Σήμερα είναι η μέρα της Ελλάδος (λόγος της δασκάλας Ευανθίας Μακρή)

Σήμερα είναι η μέρα της Ελλάδας.

Ο αγέρας της ευωδιάζει αγιοκέρι της Ευαγγελίστριας και της Αγίας Λαύρας θυμίαμα. Δάφνη και μύρτο μυρίζει στη διπλή άνοιξη του Γένους των Ελλήνων.

Είναι 25 του Μαρτίου. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου αλλά και ευαγγελισμός της Ελλάδας.

Σημαντικός σταθμός στην ιστορική μας πορεία.

  Είναι το ξημέρωμα μιας μακρόχρονης νύχτας. Η Ανάσταση μετά το  Γολγοθά και τη Σταύρωση της φυλής μας, στις 29 Μαΐου  του 1453.

Κείνη τη μέρα, δεν έπεσε μόνο η Πόλη .Μαζί με το δικέφαλο,

 έπεσαν βαριά πληγωμένες οι ιδέες του πνεύματος, της πίστης της Αλήθειας και της Λευτεριάς.

Καράβι εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου

Και κάτεργο το απάντησε, στέκει και το ρωτάει.

  Καράβι, πόθεν έρχεσαι και πούθε κατεβαίνεις;

Από την Πόλη έρχομαι την αστραποκαμένη.

Φέρνω μαντάτα θλιβερά και  παραπονεμένα.

Κακά διά τους Χριστιανούς. Πικρά, φαρμακωμένα.

Η Πόλη, και μαζί της ο Ελληνισμός έπεσαν στα χέρια των  Τούρκων και η Ελλάδα έπεσε σε

.

Μαυροφόρα απελπισιά  πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι

Και η απελπισιά και το σκοτάδι κράτησε περίπου 400 χρόνια.

Οποιοσδήποτε λαός στη θέση των υπόδουλων Ελλήνων, θα είχε   αφομοιωθεί  από τους Τούρκους, θα είχε διαλυθεί μέσα στο πλήθος των βάρβαρων κατακτητών, θα είχε χάσει την ξεχωριστή

Υπόστασή του σαν Έθνος.

Ο Ελληνικός λαός όμως, διασώθηκε, επέζησε, κράτησε την πίστη, τη γλώσσα, την ιστορία του.

Μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά,

Στην εκκλησιά που παίρνει κάθε βράδυ την όψη του σχολειού,

Το φοβισμένο φως του καντηλιού

Τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει

Και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει.

Οι παπάδες, ο Κοραής, οι άλλοι δάσκαλοι του Γένους,

 Αναδεύουν τα ονείρατα, ξυπνούν μέσα τους τις προγονικές αρετές, προσπαθούν συστηματικά να θυμίζουν  στους υπόδουλους το αρχαίο ελληνικό πνεύμα,

Και η φλογισμένη ελληνική ψυχή

Πικρότερα αγροικά τον πόνο της σκλαβιάς της,

Βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει,

Θυμάται τα πανάρχαια μεγαλεία και ξεσπά σε θρήνους και δάκρυα. Και τα δάκρυα έγιναν ποτάμια και τα ποτάμια έπνιξαν τη δουλική υπομονή.

Κι όσων ο πόθος ήτανε ελεύθεροι να ζούνε

Αρνήθηκαν τον τύραννο και στα βουνά τραβούνε.

 Έτσι έχουμε τους κλέφτες και τους αρματολούς.

Όμως η λευτεριά δεν έρχεται με τους αγώνες των λίγων.

Είναι υπόθεση όλων, και χρειάζεται προετοιμασία και ετοιμότητα.

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός φωνάζει.

Σχολειά κτίστε. Εκεί μένει ο θεός της Ελευθερίας.

Ο Ρήγας ο Βελεστινλής βροντοφωνάζει.

Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά;

Οι σκλάβοι φωνάζουν. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.

Η  Ελλάδα φωνάζει. Ω παιδιά μου ορφανά μου

Σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Ξυπνήστε τώρα, ήρθε η ώρα,

Ήρθε ο δείπνος ο μυστικός.

Και οι Έλληνες ξυπνούν. Πρώτο το Σούλι. Έκαψε τα  γένια του Αλή πασά  με το δαυλό του καλόγηρου Σαμουήλ και οι Σουλιώτισσες με χορό και τραγούδι στην κόψη του βράχου και με το

Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλες

Μπήκαν στις καρδιές όλων των Ελλήνων.

Και ήρθε η ώρα που οι λίγοι κλέφτες και  αρματολοί έγιναν πολλοί. Έγιναν όλοι οι Έλληνες επαναστάτες.

Θυμούνται τον Αισχύλο και το ‘’ Ελευθερούτε Πατρίδα’’

Φωνάζουν μαζί του. Εμπρός παιδιά των Ελλήνων. Ελευθερώστε την Πατρίδα, τις εκκλησίες σας, τους τάφους των προγόνων σας.

Ορκίζεται ο Μοριάς. Ελευθερία η θάνατος.

Ορκίζεται η Ρούμελη. Ελευθερία η θάνατος.

Ορκίζεται η Ελλάδα. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.

