Λευιτικόν γ): Η εγκατάσταση της Ααρωνικής ιερωσύνης.

 

Ο Μωυσής οδήγησε τον Ααρών και τους υιούς του στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου με σκοπό να τους χειροτονήσει ιερείς όπως τον διέταξε ο Θεός.

Ακολουθήθηκε ένα συγκεκριμένο τελετουργικό. Αρχικά τους έλουσε. Το λούσιμο συμβόλιζε τη μεγάλη αγιότητα και καθαρότητα που έπρεπε να έχουν οι ιερείς ώστε να τελούν τα ιερά τους καθήκοντα στο θυσιαστήριο. Κατόπιν τους έχρισε με λάδι το οποίο εικόνιζε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Στη συνέχεια,  έσφαξε ένα μοσχάρι,  το οποίο το αφιέρωσε ως ολοκαύτωμα θυσίας για τις αμαρτίες των ιερέων. Ακολούθως εσφάγησαν δύο κριάρια τα οποία επίσης θυσιάστηκαν στο ιερό θυσιαστήριο. (Λεπτομέρειες του τυπικού του ολοκαυτώματος του μοσχαριού και των δύο κριαριών αναφέρονται στο 8^ο κεφάλαιο του Λευιτικού).

Ο Μωυσής ως χειροτονών τους ιερείς προσέφερε αυτός τα θυσιασθέντα ζώα ενεργώντας ως μεσίτης αυτών ενώπιον του Θεού.

Ράντισε με έλαιο και αίμα τον Ααρών και τους υιούς του και τις ιερατικές στολές αυτών. Άλειψε δε το δεξιό αυτί, τον αντίχειρα και το μεγάλο δάχτυλο του Ααρών με αίμα. Η πράξη αυτή σήμαινε ότι ο νεοχειροτονούμενος έπρεπε να είναι πρόθυμος στο να ακούει τις εντολές του Κυρίου, έτοιμος να πράττει το καλό και πρόθυμος να βαδίζει στις οδούς του Κυρίου.

Εν τέλη ακολούθησε το δείπνο της θυσίας το οποίο σηματοδοτούσε την ένωση τον ιερέων με τον Θεό. Είχαν γίνει πλέον οικείοι του Θεού.

Για 7 ημέρες μετά την χειροτονία τους οι ιερείς έπρεπε να παραμείνουν στο χώρο της Σκηνής του Μαρτυρίου και τον προαύλιο αυτής χώρο, ώστε περισυλεγόμενοι να αισθάνονται το δώρο που έλαβαν.

Την όγδοη ημέρα τελέσθηκε η πρώτη λειτουργία από τον Ααρών και τους υιούς του. Δύο ειδών θυσίες τελέσθηκαν. Μία περί αμαρτίας των ιερέων, στην οποία θυσιάστηκε ένα μοσχάρι και μία της ολοκαυτώσεως στην οποία θυσιάστηκε ένα κριάρι.

Για το λαό θυσιάστηκαν ένα μοσχάρι περί αμαρτίας και ένα πρόβατο περί ολοκαυτώσεως.

Η ειρηνική θυσία περιλάμβανε τη θυσία ενός μοσχαριού και ενός κριαριού.

Πραγματοποιήθηκε και αναίμακτη προς τον Θεό θυσία σεμιδάλεως.

Αμέσως μετά ο Μωυσής εισήγαγε τον Ααρών στα Άγια. Μέχρι τότε ο Ααρών δεν είχε μπει ούτε στα Άγια, ούτε στα Άγια των Αγίων, αλλά στεκόταν στον προαύλιο χώρο της Σκηνής.

Όταν εξήλθαν από τα Άγια ευλόγησε το λαό και φάνηκε η δόξα του Κυρίου ως πυρ το οποίο κατέφαγε τα θύματα του θυσιαστηρίου. Έτσι επικυρώθηκε η συμφωνία και καθιερώθηκε το νεοσύστατο  ιερατείο του Ααρών.

Η αμαρτία του Ναβάδ και του Αβιούδ.

Δύο εκ των υιών του Ααρών, ο Ναβάδ και ο Αβιούδ υπέπεσαν πολύ νωρίς σε αμαρτία κατά την τέλεση των ιερατικών τους καθηκόντων. Συγκεκριμένα, προσέφεραν απρόσεκτα θυμίαμα στο Θεό σε διαφορετικό χρόνο από τον διατεταγμένο εις αυτούς. Τότε  φωτιά εξήλθε από το θυσιαστήριο και κατέκαυσε αυτούς. Δεν τους έφαγε, ούτε τους εξαφάνισε, αλλά τους κεραυνοβόλησε αφήνοντάς τους νεκρούς. Η τιμωρία αυτή φάνηκε υπερβολική στον Ααρών όμως παρόλα αυτά εκείνος σιώπησε.

Ο Μισαδαή και Ελισαφάν (υιοί Μωυσή)  δεν έλαβαν ανά χείρας τους νεκρούς αμαρτήσαντες ιερείς, αλλά τους έσυραν έξω από τη Σκηνή του Μαρτυρίου για να εκφράσουν έτσι την αποστροφή τους  προς την αμαρτία των εξαδέλφων τους.

Ο Θεός μάλιστα απαγόρευσε στον Ααρών και τους υιούς του να πενθήσουν γι’ αυτούς. Ο λαός είχε όμως δικαίωμα να κλαύσει αυτούς. Πάνω λοιπόν από την πατρική σχέση και  αδελφική συγγένεια τοποθετήθηκε  η  του Θεού η ιερωσύνη. Ούτε στην κηδεία τους δεν παρέστησαν ο Ααρών και οι υιοί του.  Και τούτο για να μην επισκιαστεί η χαρά του δώρου της ιερωσύνης που μόλις είχαν λάβει, από την κοσμική λύπη του προξενούσε ο θάνατος συγγενικών προσώπων.