217-222 μ.Χ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΕΙΚΙΑ
Στο ζήτημα της αντιμετώπισης των αμαρτιών στη Ρώμη υπήρχαν δύο τάσεις: Η μία ήταν προσκολλημένη στα αρχαία πρότυπα της εκκλησίας και αντιπροσωπεύονταν από τον Ερμά και ενισχύθηκε από τον Μοντανισμό, η άλλη ήταν κι αυτή παραδοσιακή, την αντιπροσώπευε η ιεραρχία. Αυτή ακολούθησε μετριοπαθή πολιτική και διεκδικούσε μία καλή σχέση με την αυτοκρατορία.
Ηγέτης της δεύτερης μερίδας, ήταν ο επίσκοπος Ρώμης Κάλλιστος (217-222) που ήταν περίεργη προσωπικότητα. Ήταν δούλος και διεύθυνε τις χρηματικές υποθέσεις του κυρίου του. Οι Ιουδαίοι όμως τον κατηγόρησαν ως χριστιανό και οι Ρωμαίοι τον έστειλαν σε καταναγκαστικά έργα στη Σαρδηνία. Χάρη σ’ ένα διάταγμα του αυτοκράτορα Κομμόδου γύρισε πίσω στη Ρώμη και ο επίσκοπος Ζεφυρίνος τον χειροτόνησε διάκονο και του ανέθεσε να διευθύνει ένα κοιμητήριο και κατόπιν τα οικονομικά της εκκλησίας. Στη συνέχεια χειριτονήθηκε επίσκοπος Ρώμης.
Λίγο αργότερα ήρθε σε σύγκρουση με τον Ιππόλυτο, μορφωμένο και ικανό συγγραφέα για δογματικά ζητήματα. Ο Ιππόλυτος κατηγόρησε τον Κάλλιστο ότι χαλάρωσε την πειθαρχία της εκκλησίας και ότι εισήγαγε ένα νέο σύστημα μετανοίας, με το οποίο συγχωρούσε τα σαρκικά αμαρτήματα, ότι επέτρεπε γάμο μετά την χειροτονία και τις εκτρώσεις.
Ο Κάλλιστος πράγματι πέρα από τις κατηγορίες αντιμετώπιζε πράγματι τους αμαρτωλούς με επιείκεια και τους δέχονταν πίσω σε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία, αφού περνούσαν ορισμένο καιρό σε μετάνοια. Για να δικαιολογήσει την τακτική του χρησιμοποιούσε επιχειρήματα από τη Γραφή και ανέφερε την παραβολή του ασώτου υιού, του χαμένου προβάτου κ. α
Ο Κάλλιστος επίσης πρόσβλεπε στην αύξηση των μελών της εκκλησίας, ενώ ο Ιππόλυτος ήθελε την εκκλησία να έχει μικρό αριθμό φτωχών και αγίων χριστιανών.
Οι συντηρητικοί τον αποκήρυξαν και έτσι δημιουργήθηκε το σχίσμα του Ιππόλυτου, σχημάτισαν δηλαδή ιδιαίτερη εκκλησία.
Όταν έγινε διωγμός εναντίον των χριστιανών από τον Μαξιμίνο τον Θράκα, ο Ιππόλυτος και διάδοχος του Καλλίστου, Ποντιανός εξορίστηκαν στη Σαρδηνία, όπου και οι δύο πέθαναν. Οι έριδες στη Ρώμη έπαυσαν , αλλά αργότερα ξεκίνησαν και πάλι σε άλλα μέρη.