Έξοδος στ) Οι δέκα εντολές και η Διαθήκη του Κυρίου με τους Εβραίους.

Οι Ισραηλίτες μετά την Ραφιδείν έφθασαν στους πρόποδες του όρους Σινά, όπου εκεί ο Θεός κάλεσε τον Μωυσή στην κορυφή του όρους για να συνάψει την διαθήκη Του με τους Εβραίους.

Ο Κύριος κάλεσε τους Ισραηλίτες στο ιερατικό αξίωμα κατονομάζοντας αυτούς έθνος άγιο, ώστε δι αυτών να ευλογηθούν πάντα τα έθνη. Έτσι ο Θεός αποδεικνύεται Θεός όχι μόνο των Εβραίων αλλά όλης της γης.

Για τη σύναψη της Διαθήκης όλος ο λαός έπρεπε να αγνισθεί, να προετοιμαστεί τρόπον τινά για την μεγαλοπρεπή εμφάνιση του Θεού στο όρος Σινά.  Στην πρώτη αυτή «Πεντηκοστή» του ανθρώπινου γένους ο λαός έπρεπε να καθαρίσει τα ρούχα του, ως τύπο  εσωτερικής ψυχικής κάθαρσης.  Οι άνδρες έπρεπε να απέχουν από τις γυναίκες τους  για τρεις μέρες και κατά τη διάρκεια της Θεοφάνειας, κανείς δεν έπρεπε να αγγίξει το βουνό είτε άνθρωπος ήταν αυτός, είτε ζώο. Η παραβίαση αυτών των εντολών θα τιμωρούνταν με θάνατο.

Μετά τρεις μέρες από την εντολή του αγνισμού, ο Θεός κατήλθε στο όρος Σινά το οποίο κάπνιζε ολόκληρο, διότι υπό τη μορφή πυρός ενεφανίσθη ο Κύριος. Βροντές, αστραπές και ήχος σάλπιγγος ήταν τα συνοδευτικά στοιχεία της φοβερής Θεϊκής παρουσίας.

Ο Μωυσής εξήγαγε το λαό από τις σκηνές του για να ακούσουν αυτή τη συνομιλία που θα είχε εκείνος με το Θεό. Μόνο οι δύο προφήτες (Μωυσής-Ααρών) θα ανέβαιναν στην κορυφή του όρους Σινά. Κανείς άλλος ούτε και οι ιερείς δεν έπρεπε να ακολουθήσουν τους δύο άνδρες, ούτε καν να αγγίξουν κάτι από το βουνό.

Ο Θεός έδωσε στη συνέχεια στον Μωυσή τις δέκα εντολές μέσα από τις οποίες με συντομία κανονίζονται οι σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό και τον πλησίον:

1. «Δια σε δεν θα υπάρχουν άλλοι Θεοί πλην Εμού. Δεν θα κατασκευάσεις για τον εαυτό σου είδωλο ουδέ εικόνα παντός εξ όσων υπάρχουν άνω εις τον ουρανό, κάτω εις την γη και εις τα ύδατα υποκάτω της γης. (να τονίσουμε εδώ πως οι Ισραηλίτες είναι ο μοναδικός λαός της αρχαιότητας που δεν είχε εικόνα του Θεού του. Τούτο είναι αίνιγμα και σκάνδαλο για τους θρησκειολόγους)...Εγώ είμαι  ο Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλότυπος τιμωρών τέκνα δι’ αμαρτίας γονέων μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς εις εκείνους οι οποίοι με μισούν.  Το δε έλεός Μου στέλλω εις εκείνους, οι οποίοι με αγαπούν και φυλάσσουν τας εντολάς μου, εις αυτούς και τους απογόνους αυτών μέχρι χιλίων γενεών! (Ας προσέξουμε τι λέει ο Θεός: Η τιμωρία του Θεού δεν είναι μεγαλύτερη της φιλανθρωπίας Του. Ο Θεοδώρητος λέει πως η έννοια βρίσκεται στη λέξη «μισούσι με», δηλαδή τιμωρεί τους απογόνους εκείνους που αποδέχονται τα έργα των πατέρων τους και μισούν και εκείνοι τον Κύριο.... “πρόσεχε ακριβώς ότι την μεν τιμωρία ήπλωσε μέχρι τετάρτης γενεάς, τη δε φιλανθρωπία εις χιλίας γενεάς καθώς λέει ο Σεύηρος”).
2. «Δεν θα προφέρεις το όνομα του Κυρίου σου δια μάταια και ευτελή πράγματα, διότι ο κύριος δεν θεωρεί καθαρό, αθώο, εκείνον ο οποίος προφέρει το όνομά Του ματαίως και ασκόπως.
3. Ενθυμήσου την ημέρα του Σαββάτου, ώστε να αφιερώνεις ταύτην εις Εμέ. Τηρών την αργίαν ταύτης.... (Όπως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι ημέρες και την έβδομη ημέρα αναπαύτηκε, έτσι και ο άνθρωπος εις ανάμνησιν αυτού του γεγονότος ώς δήλωση ότι όλος ο χρόνος ανήκει στο Θεό, έπρεπε να αφιερώνει μία ημέρα της εβδομάδας στον Κύριο).
4. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, διά να ευτυχήσεις και να γίνεις μακροχρόνιος...( Εξ’ ίσου τιμάται εδώ ο άνδρας με τη γυναίκα. Την εποχή εκείνη όλες οι αρχαίες νομοθεσίες δεν έδιναν καμία αξία στη γυναίκα. Να η ανωτερότητα της Ιουδαϊκής νομοθεσίας και η θεοπνευστία της).
5. Ου μοιχεύσεις.
6. Ου κλέψεις.
7. Ου φονεύσεις.
8. Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρία ψευδή.
9. Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου.
10.  Ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου ούτε τον αγρόν αυτού ούτε τον παίδα αυτού ούτε την παιδίσκην αυτού ούτε του βοός αυτού ούτε του υποζυγίου αυτού ούτε παντός κτήνους αυτού ούτε όσα του πλησίον σου εστί.

