Ευαγγελική περικοπή Πέμπτης 26/7/2018 (Παρασκευής της αθληφόρου) Ιω. 15,17-16,2
18 Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. 19 εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. 20 μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. 21 ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. 22 εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. 23 ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ. 24 εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου. 25 ἀλλ' ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν. 26 ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· 27 καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ' ἀρχῆς μετ' ἐμοῦ ἐστε.
ΤΑΥΤΑ λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. 2 ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ' ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.
Σήμερα αγαπητοί αναγνώστες, στην ευαγγελική περικοπή ο Χριστός απαντά σε ένα φλέγον πνευματικό ζήτημα. «Τη γνώμη του κόσμου». Πόση σημασία δίνουμε καθημερινά στην γνώμη του κόσμου, ώστε όλες μας οι ενέργειες και τα λεγόμενά μας κατευθύνονται βάση την γνώμης που έχουν οι άλλοι για τον εαυτό μας.
Όμως τι λέει σήμερα ο Χριστός; Αν ο κόσμος σας μισεί, μάθετε ότι πρώτα εμένα μίσησαν. Και γιατί παρακαλώ να μας μισεί ο κόσμος; -Επειδή εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου λέει ο Κύριος. Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να μην εκλέξει κάποιον ο Θεός; -Όχι, όλοι είμαστε καλεσμένοι στο τραπέζι της σωτηρίας, όμως λίγοι λέει είναι εκλεκτοί. Και γιατί είναι λίγοι; Διότι λίγοι έχουν την διάθεση να εργαστούν πνευματικά και να θυσιάσουν τη ζωή τους εκπληρώνοντας το θέλημα του Θεού.
Πόσο όμως θα πρέπει να δίνουμε σημασία στη γνώμη του κόσμου; «Κάποτε επισκέφθηκε έναν πνευματικό ένας άνθρωπος ο οποίος υπό την διεύθυνσή του είχε αρκετούς υφισταμένους. Με περίσσια λοιπόν αυταρέσκεια δήλωσε στον εξομολόγο ότι οι υπάλληλοί του έχουν την καλύτερη γνώμη για κείνον. Μάλιστα δήλωσε ότι πίνουν νερό στο όνομά του. Ο ιερέας αφού τον κοίταξε καλά-καλά του πρότεινε να ακολουθήσει της εξής τακτική αν θέλει πραγματικά να γνωρίσει ποια είναι η γνώμη των υφισταμένων του για κείνον. Του πρότεινε λοιπόν να τους ζητήσει να γράψουν ανώνυμα σε ένα λευκό χαρτί τη γνώμη τους για κείνον. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μετά από λίγες μέρες εμφανίστηκε και πάλι ενώπιον του πνευματικού, αυτή τη φορά με το κεφάλι σκυμμένο κάνοντας πλέον μία ειλικρινή εξομολόγηση».
