Λευιτικόν ε): Νόμοι που οδηγούν στην αγιότητα.
Στο Λευιτικό ο Θεός απαγόρευε την σύναψη γάμου όταν υπήρχε συγγένεια αίματος ή εξ’ αγχιστείας. Πλήθος τέτοιων γάμων γίνονταν την εποχή εκείνη μεταξύ των Περσών, αλλά και μεταξύ των Αιγυπτίων.
Απαγορεύονταν επίσης τα συζυγικά καθήκοντα κατά το χρόνο των εμμήνων ρεύσεων των γυναικών. Τιμωρούνταν η αρσενοκοιτία και η κτηνοβασία, διότι αυτά θεωρούνταν ντροπιαστικές πράξεις για την ανθρώπινη φύση.
Τόνιζε τα καθήκοντα της αγάπης προς τον πλησίον η οποία μπορούσε να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους: Απαγόρευε την πλήρη συγκομιδή των καρπών των χωραφιών ώστε η ποσότητα από αυτά που περίσσευαν να αποτελούσαν τροφή για τους φτωχούς.
Οι Εβραίοι έπρεπε να τηρούν τις δέκα εντολές που δόθηκαν στον Μωυσή στο Όρος Σινά διότι αυτές δημιουργούσαν στο λαό αίσθημα φιλανθρωπίας. Ο Θεός ήθελε ο εκλεκτός λαός Του να είναι φιλότιμος απέναντι στον πλησίον. Έτσι για παράδειγμα διέτασσε να γίνεται άμεση πληρωμή των εργατών, απαγόρευε ως βδελυρή την προσωποληψία και την ψευδομαρτυρία. Ζητούσε το σεβασμό στους γέροντες και τη φιλάνθρωπη μεταχείριση των ξένων. Η εντολή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» αποτελούσε το κεντρικό νόημα όλου του νόμου και η περίληψη του κηρύγματος όλων των προφητών.
Οι ιερείς δεν έπρεπε να πενθούν και να συμμετέχουν στις κηδείες εκτός αν οι τεθνεώτες ήταν στενοί συγγενείς τους. Και αυτό διότι η επαφή του ιερέως με νεκρό τον καθιστούσε ακάθαρτο για επτά μέρες και ως εκ τούτου ανίκανο να τελέσει λειτουργία. Ασφαλώς σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να σχίσουν τα ρούχα τους, να ξυρίσουν το κεφάλι τους ή οτιδήποτε άλλο το οποίο θα δείκνυε πένθος. Ο αρχιερέας μάλιστα δεν επιτρεπόταν να πενθήσει ούτε στενό συγγενή. Όπως μάλιστα λέει χαρακτηριστικά το Λευιτικό δεν έπρεπε να πενθήσει ούτε στο θάνατο των γονέων του. Και αυτό διότι με το πένθος του θα βεβήλωνε τον ιερό χώρο του Θεού διότι θα λησμονούσε έστω και για λίγο την ιερή αποστολή του!
Για τον γάμο των ιερέων, σημειώνεται πως οι ιερείς μπορούσαν να παντρευτούν παρθένο είτε αυτή ήταν από το λαό τους, είτε αυτή ήταν ξένη αρκεί η ξένη να δήλωνε την επιθυμία της να ακολουθήσει την Εβραϊκή πίστη. Ο Αρχιερέας όμως μπορούσε να παντρευτεί μόνο παρθένα γυναίκα και μόνο από τη φυλή Λευί και όχι γυναίκα άλλης καταγωγής.
Οι ιερείς έπρεπε επίσης να είναι αρτιμελής χωρίς ψεγάδι χωρίς σωματικό ελάττωμα. Απαγορεύονταν συνεπώς να γίνουν ιερείς τυφλοί, χωλοί, σημαδεμένοι. Οι ιερείς έπρεπε να είναι ευπρόσωποι ως εκλεκτοί αφιερωμένοι του Θεού.
Ο Θεός παρέδωσε στους Εβραίους ένα συγκεκριμένο εορτολόγιο το οποίο έπρεπε να τηρούν με μεγάλη ακρίβεια: Το Σάββατο που σημαίνει ανάπαυση στην Εβραϊκή γλώσσα, ήταν η κατεξοχήν ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο. Κατ’ αυτή την ημέρα τίποτε κανείς δεν επιτρεπόταν να κάνει διότι την έβδομη ημέρα της δημιουργίας του κόσμου αναπαύτηκε και ο Κύριος.
