ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Κυριακή 14/5/2017 (της Σαμαρείτιδος) αρ.φ 3

ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή 14/5/2017 (της Σαμαρείτιδος) αρ.φ 3

Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Δ. Στεφάνου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην (δ´ 5-42).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν τῆς Σα­μα­ρεί­ας λε­γο­μέ­νην Συ­χάρ, πλη­σί­ον τοῦ χω­ρί­ου ὃ ἔ­δω­κεν Ἰ­α­κὼβ Ἰ­ω­σὴφ τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ. Ἦν δὲ ἐ­κεῖ πη­γὴ τοῦ Ἰ­α­κώβ. Ὁ οὖν Ἰ­η­σοῦς κε­κο­πι­α­κὼς ἐκ τῆς ὁ­δοι­πο­ρί­ας ἐ­κα­θέ­ζε­το οὕ­τως ἐ­πὶ τῇ πη­γῇ· ὥ­ρα ἦν ὡ­σεὶ ἕ­κτη. Ἔρ­χε­ται γυ­νὴ ἐκ τῆς Σα­μα­ρεί­ας ἀν­τλῆ­σαι ὕ­δωρ. Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Δός μοι πι­εῖν. Οἱ γὰρ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἀ­πε­λη­λύ­θει­σαν εἰς τὴν πό­λιν, ἵ­να τρο­φὰς ἀ­γο­ρά­σω­σι. Λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ἡ γυ­νὴ ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις· Πῶς σὺ Ἰ­ου­δαῖ­ος ὢν παρ᾿ ἐ­μοῦ πι­εῖν αἰ­τεῖς, οὔ­σης γυ­ναι­κὸς Σα­μα­ρεί­τι­δος; οὐ γὰρ συγ­χρῶν­ται Ἰ­ου­δαῖ­οι Σα­μα­ρεί­ταις. Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Εἰ ᾔ­δεις τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Θε­οῦ καὶ τίς ἐ­στιν ὁ λέ­γων σοι, δός μοι πι­εῖν, σὺ ἂν ᾔ­τη­σας αὐ­τὸν, καὶ ἔ­δω­κεν ἄν σοι ὕ­δωρ ζῶν. Λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύ­ρι­ε, οὔ­τε ἄν­τλη­μα ἔ­χεις, καὶ τὸ φρέ­αρ ἐ­στὶ βα­θύ· πό­θεν οὖν ἔ­χεις τὸ ὕ­δωρ τὸ ζῶν; Μὴ σὺ μεί­ζων εἶ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­α­κώβ, ὃς ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν τὸ φρέ­αρ, καὶ αὐ­τὸς ἐξ αὐ­τοῦ ἔ­πι­ε καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ καὶ τὰ θρέμ­μα­τα αὐ­τοῦ; Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πᾶς ὁ πί­νων ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος τού­του δι­ψή­σει πά­λιν· ὃς δ᾿ ἂν πί­ῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐ­γὼ δώ­σω αὐ­τῷ, οὐ μὴ δι­ψή­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἀλ­λὰ τὸ ὕ­δωρ ὃ δώ­σω αὐ­τῷ, γε­νή­σε­ται ἐν αὐ­τῷ πη­γὴ ὕ­δα­τος ἁλ­λο­μέ­νου εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νή· Κύ­ρι­ε, δός μοι τοῦ­το τὸ ὕ­δωρ, ἵ­να μὴ δι­ψῶ μη­δὲ ἔρ­χο­μαι ἐν­θά­δε ἀν­τλεῖν. Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὕ­πα­γε φώ­νη­σον τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἐλ­θὲ ἐν­θά­δε. Ἀ­πε­κρί­θη ἡ γυ­νὴ καὶ εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­χω ἄν­δρα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Κα­λῶς εἶ­πας ὅ­τι ἄν­δρα οὐκ ἔ­χω· πέν­τε γὰρ ἄν­δρας ἔ­σχες, καὶ νῦν ὃν ἔ­χεις οὐκ ἔ­στι σου ἀ­νήρ· τοῦ­το ἀ­λη­θὲς εἴ­ρη­κας. Λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύ­ρι­ε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι προ­φή­της εἶ σύ. Οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν ἐν τῷ ὄ­ρει τού­τῳ προ­σε­κύ­νη­σαν· καὶ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­στὶν ὁ τό­πος ὅ­που δεῖ προ­σκυ­νεῖν. Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Γύ­ναι, πί­στευ­σόν μοι ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὔ­τε ἐν τῷ ὄ­ρει τού­τῳ οὔ­τε ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις προ­σκυ­νή­σε­τε τῷ πα­τρί. Ὑ­μεῖς προ­σκυ­νεῖ­τε ὃ οὐκ οἴ­δα­τε, ἡ­μεῖς προ­σκυ­νοῦ­μεν ὃ οἴ­δα­μεν· ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α ἐκ τῶν Ἰ­ου­δαί­ων ἐ­στίν. Ἀλλ᾿ ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­στιν, ὅ­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ προ­σκυ­νη­ταὶ προ­σκυ­νή­σου­σι τῷ πα­τρὶ ἐν πνεύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ· καὶ γὰρ ὁ πα­τὴρ τοι­ού­τους ζη­τεῖ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν. Πνεῦ­μα ὁ Θε­ός, καὶ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τὸν ἐν πνεύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν. Λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Οἶ­δα ὅ­τι Μεσ­σί­ας ἔρ­χε­ται ὁ λε­γό­με­νος Χρι­στός· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, ἀ­ναγ­γε­λεῖ ἡ­μῖν πάν­τα. Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι. Καὶ ἐ­πὶ τού­τῳ ἦλ­θον οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­θαύ­μα­σαν ὅ­τι με­τὰ γυ­ναι­κὸς ἐ­λά­λει· οὐ­δεὶς μέν­τοι εἶ­πε, τί ζη­τεῖς ἢ τί λα­λεῖς μετ᾿ αὐ­τῆς; Ἀ­φῆ­κεν οὖν τὴν ὑ­δρί­αν αὐ­τῆς ἡ γυ­νὴ καὶ ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὴν πό­λιν, καὶ λέ­γει τοῖς ἀν­θρώ­ποις· Δεῦ­τε ἴ­δε­τε ἄν­θρω­πον ὃς εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­ποί­η­σα· μή­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός; Ἐ­ξῆλ­θον οὖν ἐκ τῆς πό­λε­ως καὶ ἤρ­χον­το πρὸς αὐ­τόν. Ἐν δὲ τῷ με­τα­ξὺ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ λέ­γον­τες· Ῥαβ­βί, φά­γε. Ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­γὼ βρῶ­σιν ἔ­χω φα­γεῖν, ἣν ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε. Ἔ­λε­γον οὖν οἱ μα­θη­ταὶ πρὸς ἀλ­λή­λους· Μή τις ἤ­νεγ­κεν αὐ­τῷ φα­γεῖν; Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­μὸν βρῶ­μά ἐ­στιν ἵ­να ποι­ῶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ πέμ­ψαν­τός με καὶ τε­λει­ώ­σω αὐ­τοῦ τὸ ἔρ­γον. Οὐχ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἔ­τι τε­τρά­μη­νός ἐ­στι καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; Ἰ­δοὺ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­πά­ρα­τε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ὑ­μῶν καὶ θε­ά­σα­σθε τὰς χώ­ρας, ὅ­τι λευ­καί εἰ­σι πρὸς θε­ρι­σμὸν ἤ­δη. Καὶ ὁ θε­ρί­ζων μι­σθὸν λαμ­βά­νει καὶ συ­νά­γει καρ­πὸν εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον, ἵ­να καὶ ὁ σπεί­ρων ὁ­μοῦ χαί­ρῃ καὶ ὁ θε­ρί­ζων. Ἐν γὰρ τού­τῳ ὁ λό­γος ἐ­στὶν ὁ ἀ­λη­θι­νός, ὅ­τι ἄλ­λος ἐ­στὶν ὁ σπεί­ρων καὶ ἄλ­λος ὁ θε­ρί­ζων. Ἐ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς θε­ρί­ζειν ὃ οὐχ ὑ­μεῖς κε­κο­πι­ά­κα­τε· ἄλ­λοι κε­κο­πι­ά­κα­σι, καὶ ὑ­μεῖς εἰς τὸν κό­πον αὐ­τῶν εἰ­σε­λη­λύ­θα­τε. Ἐκ δὲ τῆς πό­λε­ως ἐ­κεί­νης πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τὸν τῶν Σα­μα­ρει­τῶν δι­ὰ τὸν λό­γον τῆς γυ­ναι­κός, μαρ­τυ­ρού­σης ὅ­τι εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­ποί­η­σα. Ὡς οὖν ἦλ­θον πρὸς αὐ­τὸν οἱ Σα­μα­ρεῖ­ται, ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν μεῖ­ναι παρ᾿ αὐ­τοῖς· καὶ ἔ­μει­νεν ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρας. Καὶ πολ­λῷ πλεί­ους ἐ­πί­στευ­σαν δι­ὰ τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τῇ τε γυ­ναι­κὶ ἔ­λε­γον ὅ­τι οὐ­κέ­τι δι­ὰ τὴν σὴν λα­λι­ὰν πι­στεύ­ο­μεν· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­κη­κό­α­μεν, καὶ οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς ὁ σω­τὴρ τοῦ κό­σμου, ὁ Χρι­στός.

