Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Κεφάλαιο Θ΄(9ο)
1 Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.
Ονομάζει την Καπερναούμ δική του πόλη διότι στην Βηθλεέμ μεν γεννήθηκε, στην Ναζαρέτ μεγάλωσε, στην Καπερναούμ όμως διέμενε συνεχώς.
2 Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.
Ας προσέξουμε· πρώτα θεραπεύει τα τραύματα της ψυχής του παραλύτου και στη συνέχεια θεραπεύει το σώμα του. Προσέχουμε επίσης, ότι δεν είπε σου συγχωρώ τις αμαρτίες σου, αλλά «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Γιατί; -Διότι δεν ήθελε να περιαυτολογεί και να εξισώνει φανερά τον εαυτό Του με τον Πατέρα από ταπεινοφροσύνη.
3 καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ.
Γιατί οι γραμματείς τον κατηγόρησαν για βλασφημία; -Διότι ήξεραν από τις γραφές ότι μόνον ο Θεός μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Έτσι ο Ιησούς με τον λόγο του αυτόν καθιστά τον εαυτό του ισότιμο με τον Πατέρα.
4 καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;
Ο Χριστός αποκαλύπτει τους κρυφούς διαλογισμούς της καρδίας των παρακολουθούντων, ιδίωμα ασφαλώς που ανήκει μόνο στον Θεό. Μόνον ο Θεός μπορεί να γνωρίζει το τι σκεφτόμαστε. Ο Ιερεμίας λέγει: «Ο μεν άνθρωπος θα δει μόνο το πρόσωπο, ενώ ο Θεός την καρδίαν». Στη συνέχεια προχωρά στην επιτέλεση του θαύματος ώστε όχι μόνο διά λόγων αλλά και διά έργων αποδεικνύει την ισοτιμία με το Πατέρα και άρα την Θεότητά Του.
5 τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει.
Βεβαίως ανώτερη η ψυχή είναι από το σώμα, όμως το μεν φαίνεται, ενώ το άλλο όχι. Έτσι οι παρευρισκόμενοι θεωρούσαν δυσκολότερη την επίτευξη της θεραπείας του χειροπιαστού σώματος, παρά της αόρατης ψυχής.
6 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 7 καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.
Από ταπεινοφροσύνη και πάλι δεν ονομάζει τον εαυτό Του Θεό, αλλά Υιό του ανθρώπου. Γιατί όμως μετά το θαύμα στέλνει στο σπίτι του τον παράλυτο; -Για να δουν και να πιστοποιήσουν το θαύμα αυτοί που για χρόνια ήταν μάρτυρες της παραλυσίας του. Με αυτό τον τρόπο ο Κύριος παράλληλα με τον παράλυτο θεραπεύει και την αναλγησία –παραλυσία της ψυχής των δύσπιστων συγγενών του παραλύτου.
8 ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Τα πλήθη παρά το θαύμα το οποίο με τα μάτια τους είδαν δεν πείθονται ότι ο Ιησούς είναι Θεός. Που φαίνεται αυτό; -Δόξασαν λέει τον Θεό ο Οποίος έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.
Άνθρωπο λοιπόν και όχι Θεό τον ονομάζουν. Ο Χριστός όμως δεν βιάζεται να αποδείξει την θεότητά Του. Δεν αντιδρά, δεν τους ψέγεται, αλλά με υπομονή περιμένει και καρτερά την μετάνοια κάθε ανθρώπου. Έτσι και μεις όχι με σκληρότητα, ούτε με άμετρη πίεση, αλλά με καρτερικότητα, υπομονή και αγάπη ας διδάσκουμε στους ανθρώπους τον Χριστό προσκαρτερούντες την επιστροφή ενός εκάστου του εις τον κύριος της Δόξης.
9 Καὶ παράγων ὁ ῾Ιησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.
Ο Κύριος δεν παρέμεινε για πολύ στη χώρα των Γεργεσηνών. Γιατί; Για να μην ερεθίσει άλλο τον φθόνο των εχθρών Του. Αυτό πρέπει να πράττουμε κι εμείς μ’ αυτούς που μας εχθρεύονται, να μην τους συναναστρεφόμαστε για να καταπραΰνουμε μ’ αυτό τον τρόπο το μέγεθος της λύπης τους.
