη­σαν αὐ­τῷ. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὅ­λην τὴν Γα­λι­λαί­αν ὁ Ἰ­η­σοῦς, δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν καὶ κη­ρύσ­σων τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς βα­σι­λεί­ας καὶ θε­ρα­πεύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ.

            Είναι να θαυμάζει κανείς τον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές-αλιείς ακολούθησαν τον Χριστό στηριζόμενοι απλά σε μία μόνο υπόσχεση που τους έδωσε ο Κύριος: «Δεῦ­τε ὀ­πί­σω μου, καὶ ποι­ή­σω ὑ­μᾶς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων». Ως τότε τι είχαν δει; Τίποτα. Ούτε θαύματα, ούτε κηρύγματα. Άραγε τι ήταν εκείνο που τους παρακίνησε τόσο έντονα ώστε να εγκαταλείψουν τις βάρκες τους, την οικογένειά τους, την πόλη τους;  Είχε βέβαια προηγηθεί η μαρτυρία του Ιωάννου του Προδρόμου προς τους μαθητές του λέγοντας «Ιδού ο αμνός του Θεού». Ένας εξ’ αυτών ήταν τότε ο Ανδρέας όπως μαρτυρεί ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του. Ο δε Ανδρέας έδειξε τον Ιησού στον αδελφό του Σίμων λέγοντάς  «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Όταν ο Χριστός αντίκρυσε τον Πέτρο είπε: «Συ είσαι Σίμων, ο υιός του Ιωνά· συ θέλεις ονομασθή Κηφάς, το οποίον ερμηνεύεται Πέτρος».

            Συνεπώς αυτή η συνάντηση που περιγράφει ο Ματθαίος στην σημερινή περικοπή είναι πιθανόν η δεύτερη που είχαν οι μαθητές με τον Χριστό. Ο άριστος αλιέας πρώτα ρίχνει τα δίχτυα, περιμένει και στην συνέχεια την κατάλληλη ώρα επιστρέφει για να λάβει τα αλιευθέντα.

            Αυτή τη φορά στην πρόσκληση του Ιησού «εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λού­θη­σαν αὐ­τῷ». Δίχως δηλαδή την παραμικρή καθυστέρηση. Έτσι θέλει ο Χριστός κι από μας, δίχως αναβολή να τρέχουμε διψασμένοι ξωπίσω Του μέχρι να αντλήσουμε το ύδωρ το ζων.

            Αλλά ποιοι ήταν αυτοί που ο Χριστός εξέλεξε για μαθητές Του; Μήπως ήταν τίποτα μορφωμένοι, τίποτα προύχοντες ή κραταιοί εκείνης της εποχής; Όχι. Ήταν απλοί ψαράδες αμόρφωτοι και μάλιστα πολύ φτωχοί. Το ότι ήταν φτωχοί φαίνεται και από το «κα­ταρ­τί­ζον­τας τὰ δί­κτυ­α αὐ­τῶν», δηλαδή επισκεύαζαν τα σκισμένα δίχτυα τους, διότι προφανώς δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν καινούρια. Και γιατί δεν επέλεξε τουλάχιστον μορφωμένους που θα είχαν και την δυνατότητα του κηρύγματος; Διότι ο Θεός δεν δίνει σημασία στα εξωτερικά προσόντα, στις ξερές γνώσεις, ζητά  να βρει μόνο την ταπείνωση και όλα τα υπόλοιπα Εκείνος τα προσθέτει. Δεν Του χρειάζονται ως ούτε τα πτυχία, ούτε οι ξένες γλώσσες ούτε και η προϋπηρεσία για να μας «προσλάβει» στον παράδεισο. Ζητά μόνο να βρει «Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη».

            Ο απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα εντοπίζοντας το αιώνιο πρόβλημα της επίδειξης αυτών των ξερών  γνώσεων λέει ξεκάθαρα πως δεν θα σωθούν αυτοί που μόνο ακούν τον λόγο του Θεού, αλλά αυτοί που τον εφαρμόζουν. Σήμερα πολύ εύκολα παίρνουμε την θέση του Υπερτάτου κριτού βγάζοντας από καθέδρας τις διάφορες καταδικαστικές μας αποφάσεις. Ιδίως με περισσή ευκολία ρίχνουμε στον καιάδα αλλοδόξους ή παπικούς θεωρώντας πως ο παράδεισος είναι ανοιχτός μόνο για τους ορθοδόξους. Τι λέει όμως ο απόστολος Παύλος; «Όταν οι εθνικοί που δεν έχουν τον νόμο, εφαρμόζουν τις διατάξεις του νόμου εκ φύσεως, τότε, αν και δεν έχουν τον νόμο, έχουν τον εαυτό τους διά νόμο, διότι αποδεικνύουν ότι το έργο που ζητεί ο νόμος είναι γραμμένο στις καρδιές τους, συγχρόνως δε, μαρτυρεί και η συνείδησή τους». Μήπως εδώ ο απόστολος  περιορίζει την σωτηρία μόνο για τους ορθοδόξους;

            Αλλοίμονο, τον μόνον που μας επιτρέπει ο Θεός να κρίνουμε με όση αυστηρότητα επιθυμούμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αν όλοι μας κάναμε την αυτοκριτική μας κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε αφαιρώντας όμως απ’ αυτήν πάσα δικαιολογία, τότε καμιά ψυχή δεν θα χάνονταν. Θέλεις λοιπόν να γίνεις δικαστής ή κριτής; Τότε κρίνε τον εαυτό σου και σώθηκες!