Στην Αγία Λαύρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός αγιάζει τα λάβαρα και τα καριοφίλια. Όλοι δακρύζουν.

Κρυφά το λένε τα πουλιά κρυφά το λεν  τα’ αηδόνια.

Κρυφά το λέει και ο γούμενος μέσα στην Άγια Λαύρα.

Παιδιά να μεταλάβουμε, παιδιά να ορκιστούμε.

Τον τύραννο να διώξουμε ή όλοι να χαθούμε.

Και να στην  Αλαμάνα. Ο Διάκος πολεμάει με τόλμη και πεθαίνει με αρετή.

Και να στο Χάνι της Γραβιάς. 132 ανδρειωμένοι και ο Οδυσσέας

Το υπερασπίζονται χορεύοντας και τραγουδώντας.

Και να ο Κολοκοτρώνης. Τον έχει τόσο συνεπάρει η προγονική ανδρεία που δεν αποχωρίζεται στιγμή την περικεφαλαία του.

Θυμάται το Λεωνίδα της Σπάρτης και μουρμουρίζει.

Ω τριακόσιοι. Σηκωθείτε και ξανάρθετε με μας.

Τα παιδιά σας θε  να δείτε, πόσο μοιάζουνε με σας.

Πολιορκεί με τα παλληκάρια του την Τριπολιτσά και την παίρνει.

Στέλνει και χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.

Φύσα μαϊστρε δροσερέ  κι αέρα του πελάγου

Να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.

Της Ρούμελης οι μπέηδες του Δράμαλη οι αγάδες

Στα Δερβενάκια κείτονται στο χώμα ξαπλωμένοι.

Όπως λέει ο ίδιος,

‘’Είχαμεν μεγάλην ομόνοιαν και ετρέχαμεν σύμφωνοι.

Κι αν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δυο χρόνους ηθέλαμε

Κυριεύσει και την Θεσσαλία ν  και την Μακεδονίαν  και ίσως εφτάναμεν εις την Κωνσταντινούπολιν.

Δυστυχώς όμως η διχόνοια ανάμεσα στους στρατιωτικούς και τους πολιτικούς έφερε πίσω τον αγώνα.

Και έτσι χάσαμε το Μεσολόγγι.

Είχαμε αντίπαλο και την ιερή συμμαχία και τον Μέτερνιχ που πολεμούσαν τις επαναστάσεις ό[που τις έβλεπαν.

Ευτυχώ ς ο Ι. Καποδίστριας, υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας και

Μετέπειτα κυβερνήτης της Ελλάδας διαχώρισε την  ελληνική επανάσταση  και τόνισε τον Εθνικό και Χριστιανικό χαρακτήρα της. Λίγο αργότερα, οι σφαγές των αμάχων , ο απαγχονισμός του Πατριάρχη, οι θυσίες των Ελλήνων, ο αγώνας των λίγων απέναντι

Στην  οθωμανική αυτοκρατορία , συγκίνησε την εχθρική Ευρώπη και οι μισέλληνες έγιναν φιλέλληνες. Θυμήθηκαν την ιστορία που έχει από τα αρχαία χρόνια ο λαός που κατοικεί σε αυτή τη φλούδα της γης.

Είναι στα αλήθεια οι παλάμες του γεμάτες με αγώνες και θυσίες αλλά και με φ ως και γνώση.

Θερμοπύλες, Μαραθώνες, Σαλαμίνες ανακατεύονται με τους Σόλωνα, Σωκράτη, Πλάτωνα, Ιπποκράτη, Περικλή αλλά και Μεγαλέξανδρο και Ιουστινιανό και Βουλγαροκτόνο και με τον  

Τραγικό Κ. Παλαιολόγο, τον τελευταίο  βυζαντινό αυτοκράτορα.

Έτσι οι Ευρωπαίοι συγκινημένοι, αναγνώρισαν το Ελληνικό Κράτος  στις 22 Ιανουαρίου του 1830 με τη συνθήκη του Λονδίνου.

Τι ντροπή όμως για την πολιτισμένη Ευρώπη. Από το 1822 ακόμα, ένα πολύ μακρινό κρατίδιο, η Αιτή πρώτη αναγνώρισε το Ελληνικό Κράτος . Έστειλε μάλιστα και  τριάντα πολεμιστές σαν δείγμα σύμπνοιας στην Ελληνική Επανάσταση αν και η επιτυχία της φαινόταν αδύνατη.

Η αξία του ανθρώπου όμως είναι αυτή. Να ζητάει, και να ξέρει ότι ζητάει το αδύνατο και να  είναι σίγουρος πως θα το φτάσει,

Και να πολεμάει γι’αυτό   πέρα  από κάθε λογική , με πίστη και με πείσμα. Τότε γίνεται το θαύμα και το αδύνατο γίνεται  δυνατό.

 Έτσι έγινε το θαύμα και πέτυχε η Ελληνική Επανάσταση.

Έτσι πρέπει να γίνει και το θαύμα που περιμένουμε τώρα.

Να ξεπεράσει η Ελλάδα την κρίση, να ξαναπατήσει στα πόδια της δυνατή και περήφανη.

Μας ενθαρρύνει και ο ποιητής.

¨Μη σκιάζεστε τα σκότη. Η Λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι, της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει.¨