Παρακάτω λοιπόν κάλεσε τον Ματθαίο, τον κάλεσε στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή γιατί γνώριζε ως παντογνώστης ότι τότε ήταν έτοιμη η καρδιά του. Ο Ευαγγελιστής δεν αποκρύπτει τον πρότερο βίο του, αλλ’ αντιθέτως αναφέρει το όνομά και το επάγγελμα που έπραττε. Μας λέει λοιπόν ότι την στιγμή που τον κάλεσε ο Κύριος κάθονταν στο τελώνειο, κι αυτό μας το λέει για να μας δείξει την δύναμη αυτού που τον κάλεσε. Και όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για να μας δείξει ότι ο Κύριος δεν ντρέπεται για κανέναν ούτε για τελώνες ούτε για πόρνες.
Ο Ματθαίος ευθύς αμέσως των ακολούθησε, δεν ζήτησε ούτε καν στο σπίτι να πάει και να ανακοινώσει την απόφασή του στους συγγενείς του. Όπως νωρίτερα και οι αλιείς, εγκατέλειψαν τον πατέρα τους και το πλοίο τους για να ακολουθήσουν τον Χριστό, την ίδια ακριβώς αυταπάρνηση έδειξε τώρα και ο Ματθαίος.
10 Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ.
Ο Χριστός δέχεται να φάει μαζί αμαρτωλούς και τελώνες, διότι απ’ αυτό το γεύμα θα προέρχονταν πολύ ωφέλεια. Έτσι πρέπει να είναι ο γιατρός· πρέπει να μπορεί να ανεχτεί την βρωμιά του αρρώστου για να μπορέσει τελικά να την καθαρίσει.
11 καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;
Ας το ακούσουν αυτό όλοι όσοι νομίζουν ότι με την νηστεία τους ότι θα αποκτήσουν μεγάλη φήμη μεταξύ των ανθρώπων και ας εννοήσουν καλά ότι ο Κύριος ονομάστηκε φαγάς και οινοπότης!!! Και δεν ντράπηκε γι’ αυτό αλλά συνέχισε απτόητος μέχρι να αποπερατώσει τελικά τον σκοπό της αποστολής Του. Να όμως η άπειρος σοφία του Κυρίου:
12 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.
Μεταβάλλει την κατηγορία σε σκοπό της αποστολής Του. Πώς θα θεραπεύσει τους αμαρτωλούς αν δεν συναναστραφεί μαζί τους; Δεν είναι έγκλημα συνεπώς να θεραπεύει κανείς την κακία, αλλά αντιθέτως είναι κάτι που αξίζει πολύ έπαινο.
13 πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.
Και προχωρεί με τον ανωτέρω λόγο φέρνοντας τους κατηγόρους του σε αμηχανία, διότι τους καταδεικνύει την άγνοια που είχαν απέναντι στις γραφές. Ουσιαστικά αποδεικνύει ο Κύριος ότι και εκείνοι που τον κατηγορούσαν ήταν άρρωστοι πνευματικά αφού αγνοούσαν τις γραφές επειδή οι γραφές δίδασκαν για θυσία και αγάπη. Για ποιο λοιπόν πράγμα τελικά τον κατηγορούσαν; Δεν έπρεπε να αγαπά τους αμαρτωλούς;
14 Τότε προσέρχονται αὐτῷ οἱ μαθηταὶ ᾿Ιωάννου λέγοντες· διατί ἡμεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι νηστεύομεν πολλά, οἱ δὲ μαθηταί σου οὐ νηστεύουσι;
15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν ἐφ᾿ ὅσον χρόνον μετ᾿ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος; ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν.
Μολονότι η ερώτηση αυτή εκπήγαζε από υπερηφάνεια και φθόνο και κακία και κατηγορία (εμείς και οι Φαρισαίοι νηστεύουμε-είδος επίδειξης της νηστείας) ο Κύριος δεν τους αποστρέφεται , αλλά με μεγάλη επιείκεια τους απαντά: ονομάζει τον εαυτό του νυμφίο. Μπορούσε βέβαια να τους επιπλήξει, να τους πει υπερήφανους, ότι τίποτα δεν ωφελήθηκαν από την νηστεία τους, αφού κατηγορούσαν και κατέκριναν άλλους και ότι η νηστεία τους δεν είχε σκοπό να αυξήσει μέσα τους την αγάπη, αλλά την επίδειξη. Δεν τους λέει όμως τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά τους εξηγεί ότι τώρα χαίρονται οι μαθητές Του την παρουσία του νυμφίου, δεν αρμόζει η νηστεία στη χαρά, αλλά στην δυστυχία, καθόσον η νηστεία είναι δυσάρεστο πράγμα για εκείνους που είναι ατελείς πνευματικά. Και τους παρουσιάζει στη συνέχεια το σχέδιο της Θείας οικονομίας, αποκαλύπτοντας το μελλοντικό Πάθος Του.
