ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ (Κ΄)
1 Τη δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωῒ σκοτίας ἔτι οὔσης εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου.
Δηλαδή αναστήθηκε μεν, αλλά ο λίθος και σφραγίδες βρίσκονταν πάνω στο μνημείο. Επειδή όμως και έπρεπε και οι άλλοι να πληροφορηθούν την ανάστασή Του, ανοίγεται το μνημείο μετά την ανάσταση και έτσι επιβεβαιώνεται το γεγονός. Αυτό βέβαια παρακίνησε και την Μαρία. Επειδή δηλαδή έτρεφε μεγάλη φιλοστοργία για τον διδάσκαλο και είχε περάσει το Σάββατο, δεν μπορούσε να ησυχάσει, αλλά ήλθε στο μνημείο πάρα πολύ πρωί, θέλονταν να βρει κάποια παρηγοριά από τον τόπο.
2 τρέχει οὖν καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητὴν ὃν ἐφίλει ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν.
Βλέπεις πως ακόμη δεν είχε σαφή γνώση περί της αναστάσεώς Του; Αλλά νόμιζε ότι μετέφρερα κάπου αλλού το Σώμα και με ειλικρίνεια όλα τα αναφέρει στους μαθητές. Ο δε Ευαγγελιστής δεν αποκρύπτει ούτε παραλλήπει να πει πως οι μαθητές έμαθαν από την γυναίκα τα περί της Αναστάσεως του Ιησού. Έτσι παντού διαλάμπει η φιλαλήθεια του χαρακτήρος του.
3 ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον.
4 ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον,
5 καὶ παρακύψας βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν.
Τα σεντόνια που είχαν τυλίξει το Σώμα ήταν ακόμη εκεί. Πράγμα που ήταν δείγμα της αναστάσεως του Χριστού. Διότι αν κάποιοι ήθελαν να μεταφέρουν το Σώμα δεν θα το γύμνωναν πρώτα, αλλά έπερναν το Σώμα όπως ήταν. Γι’ αυτό το λόγο προλαμβάνει ο Ιωάννης και λέγει ότι ετάφη με πολλή σμύρνα, που συγκολά όχι λιγότερο από τον μόλυβδο τα σενδόνια με το σώμα, ώστε όταν ακούσεις ότι τα σενδόνια βρίσκονταν εκεί δίχως το σώμα, να μην ανεχθείς τα λεγόμενα ότι εκπλάπη, διότι δεν θα ήταν τόσο ανόητος ο κλέπτης να δείχνει τόση φροντίδα για ένα περιττό πράγμα. Ήταν πολύ φυσικό ότι για να αποκολλήσει τα σενδόνια από το Σώμα θα έπρεπε να δαπανήσει χρόνο κι έτσι να επιβραδύνει.
Γιατί όμως τα σενδόνια ήταν χωριστά από το σουδάριο; -Για να μάθεις ότι αυτό δεν ήταν ενέργεια ανθρώπων που βιάζονταν και ήταν κυριευμένοι από ταραχή. Από αυτό άλλοστε το γεγονός οι μαθητές πίστεψαν στην Ανάσταση. Πρόσεχε δε και εδώ το ακόμπαστον του Ευαγγελιστού, πως δηλαδή αποδίδει στον Πέτρο την ακρίβεια της ερεύνης. Διότι αν και ο Ιωάννης έφτασε πριν τον πέτρο στον τόπο της ταφής και εόδε τα σενδόνια να βρίσκονταν εκεί, δεν ασχολείται επιπλέον με αυτά, αλλά σταματά ως εκεί. Εκείνος όμως ο θερμός (Πέτρος) εισήλθε στο εσωτερικό του μνημείου και τα έξέτασε όλα αυτά με λεπτομέρεια και είδε και κάτι περισσότερο και τότε παρηγορήθηκε με εκείνα που είδε:
6 ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, 7 καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. 8 τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε καὶ ἐπίστευσεν· 9 οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν γραφὴν ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι.
