Κυριακή της αποκρέω 15.2.2015: "Η ασκητική της αγάπης"
Για την μέλλουσα κρίση μας μιλά σήμερα ο Κύριος στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Το γεγονός της Δευτέρας του Χριστού παρουσίας αποτελεί δόγμα για την Ορθόδοξη πίστη. Η Εκκλησία ενόψει της Μεγάλης τεσσαρακοστής μας παραθέτει αυτό το ζήτημα με σκοπό τον γόνιμο προβληματισμό μας.
Ο Χριστός είναι αγάπη και γι’ αυτό ως κριτήριο σωτηρίας τοποθετεί την αγάπη η μη που θα επιδείξει ο κάθε άνθρωπος στον συνάνθρωπό του στην επίγεια ζωή του.
Κόλαση και παράδεισος είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο καθένας το Φως του Χριστού, δηλαδή την Θεία αγάπη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης πολύ εύστοχα διερωτάται: Πώς είναι δυνατόν να αγαπά κάποιος τον Θεό που δεν τον βλέπει, ενώ τον συνάνθρωπό του που τον βλέπει να μην τον αγαπά;
Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να εκτελέσει έργα αγαθοεργίας, πνευματικά ή και υλικά ώστε να αποδείξει διά μέσω αυτών ότι αγαπά τον Θεό και όχι τον εαυτό του. Τα έργα αυτά όμως θα πρέπει να είναι στολισμένα με την ταπείνωση, διαφορετικά κινδυνεύουν να γίνουν από έργα αγάπης, έργα επίδειξης και διαμόρφωσης ενός αυτοειδώλου.
Βέβαια ο χριστιανός δεν περιμένει ντε και καλά την Δευτέρα του Χριστού παρουσία ως ημέρα της προσωπικής του κρίσεως. Η ημέρα της κρίσεώς μας είναι κατεξοχήν η ημέρα του θανάτου μας. Γι’ αυτό ο χριστιανός είναι πάντοτε έτοιμος για την μέλλουσα κρίση, ζει καθημερινά τον Χριστό, τον οποίο φανερώνει καθημερινά μέσα στον τρόπο της ζωής και της ύπαρξής του.
Ο αγωνιστής χριστιανός βιάζει καθημερινά τον εαυτό του στην ασκητική της αγάπης, δηλαδή στην ευχή του Χριστού. Δεν ξεθαρρεύει στους λογισμούς διότι διά μέσω αυτών μαλθακώνεται και μολύνεται.
Ο Χριστός σήκωσε για μας τον σταυρό. Κι εμείς καλούμαστε να σηκώσουμε τον δικό μας σταυρό. Δια μέσου των πειρασμών και των θλίψεων, δοκιμάζεται ο ζήλος μας και η αγάπη μας προς τον Θεό. Σε μέτρα αρετής και τελειώσεως φτάσανε άνθρωποι που επέδειξαν στην ζωή τους ατέλειωτη υπομονή.
Στην ασκητική της αγάπης που μας καλεί καθημερινά ο Χριστός, αναμφίβολα δεν χωρά κατάκριση. Η κατάκριση διώχνει την Θεία Χάρη και σε αυτόν που κατακρίνει, παραχωρεί ο Θεός να πέσει σε διάφορες πνευματικές πτώσεις δια να ταπεινωθεί.
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής και Σπηλαιώτης λέει γι’ αυτούς που θέλουν να μπουν στον στίβο της πνευματικής άθλησης: «Αγωνίσου. Μη ζητής να έλθουν μόνα τους τα καλά. Με τα πούπουλα δεν γίνεται ο μοναχός. (αλλά και ο ασκητής χριστιανός μέσα στον κόσμο, προσθέτουμε εμείς). Ο μοναχός πρέπει να υβριστεί, να χλευαστεί, να δοκιμαστεί, να πέσει να σηκωθεί, να γίνει άνθρωπος. Όχι στην αγκάλη της μάνας του… Η άσκησις, παιδί μου θέλει στερήσεις. Τα καλά δεν τα βρίσκεις στα λουτρά και την καλοπέραση. Θέλει αγώνα και πολύ κόπο. Θέλει να φωνάζεις ημέρα και νύκτα προς τον Χριστόν. Θέλει υπομονή εις όλους τους πειρασμούς και τας θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμόν και επιθυμίαν. Θα κουρασθείς πολύ, έως να εννοήσεις ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψιν είναι απώλεια χρόνου, κόπος χωρίς πληρωμή. Πρέπει εις όλας τας αισθήσεις μέσα και έξω να στήσεις άγρυπνο φύλακα την προσοχή. Διότι χωρίς αυτής ο νους και της ψυχής οι δυνάμεις διαχέονται στα μάταια και συνήθη, ωσάν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους. Ουδείς ποτέ εύρε προσευχή, χωρίς προσοχή και νήψιν. Ουδείς ποτέ ηξιώθη να ανέβει προς τα άνω χωρίς πρώτα να καταφρονήσει τα κάτω. Πολλάκις εσύ εύχεσαι και ο νους σου περισπάται εδώ και εκεί, όπου αρέσκεται, εις όσα εκ συνηθείας έλκεται. Και θέλει βία πολλήν να τον αποσπάσεις εκείθεν, να προσέξει τους λόγους της προσευχής».[1]
Πόσο ωραία μας τα λέει ο γέροντας! Ο χριστιανισμός λοιπόν δεν είναι διαλογισμός του σαλονιού. Είναι πόλεμος στα χαρακώματα. Είναι μάχη σκληρή κυρίως κατά του πεσμένου εαυτού μας και εν συνεχεία του διαβόλου. Μόνο με αγώνα ο άνθρωπος θα προκόψει πνευματικά και μόνον τότε θα αισθανθεί τον συνάνθρωπό του ως πλησίον, αλλά και μόνον τότε θα προβεί σε πράξεις γνήσιας και αυθεντικής αγάπης.