Κυριακή β΄νηστειών. "Ο προσευχόμενος άνθρωπος χαίρει άκρας υγείας ακόμη κι αν σωματικά ασθενεί"

Στην Καπερναούμ μας μεταφέρει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, όπου ο Χριστός θεραπεύει έναν παράλυτο τον οποίο τέσσερις άνθρωποι λόγο του συγκεντρωμένου πλήθους τον κατέβασαν από την στέγη του σπιτιού που βρισκόταν και δίδασκε ο Κύριος.

         Ο Χριστός πριν θεραπεύσει τον παράλυτο του είπε: :«Θάρσει τέκνον αφεώνταί σοι αι αμαρτίαι σου», τονίζοντας έτσι την στενή σχέση που έχουν οι αμαρτίες με την ασθένεια του σώματος. Άλλωστε οι ασθένειες εμφανίστηκαν στον άνθρωπο μετά το προπατορικό αμάρτημα και ως συνέπεια αυτού.

         Πολύ ωραίο συμβολισμό για τους τέσσερις άνδρες που σηκώνουν το κρεβάτι του παραλύτου κάνει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ο πρώτος είναι η αυτομεμψία, δηλαδή η επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, ο δεύτερος είναι η συντριβή και η εξομολόγηση που είναι το αποτέλεσμα του πρώτου. Ο τρίτος είναι η σταθερή απόφαση του ανθρώπου να πάρει διαζύγιο από την αμαρτία και ο τέταρτος η αδιάλειπτη προσευχή. Το χάλασμα της οροφής, συμβολίζει τον καθαρισμό του νου από εμπαθή νοήματα και λογισμούς, ώστε ταπεινωμένος να κατεβεί στη καρδιά όπου εκεί θα συναντήσει την Χάρη του Χριστού που είναι θρονιασμένη από την βάπτισή μας.

         Ένας άνθρωπος εμποτισμένος στην προσευχή είναι ένας ανακαινισμένος άνθρωπος. Η ψυχή του μεγαλύνεται διότι σ’ αυτήν πλεονάζει η αγάπη του Χριστού. Το σώμα ακόμη και αν ασθενεί υποτάσσεται δουλωμένο στο πνεύμα και κατεργάζεται την ευχή νύκτα και ημέρα.

         Τέτοια σωστικά για τον εαυτό μας θεμέλια πρέπει και εμείς να στερεώσουμε. Ένδειξη πνευματικής προκοπής είναι τα δάκρυα: «Εάν δεν βλέπεις τα δάκρυα να χέουν εις κάθε ενθύμησιν του Θεού, αγνωσίαν νοσείς, εξ’ ου γεννάται υπερηφάνεια και σκληρύνεται η καρδία».[1]

                Πόσο μακριά είμαστε αδελφοί μου από αυτή την πνευματική κατάσταση που μας περιγράφει ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης!!! Σε μία τέτοια πνευματική κατάσταση μπορεί να φράσει μόνο μια τεταπεινωμένη καρδία….
Η τεταπεινωμένη και συντετριμμένη καρδία δεν ζητά τη δόξα των ανθρώπων, παρά μόνο επιζητεί την αγάπη του και το έλεος του Θεού: «Μη ζητήσεις  ποτέ σου να εύρης το δίκαιον, διότι τότε έχεις το άδικον. Αλλά μάθε να υπομένης ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσδήποτε και αν επιτρέψη ο Κύριος. Χωρίς πολλάς δικαιολογίας να λέγης –Ευλόγησον! Και χωρίς να σφάλης να μετανοής ότι έσφαλες. Εν επιγνώσει ψυχής και όχι απ’ έξω, δι’ έπαινον, να λέγης πως έσφαλες και μέσα να κατακρίνης. Μη ζητής εις τας θλίψεις σου παράκλησιν από τους ανθρώπους, διά να παρακληθής από τον Θεόν».[2]

         Με την ταπείνωση λοιπόν ο άνθρωπος γίνεται πνευματικά ευέλικτος μεταποιείται σε «πνευματικό άνθρωπο» και δεν κάνει πλέον προσευχή, αλλά γίνεται ο ίδιος προσευχή. Τότε ακόμη κι αν το σώμα του νοσεί αυτός «χαίρει άκρας υγείας ακόμη κι αν σωματικά υποφέρει και ασθενεί».[3]