Μιχαίας και η ανασυγκρότηση του Ισραήλ. Το τέλος της εποχής των Κριτών.

Μιχαίας και η ανασυγκρότηση του Ισραήλ. Το τέλος της εποχής των Κριτών.

Ζούσε κάποτε ένας ισραηλίτης ονόματι Μιχαίας, ο οποίος κάποτε έκλεψε από τη μητέρα του ένα σεβαστό ποσό. Η μητέρα του καταράστηκε τον κλέφτη και αυτό το άκουσε ο Μιχαίας και ήλθε  έτσι σε μετάνοια. Παρέδωσε το κλοπιμαίο ποσό στη μητέρα του η οποία για να αλλάξει την κατάρα σε ευλογία παρέδωσε το ποσό αυτό σε τεχνίτη με σκοπό την κατασκευή «ιερού» αγάλματος. Αυτό όμως ήταν παράβαση της πρώτης εντολής του δεκαλόγου.

Ο Μιχαίας μετέτρεψε σταδιακά το οίκο του σε παρεκκλήσιο. Κάποτε επισκέφθηκε αυτό το παρεκκλήσιο ένας νέος Λευίτης ο οποίος δέχτηκε την πρόταση του Μιχαία να γίνει ιερέας της εκκλησίας του επ’ αμοιβής, λαμβάνοντας 10 αργυρούς σίκλους ημερησίως , ενδυμασία και φαγητό.

Ο Μιχαίας αισθάνθηκε πως ο νεαρός αυτός ιερεύς δεν είχε δύναμη πνευματική και θέλησε να τον αντικαταστήσει. Ο Μιχαίας βρίσκονταν οπωσδήποτε σε πλάνη γιατί θεώρησε όπως και η μητέρα του πως λάτρευε σωστά τον Θεό, κάτι που ήταν λάθος· διότι πίστευε σε ένα κράμα θρησκείας και ειδωλολατρίας. (βλέπε παραπάνω άγαλμα).

Τον καιρό εκείνο οι Δανίτες θέλησαν να καταλάβουν την πόλη Λαισά πήραν μαζί τους τον Λευίτη ιερέα του Μιχαία και τα είδωλα στα οποία προσεύχονταν αυτός χωρίς την άδεια του Μιχαία. Δηλαδή με λίγα λόγια τα έκλεψαν έχοντας συνεργό τον νεαρό Λευίτη ιερέα στον οποίο έταξαν διακρίσεις και  προνόμια.

Ο Μιχαίας αντιλήφθηκε την κατάσταση και συγκέντρωσε αμέσως μερικούς άνδρες για να καταδιώξει τη συμμορία των Δανιτών χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μάλιστα οι Δανίτες κατάφεραν να καταλάβουν την Λαισά την οποία έκαψαν. Αμέσως μετά, οι Δανίτες παραδόθηκαν εξ’ ολοκλήρου στη λατρεία των ειδώλων. Ο νεαρός Λευίτης πήρε πράγματι προνομιούχα θέση μεταξύ των Δανιτών. Το όνομά του ήταν Ιωνάθαν και ήταν εγγονός του Μωυσή. Άρα και η αμαρτία του λόγω της καταγωγής του ήταν μεγαλύτερη.

Η ανασυγκρότηση του Ισραήλ.

Κάποτε ένας Λευίτης με τη σύζυγό του βρέθηκαν στην πόλη Γαβαά όπου αναγκάστηκαν εκεί να φιλοξενηθούν στο σπίτι ενός γέροντα διότι η μέρα είχε παρέλθει. Η πόλη αυτή ανήκε στην φυλή Βενιαμήν. Οι Βενιαμίτες  κάτοικοι της Γαβαά, μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία του ζεύγους συνάχθηκαν έξω από την οικία του γέροντος ζητώντας να παραδοθεί ο ξένος σ’ αυτούς με σκοπό να ασελγήσουν μαζί του. Ακολούθησαν σκηνές που θυμίζουν τον διάλογο του Λωτ στα Σόδομα.  Ο γέροντας είπε: -«Ιδού η παρθένος θυγάτηρ μου και η σύζυγός του είναι στη διάθεσή σας θα εξαγάγω αυτάς προς υμάς , εξευτελίσατε αυτάς εκπληρούντες εις αυτάς τας ορέξεις σας... εις τον άνδρα όμως αυτόν μη κάνετε την παράφρονα ταύτην πράξη».

