65-66 

          Τι θέλεις άνθρωπε και συγκρίνεσαι συνεχώς με τα ζώα λέγοντας ότι το ανθρώπινο είδος είναι σαν ένα από τα θηλαστικά ; Δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτό τον τρόπο βλασφημείς απέναντι στον Θεό που σε προίκισε με την λογική και τον λόγο του; Διότι  «65. Τίποτε δεν είναι πιο πολύτιμο στον άνθρωπο, όσο ο λόγος. Ο λόγος είναι τόσο δυνατός, ώστε με τον λόγο και την ευχαριστία μας λατρεύουμε το Θεό, ενώ με τον άχρηστο και δυσφημιστικό λόγο προκαλούμε την καταδίκη της ψυχής μας. Είναι αναίσθητος ο άνθρωπος που κατηγορεί την γέννησή του ή κάτι άλλο για τις αμαρτίες του, αφού με την ελεύθερη θέλησή του μεταχειρίζεται λόγο ή έργο πονηρό».

          Άνθρωπε πονεμένε και χαμένε μέσα στα ψυχικά σου άλγη, εσύ που με τόση επιμέλεια φροντίζεις να αρέσεις στους γύρω σου και εσωτερικά και εξωτερικά κατασκευάζοντας καθημερινά το αυτοείδωλό σου, πότε θα κατανοήσεις πως όλα αυτά που επιθυμείς είναι μάταια και βλαβερά για την ψυχή σου; Πότε θα κατανοήσεις ότι το παν είναι να αρέσουμε στον Θεό και όχι στους ανθρώπους;

«66. Αν φροντίζουμε να θεραπεύουμε τις σωματικές ατέλειες για να μη μας ειρωνεύονται όσοι μας βλέπουν, πολύ περισσότερο είναι μεγάλη ανάγκη να φροντίζουμε να θεραπεύουμε τα πάθη της ψυχής, αφού μέλλουμε να κριθούμε μπροστά στο Θεό· μη βρεθούμε άτιμοι ή καταγέλαστοι. Έχοντας το αυτεξούσιο, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τις πονηρές πράξεις που επιθυμούμε, αν το θελήσουμε· είναι στην εξουσία μας να ζούμε με τρόπο που αρέσει στο Θεό· και κανείς ποτέ δε θα μας εξαναγκάσει να κάνουμε χωρίς τη θέλησή μας κάτι κακό. Έτσι αν αγωνιζόμαστε, θα είμαστε άνθρωποι άξιοι του Θεού και θα ζήσουμε σαν άγγελοι στους ουρανούς».

Εν τέλει: «67.Αν θέλεις, είσαι δούλος των παθών· αν θέλεις, είσαι ελεύθερος και δεν θα υποκύψεις στα πάθη. Γιατί ο Θεός σε έκανε αυτεξούσιο. Και όποιος νικά τα πάθη της σάρκας στεφανώνεται με την αφθαρσία. Αν δεν υπήρχαν τα πάθη, δεν θα υπήρχαν αρετές, ούτε στεφάνια που χαρίζονται από το Θεό στους άξιους».