Ανοίγει το Τριώδιο από σήμερα αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Δηλαδή ξεκινά μια περίοδος ασκητικής προετοιμασίας ώστε οι χριστιανοί να βρεθούν στο τέλος αυτής μπροστά στον Αναστημένο Χριστό.

        Η περίοδος αυτή ξεκινά με την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου: Ανέβηκαν λέει και οι δύο να προσευχηθούν. Ο όρος ανέβηκαν, μας παραπέμπει όχι σε υλικό, αλλά σε πνευματικό υψόμετρο.

       Ο Φαρισαίος στάθηκε σε μια αγέρωχη καμαρωτή στάση και προσευχήθηκε όχι απαριθμώντας τις αμαρτίες του, αλλά φλυαρώντας για τις περίσσιες «καλοσύνες» και τα  επιτεύγματά του. Θεωρεί ο υπερόπτης τον εαυτό του ως τον μόνο καλό…

       Απεναντίας ο τελώνης με λιγοστές λέξεις έτυπτε το στήθος κραυγάζοντας: «" Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

        Ο Φαρισαίος όσο κι αν καλλιεργούσε την εσωτερική του εικόνα δημιουργώντας το αυτοείδωλό του, στο τέλος έφυγε από τον τόπο της προσευχής άδειος, μόνος και αποξενωμένος. Πλήρης εσωτερικής ακαταστασίας… Αντίθετα, ο τελώνης ταπεινώνοντας τον εαυτό του, υψώθηκε τελικά από τον Θεό. Έγινε ένας πνευματικός υψιπέτης ο οποίος έλκυσε τη Θεία Χάρη και έτσι έφυγε δικαιωμένος, ήσυχος, γαλήνιος και ειρηνικός!

         Διακρίνουμε μεγάλη διαφορά μεταξύ της ιδιοσυγκρασίας των δύο αυτών ανθρώπων της παραβολής, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Κινδυνεύουμε όλοι μας από αγνωσία του ίδιου μας του εαυτού. Δηλαδή το να μην γνωρίζουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Να μην έχουμε  αυτό που λέμε «γνώθι σαυτόν».  Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, όχι αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά αυτό που πραγματικά αντικατοπτρίζει την εικόνα του εαυτού μας. Αυτός που γνωρίζει τον αυτό του είναι ο σοφότερος των ανθρώπων. Έχοντας τέτοια επίγνωση κάποιος, οπωσδήποτε θα έρθει σε ταπείνωση και έτσι θα γίνει τελικά αποδέκτης της Χάριτος του Θεού.

     Λέγει ο γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης: «Ποιος νίκησε τον Διάβολο; Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και ελαττώματα που έχει. Αυτός που φοβάται να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός μένει μακριά από την γνώση και δεν αγαπά τίποτε άλλο από το να βλέπει τα λάθη των άλλων και να τους κρίνει. Αυτός δεν βλέπει σε άλλους χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα, δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα…»[1]

Αν αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του άλλου την διαφορετικότητα, θα τον δούμε τότε στολισμένο με τα δικά του προσωπικά χαρίσματα. Τότε θα ησυχάσουμε, θα πάψει η ψυχοζημιογόνος σύγκριση και τότε θα μας επισκιάσει η ταπείνωση η Χάρις του Θεού όπως μας διδάσκει άλλωστε και η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

γράφει ο εφημέριος της ενορίας αγ. Δημητρίου Σισανίου π. Μιχαήλ Στεφάνου

Peripatitis.net