Το Πάσχα των Εβραίων εορτάζονταν από την 15η ως την 21η του μηνός Νισάν δηλαδή του μηνός Μαρτίου. Τις ημέρες αυτές όπως και το Σάββατο ο λαός δεν επιτρεπόταν να κάνει καμία χειρονακτική εργασία. Ήταν περίοδος αυστηρά αφιερωμένη στο Θεό.
Άλλες εορτές ήταν η Πεντηκοστή, δηλαδή η πεντηκοστή ημέρα μετά το Πάσχα, η πρωτοχρονιά, η εορτή του εξιλασμού κατά την οποία οι Εβραίοι με πολύ νηστεία και θυσία στο Θεό εξιλεώνονταν από τις αμαρτίες τους. Η ημέρα αυτή ομοίαζε με τη σημερινή Μεγάλη Παρασκευή των χριστιανών.
Η εορτή της Σκηνοπηγίας, η οποία ενθύμιζε στον ισραηλιτικό λαό την μακρά οδοιπορία που έκαναν από την έρημο προς τη γη της επαγγελίας. Οκτώ ημέρες διαρκούσε η Σκηνοπηγία κατά τις οποίες πραγματοποιούνταν διάφορες θυσίες στο Θεό. Οι Εβραίοι έβγαιναν από τις κατοικίες τους την περίοδο αυτή και κατοικούσαν σε σκηνές εις ανάμνηση της Εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο της δουλείας.
Επίσης, με τη συμπλήρωση επτά ετών από την καλλιέργεια της γης σήμανε ο Σαββατισμός των ετών κατά τον οποίο η γη έπρεπε να αναπαυθεί, δηλαδή να μη καλλιεργηθεί και οι αυτοφυείς καρποί της ανήκαν τότε στους φτωχούς. Επίσης , κάθε πενήντα χρόνια εορτάζονταν το Ιωβιλαίο έτος, κατά το οποίο και πάλι η γη αφήνονταν ακαλλιέργητη, ενώ παράλληλα χαρίζονταν τα χρέη των δούλων και τα κτήματα επιστρέφονταν στους αρχικούς ιδιοκτήτες, οι δε δούλοι αφήνονταν ελεύθεροι. Με αυτό τον τρόπο οι πλούσιοι δεν μπορούσαν να αυξήσουν επ’ άπειρο τις κτήσεις τους εις βάρος των πτωχών, αλλά ούτε και οι φτωχοί αυξάνονταν υπέρμετρα. Αν δε κάποιος πλούσιος στο μεσοδιάστημα πουλούσε το κτήμα που είχε πάρει από δούλο σε κάποιον αγοραστή, ο αγοραστής αυτός είχε την επικαρπία της ιδιοκτησίας αυτής μέχρι το ιωβιλάιο έτος κατά το οποίο επέστρεφε το κτήμα στον αρχικό ιδιοκτήτη.
Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί για το τι θα έτρωγαν οι ισραηλίτες κατά τις περιόδους των αγραναπαύσεων. Ο Θεός έδιδε όμως προσωπικά τη λύση: «Κατά το έκτο έτος θα σας αποστέλλω την ευλογία μου και η γη θα καρποφορήσει για τρία έτη». Ιδού λοιπόν η θαυματουργική επέμβαση του Θεού που έδινε λύση στα τότε οικονομικά προβλήματα του ισραηλιτικού λαού. (Τί έχουμε να φοβηθούμε σήμερα αν έχουμε μαζί μας τον Θεό; Μήπως Αυτός δεν μπορεί να λυτρώσει και σήμερα την Ελλάδα και τους έλληνες από το οικονομικό αδιέξοδο που μας απειλεί;)
Εν κατακλείδι ο Θεός υποσχέθηκε στους Εβραίους πως αν αυτοί τηρούσαν τον νόμο Του, η ζωή τους θα ήταν γεμάτη ευλογίες, απεναντίας, αν παραβίαζαν τις διατάξεις του νόμου, θα έβρισκαν στη ζωή τους μόνο πειρασμούς και δυσκολίες. Και τούτο θα συνέβαινε όχι εκδικητικά, αλλά παιδαγωγικά, ώστε να έρχονταν ο ισραηλιτικός λαός σε συναίσθηση και μετάνοια.