Η παραβολή του άφρονος πλουσίου
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
Την παραβολή του άφρονος πλουσίου μας παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Τρομερό το πάθος της πλεονεξίας. Ο πλούσιος όχι μόνο δεν χαίρεται με τα αγαθά που έχει, αλλά αγωνιά και αγχώνεται για το πώς θα τα πολλαπλασιάσει. Το άγχος έχει ως αιτία του την μη εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια. Τραγικά μόνος του λοιπόν μέσα στα πάθη ο πλούσιος δεν ρίχνει καμία ματιά στον διπλανό του. Έχει κλειστεί στον κόσμο των παθών του και έτσι δεν σκέπτεται καν πως δεν του χρειάζονταν στην πραγματικότητα να χτίσει νέες αποθήκες, αλλά τα στομάχια των φτωχών είναι ήδη οι κτισμένες αποθήκες στις οποίες μπορούσε να αποθηκεύσει το περίσσευμά του.
Δυστυχώς όμως και εμείς οι σύγχρονοι νερόβραστοι χριστιανοί δεν απέχουμε καθόλου από αυτήν την πλεονεξία του άφρονος πλουσίου. Μία μειοψηφία χριστιανών εκκλησιάζεται σήμερα στις ενορίες με την πλειοψηφία να «ξεκουράζεται» στα σπίτια της. Οι άνθρωποι αγχωμένοι, πνιγμένοι στην καθημερινότητά τους δεν δείχνουν καμία απολύτως εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια στην οποία καν δεν υπολογίζουν και φυσικά δεν προστρέχουν. Τα καφενεία γεμάτα από αργόσχολους συνταξιούχους που αντί να μάχονται στην προσευχή, στην νηστεία στην προετοιμασία της ψυχής τους, χαρτοπαίζουν, πίνουν, μεθούν, αισχρολογούν, κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα απαιτώντας μάλιστα ξεδιόντραπα να έρθει στα καταγώγιά τους ο παπάς ώστε εκεί και σε αυτή την κατάσταση να τους συναντήσει ώστε να γίνει και αυτός σαν κι αυτούς για μπορέσει τάχατις να τους καταλάβει και να τους αφουγκραστεί. Η εκκλησία έγινε μέρος σύναξης γηραιών γυναικών, αφού αυτές προσεύχονται και για τους άνδρες τους οι οποίοι κατ’ αυτόν τον τρόπο απαλλάσσονται του κόπου της προσευχής και του εκκλησιασμού. Έχουν ξεχάσει ασφαλώς ότι και αυτοί όπως πάρα πολλοί γνωστοί τους κάποια μέρα θα πεθάνουν και ότι τα λεφτά τους δεν φτάνουν για να εξαγοράσουν την σωτηρία της ψυχής τους. Έχουν ξεχάσει πως έπρεπε στη ζωή τους να ζουν σαν χριστιανοί όχι μόνο κατ’ όνομα αλλά κατά την ουσία.
Αφού λοιπόν εκεί φτάσαμε και οι κεφαλές των οικογενειών κατάντησαν ανάξιες να οδηγήσουν το σώμα, ας οδηγήσουν το καράβι πλέον οι γυναίκες, ας προτρέψουν, ας ελέγξουν και ας μαστιγώσουν πνευματικά την αλαζονεία των ανδρών. Και αν και αυτές σταθούν ανάξιες τότε τα άλογα ζώα θα μας διδάξουν, θα μιλήσουν και οι τοίχοι όπως λέει και ο λαός μας.
Είθε λοιπόν να συνετιστούμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να ζήσουμε σαν μοναχοί κατά κόσμο. Διότι οι αρετές δεν είναι μόνο για τους μοναχούς όπως υποστηρίζουν οι θαμώνες των μπαρ και των καφενείων αλλά και για τους εγγάμους. Ένα μόνο πράγμα διαφοροποιεί τη ζωή των μοναχών από τους εγγάμους και αυτό είναι ο γάμος. Η εξάσκηση των αρετών, η αδιάλειπτη προσευχή, η συμμετοχή στην Θεία Λατρεία και όλα τα συναφή είναι κοινά και για τους δύο.