Έξοδος: β) Η Κλήση του Μωυσέως στην πύρινη βάτο.
Ο Μωυσής στα χρόνια που έζησε κοντά στον πεθερό του Ιοθόρ ήταν ποιμένας προβάτων. Μια μέρα οδήγησε το κοπάδι του πέρα των ορίων της ερήμου κοντά στο όρος Χωρήβ. Εκεί φανερώθηκε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου υπό τη μορφή πυρός εξερχομένου εκ μιας βάτου, η οποία μεν εφλέγετο αλλά δεν κατεκαίετο.
Ο τόπος στον οποίο φανερώθηκε ο Θεός υπό την μορφή της πύρινης βάτου κατά παράδοση ορίζεται η τοποθεσία που είναι κτισμένη η Ιερά Μονή του Σινά. Ο δε άγγελος που εμφανίστηκε στον Μωυσή είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ο Χριστός με τη μορφή αγγέλου.
Το ερώτημα που προκύπτει αμέσως με την ανάγνωση του Εξ. 3,2 είναι το γιατί η βάτος καιγόταν αλλά δεν εξαφανιζόταν; Πρώτον για να ελκύσει την προσοχή του Μωυσή, δεύτερον ως εικονισμός της Παναγίας η οποία μεν γέννησε αλλά παράλληλα παρέμεινε Παρθένος. Τρίτον ως συμβολισμός του Ισραηλιτικού λαού, ο οποίος καταπιέστηκε στην Αίγυπτο αλλά δεν εχάθη. Τέταρτον διότι το πυρ είναι ο καλλίτερος εικονισμός της Θεότητος διότι έχει καθαρότητα, φαεινότητα, θερμότητα, δύναμη ακατάβλητη, μεγαλοπρέπεια, πηγή ζωής και ευλογία.
Μέσα λοιπόν από την Βάτο ακούστηκε φωνή να λέει: Μωυσή Μωυσή, εκείνος απάντησε –τί είναι; Ο Θεός του είπε: - Μη πλησιάσεις εδώ· λύσε τα σανδάλια σου και βγάλε τα υποδήματά σου, διότι ο τόπος όπου στέκεσαι είναι γη αγία. Εγώ είμαι ο Θεός του πατρός σου, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ. Ο Μωυσής γύρισε αλλού το κεφάλι του διότι φοβόταν να δει τον Θεό.
Η εντολή του Θεού να βγάλει ο Μωυσής τα υποδήματά του είναι η παρακίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο να αποθέσει στην άκρη την αμαρτωλή ζωή του προσεγγίζοντας παράλληλα τον Θεό.
Εν συνεχεία ο Κύριος είπε στον Μωυσή: «Έλα τώρα να σε αποστείλω στον Φαραώ τον βασιλέα της Αιγύπτου, να βγάλεις τον λαό μου τους Ισραηλίτες από τη χώρα της Αιγύπτου».
Ο Μωυσής όμως είχε αντιρρήσεις για την αποστολή που τον προόριζε ο Θεός: «Ποιος είμαι εγώ, για να μεταβώ στον Φαραώ τον βασιλέα της Αιγύπτου και να βγάλω τους ισραηλίτες εκ της Αιγύπτου; «Εδίσταζεν, επειδή απέβλεπε και προς τη σκληρότητα του Φαραώ και προς το δυσκολοκυβέρνητο του Ισραηλιτικού λαού. Επειδή είχε πείρα της αχαριστίας των Ιουδαίων, γι’ αυτό αναχώρησε στην έρημο να ησυχάσει μη υποφέροντας την κακία αυτών» λέει ο Μέγας Βασίλειος.
