Η νηστεία καταπολεμά την εγωκεντρικότητα.

            Για συγχωρητικότητα  και νηστεία μας μιλά η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό πήρε στους ώμους του όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων. Εμείς όμως αδυνατούμε να συγχωρήσουμε τα σφάλματα των συνανθρώπων μας, αλλά παρόλα αυτά παριστάνουμε τους «καλούς χριστιανούς»…

            Από την άλλη ο Χριστός μας καλεί να κάνουμε νηστεία. Η νηστεία είναι θεόσδοτος θεσμός. Δόθηκε στους ανθρώπους από την αρχή της δημιουργίας τους. Τους δόθηκε ως αφορμή ασκήσεως και πνευματικής προκοπής. Είναι γνωστή όμως σε όλους η παρακοή των πρωτοπλάστων και η συνέπεια αυτής της παρακοής.

            Η νηστεία ασφαλώς πρέπει να είναι εκτός από σωματική και πνευματική. Δηλαδή θα πρέπει να γίνεται νηστεία σε λογισμούς, πάθη και αισχρές επιθυμίες.

            Η νηστεία καταπολεμά την εγωκεντρικότητα, διότι νηστεύοντας κάποιος αφαιρεί από το κέντρο του αυτοενδιαφέροντός του τον εαυτό του και βάζει στη θέση του τον Χριστό.

            Ασφαλώς η νηστεία δεν θα πρέπει να συνοδεύεται από επίδειξη. Στόχος του νηστευτή δεν είναι να πείσει τους συνανθρώπους του για τα «πνευματικά του επιτεύγματα», αλλά αντιθέτως να «πείσει» τον Θεό ότι του είναι αφοσιωμένος και γνήσιος μαθητής Του. Ο ενασκούμενος στην νηστεία χριστιανός θα πρέπει να έχει καλά υπόψιν του ότι ο έπαινος βλάπτει και τους τελείους.

            Κάποτε κάποιος επαίνεσε έναν άγιο άνθρωπο ότι πλέκει πολύ καλά το εργόχειρό του. Την Τρίτη φορά του είπε ο άγιος: -Αφ’ ότου εισήλθες εδώ, άνθρωπε, εδίωξες τον Θεό απ’ εμού!

            Ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης υποστηρίζει: «Μόνον ονειδισμοί και ύβρεις ωφελούν πνευματικώς τον άνθρωπο. Διότι εξ’ αυτών γεννάται η ταπείνωσις.  Κερδίζει στεφάνους. Υπομένων πνίγει εγωισμόν και κενοδοξίαν. Όθεν, οπόταν σε υβρίζουν υπερήφανε, υποκριτά, ανυπόμονε, και τα όμοια ώρα υπομονής. Εάν ομιλής έχασες».[1]

            Ο ενασκούμενος στις αρετές χριστιανός θα πρέπει να έχει και κάτι ακόμη υπόψη του. Η Χάρις συστέλλεται εννίοτε  προς δοκιμασία. Τότε τα ωραία φαίνονται άσχημα.  Έτσι ενώ αρχικά ο νηστεύων χαίρεται γιατί νηστεύει ,στην πορεία ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην έχει αυτή την πρότερη χαρά. Εδώ χρειάζεται υπομονή, επιμονή, προσευχή, ώστε στο διηνεκές να απλώσει πνευματικές ρίζες οι οποίες  δεν θα κάμπτονται από παροδικές «πνευματικές συννεφιές».

Οι πνευματικές ρίζες απλώνονται με την νηστεία η οποία έχει ρίζα της την υπακοή, η υπακοή γεννά την ταπείνωση. «της ταπεινώσεως γνώρισμα είναι τα αμέτρητα δάκρυα, όπου επί τρία ή τέσσερα χρόνια τρέχουν εν είδει πηγής. Εξ’ αυτών γεννάται η αδιάλειπτος προσευχή. Όπου μόλις ειπής –Ιησού μου γλυκύτατε! Τρέχουν δάκρυα. Μόλις ειπής  - Παναγία μου! Δεν δύνασαι να κρατήσεις. Οπότε εξ’ αυτών γεννάται μία γαλήνη εις όλο το σώμα και τελεία ειρήνη».[2]

            Αυτές είναι οι δωρεές της Θείας Χάριτος σε εκείνους που επιθυμούν να αγωνιστούν εν Χριστώ. Αλλά να αγωνιστούν για τον Χριστό και όχι για τον εαυτό τους.

            Η πάσης φύσεως νηστεία λοιπόν στης οποίας το στάδιο καλούμαστε να εισέλθουμε σε τούτη την Μεγάλη Σαρακοστή που άρχεται από σήμερα, έχει τη δύναμη να αλλοιώσει τον άνθρωπο. Όχι, ο άνθρωπος δεν γίνεται άλλης φύσεως, αλλά «τα ιδιώματα της φύσης του μεταλλάσει η Χάρις διά των του Θεού θείων ενεργειών».[3]

            Ευχόμαστε λοιπόν τούτη η Μεγάλη Σαρακοστή να γίνει η αφορμή εσωτερικών πνευματικών αλλοιώσεων,  να είναι η Σαρακοστή της πνευματικής μας ανακαίνισης και αναγέννησης εν Χριστώ Ιησού, Αμήν.