Οι Γααβίτες ασέλγησαν με φρικτό  τρόπο στη γυναίκα του Λευίτη, ώσπου εκείνη δεν άντεξε την τρομερή κακοποίηση και πέθανε. Την άλλη μέρα ο Λευίτης βλέποντας τη γυναίκα του σε αυτή την κατάσταση έκλαψε πικρά, την διαμέλισε σε 12 κομμάτια και έστειλε κάθε τμήμα αυτής στις 12 φυλές του Ισραήλ. Το αποτέλεσμα ήταν να αγανακτήσουν όλες οι φυλές του Ισραήλ εναντίον της φυλής Βενιαμίν αποφασίζοντας όλοι μαζί να εκδικηθούν τους ενόχους.

Στην πόλη Μασσηφά συγκεντρώθηκαν οι λοιπές φυλές των ισραηλιτών τετρακόσιες χιλιάδες λαός, για να εκδικηθούν το κακούργημα των βενιαμιτών. Ο πόλεμος αποφασίστηκε ομοφώνως. Το 1/10 των 400.000 ανδρών θα επιτίθονταν στους βενιαμίτες. Οι βενιαμίτες αρνήθηκαν  να παραδώσουν τους ενόχους και ανοήτως τα έβαλαν με ολόκληρο το Ισραήλ. Ιδού ο άγριος χαρακτήρας του Βενιαμίν τον οποίο προεφήτευσε ο Ιακώβ (Γεν. 49,27).

Εντούτοις στις δύο πρώτες μάχες που διεξήχθησαν οι λοιποί ισραηλίτες ηττήθηκαν από την φυλή Βενιαμίν χάνοντας 40.000 στρατιώτες. Έπειτα όμως από γενική νηστεία και προσευχή ο Θεός υποσχέθηκε στον αρχιερέα Φινεές την τελική αίσια έκβαση του πολέμου για τους ισραηλίτες. 25.700 βενιαμίτες στρατιώτες σφαγιάστηκαν την ημέρα εκείνη, οι οποίοι απερίσκεπτα προέβησαν σε εμφύλιο πόλεμο μετά των αδελφών ισραηλιτικών φυλών.

Μετά το τέλος του πολέμου ολόκληρη η φυλή Βενιαμίν είχε εξολοθρευτεί. Είχαν απομείνει μόλις 600 άνδρες οι οποίοι πλέον δεν είχαν γυναίκες για τη διαιώνιση της φυλής, διότι όλες οι βενιαμίτισσες γυναίκες είχαν και αυτές σφαγιαστεί. Επιπλέον οι ισραηλίτες είχαν ορκιστεί να μη δώσουν στους βενιαμίτες δικές τους γυναίκες για γάμο λόγω της αμαρτίας τους. Υπήρξε λοιπόν σοβαρό ενδεχόμενο εξαφάνισης της φυλής Βενιαμίν. Υπήρξε όμως και άλλος ένας όρκος. Να φονευθούν όλοι οι ισραηλίτες εκείνοι που δεν εκστράτευσαν κατά των βενιαμιτών. Οι κάτοικοι της πόλης Ιαβίς δεν είχε συμμετάσχει στον πόλεμο και έτσι αυτοί φονεύθηκαν όλοι εκτός από 400 παρθένες οι οποίες ως αμόλυντες από άνδρες δόθηκαν ως νύφες στους 600 βενιαμίτες. Απόμειναν όμως 200 χωρίς γυναίκα. Οι υπόλοιποι 200 αποφασίστηκε να κλέψουν για τον εαυτό τους γυναίκες και έτσι δεν θα γίνονταν παράβαση του όρκου των ισραηλιτών, αφού δεν θα έδιδαν οικειοθελώς τις κόρες τους, αλλά θα τους τις έκλεβαν. Τούτη η αρπαγή συμφωνήθηκε να μείνει ανεκδίκητη εύσπλαχνη πράξη προς τους αδελφούς.

Το βιβλίο των «Κριτών» κλείνει ως εξής: «Κατά τήν ἐποχή ἐκείνην δέν ὑπῆρχε ἀκόμη βασιλεύς μεταξύ τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ καί ὁ καθένας ἔκαμεν ὅ,τι ἤθελε...!».[1]