Λευιτικόν β) Τυπικό των περί αμαρτιών θυσιών.

Δύο είναι κατηγορίες των αμαρτημάτων. Οι θανάσιμες αμαρτίες οι οποίες τιμωρούνταν είτε με την θανάτωση του αμαρτήσαντος είτε με την ποινή του αποσυναγώγου και οι συγγνωστές αμαρτίες για τις οποίες ορίστηκαν κάποιες θυσίες ανάλογα με το αμάρτημα.

Α) Αν κάποιος αρχιερέας αμάρτανε ήταν σαν να αμάρτανε όλος ο λαός διότι αυτός ήταν αντιπρόσωπος του λαού. Επομένως η θυσία αυτού έπρεπε να είναι μεγάλη. Ολόκληρο λοιπόν μοσχάρι έπρεπε αυτός να προσφέρει. Θα το οδηγούσε ο ίδιος στο θυσιαστήριο ως δημόσια ομολογία της πράξης του και θα το έσφαζε ο ίδιος ενώπιον του ιερού θυσιαστηρίου.

Β) Αν όλος ο ισραηλιτικός λαός αμάρτανε ενώπιον του Θεού και συναισθανόταν την αμαρτία του, έπρεπε οι γεροντότεροι ως εκπρόσωποι όλου του λαού να θυσιάσουν ένα μοσχάρι το οποίο θα έσφαζαν αυτοί και όχι οι ιερείς.

Γ) Αν κάποιος πολιτικός άρχοντας αμάρτανε, έπρεπε να θυσιάσει στον Θεό έναν τράγο.

Δ) Αν κάποιος ιδιώτης αμάρτανε, έπρεπε να θυσιάσει ένα θηλυκό ζώο και όχι αρσενικό όπως οι πολιτικοί άρχοντες, διότι η αμαρτία του θεωρούνταν μικρότερης αξίας από τους πολιτικούς.