Το βιβλίο των "Αριθμών".
Μετά την παραμονή του Ισραήλ στο όρος Σινά, πορεύθηκαν προς την κατάκτηση της γης Χαναάν δηλαδή της γης της επαγγελίας. Αυτό απαιτούσε στρατιωτική οργάνωση. Αριθμήθηκαν λοιπόν οι άνδρες των δώδεκα φυλών από είκοσι ετών και άνω και μόνο αυτοί που είχαν τη δυνατότητα να κρατήσουν και να χειριστούν όπλα. Το αποτέλεσμα της αριθμήσεως έδωσε 603.550 άνδρες από όλες τις φυλές Ισραήλ πλην της φυλής Λευί που επωμίστηκε τη φροντίδα της Σκηνής του Μαρτυρίου ως ιερατική φυλή και συνεπώς δεν ήταν μάχημοι.
Ως κεφαλή του ισραηλιτικού τάγματος τοποθετήθηκε η πολυπληθέστερη αυτών, η φυλή του Ιούδα με 186.400 στρατιώτες.
Στη φωτογραφία παρακάτω παραθέτουμε τη γεωγραφική στρατοπέδευση και πορεία των φυλών του Ισραήλ.
Η πορεία μέσα στην έρημο ήταν σκληρή και οι στάσεις αναγκαίες. Έτσι, επόμενος σταθμός των Εβραίων ήταν η Κάδης. Από εκεί βάδισαν τρεις μέρες φθάνοντας στην περιοχή Εμπυρισμό. Εκεί οι Ισραηλίτες γόγγυσαν επειδή τρέφονταν για αρκετό καιρό μόνο με το Μάννα και ζήτησαν να φάνε κρέας.
Είναι χαρακτηριστική η έκφραση που χρησιμοποίησε γι’ αυτούς ο Μωυσής: «Καθίσαντες έκλαιον» εκφραστική εικόνα της παιδαριώδους λαιμαργίας τους. Ο ιερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας την αυτή συμπεριφορά των Εβραίων λέει: «Όταν χορτάσει ο άνθρωπος όλα τα σιχαίνεται».
Ο Μωυσής αντιδρώντας στον γογγυσμό των συμπατριωτών του μίλησε στο Θεό και είπε: «Τί μου φόρτωσες τον λαό αυτό;» Αξιοπρόσεκτη εδώ η ελευθεροστομία του Μωυσέως προς τον Θεό στοιχείο της οικειότητας που είχε να αναπτύξει με τον Κύριο. Ο Θεός υποσχέθηκε στο Μωυσή να του δώσει συνεργάτες «εβδομήκοντα άνδρες από των πρεσβυτέρων» οι οποίοι ήταν αργότερα οι “Κριταί” του Ισραήλ, καθώς επίσης και άφθονο κρέας για το λαό Του. Τόσο πολύ κρέας θα έδινε που θα έτρωγαν οι ισραηλίτες για έναν ολόκληρο μήνα επί καθημερινής βάσεως. Η έκφραση του Θεού: «να βγει αυτό από τους μυκτήρες τους» ήταν η απάντηση του Κυρίου προς τον λαό, ήταν ένα είδος τιμωρίας για την μεμψιμοιρία και αχαριστία που επιδείκνυε συνεχώς ο λαός ούτος.
Έτσι ένας τεράστιος αριθμός ορτυκιών σκέπασε την πεδιάδα που στρατοπέδευαν οι ισραηλίτες, οι οποίοι άπληστα και ακόρεστα μάζευαν το κρέας παραδομένοι στο πάθος της λαιμαργίας . Η συμπεριφορά αυτή επέφερε σε πολλούς σωματικό θάνατο, από ασθένειες που επέτρεψε ο Θεός να εκδηλωθούν λόγω αυτής της αμαρτίας.
Ανταρσία Μαριάμ και Ααρών κατά του Μωυσέως
Τα αδέλφια του Μωυσή η Μαριάμ και ο Ααρών από ζηλοτυπία εναντίον του Μωυσέως κατηγόρησαν τον Μωυσή για το γεγονός ότι πήρε γυναίκα Αιθιόπισσα και όχι ισραηλίτισσα. Η γυναίκα αυτή ήταν η Σεπφώρα η Μαδιανίτισσα. Η Μαδιάμ τον καιρό εκείνο ή είχε κατακτηθεί από την Αιθιοπία ή στην περιοχή της κατοικούσαν Αιθιοπικές φυλές και εξ’ αυτών η Σεπφώρα έφερε τον τίτλο της αιθιόπισσας.