16 οὐδεὶς δὲ ἐπιβάλλει ἐπίβλημα ράκους ἀγνάφου ἐπὶ ἱματίῳ παλαιῷ· αἴρει γὰρ τὸ πλήρωμα αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ἱματίου, καὶ χεῖρον σχίσμα γίνεται.
17 οὐδὲ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μήγε, ρήγνυνται οἱ ἀσκοί, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς βάλλουσι καινούς, καὶ ἀμφότεροι συντηροῦνται.
Και πάλι διδάσκει μέσα από τα καθημερινά παραδείγματα. Τι θέλει να πει μ’ αυτό το λόγο ο κύριος; Ότι οι μαθητές Του ακόμη δεν είχαν γίνει πνευματικά ισχυροί, δεν είχαν ανακαινισθεί από το Άγιο Πνεύμα. Και αφού επρόκειτο λοιπόν να γίνουν νέοι άνθρωποι, δεν πρέπει να τους βαραίνει τίποτα το βαρύ και το δυσβάσταχτο, διότι αν συμβεί αυτό θα προκύψει μεγάλη ζημιά. Διότι κι εμείς αν θελήσουμε κάποτε να διορθώσουμε έναν άνθρωπο που έχει πολλά ελαττώματα, δεν πρέπει μονομιάς να τον επαναφέρουμε στον σωστό δρόμο, αλλά διαδοχικά, δίδοντας τα απαραίτητα επιχειρήματα και τον απαιτούμενο χρόνο. Αν αντιθέτως πιέσουμε και στριμώξουμε κάποιον, το πιθανότερο είναι να μην επιτύχουμε τελικά τίποτα.
****Προς προβληματισμό και διάλογο ακούστε την γνώμη του Ιωάννου του Χρυσοστόμου για τις γυναίκες που βάφονται: «Διότι εάν την όψιν της ψυχής αυτής διαπλάσης καλώς, δεν θα ιδής το πρόσωπον του σώματός της να προβαίνει εις ασχυμοσύνας, ούτε βαμμένα χείλη, ούτε στόμα που να ομοιάζη με της άρκτου το στόμα που είναι κατακόκκινον από το άιμα, ούτε βαμμένα φρύδια ωσάν να εβάφησαν από την μουντζούραν της χύτρας, ούτε μάγουλα καλυμμένα με φτιασίδια ωσάν τους τοίχους των τάφων. Διότι όλα αυτά είναι καπνιά και στάχτη και σκόνη και γνωρίσματα της χειρίστης ασχημίας. Αλλ’ όμως δεν ημπορώ να καταλάβω πως μου διέφυγε και έφτασα εις τέτοιου είδους λόγους, πως δηλαδή εγώ ο ίδιος κατελήφθην από οργήν ενώ συμβουλεύω τους άλλους να διδάσκουν με επιείκιαν. Ας επανέλθωμεν λοιπόν πάλιν εις την ηπιοτέραν συμβουλήν και ας ανεχθούμεν όλα τα ελαττώματα των γυναικών, διά να επιτύχουμε αυτό που επιθυμούμεν…. Και καταλήγει πιο κάτω: μάθε ότι τον Χριστόν εμνηστεύθης και απομακρύνσου από την ασχημοσύνη αυτού του είδους. Ο Θεός άλλωστε δεν έχει ανάγκη διορθώσεως εκ μέρους σου. Θα τολμούσες ποτέ να διορθώσεις ένα βασιλικό άγαλμα; Αν λοιπόν δεν έχεις την δυνατότητα να προσθέσεις κάτι εις ό,τι κατασκευάζει ο άνθρωπος, επιχειρείς να διορθώσεις αυτά που δημιουργεί ο Θεός; …. Θέλεις να φαίνεσαι ωραία; Αυτό σε κάμνει άσχημη. Θέλεις να είσαι αρεστή στον άνδρα σου; Αυτό τον στενοχωρεί περισσότερο· και όχι μόνον αυτό, αλλά και τους ξένους τους καθιστά κατηγόρους σου. Θέλεις να φαίνεσαι νέα; Αυτό θα σε οδηγήσει ταχέως εις το γήρας. Θέλεις να καλλωπίζεσαι; Αυτό σε κάνει να ντρέπεσαι. Διότι η γυναίκα αυτού του είδους όχι μόνο ντρέπεται τας ισοτίμους της, αλλά και από τας υπηρετρίας της που γνωρίζουν ότι καλλωπίζεται ντρέπεται τον εαυτό της. Δεν ανέφερα όμως το σπουδαιότερο απ’ όλα: ότι έρχεσαι σε αντίθεση με τον Θεό, ότι υπονομεύεις την σωφροσύνη, ότι ανάπτεις τη φλόγα της ζηλοτυπίας, ότι μιμείσαι τις γυναίκες εκείνες που ασκούν την πορνεία εις τας οικίας τους.