10 ᾿Απῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί. 11 Μαρία δὲ εἱστήκει πρὸς τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω.
Το γυναικείο φύλο διακρίνεται κατά κάποιο τρόπο για την λεπτότητα των αισθημάτων του και έχει μεγαλύτερη τάση προς τον οίκτο. Αυτό το είπα για να μην απορήσει γιατί η Μαρία θρηνούσε πικρώς, ενώ ο Πέτρος δεν έπαθε κάτι παρόμοιο. Και δες τώρα αυτήν που σκύβει και θέλει να δει τον τόπο εις τον οποίο βρίσκονταν το Σώμα τι μισθό λαμβάνει:
12 ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, ἕνα πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ ἕνα πρὸς τοῖς ποσίν, ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ.
Επειδή δηλαδή δεν ήταν υψηλή η διάνοια της γυναίκας, ώστε από τα σουδάρια να συμπεράνει την ανάσταση γίνεται κάτι επί πλέον, βλέπει αγγέλους με φαιδρό πρόσωπο ώστε κατ’ αρχήν να ανακουφιστεί από την λύπη της και με αυτό να παρηγορηθεί.Αλλά τίποτα δεν της λέγουν πε΄ρι της αναστάσεως, αλλά σιγά-σιγά οδηγείται στη σκέψη αυτή.
13 καὶ λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· γύναι, τί κλαίεις;
Με όλα αυτά δε ωσάν δια κάποιας ανοιγμένης θύρας, οδηγείται στον λόγο περί αναστάσεως.
λέγει αὐτοῖς· ὅτι ἦραν τὸν Κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν.
Τι λες Μαρία; Ακόμη ομιλείς περί αλλαγής τοποθέτησης του σώματος; Βλέπεις πως ακόμη δεν έλαβε την υψηλή είδηση;
14 καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω,
Και πως συνέβη αυτό που ακολούθησε, ενώ συνομιλούσε με τους αγγέλους και ακόμη δεν άκουσε τίποτα από αυτούς να στρέψει το βλέμμα της προς τα πίσω; -Εγώ νομίζω (Χρυσόστομος), ενώ έλεγε αυτή αυτά, ξαφνικά εμφανιζόμενος ο Χριστός όπισθέν της κατέπληξε τους αγγέλους και εκείνοι μόλις είδαν τον Κύριο και με την μορφή τους και βλέμμα τους και με τις κινήσεις τους έκαναν την γυναίκα να κοιτάξει προς τα πίσω. Στους δε αγγέλους έκανε μεν λαμπρή εμφάνιση, όχι όμως την ίδια και στη γυναίκα αλλά με ταπεινή ενδυμασία ώστε αυτή νόμιζε ότι ήταν ο κηπουρός. Την τόσο δηλαδή ταπεινή στις σκέψεις δεν έπρεπε να την οδηγήσει αμέσως σε υψηλές σκέψεις, αλλά σιγά-σιγά.
καὶ θεωρεῖ τὸν ᾿Ιησοῦν ἑστῶτα, καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστι. 15 λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; ἐκείνη δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρός ἐστι, λέγει αὐτῷ· κύριε, εἰ σὺ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ.
Πάλι ομιλεί σαν να επρόκειτο για κάποιον νεκρό του οποίου άλλαξαν την θέση ταφής.
16 λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μαρία. στραφεῖσα ἐκείνη λέγει αὐτῷ· ραββουνί, ὃ λέγεται, διδάσκαλε.
Έτσι η αναγνώριση δεν έγινε από την μορφή Του, αλλά από την φωνή Του.
17 λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου·
Και της το λέει αυτό για να υψώσει την σκέψη της ώστε να προσέχει με μεγαλύτερη ευλάβεια. Το να πει δηλαδή «μη με πλησιάζεις όπως ακριβώς και προηγουμένως, διότι τα πράγματα δεν είναι όπως πρώτα, ούτε πρόκειται να σας συναναστρέφομαι πλέον καθ’ όμοιον τρόπο» θα δημιουργούσε κάποια δυσαρέσκεια, ενώ το να πει «δεν ανέβηκα ακόμη στον Πατέρα μου» αν και δεν ήταν δυσάρεστο δήλωνε όμως το ίδιο. Ακριβώς αυτό θέλοντας να πει λέει και τα παρακάτω:
πορεύου δὲ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μου καὶ εἰπὲ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου καὶ Θεὸν ὑμῶν.