Ο Κύριος επιτίμησε αυστηρά τους κατηγόρους του Μωυσέως απομακρύνοντας απ’ αυτούς τη νεφέλη και δίδοντας λέπρα στη Μαριάμ η οποία εβλήθη έξω του στρατοπέδου για επτά ημέρες όσο διήρκησε η ασθένειά της. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το γιατί ο Ααρών έμεινε ατιμώρητος: - λόγω του αρχιερατικού αξιώματος που έφερε και λόγω της μετριοπαθούς συγνώμης που ζήτησε αργότερα για την αμαρτία του.
Κατασκόπευση της γης Χαναάν.
Αμέσως μετά το παραπάνω περιστατικό οι Ισραηλίτες με τη συγκατάθεση του Θεού έστειλαν κατασκόπους στην περιοχή της Χαναάν για να δουν από τη μία πλευρά τί εδάφη ήταν αυτά στα οποία επρόκειτο να κατοικήσουν (αν ήταν εύφορα, άγονα, τι καρπούς είχαν, αν υπήρχαν δένδρα) και από την άλλη να δουν τί λαοί κατοικούσαν τότε εκεί. (αν ήταν ισχυροί ή αδύναμοι). Το αποτέλεσμα της κατασκοπείας ήταν ενθαρρυντικό από την άποψη της καρποφορίας της γης και συνάμα αποθαρρυντικό για τη δύναμη των κατοίκων που διέμεναν εκεί. Οι λαοί που κατοικούσαν σ’ αυτά τα εδάφη είχαν ανεπτυγμένη την οχύρωση των πόλεων, ήταν άγριοι και αιμοβόροι σαν θηρία. Μάλιστα, ορισμένοι κατάσκοποι για να αποθαρρύνουν τους ισραηλίτες στο να επιτεθούν περιέγραψαν και υπερβολικά πράγματα. Π.χ ότι οι λαοί αυτοί ήταν λαοί γιγάντων!
Επανάσταση των Κορέ, Δαθάν και Αβειρών κατά της αυθεντίας του Μωϋσέως και του Ααρών.
Αρχηγός αυτής της στάσεως ήταν ο Κορέ της φυλή Λευί. Ο Κορέ ήταν εξάδελφος του Μωϋσέως και επομένως είχε και αυτός όπως νόμιζε το δικαίωμα της ιεροσύνης.
Αυτοί λοιπόν από φθόνο και αντιζηλία υπό το πρόσχημα ότι όλη η συναγωγή είναι αγία και ως εκ τούτου όλοι ήταν ίσοι σε αυτήν, αμφισβήτησαν την αρχηγία του Μωυσή και του Ααρών. Ο Κορέ με την πρόφαση της ισότητας ζήτησε να αντικατασταθεί ο Μωυσής. Οι υπόλοιποι συνωμότες καταγόταν από τη φυλή Ρουβίμ και επιθύμησαν να αποκαταστήσουν την απολεσθείσα ηγεμονία της φυλής λόγω της αμαρτίας του Ρουβίμ (βλέπε Γένεση).
Ο Μωυσής παρακάλεσε στην προσευχή του να κριθούν δίκαια οι επαναστάτες. Έτσι, άφησε και σ’ αυτούς να προσφέρουν θυμίαμα (ιερατικό καθήκον) στο Θεό όπως και εκείνος. Αν ο Θεός δεχόταν την προσφορά των Λευιτών αυτό θα σήμαινε Θεία συγκατάβαση προς αυτούς. Καθόσον φαίνεται από την περιγραφή των γεγονότων ένα μεγάλο τμήμα του λαού είχε συμμεριστεί την ανταρσία αυτή. Δια τούτο ο Μωυσής πρέσβευσε υπέρ του λαού οι οποίοι παρασυρθήκαν από τους σφετεριστές, διαχωρίζοντας αυτούς από τους αρχηγούς της επανάστασης.
Ο Θεός έδρασε προσωπικά και τιμωρητικά κατά των ανταρτών. Η γη άνοιξε και κατάπιε όλους εκείνους που αμφισβήτησαν τους προφήτες Του. Ο λαός έκπληκτος παρακολούθησε το τρομερό αυτό θαύμα.
Μετά από την ανταρσία του Κορέ και των ομοϊδεατών του, ξέσπασε νέα ανταρσία από αρκετούς ισραηλίτες οι οποίοι πίστεψαν πως εξαιτίας του Μωϋσέως και του Ααρών θανατώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Κίνησαν λοιπόν εναντίον τους με σκοπό να τους θανατώσουν. Οι δύο προφήτες βρήκαν καταφύγιο στη Σκηνή του Μαρτυρίου η οποία καλύφθηκε από φωτεινή νεφέλη. Ο Θεός ξέσπασε την οργή Του εναντίον των στασιαστών και την ημέρα εκείνη 14.700 άνδρες θανατώθηκαν. Η οργή του Θεού κατάπαυσε μόνο όταν ο Ααρών θυμίασε στο ιερό θυσιαστήριο.
Ο Μωυσής κάλεσε εν συνεχεία τους ηγέτες των 12 φυλών του Ισραήλ. Πήρε στα χέρια του τις ράβδους τους είπε όπως τον διέταξε ο Κύριος και είπε: «Εκείνου του οποίου η ράβδος θα βλαστήσει, θα εκλέξω ως ιερέα...». Η ράβδος του Ααρών από τη φυλή Λευί ήταν εκείνη η οποία βλάστησε και καρποφόρησε καρύδια! Έτσι όλος ο λαός πείσθηκε πλέον για την θεόσταλτη αποστολή των δύο προφητών.
Με το γεγονός αυτό ολοκληρώνεται το 19ο κεφ. των αριθμών. Κατά τον Shuster όλα τα γεγονότα που περιγράφονται μέχρι και το 19ο κεφ., έλαβαν χώρα τα δύο πρώτα έτη της εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο. Από το 20ο κεφ. και μετά, περιγράφονται πλέον γεγονότα που ανήκουν στο τέλος της 40ης περιπλανήσεως των Ισραηλιτών στην έρημο. Τα ενδιάμεσα 38 έτη βρίσκονται στο σκοτάδι διότι παραλείπονται από τον συγγραφέα. Φαίνεται πως στο μεσοδιάστημα αυτό οι Εβραίοι υπέπεσαν σε θρησκευτική αδιαφορία και νωθρότητα ή ακόμη τα έτη αυτά παραλείπονται διότι δεν έχουν μεγάλη σημασία στο Θείο σχέδιο.
Τα τελευταία γεγονότα της παραμονής των Ισραηλιτών στην έρημο προ της εισόδου τους στη γη της επαγγελίας
Στην έρημο Σιν, το 38ο έτος της παραμονής των Εβραίων στην έρημο, ο λαός γόγγυσε και πάλι κατά του Μωϋσέως και του Ααρών, επειδή ξέμειναν από νερό. (παράλληλα με αυτά τα γεγονότα πέθανε και η αδελφή του Μωυσή Μαριάμ). Ο Μωυσής έλαβε εντολή από τον Θεό να κτυπήσει με τη ράβδο του βράχο για να εξέλθει από κει άφθονο νερό.
Ο λαός συγκεντρώθηκε για να δει το θαύμα. Ο Μωυσής είπε: «Ακούσατέ με εσείς, οι οποίοι είσαστε πάντοτε ανυπότακτοι. Είναι δυνατόν να πιστέψετε ότι θα σας βγάλουμε από το βράχο αυτό ύδωρ»;
Η φράση αυτή του Μωυσή ελέχθη διότι ο ίδιος δυσπίστησε απέναντι στο θαύμα και αγανάκτησε εναντίον των Ισραηλιτών. Η συμπεριφορά του αυτή τιμωρήθηκε από το Θεό αργότερα ώστε και οι δύο (Μωυσής-Ααρών) να μην εισάγουν αυτοί τον λαό στην γη της επαγγελίας αλλά ο Ιησούς του Ναυή.
Εν συνεχεία οι Εβραίοι συνάντησαν της άρνηση των Ιδουμαίων να περάσουν μέσα από τη χώρα τους προς τη γη Χαναάν και το κεφάλαιο κλείεται με την περιγραφή του θανάτου του Ααρών στο όρος Ωρ.
Διάδοχος του Ααρών χρίστηκε ο υιός αυτού Ελεάζαρ. Οι Εβραίοι έκλαψαν τον Ααρών επί 30 μέρες.
Ο Χάλκινος όφις
Οι ισραηλίτες βαδίζοντας προς το νότο δηλαδή σε αντίθεση κατεύθυνση προς τη γη της επαγγελίας για να παρακάμψουν την εχθρική Εδώμ και κατόπιν να προχωρήσουν προς βορρά επί της ερήμου της Αραβίας, λόγω της κούρασης από το αμμώδες έδαφος, της δίψας (το νερό ήταν ελάχιστο για 2 εκατομμύρια ανθρώπους) και της έλλειψης φρέσκων τροφίμων, γόγγυσαν και πάλι κατά του Θεού.
Η στάση τους αυτή, τους έφερε αντιμέτωπους ως τιμωρία με θανατηφόρα δηλητηριώδη φίδια, τα οποία εξαπέστειλε εναντίον τους ο Θεός. Ο Μωυσής τότε ύψωσε ένα χάλκινο φίδι ως προτύπωση του Εσταυρωμένου Μεσσία Χριστού. Η τοποθέτηση χαλκού όφεως και η μετ’ εμπιστοσύνης ενατένισής του, έσωσε αυτούς που πίστεψαν στη σωστική του δύναμη. Η αυστηρά του Θεού διαταγή να μην κατασκευάζουν είδωλα και η προσκύνηση του χάλκινου όφεως ήταν και είναι μέχρι σήμερα μυστήριο για τους ισραηλίτες διότι αγνοούν τη Σταυρική θυσία του υψωμένου Χριστού Μεσσία.
Τον χαλκούν τούτον όφι έλαβαν μαζί τους οι ισραηλίτες προς ανάμνηση αυτού του γεγονότος και επιδόθηκαν σε μαγείες δι’ αυτού. Ο χάλκινος όφις καταστράφηκε από τον Εζέκιο το 727 π.Χ.
Η πορεία προς την Χαναάν.
Το 21ο κεφ. των Αριθμών κλείνει με την περιγραφή της νίκης των Εβραίων κατά των Αμοραίων και την κατάκτηση της χώρας τους απ’ άκρης σ’ άκρη. Η χώρα αυτή βρίσκονταν ανατολικά του Ιορδάνου 50 χιλιόμετρα ανατολικά της λίμνης Γεννησαρέτ. Δηλαδή στα πρόθυρα της γης της Επαγγελίας!
Οι όμοροι λαοί Μαδιανίτες και Μωαβίτες, βλέποντας το Ισραήλ να κατακτά γειτονικά εδάφη, συνασπίστηκαν προς τον κοινό εχθρό.
Ο Βαλαάμ ο μάγος των ειδωλολατρών γνωρίζοντας πως με τα όπλα δεν μπορούσαν να νικήσουν τους Εβραίους κατέφυγε στη μαγεία. Ο Θεός θέλοντας να ξυπνήσει τη συνείδησή του μίλησε μαζί του μέσω ενός γαϊδάρου! Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος της όνου με τον Βαλαάμ όταν αυτός τη κτύπησε για Τρίτη φορά. -«Τί σου έκανα και με κτυπάς για Τρίτη φορά;». Τότε ο Βαλαάμ είδε τον άγγελο του Κυρίου ο Οποίος εμπόδιζε το δρόμο του ώστε αυτός να μη καταραστεί τον εκλεκτό λαό του Θεού. Ο Βαλαάμ μετανόησε και προσκύνησε τότε τον άγγελο.
Και επειδή το πνέυμα όπου θέλει πνει ο μάγος έγινε πλέον προφήτης του Κυρίου προφητεύοντας στο βασιλιά του Βάλακ το λαμπρό μέλλον του ισραηλιτικού λαού. Αντί για κατάρα πλέον προφητείες και χρησμούς του Θεού εξήγγειλε! Ο Βάλακ του ζήτησε να πάρει τουλάχιστον ουδέτερη στάση δηλαδή ούτε να καταραστεί αλλά ούτε και να προφητεύσει τον θρίαμβο του Ισραήλ. Ο Βαλαάμ όμως αρνήθηκε να αποκρύψει τις Θείες αποκαλύψεις. Μάλιστα προφήτευσε και την έλευση του Σωτήρος Χριστού ο Οποίος έμελλε να έλθει μετά από πολλούς αιώνες!
Το αμάρτημα των Ισραηλιτών μετά των Μωαβιτισσών γυναικών.
Στη γη της Μωάβ οι ισραηλίτες ήλθαν σε στενή σχέση με του Μωαβίτες και των γυναικών αυτών με αποτέλεσμα να προνεύσουν μαζί τους και να προσκυνήσουν τα είδωλά τους. Πολύ όμορφα παρατηρεί ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος: -«Οι ισραηλίτες νικήσαντες Αμαληκίτας, Αιγυπτίους Αμοραίους, ηττώνται από των σαρκικών παθών! Πόσον ισχυρόν το πάθος τούτο!».[1]
Ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να τιμωρήσει παραδειγματικά τους αρχηγούς του λαού για το αμάρτημα αυτό. Κι όμως, κάποιος ισραηλίτης προκαλώντας το κοινό αίσθημα την ώρα που όλου πενθούσαν, έλαβε δημόσια μια Μωαβίτισσα γυναίκα στη σκηνή του για να αμαρτήσει μαζί της δημόσια. Τότε ο Φινεές υιός του Ελεάζαρ υιού του αρχιερέως Ααρών φόνευσε και τους δύο κατευνάζοντας έτσι τη δικαία Θεία οργή.
Την ημέρα εκείνη σφαγιάστηκαν σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο 23.000 Εβραίοι τιμωρούμενοι για την αμαρτωλή τους αποστασία. Ο Φινεές έλαβε για την γενναία του πράξη την αρχιερωσύνη διαδεχόμενος έτσι τον πατέρα του Ελεάζαρ.
Ο ιερός πόλεμος κατά των Μαδιανιτών.
Ως αντικαταστάτης του Μωυσέως ορίστηκε από τον Θεό ο Ιησούς του Ναυή. Ο Ιησούς του Ναυή, ήταν ένας άνδρας πιστός ακόλουθος του Μωυσέως όμως εμφανίζεται, αλλά πολύ υποδεέστερος αυτού. Ο Μωυσής ομιλούσε στον Θεό απευθείας, ο δε Ιησούς μόνο δια του αρχιερέως. (βλ. αριθμ., 27,19)
Πριν όμως ο Μωυσής απέλθει εις Κύριον, έλαβε την εντολή να προβεί σε ιερό πόλεμο κατά των Μαδιανιτών των οποίων οι γυναίκες ως είδαμε ήταν πρόξενοι αμαρτίας για τους ισραηλίτες. 12.000 ισραηλίτες στρατιώτες στρατοπέδευσαν εναντίον των πολυπληθών Μαδιανιτών ώστε με αυτό τον τρόπο να φανεί ξεκάθαρα πως ο ίδιος ο Θεός επρόκειτο να υπερασπισθεί την προσβληθείσα τιμή Του. Στο τέλος της μάχης οι Μαδιανίτες συντρίφθηκαν παταγωδώς! «Πᾶν ἀρσενικόν» εφονέυθη υπό των Ισραηλιτών. Αφέθησαν ζωντανές μόνο οι γυναίκες Μαδιανίτισσες εκείνες που δεν είχαν έρθει σε σαρκική επαφή με Εβραίους, και ως εκ τούτου ήταν ακίνδυνες στο να παραπλανήσουν στην απιστία αυτούς. Ήταν δε μάλλον χρήσιμες ως σύζυγοι δευτέρας σειράς σύμφωνα με το δευτερονόμιο 21, 11-14.
Τα πλούτη των Μαδιανιτών πέρασαν μετά τον πόλεμο στην κατοχή των ισραηλιτών και μοιράστηκαν ως εξής: Το ½ στους 12.000 πολεμιστές, και το έτερο ½ στον πολυπληθή λαό. Η μερίδα του Κυρίου ήταν 1/500 εκ πάντων εις ένδειξη ότι ο Θεός είναι ο Νικητής.
Το αίτημα των φυλών Ρουβήν και Γαδ.
Οι εκπρόσωποι των φυλών Ρουβήν και Γαδ αιτήθηκαν από τον Μωυσή να τους μοιράσει τη γη Γαλαάδ η οποία κατακτήθηκε υπό των Μαδιανιτών και η οποία ήταν και είναι μέχρι και σήμερα ένα πλούσιος βοσκότοπος. Η περιοχή αυτή βρίσκεται βόρεια του παραποτάμου Ιακώβ. Οι φυλές λοιπόν αυτές δεν ζήτησαν μερίδιο από τις περιοχές της Παλαιστίνης (γης της επαγγελίας). Ο Μωυσής αρχικά θεώρησε τη στάση αυτή αντιπατριωτική: -«Σεις θα είσθε ήσυχοι εδώ και οι άλλοι αδελφοί σας θα μάχονται!». Οι δύο αυτές φυλές όμως απάντησαν στον Μωυσή ότι κάτι τέτοιο δεν είχαν σκοπό να κάνουν, αλλά αφού θα μάχονταν μαζί με τους υπόλοιπους ισραηλίτες , μετά το τέλος του πολέμου θα επέστρεφαν στη γη Γαλαάδ. Ο Μωυσής δέχτηκε την πρόταση αυτή και έτσι ο άμαχος πληθυσμός των δύο φυλών Ρουβήν, Γαδ αλλά και Μανασσή εγκαταστάθηκε στους όμορφους αυτούς και ασφαλής βοσκότοπους.
