Ο άνθρωπος της λογικής και το Πάσχα

«Ο άνθρωπος της λογικής και το Πάσχα»

         Ο «άνθρωπος της λογικής» περπατά γεμάτος εκνευρισμό στους δρόμους. Δεν ξέρει τι του φταίει. Μήπως η οικονομική κρίση; Μήπως η μοναξιά του; Αλλά ποια μοναξιά; Αυτός έχει οικογένεια, έχει παιδιά, έχει φίλους και συγγενείς που τον αγαπούν. Τον αγαπούν; Εκείνος γιατί δεν μπορεί να τους αγαπήσει όπως αυτοί; Πως μπορούν να χαμογελούν μερικοί άνθρωποι; Όλα αυτά τα ερωτήματα τον φέρνουν σε αδιέξοδο…

      Έξαιφνης κάποιος άγνωστος τον χαιρετά: «Χριστός Ανέστη». Εκείνος μηχανικά απάντησε –Αληθώς Ανέστη και συνέχισε την πορεία του.

     -«Χριστός Ανέστη;…», το είχα ξεχάσει, μα το Πάσχα πέρασε κι εγώ δεν κατάλαβα χαρά, μία μέρα σαν όλες τις άλλες. Ίσα, ίσα που έσκασα στο φαγητό, παραήπια κι έτσι έβαλα και κάμποσα κιλά. Γιατί να χαρώ; Αυτός ο άνθρωπος μου είπε το «Χριστός Ανέστη» χαμογελαστός και ήρεμος, ούτε καν με γνώριζε, εγώ όμως… Εγώ όμως δεν νήστεψα, δεν εκκλησιάστηκα, δεν κάθισα το βράδυ στην Ανάσταση… Ανάσταση; Τι σημαίνει Ανάσταση; Ξέρω. Ότι ο Χριστός βγήκε μετά από τρεις μέρες απ’ τον τάφο ζωντανός. Και λοιπόν; Και τι με νοιάζει εμένα; Γιατί πρέπει να χαρώ»;… Μήπως… Ο άνθρωπος της λογικής είχε φτάσει πλέον στο σπίτι του χωρίς καν να το καταλάβει έτσι όπως ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Κοιτάχτηκε αμήχανα στον καθρέφτη του σπιτιού του. Πω πω! Είχε γεμίσει με άσπρες τρίχες, μία καραφλίτσα ήδη είχε φανεί στο ρυτιδιασμένο του κεφάλι, σημάδι κι αυτό της φθοράς. «Της φθοράς… Μια μέρα θα πεθάνω»… σκέφτηκε… «Θα πεθάνω… Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατω πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος». Πόσο καιρό είχε να το ψάλλει;  Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του… Πόσο καιρό είχε να κλάψει;… Ίσως από τότε που ήταν παιδί…

     Ο «άνθρωπος της λογικής», βγήκε και πάλι από το σπίτι του είδε μια άγνωστη γυναίκα μπροστά του και τόλμησε να της πει χαμογελώντας: «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!!!    

Διαβάστε και "ο άνθρωπος της λογικής και τα Χριστούγεννα"