18 Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος αὐτοῖς ἰδοὺ ἄρχων εἷς προσελθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων ὅτι ἡ θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν· ἀλλὰ ἐλθὼν ἐπίθες τὴν χεῖρά σου ἐπ᾿ αὐτὴν καὶ ζήσεται.
Προσήλθε λέει «άρχων», δηλαδή ένας αρχισυνάγωγος. Ένας άνθρωπος μεγάλου κύρους στην τοπική Ιουδαϊκή κοινωνία. Τι του ζήτησε; - Να θεραπεύσει την κόρη του αφού έρθει στο σπίτι του και αφού επιθέσει πάνω της τα χέρια Του. Με άλλα λόγια θέτει εκείνος τους κανόνες της θεραπείας του παιδιού του. Πόση η διαφορά του με τον Ρωμαίο Ιάρειο!
19 καὶ ἐγερθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἠκολούθησεν αὐτῷ καὶ οἱ μαθηταί αὐτοῦ.
20 Καὶ ἰδοὺ γυνή, αἱμορροοῦσα δώδεκα ἔτη, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ.
Γιατί η αιμορροούσα γυναίκα δεν πλησίασε τον Ιησού με τρόπο φανερό; -Διότι ντρέπονταν για την ασθένειά της, επειδή νόμιζε πως ήταν ακάθαρτη. Ο Μωσαϊκός νόμος άλλωστε όριζε ως ακάθαρτες τις γυναίκες που διάβαιναν την έμμηνο ρύση τους.
21 ἔλεγε γὰρ ἐν ἑαυτῇ, ἐὰν μόνον ἅψωμαι τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, σωθήσομαι.
Είχε πίστη, αλλά δεν είχε ξεκάθαρη εικόνα για το Ποιον πλησιάζει, αυτό φαίνεται από την πεποίθησή της ότι δεν θα γίνει αντιληπτή. Παρόλα αυτά είχε έντονη την πίστη ότι αν αγγίξει μόνο τα ιμάτια του Ιησού θα θεραπευτεί. Είχε δει άλλωστε προηγουμένως τον Κύριο να δειπνεί μαζί με τελώνες και αμαρτωλούς κι έτσι ήλπιζε ότι κι αυτή δεν φύγει άνευ ελέους.
22 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἐπιστραφεὶς καὶ ἰδὼν αὐτὴν εἶπε· θάρσει, θύγατερ· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. καὶ ἐσώθη ἡ γυνὴ ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς επεκτείνει τον διάλογο αυτό με ερωτήσεις του Ιησού όπως «ποιος με συνθλίβει» , «Εγώ κατάλαβα ότι βγήκε από μένα δύναμη» κ.α. Το σημαντικό είναι ότι ο Κύριος δεν άφησε την αιμορροούσα γυναίκα να φύγει απαρατήρητη, αλλά φανέρωσε σε όλους την πίστη της. Όχι βέβαια για ν’ αποκτήσει φήμη, όπως ορισμένοι μιαροί άνθρωποι ισχυρίζονται, αλλά για τρεις λόγους: α) Για να καθησυχάσει την ασθενούσα γυναίκα ότι δεν έφυγε κλέβοντας την δωρεά, β)για να διορθώσει την σκέψη της ότι θα μπορούσε να φύγει δίχως να την αντιληφθεί ο Παντογνώστης, γ) για να παραδειγματίσει και τους αυτόπτες μάρτυρες και ακροατές του Ευαγγελίου.