Ο Θεός όμως υπόσχεται στον Μωυσή πως θα είναι μαζί του. «έσομαι μετά σου». Αμέσως όμως ακολουθεί δεύτερη αντίρρηση: «εκείνοι (δηλ. οι Ιουδαίοι) θα με ρωτήσουν: -Ποιο είναι το όνομά Του; Τί θα απαντήσω α’αυτούς»; - Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν. Είναι η απάντηση του Θεού. Ων= ο ζων, ο πράγματι υπάρχων. Δεν έχει ανάγκη άλλον για να υπάρχει Εκείνος. Είναι η αρχή και το Τέλος. Ο Προαιώνιος Θεός. Ο Θεός εξήγησε εν συνεχεία τον τρόπο συγκεντρώσεως του Ισραηλιτικού λαού, την αίτηση για την έξοδό τους από τον Φαραώ, την αναμενόμενη αρνητική απάντηση του Φαραώ η οποία όμως θα καμφθεί τελικά λόγω της Θείας επεμβάσεως. Και θα είναι τόσο συντριπτική η ήττα των Αιγυπτίων, που οι Ισραηλίτες φεύγοντας θα είναι γεμάτοι από λάφυρα χρυσά, αργυρά και πλούσιο ιματισμό.
Ο Μωυσής επανέρχεται και ρωτά: «Αν οι ισραηλίτες δεν με πιστεύσουν και δεν υπακούσουν στους λόγους μου; Ο Θεός τώρα απαντά εις αυτόν με θαύμα. -Ρίψε τη ράβδο που κρατάς κατά γης. Τότε αυτή έγινε όφις. Άπλωσε τώρα τη χείρα σου και πιάσε την ουρά του όφεος τούτου. Ο Μωυσής άπλωσε το χέρι του έπιασε την ουρά του φιδιού το οποίο έγινε και πάλι στα χέρια του ράβδος. Βάλε τώρα το χέρι σου στον κόρφο σου. Ο Μωυσής έβαλε το χέρι του στον κόρφο του, όταν δε το έβγαλε αυτό είχε γίνε λευκό όπως το χιόνι. Όταν το ξαναέβαλε στον κόρφο του το άρρωστο χέρι που έπασχε από βαρύτατης μορφής λέπρας, και το ξαναέβγαλε αυτό από τον κόρφο του, έγινε και πάλι φυσιολογικό όπως πριν. Αυτά τα δύο θαύματα θα χρησιμοποιήσει ο Μωυσής για να πείσει τους Ισραηλίτες ότι πράγματι ο Θεός είναι μαζί του.
Ο Μωυσής όμως και πάλι επανέρχεται στις αντιρρήσεις του: «Είμαι ισχνόφωνος και βραδύγλωσσος» είπε. «Ποιος έδωσε στόμα στον άνθρωπο και ποιος έκανε τυφλό και βαρήκοο, τυφλό και βλέποντα; Όχι εγώ ο Θεός; Όλες αυτές οι αντιρρήσεις του Μωυσή δείχνουν πως αυτός δεν ήταν αυτόκλητος, αλλά θεόκλητος στο έργο του. Και δια τούτο απαντά στον Θεό: -Σε παρακαλώ Κύριε χειροτόνησε άλλον, τον οποίο θα αποστείλεις , για να φέρει εις πέρας το έργο τούτο. Η αντίρρηση αυτή του Μωυσή εξόργισε τον Θεό, Οποίος του δίδει πλέον ως στόμα τον αδελφό του Ααρών. "Αυτός θα ομιλέι αντί σου εις τον λαό, αυτός θα είναι το στόμα σου, συ δε θα νακοινώνεις εις αυτόν τας υπό του Θεού αποκαλυπτομένας εις σε εντολάς"
«Πολλοί σπουδάρχαι, πολλοί αυτοχειροτόνητοι την παρούσα λαμπρότητα διώκοντες, την δε μέλλουσα κρίσιν ου προωρόμενοι. Αλλ’ ου Μωυσής τοιούτος. Φθάνει μέχρι του σημείου να εξοργίσει τον Θεό, διότι ηρνείτο την τιμή του αξιώματος» (Μ. Βασίλειος).
Έτσι ο Μωυσής παραλαμβάνοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του, κρατώντας την θαυματουργική ράβδο στα χέρια του επέστρεψε στην Αίγυπτο αφήνοντας πίσω του κάθε μορφή αντίρρησης που πρότερα είχε...