Την παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου ακούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή αγαπητοί μου χριστιανοί.
Φταίει ο πλούτος για την καταδίκη του πλούσιου ή μήπως η φτώχεια έσωσε τον Λάζαρο.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα αδελφοί μου. Ούτε ο πλούτος, ούτε η φτώχεια δικαιώνουν ή καταδικάζουν από μόνες τους κάποιον. Αντιθέτως είναι η στάση ζωής που θα κρατήσει κάποιος απέναντι στις δύο αυτές διαφορετικές καταστάσεις που θα τον δικαιώσουν ή που θα τον καταδικάσουν. Τι θέλουμε να πούμε;
Ο πλούσιος της παραβολής δεν έχασε τον παράδεισο εξαιτίας του πλούτου του, αλλά εξαιτίας της αλαζονείας του. Δεν ελέησε ποτέ τον πτωχότατο Λάζαρο που στέκονταν έξω από την πόρτα της αυλής του, δεν τον ένοιαξε καν η τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο συνάνθρωπός του. Κλεισμένος στο καβούκι της κενοδοξίας του απολάμβανε τα πλούτη του.
Από την άλλη μεριά ο πτωχός Λάζαρος δεν κέρδισε τον παράδεισο εξαιτίας της φτώχειας του, αλλά επειδή έμεινε αγόγγυστος απέναντι σ’ αυτήν. Δεν φθόνησε τον πλούσιο, δεν τον κατέκρινε που δεν του έδωσε ποτέ έστω και ένα πιάτο φαγητό. Αρκέσθηκε στην ανέχειά του και αισθάνονταν πλήρης μέσα σ’ αυτήν.
Μη ξεχνάμε πως ο διάλογος που εξελίσσεται στην Ευαγγελική περικοπή γίνεται μεταξύ δύο πλούσιων ανδρών. Του πλούσιου της παραβολής και του Αβραάμ, ενός δηλαδή ανθρώπου που υπήρξε ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της εποχής του. Ο Αβραάμ όμως παρότι πλούσιος, υπήρξε άνθρωπος ελεήμων και φιλόξενος. Ο πλούτος του δεν τον έκανε άκαμπτο απέναντι στον φτωχό συνάνθρωπό του, αλλά αντιθέτως του ήταν πολύτιμο εργαλείο για να ασκήσει την φιλανθρωπία του στο έπακρο.
Η ευαγγελική περικοπή θα μπορούσε συνεπώς κάλλιστα να αντιπαραβάλλει έναν καλό πλούσιο με έναν κακό φτωχό.
Κλείνοντας αγαπητοί μου χριστιανοί θα ήθελα να κάνω μνεία στους αγίους που εορτάζει σήμερα η Εκκλησία. Πρόκειται για τους αγίους Ακεψιμά, Ιωσήφ, και Αειθαλά. Πρόκειται για τρεις ηλικιωμένους ανθρώπους των οποίων η πίστη δοκιμάστηκε με τα πιο σκληρά βασανιστήρια. Το γηραιό της ηλικίας τους δεν τους εμπόδισε να ομολογήσουν γενναία την πίστη τους στον Χριστό προκαλώντας μάλιστα τον δήμιο να δοκιμάσει πάνω τους ότι πιο βάναυσο και σκληρό μπορούσε να εφεύρει ο νους του.
Αλύγιστοι ενώ κομμάτιαζαν τα γερασμένα κορμιά τους προσεύχονταν στον Θεό για την σωτηρία των ψυχών εκείνων που τους βασάνιζαν.
Εμείς σήμερα τι θυσίες κάνουμε για τον Θεό; Πολλές φορές οι άνθρωποι επικαλούνται διάφορες προφάσεις για να μην εκκλησιαστούν την Κυριακή: Αγρόν αγόρασα, φασόλια μάζεψα, γέρασα και δεν μπορώ να περπατήσω, την ίδια στιγμή όμως βγαίνει ο ίδιος άνθρωπος να καλλιεργήσει τον μπαξέ του, να λιανίσει ξύλα, να ανάψει τη σόμπα του, να ποτίσει τα ζωντανά του, να πάει βόλτα στο καφενείο, να μαζέψει τσάι στην κορυφή του βουνού!
Οι τρεις αυτοί ηλικιωμένοι άνθρωποι μαρτύρησαν, έχυσαν το αίμα τους για τον Χριστό αγαλλόμενοι και ευφραινόμενοι. Λέει ο Απόστολος Πάυλος: 35 τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; 36 καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. 37 ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. 38 πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα 39 οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. (Ρωμ.35-39) τελικά ούτε και γηρατειά προσθέτουμε εμείς, μπορούν να μας χωρίσουν από της αγάπης του Χριστού.
Εκείνο μόνο που μπορεί να μας χωρίσει από αυτήν την αγάπη είναι η αλαζονεία μας, μια αλαζονεία παρόμοια με αυτήν του πλούσιου της παραβολής. Ο πλούτος και η φτώχεια είναι άλλωστε σχετικές έννοιες. Ένας πλούσιος που ποτέ δεν χορταίνει και όλο ζητά τελικά είναι φτωχός και ένας ολιγαρκής φτωχός που ζει ευτυχισμένος μέσα στην φτώχεια του είναι τελικά πλούσιος.