Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ
Περί Θείου έρωτος θα μιλήσουμε αγαπητοί αναγνώστες αν και εμείς οι αδαείς από τέτοιες πνευματικές θεωρίες και καταστάσεις δεν θα μιλήσουμε άμεσα γι’ αυτά τα βιώματα αλλά θα προσπαθήσουμε καταβιβάζοντας και ιεροσυλώντας τούτες τις έννοιες να αντλήσουμε πνευματικά ψήγματα από τον άγιο Νεκτάριο και το κείμενό του περί «Θείου έρωτος» ώστε να βοηθήσουμε τα νέα και τα παλαιότερα ανδρόγυνα να βιώσουν έναν ανεπανάληπτο γάμο εμπνευσμένο από το δέος του Θείου αυτού έρωτος.
Λοιπόν ο άγιος Νεκτάριος λέει: «Ο θείος έρωτας είναι τέλεια αγάπη προς το θείο, που εκδηλώνεται σαν ακατάπαυστος πόθος προς τον Θεό. Ο θείος έρωτας γεννιέται στην καρδιά που έχει καθαρθεί από τα πάθη, διότι μέσα σ’ αυτήν επέρχεται η θεία χάρη. Ο έρωτας προς τον Θεό είναι θείο δώρο και προσφέρεται στην ψυχή που αγωνίζεται να παραμείνει αγνή, δώρο της θείας χάρης που επεφοίτησε και αποκαλύφθηκε στην ψυχή».
Το πρώτο θεμελιώδες λάθος που σκοτώνει τον έρωτα: Όταν ανθίζει ο έρωτας στην καρδιά δύο ερωτευμένων η καρδιά ταυτόχρονα καθαρίζεται από κάθε τι που την βαραίνει. Είναι τόσο έντονο το συναίσθημα του έρωτος που ο ερωτευμένος δεν έχει χρόνο να σκεφτεί κάτι άλλο πέρα από την αγαπημένη του. Το λάθος έγκειται στην συνέχεια… Ότι δηλαδή ο άνδρας δεν παραδέχεται την αγαπημένη του ως δώρο Θεού, ως ιερή ύπαρξη στη ζωή του και γι’ αυτό όταν και αν φτάσουν στον γάμο δεν την σέβεται ως εκκλησία του ούτε ως άλλο του μισό και έτσι αρχίζουν οι κόντρες… Για να παραμείνει λοιπόν ο έρωτας χρειάζεται η σύνδεση του ανθρώπινου με τον Θείο έρωτα. Δηλαδή να παραδεχτεί ο ερωτευμένος ότι η αγαπημένη του είναι πολύτιμο δώρο του Θεού στη ζωή του. Πολύτιμο μαργαριτάρι που πρέπει να διαφυλαχτεί…
Πως όμως να διαφυλαχτεί ο έρωτας αν δεν τον αναγνωρίσεις ως δώρο του Θεού; Έρωτας ξένος από τον Θεό ξεραίνεται, χάνεται, γιατί δεν έχει πάνω του την επίδραση της Θείας Χάριτος και τελικά μένει απαθής ωσάν κούφιος τενεκές. Είναι αδύνατον να διατηρηθεί ο έρωτας μακριά από την Θεία Χάρη, διότι ο έρωτας αποτελεί ενέργεια της Θείας Χάριτος.
Αλλά πώς να ερωτευτεί κανείς καθαρά και ειλικρινά όταν η καρδιά του είναι άδεια από τον Θεό;
-Μην ανησυχείς γι’ αυτό φρόντισε ο Θεός. Αυτός σου έστειλε τον έρωτα, εσύ άρπαξέ τον από τα μαλλιά, αναγνώρισέ τον ως Θείο δώρο και από υιός των παθών Εκείνος θα σε μεταμορφώσει σε υιό αγάπης! Κι αφού αγαπήσεις την αγαπημένη σου, διά μέσου αυτής θα αγαπήσεις και Εκείνον ή το αντίστροφο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Έχεις ποτέ δει ερωτευμένο; Δεν κοιμάται, δεν πολυτρώει, αλλά πάντοτε βρίσκεται σε εγρήγορση. Η σκέψη της αγαπημένης του έχει κατακλύσει κάθε κύτταρο της ύπαρξής του. Τι υπέροχο συναίσθημα!!! Όμως γιατί αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα κάποια στιγμή παύει;
-Διότι από συναίσθημα γίνεται σάρκα. Από λεπτό και διαυγές και πνευματικό, μεταμορφώνεται σε ύλη η οποία εξαιτίας της παχύτητάς της χάνει οποιαδήποτε πνευματική αύρα. Έτσι οι ερωτευμένοι ενώ μέχρι χθες γλυκομιλούσαν ο ένας τον άλλο και μοίραζαν απλόχερα αιώνιες υποσχέσεις αγάπης, τώρα πλέον απλά συνυπάρχουν με κάποιες στιγμιαίες εκρήξεις σαρκικών συνευρέσεων. Ο γάμος εξαντλείται και σιγά -σιγά χρεοκοπεί.
