1. ΠΕΡΙ ΤΗΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΝΟΥ (1).: ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΟΡΓΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Ας ανηφορήσουμε σιγά-σιγά αγαπητοί αναγνώστες στα σκαλοπάτια τα νοητά και πνευματικά που οδηγούν με ασφάλεια προς τον Ζωοδότη Χριστό.

«Η οργή είναι φυσική ιδιότητα του νου. Και χωρίς οργή ούτε στην καθαρότητα φτάνει ο άνθρωπος, αν δεν οργιστεί εναντίον όλων των πονηρών λογισμών που σπέρνει μέσα του ο διάβολος. Και όταν τον βρήκε ο Ιώβ, έβρισε τους εχθρούς του μ’ αυτά τα λόγια: «άτιμοι και εξαχριωμένοι, που δεν έχετε κανένα καλό πάνω σας, που δεν σας θεωρώ ούτε σαν τους σκύλους των ποιμνίων μου». (Ιωβ. 30, 1,4) (δηλαδή σ’ εκείνη που στρέφεται εναντίον του διαβόλου και των παθών), κόβει όλα τα θελήματά του μέχρις ότου φτάσει στην κατάσταση του νου του, όπως τη δημιούργησε ο Θεός. (Ησαΐας ο αναχωρητής).

Ποια όμως θελήματα πρέπει να κόψει ο άνθρωπος; Τι πρέπει να σταματήσει να επιθυμεί;

 -Όλα τα βλαβερά και επιζήμια και διαβολικά. Κανείς δεν σου λέει άνθρωπε να πάψεις να επιθυμείς την αγάπη μεταξύ των συζύγων, των γονέων προς τα τέκνα και το αντίστροφο, την φιλία, την εν Θεώ σπουδή κ.τ.ο. όταν αυτά δεν αντιστρατεύονται τη εν Θεώ κοινωνία.  

Ας οργιστούμε λοιπόν κατά των παθών μας δηλαδή κατά των ακόρεστων σαρκικών ηδονών, της τριφυλλής ζωής, της χαιρεκακίας, της αναισχυντίας, της ακηδίας και γενικώς κατά της αμαρτίας που μας διακατέχει.

Είναι όμως εύκολο αυτό;

-Όχι και μάλιστα είναι πολύ δύσκολο. Στην δυσκολία αυτή αναφέρεται και ο απόστολος Πάυλος στην προς Ρωμαίους επιστολή  (Ρωμ.  7,14-25):  «Γιατί δεν κάνω το αγαθό που θέλω, αλλά πράττω τούτο, το κακό που δεν θέλω.
Αν όμως κάνω τούτο, αυτό που εγώ δεν θέλω, εγώ πια δεν το κατεργάζομαι, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου.
Άρα βρίσκω αυτόν το νόμο, ότι ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, σ’ εμένα το κακό παρευρίσκεται.
Γιατί ευχαριστιέμαι στο νόμο του Θεού κατά τον εσωτερικό μου άνθρωπο,
αλλά βλέπω άλλο νόμο στα μέλη μου, που αντιστρατεύεται στο νόμο του νου μου και με αιχμαλωτίζει στο νόμο της αμαρτίας που είναι στα μέλη μου.
Ταλαίπωρος εγώ ο άνθρωπος! Ποιος θα με σώσει από τούτο το σώμα του θανάτου»;

Κι όμως, ενώ ο μακάριος Παύλος φαίνεται να φτάνει στην απόγνωση, ξεγλιστρά απ’ αυτή και λυτρώνεται δίνοντας την ωραιοτάτη απάντηση στο φαινομενικό αδιέξοδό του:

«Ευχαριστώ όμως το Θεό: αυτός θα με σώσει μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας».