Θ΄(9η) Σεπτεμβρίου.

• 
• Τη Θ΄ (9^η) του αυτού μηνός η Σύναξις των δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης.

Την επομένη του Γενεθλίου της Θεοτόκου εορτάζουμε τη μνήμη των δικαίων θεοπατόρων, διότι αυτοί έγιναν πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατρός τους. Η μνήμη της κοιμήσεώς τους εορτάζεται στις 25 Ιουλίου.

• Τη αυτή ημέρα μνήμη του αγίου μάρτυρος Σεβηριανού.

• Ο άγιος Σεβηριανός έζησε στη Σεβάστεια  της Μικρής Αρμενίας περί το 315 μ.Χ.

  Ο Σεβηριανός ήταν ονομαστείς για την θερμή του πίστη στον Χριστό, αυτός άλλωστε εμψύχωσε του τεσσαράκοντας μάρτυρες (9 Μαρτ) προς τον μαρτύριο. Όταν όλα αυτά τα πληροφορήθηκε ο έπαρχος της περιοχής, έστειλε στρατιώτες για να τον φέρουν μπροστά του. Ο άγιος όμως χωρίς να τους περιμένει παρουσιάστηκε μόνος του στον δούκα, ομολόγησε την πίστη του και τον έλεγξε για την ασέβειά του.

  Ο δούκας Λυσίας διέταξε τότε να βασανίσουν τον θαρραλέο ομολογητή. Τον μαστίγωσαν με βούνευρα, τον κρέμασαν σε ξύλο και εκεί του καταξέσκισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια.  Όσο τον οδηγούσαν στο κελί του, εκείνος καυχιόταν για τις πληγές που απόκτησε ομολογώντας τον Χριστό και δίδασκε  στα πλήθη,  πως ο επουράνιος Βασιλεύς δίδει σε όσους πάσχουν για το Όνομά Του ακατάληπτες αμοιβές. Παρακινούσε δε αυτούς να μένουν πιστοί και ασάλευτοι στον δρόμο της αρετής.

  Μετά από πέντε μέρες του έδεσαν δυο βαρειές πέτρες, μία στον τράχηλο και μία στα πόδια και τον έριξαν από ψηλό τείχος ώστε να εξαρθρωθούν τα μέλη του. Όσο ο μάρτυρας έπνεε τα λοίσθια, βρήκε τη δύναμη να πει στον τύραννο που τον ειρωνεύονταν: «Εάν γνώριζες τα αγαθά που μου προξενείς με αυτά τα μαρτύρια, και εσύ θα επιθυμούσες να τα υπομείνεις». Και ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε την ψυχή του.

  Την επομένη καθώς οι χριστιανοί μετέφεραν το λείψανο του Σεβηριανού για να το ενταφιάσουν, μία δούλη του αγίου που προϋπαντούσε και κείνη εκείνη την ώρα τον νεκρό άνδρα της είπε: «Σήκω αγαπημένε μου! Σήκω να προϋπαντήσουμε και εμείς τον αφέντη μας!». Τότε ο νεκρός σηκώθηκε, ευτρεπίστηκε και παρευρέθηκε στην κηδεία του Σεβηριανού. Οι χριστιανοί δεν ήξεραν που ακριβώς να θάψουν τον άγιο και άφησαν πάνω στο λείψανό του στεφάνι από άνθη περιμένοντας για κάποιο θεϊκό σημάδι. Τότε, ένας αετός πήρε με τα νύχια του το στεφάνι και το απέθεσε σε κοντινό δάσος. Εκεί οι χριστιανοί ενταφίασαν τον μάρτυρα. Ο δε δούλος που είχε αναστηθεί, παρέμεινε κοντά στον τάφο για άλλα δεκαπέντε χρόνια φροντίζοντάς τον. Στον τάφο του αγίου έγιναν από τότε πολλά θαύματα.

