Περιπατητής της Κυριακής 7 ΜΑΙΟΥ 2017 "Κυριακή του παραλύτου"

ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΜΑΪΟΥ 2017 (ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)   ΑΡ.Φ 2

Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην (ε´ 1-15).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἀ­νέ­βη ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ἔ­στι δὲ ἐν τοῖς Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­πὶ τῇ προ­βα­τι­κῇ κο­λυμ­βή­θρα, ἡ ἐ­πι­λε­γο­μέ­νη Ἑ­βρα­ϊ­στὶ Βη­θεσ­δά, πέν­τε στο­ὰς ἔ­χου­σα. Ἐν ταύ­ταις κα­τέ­κει­το πλῆ­θος τῶν ἀ­σθε­νούν­των, τυ­φλῶν, χω­λῶν, ξη­ρῶν, ἐκ­δε­χο­μέ­νων τὴν τοῦ ὕ­δα­τος κί­νη­σιν. Ἄγ­γε­λος γὰρ κα­τὰ και­ρὸν κα­τέ­βαι­νεν ἐν τῇ κο­λυμ­βή­θρᾳ, καὶ ἐ­τα­ράσ­σε­το τὸ ὕ­δωρ· ὁ οὖν πρῶ­τος ἐμ­βὰς με­τὰ τὴν τα­ρα­χὴν τοῦ ὕ­δα­τος ὑ­γι­ὴς ἐ­γί­νε­το ᾧ δή­πο­τε κα­τεί­χε­το νο­σή­μα­τι. Ἦν δέ τις ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ τρι­ά­κον­τα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη ἔ­χων ἐν τῇ ἀ­σθε­νεί­ᾳ αὐ­τοῦ. Τοῦ­τον ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τα­κεί­με­νον, καὶ γνοὺς ὅ­τι πο­λὺν ἤ­δη χρό­νον ἔ­χει, λέ­γει αὐ­τῷ· Θέ­λεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι; Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ ἀ­σθε­νῶν· Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τὸ ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐ­γώ, ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βαί­νει. Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἔ­γει­ρε, ἆ­ρον τὸν κράβ­βατόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. Καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­γέ­νε­το ὑ­γι­ὴς ὁ ἄν­θρω­πος, καὶ ἦ­ρε τὸν κράβ­βατον αὐ­τοῦ καὶ πε­ρι­ε­πά­τει· ἦν δὲ Σάβ­βα­τον ἐν ἐ­κεί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ. Ἔ­λε­γον οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τῷ τε­θε­ρα­πευ­μέ­νῳ· Σάβ­βα­τόν ἐ­στιν· οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἆ­ραι τὸν κράβ­βατον. Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Ὁ ποι­ή­σας με ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νός μοι εἶ­πεν· ἆ­ρον τὸν κράβ­βατόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. Ἠ­ρώ­τη­σαν οὖν αὐ­τόν· Τίς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πών σοι, ἆ­ρον τὸν κράβ­βατόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει; Ὁ δὲ ἰ­α­θεὶς οὐκ ᾔ­δει τίς ἐ­στιν· ὁ γὰρ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξέ­νευ­σεν ὄ­χλου ὄν­τος ἐν τῷ τό­πῳ. Με­τὰ ταῦ­τα εὑ­ρί­σκει αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐν τῷ ἱ­ε­ρῷ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἴ­δε, ὑ­γι­ὴς γέ­γο­νας· μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἵ­να μὴ χεῖ­ρόν σοί τι γέ­νη­ται. Ἀ­πῆλ­θεν ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας αὐ­τὸν ὑ­γι­ῆ.

Το θαύμα στην προβατική κολυμβήθρα της Βηθεσδά μνημονεύει σήμερα η Εκκλησία μας στο κυριακάτικο ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας. Αλήθεια, τι γινόταν εκεί; -Πολύς κόσμος συνέτρεχε για θεραπευτεί από τις ασθένειές του αφού κατά καιρόν άγγελος τάραττε το νερό της κολυμβήθρας, ο πρώτος που θα προλάβαινε να πέσει μέσα στο ταραγμένο από τον άγγελο νερό θα έβρισκε ξανά την υγεία του.

Ο Θεός χρησιμοποιεί το νερό ως μέσο για να θεραπεύσει τον άνθρωπο. Αλλά ποιο νερό; Όχι οποιοδήποτε, αλλά αυτό που ο άγγελος άγγιζε. Έτσι με αυτό το θαύμα προετοίμαζε σιγά-σιγά τους ανθρώπους για το άγιο βάπτισμα, το οποίο δεν είναι ένα κοινό λουτρό όπως όλα τα άλλα, αλλά πρόκειται για την όντως αγιοπνευματική αναγέννηση του ανθρώπου.

