77-79 Η ζωή ομοιάζει με διανυκτέρευση σε πανδοχείο…

          Τι αγωνιάς άνθρωπε για το τι θα συμβεί αύριο; Μήπως είναι βέβαιο ότι θα ανοίξουν και πάλι τα μάτια σου μετά τον νυχτερινό ύπνο; Μήπως εγγυάται κανείς ότι κατά την διάρκεια της ημέρας δεν θα τελειωθεί η επί τη γης ζωή σου;  77. Οι θλίψεις και τα λυπηρά που συμβαίνουν στη ζωή, γίνονται αφορμή στους ανδρείους και άξιους αγωνιστές να στεφανωθούν από το Θεό. Γι’ αυτό πρέπει στη ζωή τους να γίνουν σαν νεκροί για όλα τα βιοτικά πράγματα· γιατί ο νεκρός δεν θα φροντίσει ποτέ για τίποτε αυτού του κόσμου.

Εφόσον λοιπόν πρέπει σαν νεκροί να διαχειριζόμαστε τα υλικά πράγματα, κατά τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς και τα πάθη που μας διακατέχουν. 78. Δεν πρέπει η λογική και αγωνιζόμενη ψυχή, ευθύς αμέσως να φοβάται και να δειλιάζει απέναντι στα πάθη, γιατί έτσι θα θεωρηθεί δειλή και θα περιφρονηθεί. Γιατί η ψυχή που ταράζεται από τις φαντασίες της ζωής, απομακρύνεται από τα πρέποντα. Στα αιώνια αγαθά προηγούνται οι αρετές της ψυχής μας, ενώ στις αιώνιες κολάσεις αιτία είναι οι θεληματικές κακίες των ανθρώπων.

Τι είναι η ζωή; Ένα σύντομο πέρασμα ωσάν διανυκτέρευση σε ένα πανδοχείο: 79. Από εκείνους που διανυκτερεύουν στα πανδοχεία, μερικοί βρίσκουν κρεβάτια· άλλοι δεν έχουν κρεβάτι· κοιμούνται στο πάτωμα και εντούτοις ροχαλίζουν όπως κι εκείνοι που κοιμούνται σε κρεβάτι. Κι όταν περάσει η νύχτα, πρωί-πρωί αφήνουν το κρεβάτι τους και το πανδοχείο και φεύγουν όλοι μαζί, έχοντας μόνο τα πράγματά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι γεννιούνται σ΄αυτόν τον κόσμο, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι κι επίσημοι, βγαίνουν από τη ζωή σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτα από τις απολαύσεις του βίου και από τα πλούτη τους, παρά μόνον τα έργα τους, καλά ή κακά, όσα έκαναν στη ζωή τους.