53. Τόσο άφρονες έχουμε καταντήσει…

            Τόσο άφρονες έχουμε καταντήσει που ενώ κατοικούμε σε έναν κόσμο που τα πάντα μαρτυρούν την τελειότητα της δημιουργίας του Θεού, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις «χημικές» και «φυσικές» διεργασίες που συνετέλεσαν στην δημιουργία του κόσμου, αγνοώντας ότι ακόμη και αυτές οι διεργασίες ήταν η ευλογία του Θεού.

            Ο άνθρωπος, ταλαιπωρημένος μέσα στις μάταιες αναζητήσεις αγχώνεται, απογυμνώνεται πνευματικά, εντείνοντας όλη του την προσπάθεια  στην συλλογή αγαθών, μήπως και μέσα από την ύλη καλύψει και τις πνευματικές του ανάγκες. Απογοητεύεται όμως σύντομα, διότι αφενός μεν ποτέ δεν μπορεί να μαζέψει τόσα όσα η ακόρεστη επιθυμία του τον προστάζει και αφετέρου διότι αντιλαμβάνεται ότι τα πλούτη και η δόξα δεν φέρνουν την γαλήνη της ψυχής και την ευλογία.

            Ο άνθρωπος είναι δοξολογικό ον, αν δεν δοξολογήσει τον Δημιουργό του, αν δεν προσευχηθεί, θα είναι πάντοτες ανικανοποίητος και δυστυχισμένος. Όσο πιο νωρίς το καταλάβει κάποιος αυτό, τόσο πιο νωρίς θα απελευθερωθεί από τις μάταιες και βλαπτικές επιθυμίες του νοός και της σάρκας:

53. Εκείνοι που γνωρίζουν το Θεό, γεμίζουν από κάθε καλή έννοια και επειδή επιθυμούν τα ουράνια, καταφρονούν τα βιοτικά. Αυτοί οι άνθρωποι ούτε αρέσουν στους πολλούς, ούτε και αυτοί αρέσκονται με τους πολλούς. Και γι’ αυτό όχι μόνο τους μισούν αλλά και τους περιγελούν οι πιο πολλοί ανόητοι. Υπομένουν όσα τους φέρνει η φτώχεια επειδή γνωρίζουν ότι εκείνα που οι πολλοί θεωρούν κακά, σ’ αυτούς είναι καλά. Γιατί εκείνος που στοχάζεται τα επουράνια, πιστεύει στον Θεό γνωρίζοντας ότι όλα είναι έργα της θελήσεώς Του. Εκείνος όμως που δεν τα στοχάζεται, δεν πιστεύει ποτέ ότι ο κόσμος είναι έργο του Θεού και ότι δημιουργήθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου.