Μελετάμε συχνά την Καινή Διαθήκη, το λόγο του Θεού ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με την απληστία, την φιλαργυρία, την αγχώδη μέριμνα για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών κ.τ.ο. Όμως όλα αυτά αν και θεωρητικά τα ασπαζόμαστε, στην πράξη αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να τα εφαρμόσουμε.
Κι όμως, παραβλέποντας την ανικανότητά μας αυτή, επιδιδόμαστε σε πύρινα κηρύγματα κατά της φιλοχρηματίας, παρακινώντας τον λαό του Θεού στην καλλιέργεια της ελεημοσύνης και της αμεριμνησίας. Την ίδια βέβαια στιγμή, εξαιρούμε τον εαυτό μας από την εφαρμογή της αρετής της ελεημοσύνης, λόγω των «τεραστίων» βιοτικών αναγκών στις οποίες έχουμε περιέλθει και η αμεριμνησία που προηγουμένως κηρύξαμε πάει περίπατο μπροστά στον δυσμενή οικονομικό προϋπολογισμό που έχουμε μπροστά μας!...
Ας μελετήσουμε όμως λίγο προσεκτικά τον τέταρτο λόγο του Μεγάλου Αντωνίου περί του «ήθους των ανθρώπων και την ενάρετη ζωή» ο οποίος είναι σχετικός με τη διαχείριση των χρημάτων:
4. Την απόκτηση των χρημάτων και το πλούσιο ξόδεμά τους να τα θεωρείς μόνο σαν φαντασία που δεν κρατά παρά λίγο καιρό, και ξέροντας ότι η ενάρετη και θεάρεστη ζωή διαφέρει από τον πλούτο. Όταν το μελετάς αυτό σταθερά, ούτε θα αναστενάξεις, ούτε θα κραυγάσεις, ούτε θα κατηγορήσεις κανένα, αλλά θα ευχαριστείς το Θεό για όλες τις ευεργεσίες που σου δίνει, βλέποντας ότι οι χειρότεροι από σένα στηρίζονται στα λόγια και στα χρήματα. Γιατί η επιθυμία, η δόξα και η άγνοια είναι τα πιο κακά πάθη της ψυχής.