Και βέβαια δεν επρόκειτο αμέσως να το κάνει αυτό, αλλά μετά σαράντα ημέρες, πως λοιπόν το λέγει αυτό; -Επειδή ήθελε να την εξυψώσει πνευματικά και να την πείσει ότι μεταβαίνει στους ουρανούς. Το δε «Παρέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου και Θεόν σας» είναι λόγια που λέγονται κατ’ οικονομίαν. Υπό διαφορετική λοιπόν έννοια είναι Πατήρ Αυτού και υπό διαφορετική έννοια δικός μας.
Το δε «ειπέ εις τους αδελφούς μου» δεν φανερώνει ισότητα διότι Αυτός μεν επρόκειτο να καθίσει επί του πατρικού θρόνου, ενώ αυτοί θα στέκονταν πλησίον. Ώστε μολονότι κατά την σαρκική ουσία έγινε αδελφός μας, αλλά ως προς την τιμή πολύ διέφερε και δεν είναι δυνατόν να πούμε πόσο.
18 ἔρχεται Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἀπαγγέλλουσα τοῖς μαθηταῖς ὅτι ἑώρακε τὸν Κύριον, καὶ ταῦτα εἶπεν αὐτῇ.
Επειδή ήταν πολύ φυσικό να απιστήσουν οι μαθητές στα λόγια της γυναίκας και αφού όμως τους έβαλε την επιθυμία να τον δουν και αυτοί αναστημένο, δεν άφησε να περάσει ούτε μία μέρα, κι ενώ ήταν ακόμη εσπέρας παρουσιάσθηκε σ’ αυτούς κατά τρόπο πάρα πολύ θαυμαστό.
Και γιατί παρουσιάστηκε κατά την εσπέραν; Διότι τότε κυρίως ήταν φυσικό να είναι γεμάτοι φόβο. Αλλά άξιο θαυμασμού είναι, το πώς δεν τον νόμισαν για φάντασμα καθόσον εμφανίστηκε ενώ ήταν κλεισμένες οι θύρες και οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι εκεί. –Αυτό συνέβη διότι η γυναίκα ήδη τους είχε αναγγείλει τα περι της αναστάσεως κι έτσι κατέστησε προηγουμένως μεγάλη την πίστη τους.
19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν ᾿Ιουδαίων, ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. 20 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.
Στάθηκε λοιπόν στο μέσον αυτών τελείως αθόρυβα και έδειξε τα χέρια και την πλευρά Του, συγχρόνως δε και με την φωνή Του καθησύχασε την ταλαντευόμενη σκέψη τους λέγοντας: 21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.
Βλέπεις πως οι λόγοι γίνονται έργα; Διότι εκείνο που τους έλεγε προ του σταυρού ότι «πάλι θα σας δω και χαρεί η καρδιά σας και την χαρά σας κανείς δεν θα σας αφαιρέσει» αυτό τώρα το πραγματοποίησε. Όλα αυτά πλέον οδήγησαν τους μαθητές σε πλήρη πίστη. Και επειδή βρίσκονταν σε άσπονδο πόλεμο με του Ιουδαίους , συνεχώς επαναλαμβάνει το «ειρήνη να έχετε» δίδοντας ως αντίβαρο του πολέμου την παρηγορία.
Και ποια είναι η ειρήνη που τους δίδει; -Κατήργησε απ’ αυτούς όλα τα λυπηρά προβάλλοντας τα κατορθώματα του Σταυρού.
Και δεν παρακαλεί πλέον τον Πατέρα, αλλά με αυθεντία δίδει σ’ αυτούς δύναμη διότι: 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.
Όπως δηλαδή κάποιος βασιλέας στέλνει άρχοντες δίδοντας εξουσία σ’ αυτούς και να οδηγούν ανθ΄ρωπους στη φυλακή και να τους απολύουν, έτσι κι Αυτός αποστέλλοντας τους μαθητές τους περιβάλλει με αυτή την δύναμη.
Και πως λέγει «Εάν δεν φύγω από αυτόν τον κόσμο, εκείνος δεν θα έλθει» και τώρα δίδει σ’ αυτούς το Πνεύμα; - Ορισμένοι λέγουν ότι δεν έδωσε σ’ αυτούς Πνεύμα, αλλά κατέστησε αυτούς διά του εμφυσήματος κατάλληλους για να υποδεχτούν Αυτό. Δι ατούτο δεν είπε «Ελάβετε Πνεύμα Άγιον», αλλά «λάβετε Πνεύμα Άγιον». Και δεικνύει σ’ αυτούς ποια εξουσία του δίδει όχι τέτοια ώστε να ανασταίνουν νεκρούς και να κάνουν θαύματα, αλλά να συγχωρούν αμαρτήματα. Διότι είναι διάφοα τα χαρίσματα του Πνεύματος. Μετά δε σαράντα ημέρες έλαβαν την δύναμη να κάνουν θαύματα.
Όλα λοιπόν ας τα κάμνουμε, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε πλησίον μας το Άγιο Πνεύμα και να τιμούμε πάρα πολύ εκείνους που ορίστηκαν να μεταδίδουν την ενέργεια Αυτού, διότι είναι μεγάλη η αξία των ιερέων. «Εκείνους που θα συγχωρήσετε» λέγει, «συγχωρούνται οι αμαρτίες τους». Δια τούτο και ο Παύλος έλεγε: «Να υπακούετε και να υποτάσσεσθε εις τους προισταμένους σας» και να τους τιμάτε πάρα πολύ. Διότι εσύ μεν φροντίζεις για τα δικά σου, και αν τα τακτοποιήσεις αυτά καλώς δεν είσαι καθόλου υπεύθυνος για τους άλλους, ο ιερέας όμως και αν ακόμη τακτοποιήσει καλώς τον δικό του βίο, δεν δείξει όμως την πρέπουσα φροντίδα για σένα ή για όλα τα μέλη του ποιμνίο του θα οδηγηθεί μαζί με τους πονηρούς εις την γέενναν. Γνωρίζοντας λοιπόν το μέγεθος του κινδύνου, να αποδίδεται σ’ αυτούς μεγάλη συμπάθεια, πράγμα που και ο Παύλος υπαινίχθη λέγοντας ότι: «αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας» και όχι απλώς αγρυπνούν, αλλά ως άνθρωποι που θα αποδώσουν λόγο για σας. Δια τούτο πρέπει αυτοί να απολαύσουν μεγάλης τιμής. Εάν όμως κι εσείς μαζί με τους άλλους ενεργείτε και σεις εναντίον τους, τότε ούτε κι εσείς θα βρίσκεστε σε καλή κατάσταση. Διότι όσο ο κυβερνήτης βρίσξεται σε κατάσταση ευθυμίας, θα βρίκσονται και οι επιβάτες σε ασφάλεια, αν όμως τον περιφρονούν εκείνοι και κρατούν στάση εχθρική εναντίον του και έτσι τον ταλαιπωρούν, τότε ούτε και να επαγρυπνήσει μπορεί καθ’ όμοιον τρόπο , ούτε να ασκήσει καλώς το έργο του και χωρίς να το θέλει περιβάλλει αυτούς με άπειρα κακά. Έτσι και ο ιερέας, αν μεν απολάυσει της τιμής εκ μέρους σας, θα μπορέσει να τακτοποιήσει και τα δικά σας θέματα καλώς, αν όμως τους στενοχωρείτε, εξασθενιύντες την δύναμή τους, θα τους καταστήσετε μαζί με σας ευκολοπροσβλήτους στα κύματα και αν κόμη είναι πολύ γενναίοι.