Ο δεκάλογος αυτός είναι πράγματι θεόπνευστος, σε καμία άλλη θρησκεία ή νομοθεσία της αρχαιότητας συναντάμε τον μονοθεϊσμό της πρώτης εντολής, τον Σαββατισμό, άρα τον κύκλο των επτά ημερών της εβδομάδας . H δε συντομία, η σαφήνεια, η απλότητα, το βάθος η ανωτερότητα του Μωσαϊκού νόμου δεικνύουν την θεία καταγωγή του.

Ο λαός δεν άκουγε άλλα έβλεπε. Aντιλαμβανόταν την φωνή του Θεού υπό την μορφή βροντών. Τούτη η μεγαλοπρεπής εμφάνιση του Θεού προκάλεσε τρόμο στους Εβραίους οι οποίοι ζήτησαν από τον Μωυσή να τους μιλά εκείνος και όχι ο Θεός για να μη πεθάνουνε. Στην Καινή Διαθήκη όταν ομιλεί ο Θεός προκαλεί άρρητη γλυκύτητα. Να διαφορά των δύο διαθηκών.

Ακολούθως ο Θεός περνά στο δεύτερο στάδιο της αποκαλύψεως στο «βιβλίο της διαθήκης» όπως ο Ίδιος το ονομάζει , το οποίο περιλαμβάνει νόμους λατρείας, νόμους προσωπικών δικαιωμάτων, νόμους ιδιοκτησιακούς, νόμους μικτούς και ορισμένες υποσχέσεις.

Α) Ο Θεός διατάσει «εν παντί τόπω» να κτιστούν θυσιαστήρια όπου θα τελούνται εις το Πρόσωπό του ειρηνικές θυσίες. Ο Θεός αρχικά απαγορεύει την κατασκευή θυσιαστηρίων από λίθους  λαξευμένους διότι δεν είχαν ακόμη μόνιμη διαμονή και αν εγκατέλειπαν αυτά οι ειδωλολάτρες που θα τα έβρισκαν θα τελούσαν εκεί ειδωλολατρικές θυσίες. Έτσι οι απλές κατασκευές από χώμα ή σωρούς από πέτρες εύκολα θα διαλύονταν.

Β) Εν συνεχεία ο Θεός έδωσε νόμους σχετικούς με τους δούλους. Ποιοι εβραίοι γίνονταν δούλοι; Αυτοί που είχαν χρέος ανεξόφλητο. (Λευιτ.25,39). Αυτός που είχε λοιπόν ανεξόφλητο χρέος θα γινόταν δούλος μέχρι έξι χρόνια, το έβδομο θα αφήνονταν ελεύθερος παίρνοντας μάλιστα και δώρο από τον κύριό του φεύγοντας απ’ αυτόν.

Αξιοσημείωτη είναι νομική προστασία που παρέχεται στις γυναίκες δούλες διότι η κατάχρηση αυτών ήταν ευκολότερη. Δούλες γίνονταν συνήθως οι κόρες των χρεοφειλετών. Έτσι: α) αν μία δούλη δεν άφηνε ικανοποιημένο τον κύριό της, μπορούσε αυτός να την πωλήσει όχι σε ξένο αλλά σε εβραίο υπήκοο. Β) αν κάποιος πάντρευε τη δούλη του με τον υιό του, ήταν υποχρεωμένος να της φέρεται ισότιμα με τα παιδιά του, γ) αν κάποιος παντρευόταν και άλλη γυναίκα πέρα αυτής (πολυγαμία υπήρχε τότε) ήταν υποχρεωμένος να τη συντηρεί και να της παρέχει και τα συζυγικά καθήκοντα. Αν δεν το έκανε ήταν υποχρεωμένος να την αφήσει ελεύθερη.

Μη νομίσει κανείς πως ο νόμος αυτός ήταν σκληρός. Σε άλλους νόμους της αρχαιότητας οι δούλοι και οι δούλες κανένα δικαίωμα δεν είχαν. Ποτέ  δεν αποκτούσαν την ελευθερία τους αν παρέμεναν δούλοι πάνω από τριετία!

Γ) Νόμοι σχετικοί με φόνους, έλλειψη σεβασμού προς τους γονείς και κτυπήματα άλλων: Ήταν σαφής η εντολή για εκείνον που θα φόνευε  κάποιον. Θάνατος. Και τούτο επειδή η ζωή του ανθρώπου ανήκει στον Θεό. Τρεις άλλες περιπτώσεις τιμωρούνταν δια θανάτου. Α) όταν κάποιος κτυπούσει τους γονείς του. Οι άλλοι κώδικες των αρχαίων νόμων αγνοούσαν την εποχή εκείνη τη μητέρα. β) ο κακολογών τον πατέρα ή τη μητέρα αυτού. Γ) αν κάποιος άρπαζε δια της βίας και πωλούσε κάποιον για δούλο.

Αν κάποιος χτυπούσε αλλά δεν θανάτωνε κάποιον άλλο,  όμως του προκαλούσε τραύματα, τότε ήταν υποχρεωμένος να του πληρώσει τα ημερομίσθια και τη νοσήλεια του. Αν δε κάποιος, κατά τη διάρκεια που ράβδιζε τη δούλη ή τον δούλο του (ήταν η συνήθης τιμωρία που υπόκεινταν οι δούλοι) και ο δούλος πέθαινε  κατά την ώρα της τιμωρίας τότε αυτός θα τιμωρούνταν με θάνατο. Αν όμως ο δούλος ζούσε μετά τον ραβδισμό δύο τρεις μέρες, τότε ο κύριος αυτού δεν είχε καμία συνέπεια της πράξης του, διότι ο δούλος θεωρούνταν ως ιδιοκτησία αυτού.

Μη νομίσει κάποιος πως οι νόμοι αυτοί ήταν απάνθρωποι. Διότι την εποχή εκείνη τα υπόλοιπα έθνη δεν προέβλεπαν καμία απολύτως νομοθεσία για την προστασία των δούλων. Είναι μεν ατελής οι νόμοι αυτοί συγκριτικά με τους ευαγγελικούς νόμους, όμως πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας τη εποχή και τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε.

Ας προσέξουμε τώρα τον παρακάτω νόμο που αφορά τα έμβρυα: «Εάν φιλονικούσαν δύο άνδρες και κτυπούσαν κατά τη διάρκεια της συμπλοκής γυναίκα έγκυο και  το παιδί πέθαινε ενώ ήταν ακόμη ασχημάτιστο (εννοεί πρό του τετάρτου μηνός της εγκυμοσύνης), ο ένοχος θα τιμωρούνταν με πρόστιμο το οποίο θα ήταν ανάλογο των απαιτήσεων της συζύγου της γυναικός. (άρα εδώ ο νόμος θεωρεί την  θανάτωση του εμβρύου όχι ως φόνο αλλά ως σωματική βλάβη της γυναικός)... εάν όμως το εξελθόν παιδίον ήταν σχηματισμένο (δηλ. μετά τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης) , ο ένοχος θα έδιδε ζωής αντί ζωής εφαρμοζομένου του νόμου της ταυτοπαθείας. Ο οποίος είναι ο εξής: οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, έγκαυμα αντί εγκαύματος, πληγήν αντί πληγής, μώλωπα αντί μώλωπος» (στην δεύτερη περίπτωση λοιπόν που το έμβρυο ήταν σχηματισμένο, το έμβρυο θεωρούνταν πρόσωπο, έχοντας  ίσα δικαιώματα με κάθε άλλο άνθρωπο και η θανάτωση αυτού τιμωρούνταν με τον παραπάνω νόμο της ταυτοπαθείας)....