            Ήταν ώρα έκτη την στιγμή που ο Ιησούς συνάντησε στο πηγάδι της Συχάρ την Σαμαρείτιδα. Και μας αναφέρει την ώρα γιατί την ίδια ώρα η Εύα έφαγε τον καρπό της παρακοής.  Τούτη την ώρα η Εύα εξέπεσε, η Σαμαρείτιδα όμως σώθηκε.

 «Δος μοι πιείν» λέει ο Ιησούς στην Σαμαρείτιδα, ανοίγοντας έτσι μαζί της έναν υπέροχο διάλογο στον οποίο τελικά καταφαίνεται ότι ο πραγματικά διψασμένος δεν ήταν ο Χριστός αλλά ο απελπισμένος άνθρωπος της τότε, αλλά και της σύγχρονης εποχή που ζούμε. Η πηγή της ζωής ζητά να πιεί ενώ δεν θέλει να πιει αλλά να δώσει.

            Οι Σαμαρείτες είχαν πολλές διαφορές με τους Ιουδαίους της εποχής και γι’ αυτό ήταν αφύσικο Ιουδαίος να συζητά δημόσια με Σαμαρείτη και μάλιστα γυναίκα. Και τι γυναίκα; Αυτήν που είχε συζευχθεί πέντε άνδρες και αυτός με τον οποίο συζούσε κρυφά ήταν ο παράνομος εραστής της. Ω της άφατης φιλανθρωπίας! Ο Καθήμενος επί των Χερουβείμ καθήμενος στο χείλος ενός πηγαδιού να συνομιλεί με μία πόρνη!

            Μέσα στην φρενίτιδα της καθημερινότητας ο άνθρωπος ζει εγκλωβισμένος μέσα στις άτυχες και επαναλαμβανόμενες επιλογές που κάνει χωρίς να βρίσκει διέξοδο στα πολυποίκιλα προβλήματα που τον ταλανίζουν. Έχει ανάγκη να ξεδιψάσει την κατάξερη γη της ψυχής του. Κάποτε,  ο Χριστός χτυπά την πόρτα του καθενός έτοιμος να του προσφέρει το ζωντανό νερό που αν κανείς το πιει δεν πρόκειται να διψάσει ποτέ. Ποιο όμως είναι αυτό το ζωντανό νερό;

            -Την προηγούμενη Κυριακή κάναμε λόγο για την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αυτή την Κυριακή για το ζωντανό νερό που προσφέρθηκε από τον Χριστό στην Σαμαρείτιδα και την επόμενη πάλι το κεντρικό στοιχείο της περικοπής θα είναι το νερό αφού ο τυφλός εκ γενετής θα νιφτεί και θα βρει το φως του. Η Εκκλησία μας, μας  προετοιμάζει έτσι για το φως της Πεντηκοστής, δηλαδή για την έλευση του Αγίου Πνεύματος διά του Οποίου το αγιοπνευματικό νερό της κολυμβήθρας γίνεται ικανό να ξεπλύνει τον κουρασμένο και ταλαίπωρο άνθρωπο από το ρύπο της αμαρτίας, να τον αναγεννήσει, και να τον μπολιάσει στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού, δηλαδή να τον θεώσει! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

            Η Σαμαρείτιδα ήταν όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας εγκλωβισμένη στην ζωή των παθών, η συνάντησή της όμως με τον Χριστό της έδωσε όλες τις απαντήσεις που για χρόνια αναζητούσε: Τι αναζητούσε; Τον Μεσσία που όλα θα της τα φανερώσει, και τον βρήκε μπροστά της. Ο Κύριος είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτεται σε κάποιον, είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζει απροκάλυπτα τον εαυτό Του: «Εγώ ειμί ο λαλών σοι». Μόνο στην Σαμαρείτιδα και αργότερα στον Παύλο αυτό το έκανε. Ο Μεσσίας, δηλαδή «ο αλειμμένος με την θεότητα», (αυτό σημαίνει Μεσσίας) αποκαλύπτεται σε μια πόρνη!  

Στα επόμενα λίγα λεπτά η πρώην αλλογενή αμαρτωλή Σαμαρείτιδα, μετατρέπεται πλέον στην αγία Φωτεινή που με την πίστη και τον ζήλο της μετέστρεψε πολλούς ειδωλολάτρες της εποχής της από το σκοτάδι στο Φως. Πριν ακόμη δει τον Χριστό να ανασταίνεται από τους νεκρούς, πριν δει θαύματα και νεκραναστάσεις μπαίνει στην πόλη της και κηρύττει τον Χριστό: «Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως αυτός είναι ο Χριστός»;  Και τόσος ήταν ο ζήλος της που δεν έπαψε εφεξής να κηρύττει τον Σωτήρα της οικουμένης. Έφτασε μέχρι την Ρώμη όπου ανάμεσα σε πολλούς έκανε χριστιανή ακόμη και την κόρη του σκληρού αυτοκράτορα Νέρωνα και κάποιες από τις δούλες του. Αυτή ήταν και η αιτία του σκληρού μαρτυρίου που ακολούθησε.

            Ας μιμηθούμε λοιπόν και μεις τον ζήλο της αγίας Φωτεινής. Ο Χριστός είναι πάντοτε έτοιμος να μας παρέχει το ύδωρ της αθανασίας, εμείς τι θα διαλέξουμε, πηγάδι ή ουρανό;