Αν όμως ο ερωτευμένος με την γυναίκα του παραδοθεί στην αγάπη του Θεού, ο Θείος έρωτας θα κατακλύσει την καρδιά του. Και τότε…. Ακόμη κι αν το σώμα του ερωτευμένου κοιμάται, η καρδιά του αγρυπνεί. «Εγώ κοιμάμαι και η καρδία μου καθεύδει». Και τότε γίνεται το εξής «παράλογο». Η καρδιά πάλλεται προς τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις: Αγαπά ο ερωτευμένος τον Πλάστη και Δημιουργό Του, το άλλο του μισό και τον κόσμο ολόκληρο…
Αλλά για πες μου σε παρακαλώ τι βιώνει ο ερωτευμένος;
Δεν θέλει αν είναι δυνατόν να ζει στιγμή της ζωής του μακριά από την αγαπημένη του. Ο ερωτευμένος δεν θλίβεται από τίποτα, είναι νεκρός στα εξωτερικά ερεθίσματα, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο η φωνή και η θέαση της αγαπημένης του. Και το εκπληκτικότερο… οι θλίψεις και οι στενοχώριες ούτε βέβαια εισχωρούν, αλλά ούτε καν πλησιάζουν στην καρδιά του ερωτευμένου. Ο ερωτευμένος για όλα αμελεί. Με κανέναν και με τίποτα δεν διαλέγεται παρά μόνο με εκείνη… Και πότε συμβαίνει αυτό; Τη νύχτα; Την ημέρα; Πότε; Πάντοτε. Και νύχτα και ημέρα και στο φως και σκοτάδι και πάντοτε και παντού. Φανταστείτε τώρα εκείνον που έχει τρωθεί από Θείο έρωτα. Πόσο ανώτερα ζει εκείνος;
Πες μου όμως σε παρακαλώ πως μιλάει ο ερωτευμένος; Τι λόγια αναπαράγονται από την καρδιά του;
Δεν σταματά ποτέ να υμνεί την αγαπημένη του, κάθε του λόγος στάζει γλυκύτητα. Διηγείται συνεχώς όλα όσα μπορεί να εκφράσει από τα ανέκφραστα. Αλλά και όταν εκείνος σιωπά είναι βυθισμένος στην μελέτη των λόγων της. Δεν υπάρχουν λόγια ντροπής για τον ερωτευμένο, δεν υπάρχουν ταμπού και πνευματικά οδοφράγματα. Με μεγάλη άνεση θα υμνήσει τα κάλλη της χρησιμοποιώντας λόγια απαγορευτικά για μη δόκιμα αυτιά…
Ο ερωτευμένος όλα τα περιφρονεί, υπερίπταται των σωματικών αισθήσεων, αποχωρεί από το σώμα του, λησμονεί τον εαυτό του εξαιτίας της τελείας αφοσίωσή του στην ποθούμενή του. Η ερωτευμένες ψυχές συναντιούνται έρχονται πολύ κοντά και έτσι γνωρίζει καλά η μία την άλλη. Βέβαια ο ερωτευμένος έχει άσβεστη επιθυμία και λαχτάρα προς την αγαπημένη του. Όμως αυτά τα συναισθήματα είναι ασφαλώς ξένα προς τον ανώτερο έρωτα που είναι ο Θείος έρωτα. Στον Θείο έρωτα αυτές οι ροπές δεν υπάρχουν διότι η Θεία αγάπη δημιουργεί πληρότητα. Είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουμε εμείς αυτό διότι μας υπερβαίνει. Όμως αν το καταβιβάσουμε στον έρωτα των ερωτευμένων, τότε πληρότητα του έρωτά του θα θεωρούνταν η εκπλήρωση όλως των επιθυμιών και μόνο με ένα απλό χαμόγελο ή βλέμμα.