Ο Κύριος συνάντησε στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά έναν παράλυτο που είχε τριάντα οκτώ χρόνια καθηλωμένος στο αναπηρικό κρεβάτι του. Μας κάνει εντύπωση που ενώ είναι Κύριος των Πάντων και γνώστης των καρδιών ρωτά τον παράλυτο αν θέλει να γίνει υγιής! Γιατί το έκανε αυτό;

-Ας στενάξουμε  αδελφοί διότι περνάμε έτσι γρήγορα και βιαστικά αυτά που θα έπρεπε να μας συνταράξουν: Τριάντα οκτώ χρόνια ο παράλυτος στέκονταν εκεί. Δεν βαρέθηκε, δεν ολιγοπίστησε, αλλά συνέχισε να ελπίζει!!! Εμείς ούτε δέκα μέρες δεν μπορούμε να βαστάξουμε στην προσευχή μας ολιγοπιστώντας και ξεφυσώντας απελπισμένοι  αν δούμε ότι το αίτημά μας δεν βρίσκει ανταπόκριση.  Αλλά  θα πεις: είναι κουραστική η αδιάκοπη προσευχή.  Αλλά και ποια αρετή δεν είναι κοπιαστική;  Και γιατί τελικά δεν θέλεις να κοπιάσεις; 

Ας υποθέσουμε ότι μπορούσες να ζήσεις κλεισμένος για χρόνια μέσα σε ένα σπίτι χωρίς να κάνεις τίποτα όλη την ημέρα και ότι τα πάντα θα σου τα έφερναν στο χέρι. Ερωτούμε:- Υπάρχει ζωή αθλιότερη απ’ αυτήν;

Ο Θεός πάντοτε εργάζεται αλλά με την διαφορά ότι δεν κοπιάζει στην εργασία Του. θα πεις πως γίνεται κάποιος να εργάζεται και να μην κοπιάζει;- Έτσι δημιουργήθηκε αρχικά ο άνθρωπος, του δόθηκε εντολή να καλλιεργεί τον παράδεισο, δηλαδή έπρεπε να εργάζεται, αλλά δίχως να κοπιάζει. Όταν όμως μπήκε στη μέση η αμαρτία τότε προστέθηκε και ο κόπος. Εξακολουθεί όμως να σου κάνει εντύπωση το πώς γίνεται να εργάζεται κανείς χωρίς να κοπιάζει. Τότε θα πρέπει να δεις τους αγγέλους, οι οποίοι ακούραστα εργάζονται ασταμάτητα χωρίς ποτέ να χωλαίνουν στην εργασία τους.

Ας προχωρήσουμε όμως παρακάτω: Τελικά ο Ιησούς θεράπευσε τον παράλυτο, όμως ήταν μέρα Σάββατο, και οι Φαρισαίοι της εποχής κατέκριναν τον θεραπευμένο που κουβαλούσε το κρεβάτι του κατ’ εντολήν του Κυρίου. Και τώρα θα ρωτήσει κάποιος: - Γιατί ο Χριστός σε πολλές περιπτώσεις επιλέγει να τελέσει το θαύμα την ημέρα του Σαββάτου;

-Πρώτον για να καυτηριάσει την υποκρισία των Φαρισαίων, οι οποίοι διύλιζαν τον κώνοπα  την δε κάμηλον όμως  κατέπιναν.

-Δεύτερον, διότι κανείς νόμος δεν απογόρευε να κάνει κάποιος το καλό εν ημέρα Σαββάτου. Άλλωστε οι ιερείς ακατάκριτα παρέβαιναν το Σάββατο ποιούντες την εργασία τους εν τω ναώ.

- Τρίτον, για να δείξει σε όλους ότι ο Υιός του ανθρώπου είναι Κύριος και του Σαββάτου. Ο Νομοθέτης δηλαδή στέκεται ίσταται  πάντοτε πάνω από τον νόμο.

Ο Χριστός αφού θεράπευσε τελικά τον παράλυτο της περικοπής, τον συμβούλευσε να μην αμαρτάνει πλέον μη τυχόν του συμβεί τίποτε χειρότερο από πρότερή του κατάσταση. Με άλλα λόγια για την πολυετή αυτή ταλαιπωρία αυτού του ανθρώπου ευθύνονταν οι αμαρτίες του. Πράγματι, οι περισσότερες των ασθενειών είναι αποτέλεσμα αμαρτιών, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που οι ασθένειες στέλνονται στον άνθρωπο προς δόξαν Θεού!

Ας προσέξουμε λοιπόν αδελφοί τον βίο μας, ας πάρουμε στα σοβαρά την υπόθεση της σωτηρίας μας, ας κοπιάσουμε με πολύ υπομονή στην έμπονη προσευχή, αποστρεφόμενη συνάμα την ρυπαρότητα κάθε είδους βλαπτικής αμαρτίας, και τώρα και εις το εξής και εις τους απεράντους αιώνας αμήν.