Ο νόμος της ταυτοπαθείας δεν είναι απάνθρωπος όπως οι ορθολογιστές ισχυρίζονται. Ο κώδικας του Χαμουραμπί και ο Ασσυριακός νόμος που ήταν σε εφαρμογή την εποχή εκείνη προέβλεπε να τιμωρούνται αθώα τέκνα αντί του ενόχου πατρός. Πόση λοιπόν είναι εδώ η ανωτερότητα του Μωσαϊκού νόμου!

Ας προσέξουμε επίσης στον νόμο που αναφέρεται στο Εξ. 22, 2-3 κατά τον οποίο αν κάποιος κλέψει και τη στιγμή της κλοπής πιαστεί και θανατωθεί από τον ιδιοκτήτη, ο ιδιοκτήτης δεν θα τιμωρούνταν  για τον φόνο που διέπραξε διότι βρίσκονταν σε καθεστώς ψυχικής έξαψης. Αν όμως την επομένη ημέρα ή μετά από ώρες σκότωνε τον κλέφτη τότε θα τιμωρούνταν με θάνατο. Εδώ λοιπόν παρατηρούμε σε αντίθεση με όλους τους άλλους ισχύοντες νόμους της αρχαιότητας πόσο ανώτερος και λογικότερος είναι ο Εβραϊκός νόμος ο οποίος λαμβάνει υπόψη του τις συνθήκες κατά τις οποίες ένα έγκλημα διεπράχθη.

Δ) Λοιποί νόμοι: Ο Θεός προστατεύει τις απατημένες παρθένες, απαγορεύει την κτηνοβασία, την ειδωλολατρία και την μαγεία, τα οποία παραπτώματα τιμωρεί με θάνατο. Προστατεύει επίσης τους ξένους, τις χήρες τα ορφανά και τους πτωχούς δίδοντας εν τέλη την εντολή Του: «Θα είσθε άγιοι άνθρωποι ενώπιόν Μου».

Ε) Νόμοι δια τους δικαστικούς: Τους δικαστικούς ο Θεός τους ήθελε άμεμπτους στην κρίση τους. Να μην ακολουθούσαν τη γνώμη της πλειονότητας αλλά την δίκαιη κρίση. Να μην κάμπτονταν από την πτωχεία του πένητος, να βοηθούσαν τους εχθρούς τους συμφιλιωνόμενοι τελικά με αυτούς, να μην δωροδοκούνταν, να μην αδικούσαν τον προσήλυτο δηλαδή τον ξένο στην πατρίδα τους.

Ο Θεός υποσχέθηκε στο λαό Ισραήλ ότι αν αυτοί τηρούσαν τους νόμους Του θα τους οδηγούσε στην γη της επαγγελίας διώχνοντας σταδιακά από κει όλους τους εχθρούς τους.

Η Διαθήκη αυτή επικυρώθηκε με την κλήση του Μωϋσέως του Ααρών και 73 πρεσβυτέρων που ανέβηκαν στο όρος Σινά. Ο Μωυσής διάβασε τους νόμους στο λαό ο οποίος αποδέχθηκε τους όρους της διαθήκης. Στη συνέχεια ο Μωυσής έστησε θυσιαστήριο αποτελούμενο από 12 λίθους (12 φυλές του Ισραήλ) και εκεί προσέφερε ολοκαυτώματα ειρηνικά. Το μισό αίμα των ζώων που προσφέρθηκε το χρησιμοποίησε για το ραντισμό του θυσιαστηρίου και το άλλο μισό για να ραντίσει το λαό. Η πράξη αυτή συμβολίζει την εξιλέωση και την καθαρότητα. Το Αίμα επίσης επικύρωσε τη διαθήκη ως πράξη ένωσης του Θεού με τον Ισραηλιτικό λαό.

 Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός επικύρωσε την Καινή Διαθήκη με το δικό Του το Αίμα.

Ο Θεός ενεφανίσθη  στους πρεσβυτέρους, τον Μωυσή και τον Ααρών ως επικύρωση της Διαθήκης. Πως εμφανίσθηκε; Μάλλον  με ανθρώπινη μορφή· διότι γίνεται λόγος περί ποδών (εξ. 24, 10-11).  Έτσι επικυρώθηκε η Διαθήκη του Θεού με τους Εβραίους με την τελική παρουσία του ίδιου του Θεού. Ο τόπος που στάθηκε ο Θεός είχε την εικόνα σαπφείρου και καθαρού ουρανού χρώματος κυανού διαφανές. Εικόνες της Θείας καθαρότητας και μεγαλοπρέπειας!