Εν τω μεταξύ ο Ιησούς με όλα αυτά τα γεγονότα καθυστέρησε να πάει στο σπίτι του αρχισυναγώγου. Και τούτο το κάνει σκόπιμα. Ήθελε το κοριτσάκι να πεθάνει, ήθελε επίσης να περάσει και αρκετός χρόνος από τον θάνατό της, ώστε να γίνει στη συνέχεια σαφής η απόδειξη της ανάστασης. Το ίδιο άλλωστε έκανε αργότερα και με την ανάσταση του Λαζάρου.
23 Καὶ ἐλθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἄρχοντος καὶ ἰδὼν τοὺς αὐλητὰς καὶ τὸν ὄχλον θορυβούμενον, λέγει αὐτοῖς·
24 ἀναχωρεῖτε· οὐ γὰρ ἀπέθανε τὸ κοράσιον, ἀλλὰ καθεύδει. καὶ κατεγέλων αὐτοῦ.
Γιατί είπε ότι δεν πέθανε αλλά κοιμάται; - Για να διδάξει σε όλους μας ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο, διότι ο θάνατος πλέον διά του Χριστού έχει μεταμορφωθεί σε έναν απλό ύπνο.
25 ὅτε δὲ ἐξεβλήθη ὁ ὄχλος, εἰσελθὼν ἐκράτησε τῆς χειρὸς αὐτῆς, καὶ ἠγέρθη τὸ κοράσιον.
26 καὶ ἐξῆλθεν ἡ φήμη αὕτη εἰς ὅλην τὴν γῆν ἐκείνην.
Αφού τελικά ανάστησε το κοριτσάκι, διέταξε τους γονείς να της δώσουν να φάει, και τούτο για να μη νομίσει κανείς ότι έβλεπε κάτι το φανταστικό ή υπερφυσικό.
Ο θάνατος λοιπόν νικήθηκε κι αυτό είναι ολοφάνερο, πιο φανερό ακόμη κι απ’ τον ήλιο. Εσύ λοιπόν γιατί θρηνείς την απώλεια των δικών σου ανθρώπων; Ακόμη και οι ειδωλολάτρες δεν λυγίζουν μπροστά στη θέα του θανάτου αλλά ο ένας στον άλλο δίνει δύναμη λέγοντας: «Υπέφερέ το με γενναιότητα» .
Ωραία, θα μου πεις «έχασα παιδί»... –Σκέψου όμως, αν μάθαινες ότι το παιδί σου ζει πολύ μακριά από σένα ευτυχισμένο σε βασιλικά ανάκτορα θα ήσουν χαρούμενος; Εδώ όμως πρόκειται για κάτι ακόμη πιο σπουδαίο από τα γήινα και παρερχόμενα ανάκτορα.
Θα πεις «είμαι χήρα»... –Ακόμη καλύτερα! Διότι ο Θεός ευσπλαχνίζεται πολύ τις χήρες και τα ορφανά. Ο μακάριος Παύλος λέει: «Η πραγματική χήρα που είναι μόνη της έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στον Κύριο». Μη θρηνείς λοιπόν για κάτι από το οποίο στεφανώνεσαι.
Ποιος τελικά πρέπει να θρηνεί στην ιδέα του θανάτου; -Μόνο ο διάβολος και οι υπήκοοί του. Για όλους τους υπόλοιπους ο θάνατος είναι γαλήνη, και ηρεμία και λύτρωση. Μη ξεχνάς ότι ο Υιός του Θεού πέθανε διά σε, ενώ εσύ για τον εαυτό σου αποθνήσκεις.
27 Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ ᾿Ιησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ.
Ο Ιησούς και πάλι μας διδάσκει να μην επιδιώκουμε την διαφήμιση και τις επευφημίες του λαού. Οι τυφλοί κράζοντας, όχι απλά φωνάζοντας παρακαλούσαν τον Κύριο να τους ευσπλαχνισθεί ονομάζοντάς Τον Υιό Δαυίδ επειδή θεωρούσαν τον τίτλο αυτό τιμητικό.