Εν τέλει ας δούμε πως ο έρωτας μεταμορφώνει τις καρδιές των ερωτευμένων:
Αν το σπουδαίο αυτό συναίσθημα συνδυαστεί με την Θεία Λατρεία, τότε οι ψυχές των ερωτευμένων θα ανυψωθούν προς την αέναη πηγή της αγάπης, προς την παντοτινή αγάπη και οι ψυχές θα γεμίσουν ουράνιο φως αιώνιο.
Οι ψυχές που έχουν πληγωθεί από τον θείο έρωτα, είναι πάντα χαρούμενες, αγάλλονται , σκιρτούν και χορεύουν γιατί αναπαύονται στην αγάπη του Κυρίου, όπως αναπαύεται κανείς στα ήρεμα νερά. Κανένα θλιβερό γεγονός του κόσμου δεν μπορεί να διαταράξει τη γαλήνη και την ειρήνη τους. Ούτε κάτι λυπηρό να τους αφαιρέσει τη χαρά και την ευφροσύνη.
Αφού λοιπόν οδηγήσαμε τον λόγο μας από τον ανθρώπινο στον Θείο έρωτα. Ας απολαύσουμε τους καρπούς του:
Η ερωτευμένη με τον Θεό ψυχή, ενθουσιασμένη από την αγάπη, υπερίπταται, κατά κάποιον τρόπο, των σωματικών αισθήσεων, ακόμη και αυτού του σώματος. Αποχωρεί, λησμονεί τον εαυτό της, εξαιτίας της τέλειας αφοσίωσης της στον Θεό.
Η ανερμήνευτη γλυκύτητα της θείας αγάπης, τη μεν καρδιά γοητεύει και κατακυριεύει, τον δε νου έλκει προς το θείο, για να απολαύσει με αγαλλίαση τον Θεό.
Ο θείος έρωτας προξενεί την οικειότητα προς τον Θεό, η δε εξοικείωση το θάρρος. Με το θάρρος επέρχεται η επιθυμία για τη γεύση του θείου έρωτα και αυτή με τη σειρά της προξενεί την πείνα γι’ αυτόν.
Η ψυχή την οποία αγγίζει ο θείος έρωτας, τίποτα άλλο δεν σκέπτεται ούτε ποθεί, αλλά συνεχώς στενάζοντας λέει: Κύριε πότε θα έλθω και θα αντικρίσω το πρόσωπό Σου; Ποθεί η ψυχή μου να έλθει σε Σένα, στον Θεό μου, όπως ποθεί το ελάφι τις πηγές των υδάτων!
Τέτοιος αναδεικνύεται ο θείος έρωτας, όταν κυριεύει την ψυχή.
Λοιπόν ας περατώσουμε τον λόγο μας:
Το ευγενικό συναίσθημα του έρωτος είναι ο προθάλαμος του Θείου έρωτος. Αν τα παντρεμένα ζευγάρια επιδίωκαν το να μην σβήσει ποτέ η φλόγα της αγάπης τους ποτέ δεν θα τσακώνονταν, ποτέ δεν θα έβλεπαν τα λάθη του άλλου ως σοβαρά. Όλα θα τα δικαιολογούσαν, πάντα θα χαμογελούσαν, ποτέ δεν θα ύψωναν τον τόνο της φωνής τους, ο μοναδικός «τσακωμός» θα ήταν το ποιος θα διακονήσει τον άλλο περισσότερο…
Μία τέτοια οικογένεια δεν είναι ευλογημένη, δεν είναι ουράνια, δεν οδηγεί κατευθείαν στον Θεό;
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν για την αγάπη, ας τρέξουμε να προφτάσουμε μη τυχόν και χάσουμε κάποια σταγόνα από την ευτυχία που αυτή θα μας δώσει. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ζούμε με εγωισμό. Ασπάσασθε άλλήλους έν φιλήματι άγίω, Αμήν.