Μη ξεχνάτε αδελφοί ούτε ο καθαρός προσελκύει το Πνέυμα εξαιτίας της καθαριότητάς του, αλλά η Χάρις είναι εκείνη που επιτελεί το παν. Διότι εκείνα που έλαβε ο ιερεύς μόνον ο Θεός μπορεί να τα δωρίσει και όπου κι αν φθάσει η ανθ΄ρωπινη φιλοσοφία, θα φανεί κατώτερη από εκείνη την Χάρη.
Ούτε άγγελος,ούτε αρχάγγελος μπορεί να κάνει κάτι σχετικά με εκείνα που δίδονται από τον Θεό, αλλά τα πάντα γίνονται από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ο δε ιερεύς δανείζει την γλώσσα του και δίδει το χέρι του καθ’ όσον δεν θα ήταν δίκαιο εξαιτίας της κακίας του άλλου να παραβλάπτονται εκείνοι που προσέρχονται με πίστη στα σύμβολα της σωτηρίας μας. Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά τον Θεό να φοβόμαστε και να τιμούμε τους ιερείς Αυτού. Αποδίδοντες σε όλους όλη την τιμή, για να λάβουμε πολλή αμοιβή.
24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.
Όπως ακριβώς το πιστέυει κανείς απλώς και ως έτυχε είναι γνώρισμα επιπολαιότητας, έτσι και το να εξετάζει κανείς και να ερευνά πέραν του μέτρου είναι γνώρισμα χονδροειδούς διάνοιας. Για τούτο και ο Θωμάς κατηγορείται, διότι δεν πίστεψε στους Αποστόλους όταν του είπαν ότι «είδαμε τον Κύριο». Όχι τόσο γιατί επειδή δεν πίστεψε σε κείνους, όσο επειδή θεωρούσε αδύνατο αυτό να συμβεί. Και δεν είπε «δεν σας πιστεύω», αλλά «εάν δεν βάλω το χέρι μου στο σημάδι των καρφιών, δεν θα πιστέψω».
Πως όμως ενώ όλοι ήταν συγκεντρωμένοι , αυτό μόνον απουσίαζε; -Φυσικό ήταν να μην είχε ακόμη επιστρέψει από την διασπορά που είχε ήδη γίνει. Συ όμως όταν δεις τον μαθητή να μη πιστεύει, σκέψουν την φιλανθρωπία του Κυρίου, πως και χάριν μιας ψυχής δείχνει τον εαυτό Του να έχει τραύματα και έρχεται για να σώσει και τον ένα, αν και ήταν πνευματικά πιο ατελής από τους άλλους. Διότι δεν είπε «εάν δεν δω», αλλά «εάν δεν ψηλαφήσω», λέγει μη τυχόν και είναι φάντασμα αυτό που βλέπω. Και όμως οι μαθητές που ανήγγειλαν αυτά ήταν αξιόπιστοι όπως βέβαια και ο ίδιος ο Κύριος που υποσχέθηκε τα πάντα.
Και για ποιο λόγο δεν εμφανίζεται σ’ αυτόν αμέσως, αλλά μετά από οκτώ μέρες; -Για να κυριευθεί από πιο μεγάλη επιθυμία και να γίνει μελλοντικά πιστότερος κατηχούμενος υπό των μαθητών κατά το διάστημα που μεσολάβησε και ακούγοντας τα ίδια λόγια απ’ αυτούς. Άλλωστε από πού έμαθε ότι και η πλευρά Του ανοίχθει; -Το άκουσε από τους μαθητές. Πως λοιπόν το ένα το πίστεψε, ενώ το άλλο όχι; -Διότι αυτό ήταν πολύ παράδοξο και θαυμαστό.
Εσύ δε πρόσεχε και την φιλαλήθεια των μαθητών. Διότι δεν απόκρυψαν τα ελαττώματα ούτε τα δικά τους, ούτε των άλλων, αλλά περιγράφουν όλη την αλήθεια.