Παρακάτω βλέπουμε το χάρτη σύμφωνα με τα περιγραφόμενα γεγονότα των "Αριθμών".
..............................................................................................................................................................
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΝΟΜΙΚΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ «ΑΡΙΘΜΩΝ».
Στο 6ο κεφ. των «Αριθμών», γίνεται λόγος για τον τρόπο περιστασιακής αφιερώσεως κάποιου ανθρώπου στον Κύριο. Αν λοιπόν κάποιος το επιθυμούσε, μπορούσε να γίνει Ναζηραίος από την εβραϊκή λέξη ναζίρ που σημαίνει πλησίασμα (στο Θεό). Όσο χρόνο διαρκούσε αυτό το τάξιμο αφιερώσεως, ο Ναζηραίος δεν έπρεπε να γευτεί κανέναν καρπό που προέρχονταν από το σταφύλι, άφηνε άκοπα τα μαλλιά του και δεν έπρεπε να πενθήσει ούτε να πλησιάσει κανέναν νεκρό. Αν τύχαινε να πεθάνει αιφνίδια κάποιος στενός συγγενής τους, τότε αν ήθελαν διέκοπταν την αφιέρωσή τους, ξύριζαν το κεφάλι τους και προσέφεραν θυσία στο Θεό. Μετά από οκτώ ημέρες μπορούσαν και πάλι να συνεχίσουν την αφιέρωσή τους. Όταν δε τελείωνε ο χρόνος αφιερώσεως τότε γινόταν θυσία στο Θεό και έκοπταν τα μαλλιά τους, τα οποία έκαιγαν ως άγια, στο θυσιαστήριο.
Ήταν σπάνιο φαινόμενο κάποιος να αφιερωνόταν για όλη του τη ζωή στο Θεό. Τέτοιοι ήταν οι Σαμουήλ και Σαμψών στην Παλαιά Διαθήκη, και ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Παύλος στην Καινή.
Στο 30ο κεφάλαιο των Αριθμών, γίνεται λόγος για τα τάματα των γυναικών. Έγκυρα θεωρούνταν εκείνα τα οποία τύχαιναν της εγκρίσεως των πατέρων των γυναικών όταν αυτές ήταν ανύπαντρες και των συζευγμένων όσα τάματα ενέκριναν οι σύζυγοι, μόνο αυτά είχαν ισχύ. Επίσης ο σύζυγος μπορούσε να αρνηθεί να εγκρίνει ένα τάμα της συζύγου του το οποίο εκείνη είχε κάνει προ του γάμου. Οι χήρες όμως όντας αδέσμευτες υπό πατρός και συζύγου έπρεπε να εκπληρώσουν τα ταξίματά τους.
Στο 35ο κεφ. των Αριθμών ο Θεός παρήγγειλε στον Μωυσή να δώσει τόπο διαμονής στους ακτήμονες λόγω της ιερατικής ιδιότητας Λευίτες τα προάστια των μελλόντων κατακτηθέντων πόλεων. Από τα 43 αυτά προάστια που δόθηκαν αργότερα στους Λευίτες προς κατοικία, τα 6 χρησίμευαν ως φυγαδευτήρια των ακουσίων φονέων. Δηλαδή εκείνων που σκότωσαν άνθρωπο χωρίς δόλο. Οι φυγάδες αυτοί έπρεπε να παραμείνουν στις πόλεις άσυλα μέχρι το θάνατο του αρχιερέως. Άρα ο βίος του αρχιερέως ήταν ο δείκτης ελευθερίας γι’ αυτούς διότι μετά τον θάνατό του μπορούσαν αυτοί να επιστρέψουν στις πατρίδες τους χωρίς τον κίνδυνο να φονευθούν και οι ίδιοι από κάποιον στενό συγγενή του φονευθέντος σύμφωνα με το δικαίωμα που έδινε σ’ αυτούς ο Μωσαϊκός νόμος.