Κατόπιν της παρακλήσεώς τους, τους θεράπευσε ο Ιησούς, για να μη νομίσει κανείς ότι ενεργούσε από απλή φιλοδοξία. Διότι και η φιλανθρωπία έχει κάποια αιτία, την πίστη δηλαδή των σωζομένων.
28 ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε.
Δεν λέει να παρακαλέσω τον πατέρα μου ή θα προσευχηθώ, αλλά ότι εγώ μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάτε. Τι απαντούν οι τυφλοί; «Ναι Κύριε». Δεν τον ονομάζουν πλέον υιόν του Δαυίδ, αλλά Κύριο.
29 τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν.
Ας γίνει κατά την πίστη σας, και το λέει αυτό για να δείξει ότι και αυτοί έχουν μερίδιο στο θαύμα και για να επιβεβαιώσει ότι τα λόγια τους δεν ήταν λόγια κολακείας.
30 καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω.
31 οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.
Δεν μπόρεσαν τελικά οι τυφλοί να κρύψουν το θαύμα παρά την εντολή του Χριστού, αλλά έγιναν κήρυκες και ευαγγελιστές του θαύματος.
32 Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον·
Ο άνθρωπος αυτός δεν έπασχε από φυσικές αιτίες, αλλά από την επίδραση του δαίμονος και ήταν κωφός και άλαλος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση άλλοι τον οδήγησαν στον Κύριο, άλλοι παρακάλεσαν γι’ αυτόν, διότι αυτός δεν μπορούσε. Έτσι ο Ιησούς δεν απαιτεί πίστη απ’ αυτόν, αλλά αμέσως τον θεραπεύει.
33 καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ.
Αυτό ήταν που ενοχλούσε ιδιαιτέρως τους φαρισαίους, ότι παρουσίαζαν τον Ιησού ως ανώτερο όλων, όχι μόνο των συγχρόνων Του, αλλά και όσων έζησαν στο παρελθόν. Γιατί; Διότι θεράπευε με μεγάλη άνεση και μάλιστα ευθέως όλες τις ασθένειες, ακόμη κι αυτές που θεωρούνταν ανίατες. Γι’ αυτό και ενεργούσαν με περισσή πονηριά λέγοντας:
34 ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.
Πώς απάντησε ο Ιησούς σ’ αυτές τις κατηγορίες των Φαρισαίων;- Με πολλές ευεργεσίες. Δεν παρέλειπε κανέναν τόπο και χωριό, παντού πήγαινε και παντού με ιάσεις και αγάπη ενεργούσε.
35 Καὶ περιῆγεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.
36 ᾿Ιδὼν δὲ τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα.
Αυτός ο λόγος ήταν για τους φαρισαίους, διότι ενώ έπρεπε να είναι ποιμένες, ήταν λύκοι άρπαγες.
37 τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι.
38 δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμόν αὐτοῦ.
Δεν στέλνει ο Ιησούς τους μαθητές Του για να σπείρουν, αλλά για να θερίσουν. Γι’ αυτό και κάπου αλλού έλεγε: «Άλλοι έχουν κοπιάσει και σεις εισήλθατε εις τον κόπον αυτών». Αυτά τα έλεγε για να μη μεγαλοφρονούν οι μαθητές για τα «κατορθώματά τους», αλλά και για να τους προετοιμάσει για την μεγάλη παλαίστρα που θα ακολουθούσε και αυτή ήταν η διάδοση του Ευαγγελίου στα έθνη.
Ας προσέξουμε επίσης τον χρόνο κατά τον οποίο τους στέλνει. Αφού πρώτα αποκόμισαν σημαντικά εφόδια από την συναναστροφή τους με τον Χριστό, αφού είδαν θαύματα πολλά, αφού είδαν αμαρτίες να συγχωρούνται, τότε αποστέλλονται. Που αποστέλλονται; -Όχι σε μέρη επικίνδυνα, αλλά στην Παλαιστίνη που δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο εκείνη την στιγμή, παρά μόνο συκοφαντίες. Πως αποστέλλονται; -Δίχως το εφόδιο ακόμη του Αγίου Πνεύματος, αλλά με εφόδιο την προσταγή του Ιησού.