• Μνήμη των αγίων Διακοσίων θεοφόρων πατέρων της αγίας και οικουμενικής τρίτης συνόδου της εν Εφέσω (431)

•     Ονομαστός για την ευσέβειά του στην Αντιόχεια και ταλαντούχος ρήτορας ο Νεστόριος κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον βασιλέα Θεοδόσιο Β΄ τον Μικρό. (408-450). Το 428 ανήλθε στον πατριαρχικό θρόνο. Αρχικά καταδίωξε τους αρειανούς, τους μακεδονιανούς και τους νοβατιανούς. Η διδασκαλία του όμως χώλαινε και έτσι άρχισε και αυτός να κηρύττει ότι στον Χριστό δεν είχε γίνει τέλεια ένωση της Θείας και της ανθρώπινης φύσεως. Αλλά ο Σωτήρ είναι ένας θεοποιημένος άνθρωπος. Επομένως η Παναγία δεν πρέπει να ονομάζεται Θεοτόκος, αλλά Χριστοτόκος.

      Αυτή την αίρεση θέλησε να καταπολεμήσει ο Θεοδόσιος Β΄ και έτσι το 431 συνεκάλεσε την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο στον περίφημο ναό της Θεοτόκου στην Έφεσο. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας προήδρευσε  της Συνόδου στην οποία συμμετείχαν διακόσιοι θεοφόροι πατέρες οι οποίοι αναθεμάτισαν τους αιρετικούς, επικύρωσαν την πίστη των δύο πρώτων συνόδων και απέδειξαν ότι ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση κατά πάντα εκτός της αμαρτίας, ώστε να δώσει την δυνατότητα της θεώσεως  στον εκπεσόντα άνθρωπο.

• Μνήμη του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους του ομολογητού του προ της βασιλείας του Διοκλητιανού ασκήσαντος και ομολογήσαντος.

•     Ο όσιος Θεοφάνης γεννήθηκε από γονείς ειδωλολάτρες περί το 283. Πολύ νέος όταν ήταν είδε ένα παιδί να πεθαίνει από το κρύο και του έδωσε τα ενδύματά του. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, ο πατέρας του τον ρώτησε τι απόγιναν τα ρούχα του κι εκείνος απάντησε: «Τον Χριστό έντυσα». Ο πατέρα του και πάλι ρώτησε ποιος είναι ο Χριστός; Εμείς οι έλληνες πιστεύουμε στον Ερμή, στον Δία. Τότε ο άγιος εγκατέλειψε τους γονείς του ασεβείς. Αμέσως τον παρέλαβε άγγελος και τον ανέβασε σε όρος υψηλό. Εκεί τον παρέδωσε σε ασκητή που ζούσε μόνος επί εβδομήντα πέντε χρόνια. Κοντά του ο όσιος διδάχτηκε τα ιερά γράμματα και την τέχνη της ασκήσεως. Τρέφονταν και οι δύο θαυματουργικά από θείο άγγελο.

      Μετά από πέντε χρόνια ο γέροντας εκοιμήθη και ο Θεοφάνης συνέχισε τον ασκητικό του αγώνα για άλλα πενήντα οκτώ χρόνια. Έπειτα οδηγούμενος από άγγελο κάθισε πάνω σε λιοντάρι και κήρυττε στις γύρω περιοχές. Σύντομα τον συνέβαλλαν οι βασιλικοί στρατιώτες και του έδωσαν στο πρόσωπο εκατό ραπίσματα. Πέρασε από πολλά ακόμη βασανιστήρια επιτελώντας πολλά θαύματα τα οποία είλκυσαν στην πίστη του Χριστού πολλούς παρευρισκομένους.  Τελικά ακόμη και οι βασιλείς κατησχυμένοι τον άφησαν ελεύθερο να πολιτευτεί όπως εκείνος ήθελε. Ο Θεοφάνης ανέβηκε και πάλι στο σπήλαιό του, όπου εκεί έζησε ασκητικά για άλλα δέκα επτά χρόνια και απήλθε εν ειρήνη προς Κύριον.

• Ο άγιος μάρτυς Χαρίτων ξίφει τελειούται.
• Τη αυτή ημέρα μνήμη του οσίου πατρός ημών Ιωσήφ του εν Βολοκολάμσκ

•     Ο άγιος Ιωσήφ –κατά κόσμο Ιωάννης Σανίν- γεννήθηκε  το 1439 στο χωριό Γιάσβιστσε-Ποκρόφσκοϊε κοντά στο Βολοκολάμσκ. Η οικογένειά του ήταν λιθουανικής καταγωγής, από την οποία περισσότερα από δέκα μέλη έλαβαν το μοναχικό σχήμα.

      Έτσι και ο Ιωάννης, σε ηλικία μόλις είκοσι ετών μετέβη στην μονή Μπορόφσκ όπου εκεί ήταν ηγούμενος ο όσιος Παφνούτιος (1 Μαΐου) από αυτόν έλαβε το αγγελικό σχήμα ονομασθείς Ιωσήφ. Μαζί του ελκύσθηκαν και ο πατέρας, η μητέρα και ο αδελφός του στον ισάγγελο βίο.

      Ο άγιος ζούσε στο μοναστήρι με μεγάλη σκληραγωγία και πολύ προσευχή. Το διακόνημά του ήταν στο νοσοκομείο της μονής, όπου υπηρέτησε για δεκαπέντε χρόνια τον παράλυτο πατέρα του.

      Λίγο πριν κοιμηθεί ο όσιος Παφνούτιος (1477), όρισε ως διάδοχό του τον Ιωσήφ. Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του θέλησε να επιβάλλει στους μοναχούς πιο αυστηρό τυπικό κοινοβιακής ζωής, αλλά οι μοναχοί αντέδρασαν. Τότε περιήλθε όλη την Ρωσία με σκοπό να μελετήσει τα τυπικά των μοναστηριών. Τελικά επέστρεψε στο Βολοκολάμσκ αλλά όχι στο μοναστήρι του. Μέσα σε δάσος ίδρυσε μονή την οποία αφιέρωσε στην Κοίμηση της Θεοτόκου (1479). Εκεί ρύθμισε καθώς ήθελε την ζωή των μοναχών βάση ενός αυστηρού τυπικού το οποίο ο ίδιος θεσμοθέτησε επηρεασμένος από την μονή Στουδίου.

      Η ευτελής ενδυμασία, τα διακονήματα, τα πάντα ήταν κοινά στο μοναστήρι άσχετα από το αν κάποιος μοναχός προέρχονταν από πλούσια ή φτωχή οικογένεια. Μόνο τους ηλικιωμένους μεταχειρίζονταν με ιδιαίτερη ευαισθησία και διάκριση.

      Την εποχή που έζησε ο Ιωσήφ, η Ρωσία έβγαινε από  μια πολύ δύσκολη εποχή από τον Ταταρικό ζυγό (1240-1480). Ο άγιος βοήθησε πολύ τους φτωχούς κάνοντας πολλές ελεημοσύνες, σε περίοδο μεγάλης πείνας στέγασε και έθρεψε χίλια περίπου παιδιά στην μονή.

      Εκείνη την εποχή ο ηγεμόνας του Βολοκολάμσκ έφυγε απροετοίμαστος για την άλλη ζωή. Ο Ιωσήφ τον ανέστησε, τον εξομολόγησε, τον κοινώνησε και τότε ο ηγεμόνας εκοιμήθη και πάλι.

      Ο Ιωσήφ προάσπισε το δικαίωμα των μονών να έχουν ακίνητη περιουσία, λέγοντας ότι αυτή δεν επηρεάζει την προσωπική ακτημοσύνη των μοναχών. Την άποψή του αυτή την επικύρωσε η σύνοδος της Εκκλησίας το 1503-4 όταν πολλοί επιτίθονταν στα μοναστήρια λέγοντας ότι αυτά συγκεντρώνουν τεράστιες περιουσίες προερχόμενες από δωρεές και ηγεμονικές χορηγήσεις.

      Ο όσιος μετά από πολλούς ασκητικούς αγώνες εκοιμήθη στις 9 Σεπτεμβρίου 1515 και ενταφιάστηκε στο καθολικό της μονής του.  

• Μνήμη του οσίου πατρός ημών Ιωακείμ του Οπότσκα.
• Ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του αγίου Θεοδοσίου αρχιεπισκόπου Τσερνίγκωφ.
• Τη αυτή ημέρα μνήμη του οσίου πατρός ημών Κίαραν της Ιρλανδίας.

•     Υιός πολύτεκνου Ιρλανδού αμαξοποιού ήταν ο άγιος Κίαραν. Μικρός άφησε την πατρική του οικία πηγαίνοντας στην μονή του Κλοράντ, δυτικά του Δουβλίνου. Καθ’ οδόν είχε μαζί του μια αγελάδα για να τρέφεται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Όταν έφτασε στον προορισμό του έγινε μαθητής του αγίου Φνινιανού (12 Δεκ) ο οποίος ήταν και ο ιδρυτής της μονής.

      Μια μέρα κατά την περίοδο της μαθητείας του, ένας συμμαθητής του δεν είχε βιβλίο και παρακάλεσε το Κίαραν να του δώσει το δικό του. Όταν όμως ήρθε η σειρά του αγίου να εξεταστεί, αυτός γνώριζε μόνο το μισό Ευαγγέλιο και οι συμμαθητές του γελώντας του είπαν πειρακτικά: «Κίαραν-μισός Ματθαίος»! Ο δάσκαλός τους όμως Φιννιανός τους διόρθωσε λέγοντας: «Όχι Κίαραν-μισός Ματθαίος, αλλά Κίαραν μισή Ιρλανδία, επειδή αυτός θα ποιμάνει την μισή Ιρλανδία». Η προφητεία αυτή επαληθεύτηκε, όταν ο Κίαραν μετά την χειροτονία του εις πρεσβύτερον, δοξάσθηκε ως ένας από τους δώδεκα αποστόλους της Ιρλανδίας μαθητές του Φιννιανού.

      Ίδρυσε πολλές μονές στην Ιρλανδία εκ των οποίων η πιο ονομαστή είναι η μεγάλη μονή Κλονμακνόιζ (545). Σε καιρό λιμού ο Κίαραν δεν δίστασε να μοιράσει όλα τα υπάρχοντα της μονής στους φτωχούς, αφήνοντας στην Θεία Πρόνοια την φροντίδα της επιβιώσεως των μοναχών του. 

      Πέθανε μετά από σύντομη ασθένεια σε ηλικία μόλις τριάντα τριών ετών εν έτη 549.

      Η μονή Κλονμακνόιζ ανυψώθηκε σε επισκοπή και ύστερα από χίλια χρόνια (1552) καταστράφηκε από τους μεταρρυθμιστές του Ερρίκου Η΄ (1509-1547). Τα ογκώδη ερείπιά της θεωρούνται σήμερα από τα πιο σπουδαία μνημεία του ιρλανδικού λαού. 

• Μνήμη του αγίου Ομέρ επισκόπου Τερουάννης.

•     Ο άγιος Ομέρ γεννήθηκε στα τέλη του στ’ αιώνα στην Β. Γαλλία στην πόλη Ορβάλ.  Μετά τον θάνατο της μητέρας του εισήλθε με τον πατέρα του στην μονή του Λουξέιγ. Ηγούμενος σ’ αυτή την μονή ήταν ο όσιος Ευστάσιος (29 Μαρτ) ο οποίος υπέβαλε τους δύο δοκίμους σε σκληρά γυμνάσματα και στη συνέχεια τους έκειρε μοναχούς.

      Ο Ομέρ προόδευε όλο και πιο πολύ πνευματικά και με την πάροδο του χρόνου η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται. Ο βασιλιάς Δαγοβέρτος (621-639) ακούσε γι’ αυτόν και αμέσως τον εξέλεξε επίσκοπο Τερουάννης και Βουλώνης.

     Ο νέος επίσκοπος φτάνοντας στην επαρχία του βρήκε το ποίμνιό του να έχει επανέλθει στην ειδωλολατρία. Αμέσως έκαψε τα είδωλα και άρχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο βοηθούμενος από τους μαθητές του άγιο Βερτίνο, άγιο Μομολίνο και άγιο Εβερτράνδο. Ίδρυσε μοναστήρι το οποίο έκανε κέντρο της ιεραποστολικής του δράσης.

      Ύστερα από τριάντα χρόνια διακονίας στον επισκοπικό του θρόνο, ο Θεός του στέρησε το φως των οφθαλμών. Θεραπεύτηκε όμως θαυματουργικά όταν παρευρέθηκε στην μετακομιδή  λειψάνων του αγίου Βαστού (6 Φεβρ). παρόλα αυτά γνωρίζοντας ότι τον συνέφερε πνευματικά να έχει κλειστούς τους σωματικούς του οφθαλμούς, παρακάλεσε τον άγιο να του δώσει πίσω την ασθένεια των ματιών.

      Το 660 κατά την διάρκεια μια αποστολικής του περιοδείας ασθένησε και μετά από λίγο παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό. Κατά την άνοδο της ψυχής του αγίου στον ουρανό ακούστηκαν ακατάληπτοι αγγελικοί ύμνοι. 

Ταις των σων αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς, Αμήν.