Λευιτικόν α) Αιματηρές και αναίμακτες θυσίες.
Ο Κύριος κάλεσε τον Μωυσή στη Σκηνή του μαρτυρίου για να του δώσει οδηγίες σχετικές με το τελετουργικό των θυσιών που έπρεπε να ακολουθήσει ο ισραηλιτικός λαός.
Όπως θα δούμε όλο το πλαίσιο των νομικών διατάξεων που διέπουν το Λευιτικό, σκοπό έχουν να καλλιεργήσουν στους Εβραίους την αίσθηση της αμαρτίας και την προσδοκία του Μεσσία που θα έδινε λύτρωση από το ζυγό της αμαρτίας και του θανάτου.
Άξιο προσοχής είναι επίσης το γεγονός ότι ο Κύριος δεν ξαναμίλησε στον Μωυσή από το όρος Σινά αλλά εφεξής μόνο από τη Σκηνή του μαρτυρίου, διότι αυτή πλέον θα αποτελούσε τον θρόνο του Θεού.
Α) αιματηρές θυσίες: Οι βόες και τα πρόβατα ήταν τα μόνα τετράποδα ζώα που προσφέρονταν ως θυσία στο Θεό. Στις σπουδαιότερες θυσίες προσφέρονταν αρσενικά ζώα, ενώ στις λιγότερο σπουδαίες και τα θηλυκά. Τα ζώα αυτά δεν έπρεπε να φέρουν κανένα ψεγάδι, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα λογίζονταν ως ύβρις προς τον Κυρίο.
Ο προσφέρων έθετε πάνω στην κεφαλή του ζώου τα χέρια του, εκφράζοντας έτσι τη συνταύτιση του ζώου με τον εαυτό του.
Στην αρχή τα ζώα τα έσφαζε ο ιερέας, αργότερα όμως λόγο του πλήθους των θυσιών έσφαζαν και απλοί Λευίτες.
Η σφαγή του μοσχαριού συμβόλιζε την απομάκρυνση από την αμαρτία. Η δε του αίματος έκχυση στο θυσιαστήριο σήμαινε την της ζωής αφιέρωση στην δόξα του Θεού.
Τα ζώα πριν θυσιαστούν πλένονταν καλά στο εσωτερικό τους για να μη φέρουν ακαθαρσίες.
Εκτός από μεγάλα ζώα θυσιάζονταν και μικρά και δη πτηνά. Τούτο γινόταν για να μπορούν να θυσιάζουν και οι φτωχότερες κοινωνικές τάξεις. Έτσι οι πλούσιοι θυσίαζαν βόδια, οι φτωχότεροι πρόβατα και οι πιο φτωχοί πτηνά. Ο Θεός δεν ήθελε να είναι ο νόμος Του βαρύς. Δύο είδη πτηνών γινόταν ευπρόσδεκτα από τον Κύριο για θυσία. Τα τρυγόνια και τα περιστέρια. Και τα δύο αφθονούσαν στην Παλαιστίνη καθ’ όλο το έτος. Όλη η θυσία του πτηνού γινόταν επί του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων.
Β) Αναίμακτες θυσίες. Οι πιο φτωχοί ιουδαίοι μπορούσαν να προσφέρουν στο Θεό σιμιγδάλι το οποίο θεωρούνταν η αφρόκρεμα των αλεύρων. Πάνω στο σιμιγδάλι περίχυναν λάδι και κατόπιν λιβάνι. Ο ιερεύς γέμιζε τη χούφτα του από το προσφερόμενο σιμιγδάλι και έθετε αυτό στο θυσιαστήριο. Το εναπομείναν μέρος της θυσίας έμενε τμήμα αυτού στον προσφέροντα και τμήμα αυτού στον ιερέα.
Επίσης μπορούσε κάποιος να προσφέρει στον Κύριο άζυμους άρτους. Αυτοί ήταν άρτοι χωρίς προζύμι μετά ελαίου και ψημένοι στο φούρνο. Λεπτότεροι άρτοι ήταν οι λαγάνες για τους πιο αδύνατους ακόμη οικονομικά.
Τηγανόψωμα και ένα είδος λουκουμάδων μπορούσε επίσης κάποιος να προσφέρει στον Θεό.
Καμία όμως θυσία δεν έπρεπε να εμπεριέχει προζύμι και μέλι και τούτο για να μην ενθυμούνται οι ισραηλίτες το αιγυπτιακό τυπικό λατρείας.
Το αλάτι ήταν ένα συστατικό που συνόδευε κάθε θυσία, είτε αυτή ήταν αιματηρή είτε αναίμακτη.
Χλωρά κοπανισμένα στάχυα ξεροψημένα στη φωτιά ήταν ακόμη ένα άλλο προϊόν ευπρόσδεκτο από τον Θεό για θυσία. Πρόκειται περί της κοινώς λεγομένης ψάνης. Στάχυες νέου σίτου εξηραίνεντο στη φωτιά και έπειτα ετρίβοντο μέχρις ότου ο σίτος χωριζόταν του στάχυος. Ο σίτος αυτός έπειτα αλέθονταν και κοσκινίζονταν. Χυνόταν έλαιον επ’ αυτού και λιβάνι.
Ο οίνος προσφέρονταν μαζί με τα ζώα και τον άρτο. Οίνος και άρτος ήταν μία προτύπωση της Θείας Λειτουργίας.
Θυσία σωτηρίου λεγόταν μία θυσία κατά την οποία κάποιος κάτι είχε πετύχει και ευχαριστούσε τον Θεό, ή κάτι ήθελε να πετύχει και ζητούσε τη βοήθεια του Υψίστου. Συνεπώς η θυσία σωτηρίου δεν προσφέρονταν για αμαρτίες. Στις θυσίες αυτές μπορούσε ο θυσιάζων να σφάξει ο ίδιος το προσφερόμενο ζώο. Το ζώο μπορούσε να είναι ανεξαρτήτου φύλου αρκεί να μην είχε κάποιο σωματικό ελάττωμα.
Ο Ιησούς Χριστός με τη θυσία Του στον Γολγοθά δεν κατήργησε αλλά συμπλήρωσε και αναπλήρωσε όλες τις θυσίες των Εβραίων και δια τούτο εμείς και αίμα και λίπος τρώμε σε αντίθεση με τους Ιουδαίους. Επομένως κάθε άλλη θυσία ζώου είναι περιττή. Έτσι στη Α΄ κορ. 8, 2-3 δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψιν τα ειδωλόθυτα και κατ’ αναλογία και η βρώση του αίματος. Έτσι εμείς σήμερα χρησιμοποιούμε αίμα στις μεταγγίσεις και λίπος στο φαγητό μας σε αντίθεση με τους Εβραίους.