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ακόμη κι αν νομίζουμε πως οι άλλοι μας εκτιμούν, ή ότι δεν μας εκτιμούν αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί πηδάλιο για την ζωή μας. Το πηδάλιο είναι μόνον ο Χριστός του Οποίου το θέλημα εκφράζεται μέσα στη ζωή μας διά της Εκκλησίας, του Ιερού Ευαγγελίου, του πνευματικού μας πατέρα και των πολύ κοντινών μας προσώπων τα οποία δεν έχουν κάποιο φραγμό στο να μας επισημάνουν τα λάθη μας.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας επισημαίνει: «Πίνε κάθε στιγμὴ τὸν χλευασμὸ σὰν τρεχούμενο καὶ δροσερὸ νερό». Και συ επιζητάς επαίνους; Εσύ επιζητάς την καλή γνώμη του κόσμου; Και γιατί, τι καλό έχει η αποδοκιμασία του κόσμου όταν αυτή γίνεται για την εν Χριστώ ζωή μας; Και πάλι ο θείος κήρυκας Ιωάννης της Κλίμακος μας απαντά υπέρ αυτών που μάχονται πνευματικά: «Πῶς δηλαδὴ κρατοῦν γερὰ τὴν ἀσπίδα τῆς πίστεως καὶ ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν γυμναστή τους, καὶ μὲ αὐτήν, θὰ ἐλέγαμε, ἀποκρούουν κάθε λογισμὸ ἀπιστίας ἢ μεταβάσεως καὶ ἀναχωρήσεως (ἀπὸ τὴν Μονή). Πῶς ἔχουν ἀνεσπασμένη συνεχῶς τὴν μάχαιρα τοῦ Πνεύματος καὶ φονεύουν κάθε ἰδικό τους θέλημα ποὺ θὰ ἀναφανῆ. Πῶς ἔχουν φορέσει τοὺς σιδερένιους θώρακες τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς πραότητος καὶ μ᾿ αὐτοὺς ἀποκρούουν κάθε ὑβρεολογία, κάθε λέξι ποὺ σουβλίζει καὶ κάθε λόγο ποὺ ρίπτεται ἐναντίον τους σὰν βέλος. Πῶς φοροῦν καὶ τὴν «περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου» (Ἐφεσ. ς´ 17), τὴ σκέπη δηλαδὴ ποὺ τοὺς παρέχει ἡ εὐχὴ τοῦ Γέροντος. Καὶ δὲν στέκονται μὲ δεμένα τὰ πόδια, ἀλλὰ τὸ ἕνα τὸ προβάλλουν - εἶναι πρόθυμοι δηλαδὴ γιὰ ὑπηρεσία - καὶ τὸ ἄλλο τὸ ἔχουν ἀκίνητο - εἶναι πρόθυμοι δηλαδὴ γιὰ προσευχή.
3. Ὑπακοὴ εἶναι ἡ τελεία ἀπάρνησις τῆς ψυχῆς μας (1), ἡ ὁποία φανερώνεται καθαρὰ μὲ τὰ ἔργα τοῦ σώματος. Ἢ καὶ τὸ ἀντίθετο: Ὑπακοὴ εἶναι νέκρωσις τῶν μελῶν τοῦ σώματος, ἐνῷ ὁ νοῦς εἶναι ζωντανός. Ὑπακοὴ σημαίνει ἐνέργεια χωρὶς ἐξέτασι, θάνατος ἑκούσιος, ζωὴ χωρὶς περιέργεια, ἀμεριμνία γιὰ κάθε σωματικὸ κίνδυνο, ἀμεριμνία γιὰ τὸ τί θὰ ἀπολογηθῆς στὸν Θεόν, νὰ μὴ φοβῆσαι τὸν θάνατο, νὰ ταξειδεύῃς στὴν θάλασσα χωρὶς κίνδυνο, νὰ ὁδοιπορῆς στὴν ξηρὰ ξέγνοιαστα σὰν νὰ κοιμᾶσαι.
4. Ὑπακοὴ σημαίνει ἐνταφιασμὸς τῆς ἰδικῆς μας θελήσεως καὶ ἀνάστασις τῆς ταπεινώσεως. Δὲν ἀντιλέγει ὁ νεκρὸς οὔτε ξεχωρίζει τὰ καλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ τοῦ φαίνονται ὡς πονηρά. Διότι ὁ Γέροντάς του, ποὺ τοῦ ἐθανάτωσε μὲ τρόπο θεάρεστο τὴν ψυχή, αὐτὸς θὰ δώσῃ λόγο γιὰ ὅλα. Ὑπακοὴ σημαίνει νὰ ἀποθέσωμε τὴν ἰδική μας διάκρισι στὴν πλούσια διάκρισι τοῦ Γέροντος.
5. Ἡ ἀρχὴ τῆς νεκρώσεως καὶ κάποιου μέλους τοῦ σώματος καὶ κάποιου θελήματος τῆς ψυχῆς φέρνει πόνο. Στὸ μέσον τῆς νεκρώσεως, ἄλλοτε αἰσθανόμεθα πόνο καὶ ἄλλοτε ὄχι. Καὶ στὸ τέλος ἐπέρχεται παῦσις καὶ ἀναισθησία τοῦ πόνου. Τότε μόνο φαίνεται νὰ πονῆ καὶ νὰ ὑποφέρη ὁ ζωντανὸς αὐτὸς νεκρὸς καὶ μακαρίτης, ὅταν βλέπη πὼς κάνει τὸ θέλημά του. Καὶ τοῦτο, διότι φοβεῖται τὸ βάρος τοῦ πταίσματός του.