Ευαγγελική περικοπή και ερμηνεία Κυριακής 2/12/2018 Αββακούμ προφήτου, Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Λκ. Ιη΄35-43

35 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ ἐγγίζειν αὐτὸν εἰς ῾Ιεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· 36 ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 37 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. 38 καὶ ἐβόησε λέγων· ᾿Ιησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με· 39 καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. 40 σταθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν 41 λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. 42 καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. 43 καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν· καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ.

            ----------------------------------------------------------------

Την θεραπεία του τυφλού μας παρουσιάζει σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Ας προσέξουμε, μετά την θεραπεία του ο τυφλός δεν έφυγε, δεν απομακρύνθηκε, αλλά ακολούθησε τον Χριστό δοξάζοντας τον Θεό για την θεραπεία του. Αυτό πρέπει κι εμείς να πράττουμε σε κάθε περίπτωση και περίσταση της ζωής μας

Διότι τι  μας ζητά σε κάθε περίπτωση ο ευεργέτης μας; Να δοξάζουμε τον Θεό και για τα καλά και για τα κακά που συμβαίνουν στη ζωή μας. Διότι οι άνθρωποι θυμούνται συνήθως τον Θεό όταν ασθενούν και όταν επιτυγχάνεται η θεραπεία τους τότε τον λησμονούν. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να δοξάζουμε τον Θεό και να παραμένουμε σε κάθε περίπτωση πιστοί και ταπεινοί. Μάλιστα, όσο περισσότερο προοδεύουμε στην αρετή, τόσο περισσότερο ας ταπεινώνουμε τον εαυτό μας. Διότι όσο πιο προσεκτικά παρατηρήσουμε τον ουρανό, τόσο περισσότερο θα διαπιστώσουμε την απόσταση που έχουμε απ’ αυτόν. Έτσι, όσο περισσότερο επιδιδόμεθα στην αρετή τόσο περισσότερο θα διαπιστώσουμε την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στον Θεό και σε μας. Γι’ αυτό και ο Δαυίδ και ο Αβραάμ όταν ανέβηκαν στην τελευταία κορυφή της αρετής, τότε ακριβώς το επέτυχαν αυτό. Και ο μεν πρώτος ονόμασε τον εαυτό του χώμα και στάχτη, ο δε δεύτερος σκώληκα. Και όλοι οι άγιοι με παρόμοιο τρόπο ελεεινολογούν τον εαυτό τους.  Διότι είναι απολύτως βέβαιο ότι εκείνος που υπερηφανεύεται είναι εκείνος που περισσότερο από κάθε άλλον δεν γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτός άλλωστε που δεν γνωρίζει τον εαυτό του ποιον άλλο μπορεί να γνωρίσει;
               Ας διδαχθούμε επίσης ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ενώ νομίζουν ότι ζουν, στην πραγματικότητα είναι νεκροί. Θα πεις: μα δεν σαπίζει το σώμα τους, ούτε τους κατατρώγουν τα σκουλήκια. Ναι, όμως τους τρώγουν τα πάθη. Τα χέρια τους σαν από νεκροί είναι δεμένα στο να κάνουν ελεημοσύνη ή κάθε άλλη καλή πράξη, ενώ τα πόδια τους περιεσφιγμένα με τις φροντίδες και τις μέριμνες του κόσμου  δεν τους αφήνουν να εισέλθουν στον οίκο του Θεού.  Είδες τον νεκρό; Δες τώρα και τον ενταφιαστή που είναι ο διάβολος. Αυτός δένει τους ανθρώπους αυτός και τους θάπτει.

Ας μην το επιτρέπουμε άλλο αυτό. Ας σηκώσουμε την ταφόπλακα, ας λύσουμε τα σάβανα και τότε ο Χριστός θα μας βγάλει από τον τάφο.

Πρωτοπρ. Μιχαήλ Στεφάνου «από την μελέτη στον Ιερό Χρυσόστομο»