26 Καὶ μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ' αὐτῶν. ἔρχεται ὁ ᾿Ιησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. 27 εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, Εμφανίζεται πάλι ο Ιησούς και δεν περιμένει να ζητηθεί από Αυτόν εκείνο, ούτε να ακούσει κάτι παρόμοιο, αλλά χωρίς να πει τίποτα, ο ίδιος τον προλαβαίνει και εκπληρώνει αυτό που επιθυμούσε, δεικνύοντας ότι και όταν έλεγε αυτά προς τους μαθητές, Εκείνος ήταν παρόν. Κι αυτό αποδεικνύεται επειδή τα λόγια που χρησιμοποίησε ήταν τα ίδια με του Θωμά.
καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. Βλέπεις ότι η αμφιβολία ήταν αποτέλεσμα απιστίας;
28 καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. 29 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες.
Διότι αυτό είναι το γνώρισμα της πίστεως, το να αποδέχεται κανείς εκείνα που δεν βλέπονται. Διότι η πίστη κάνει πραγματικά εκείνα που ελπίζουμε και βέβαια που δεν βλέπουμε.
Όταν λοιπόν κανείς πει «ήθελα να ζήσω στα χρόνια του Χριστού και να Τον έβλεπα να θαυματουργεί», ας σκεφτεί ότι «μακάριοι είναι εκείνοι που δεν με είδαν και πίστεψαν».
Είναι δε άξιον απορία, πως Σώμα άφθαρτο εδείκνυε τα αποτυπώματα των καρφιών και μπορούσε αυτό να το αγγίξει χέρι. Αλλά μη θορυβηθείς.Διότι αυτό συνέβη από συγκατάβαση. Διότι το τόσο λεπτό και ελαφρό σώμα, που εισήλθε ενώ οι θύρες ήταν κλεισμένες, ήταν απαλλαγμένο από κάθε υλική σύσταση, αλλά συνέβη αυτό για να γίνει πιστευτή η Ανάσταση και για να φανερωθεί ότι Αυτός αναστήθηκε και όχι άλλος αντί αυτού.Δια τούτο αναστήθηκε έχοντας τα σημάδια του σταυρού και δια τούτο τρώγει. Πράγματι οι Απόστολοι αυτό πρόβαλλαν συνεχώς ως απόδειξη της αναστάσεως λέγοντας: «Εμείς οι οποίοι φάγαμε μαζί Του και ήπιαμε». (πραξ. 10,41)
30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ·
Επειδή αυτός ο Ευαγγελιστής ανέφερε τα λιγότερα θαύματα απ’ αυτά που ανέφεραν οι άλλοι, λέει ότι ούτε οι άλλοι τα ανέφερα όλα, αλλά όσα ήταν ικανά να προσελκύσουν τους ακροατές στην πίστη. Εάν όλα είχαν γραφεί δεν θα χωρούσε τα βιβλία ούτε ολόκληρος ο κόσμος.
Άρα είναι φανερό ότι δεν τα είπαν από φιλοδοξία εκείνα που έγραψαν, αλλά μόνο εξαιτίας της χρησιμότητας αυτών, διότι εκείνοι που παρέλειψαν τα περισσότερα, πως θα ήταν δυνατόν να τα έγραφαν αυτά από φιλοδοξία;
Πιθανόν λέει ο Χρυσόστομος, να εννοεί εδώ ο Ευαγγελιστής και τα θαύματα που εκανε ο Χριστός μετά την Ανάσταση δια τούτο και λέγει «ενώπιον των μαθητών του», επειδή μόνον αυτούς συναναστρέφονταν μετά την ανάσταση. Δια τούτο και έλεγε «ο κόσμος δεν με βλέπει πλέον». Έπειτα για να μάθεις ότι όσα γίνονταν, γίνονταν μόνο εξαιτίας των μαθητών πρόσθεσε: 31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. Μιλώντας γενικώς προς την δική μας φύση και για να δείξει ότι τα ανέφερε όχι προς χάριν του πιστευομένου, αλλά χάριν ημών των ιδίων. «Εν τω ονόματι αυτού»: Δηλαδή «δι αυτού» διότι αυτός είναι η ζωή.