Έξοδος Ε΄) Το ταξίδι των Ισραηλιτών από την Ερυθρά θάλασσα προς το Σινά.
Το ταξίδι αυτό διήρκησε δύο μήνες. Το πρώτο πέρασμά τους έγινε από την έρημο Σουρ. Διέσχισαν 12 χλμ επί της αμμώδους παραλίας της χερσονήσου του Σινά, έχοντας δεξιά τους την Ερυθρά Θάλασσα και αριστερά τους τη φαλακρή χαμηλή οροσειρά. Τρεις ολόκληρες μέρες οι Ισραηλίτες δεν έβρισκαν εκεί νερό για να πιουν. Στην τοποθεσία Μερράν, δηλ. 65 χλμ δυτικότερα, βρήκαν μεν νερό, αλλά αυτό ήταν πικρό ακατάλληλο προς πόση. Ο λαός γόγγυζε κατά του Μωυσή λέγοντας: «Τί θα πιούμε»; Ο Κύριος έδειξε τότε στον Μωυσή ένα ξύλο και του είπε να το βάλει μέσα στο πικρό νερό και εκείνο θαυματουργικώ τω τρόπω μετέτρεψε το νερό σε πόσιμο.
Το θαύμα αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πρώτη πληγή του Φαραώ, κατά την οποία τα νερά του Νείλου μεταβλήθηκαν θαυματουργικώς σε αίμα. Το δε ξύλο που χρησιμοποίησε ο Μωυσής για να θεραπεύσει την πικρία των υδάτων, προτυπώνει το Τίμιο Ξύλο του Ζωοποιού Σταυρού το οποίο θεραπεύει την ψυχική πικρία των ανθρώπων.
Η έρημος Σιν ήταν το επόμενο πέρασμα των Εβραίων. Εκεί οι πεδιάδες είναι στενότερες, τα δε βουνά σκοτεινότερα. Η όλη πορεία ήταν επίπονη, η τροφή σπάνια, η κούραση ιδίως στα παιδιά και τις γυναίκες ανυπόφορη.
Στην κατάσταση αυτή ευρισκόμενοι οι Ισραηλίτες, θυμήθηκαν τα άφθονα κρέατα των Αιγυπτίων. Ξέχασαν τα θαύματα που έκανε γι’ αυτούς ο Θεός και γόγγυξαν. Ο Θεός απάντησε στην μεμψιμοιρία τους με θαύμα βρέχοντας από τον ουρανό άρτους. Οι Εβραίοι βλέποντας τους άρτους αυτούς, τους ονόμασαν μάννα· από το εβραϊκό Μαν-χου; Που σημαίνει τί είναι αυτό;
Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης λέει: «Το μεν φαινόμενο των άρτων είναι ενός είδους, η δε ποιότης ήτο δι έκαστον ποικίλη αναλόγως της επιθυμίας του, άρτος και γάλα και κρέας και λάχανο εγένετο».
Το μάννα που έβρεχε ο Θεός ήταν άφθονο, ο καθένας όμως Ισραηλίτης μπορούσε να συλλέγει τόσο μόνο όσο του χρειαζόταν καθ’ εκάστην ημέρα. Την ημέρα της Παρασκευής όμως έπρεπε να προμηθευτούν την διπλάσια ποσότητα διότι το Σάββατο απαγορευόταν κάθε εργασία. Οι ορθολογιστές πιστεύουν πως ήταν η φύση του μάννα τέτοια που αλλοιώνονταν μέσα σε 24 ώρες. Δεν μπορούν όμως να εξηγήσουν ούτε το θαύμα του Σαββάτου, ούτε πολύ περισσότερο το μάννα που φύλαξαν οι Εβραίοι στην κιβωτό της Διαθήκης προς ανάμνηση αυτού του θαύματος.
Εκείνο το βράδυ ο Θεός έκανε και άλλο θαύμα. Έστειλε ορτύκια τόσα πολλά, ώστε αυτά σκέπασαν την κατασκήνωση των Ισραηλιτών προσφέροντας έτσι σε αυτούς άφθονο κρέας!
Το μάννα, ομοίαζε με σπόρο κοριάνδρου (βλέπε φωτογραφία αριστερά) είχε γλυκιά γεύση σαν μέλι, ενώ κατά το άρωμα ήταν όμοιο με το αραβικό κόμμι.
Ένα γομόρ, δηλαδή 4,08 κιλά είχε δικαίωμα να συλλέγει ο καθένας. Κανείς δεν έπρεπε να αποθηκεύσει από αυτά για την επόμενη μέρα αν δεν ξημέρωνε όπως είπαμε Σάββατο. Αν κάποιος παράκουγε έβρισκε το αποθηκευμένο του μάννα την άλλη μέρα σκουληκιασμένο και βρώμικο.
40 έτη έτρωγαν το μάννα οι Εβραίοι. Ασφαλώς αυτό δεν αποτελούσε τη μοναδική τους τροφή. Έπιναν και γάλα, έτρωγαν και λιγοστό κρέας από τα ζώα που διατηρούσαν. Είχαν κατά διαστήματα και σιτηρά από τις καλλιέργειες που έκαναν στις οάσεις της ερήμου.
Το μάννα συμβολίζει τη Θεία Κοινωνία η Οποία είναι ο αληθινός Άρτος «ο εκ του ουρανού καταβαίνων».
Το περιστατικό της Μερράν επαναλήφτηκε και στην έρημο Ραφιδείν όπου εκεί οι Ισραηλίτες δεν έβρισκαν νερό για να πιουν. Ο Μωυσής έλαβε και πάλι τη ράβδο του, αλλά εξοργισμένος αυτή τη φορά χτύπησε τον υποδεικνυόμενο εις αυτόν βράχο υπό του Θεού, δύο φορές, διότι ήταν αγανακτισμένος με τη συμπεριφορά των Εβραίων. Εξαιτίας αυτής της οργής, ο Θεός δεν επέτρεψε αργότερα στον Μωυσή και τον Ααρών να εισάγουν αυτοί το λαό στη γη της επαγγελίας.
Στην έρημο Ραφιδείν οι Ισραηλίτες είχαν και άλλο πειρασμό. Οι Αμαληκίτες, ένας νομαδικός λαός που ζούσε νότια της Χαναάν επιτέθηκαν εναντίον τους.
Ο Μωυσής έδωσε εντολή στον Ιησού του Ναυή να πολεμήσει εκείνος τους Αμαληκίτες. Του είπε επίσης: «Εγώ, Να! Θα είμαι στην κορυφή του λόφου και η ράβδος του Θεού θα είναι στο χέρι μου».
Πράγματι, καθήμενος ο Μωυσής στην κορυφή ενός λόφου που είχε θέα προς τη μάχη, ύψωνε τα χέρια του στο Θεό. Όσο τα είχε υψωμένα νικούσαν οι Ισραηλίτες, όταν δε τα κατέβαζε εξαιτίας της κούρασης, νικούσαν τότε οι Αμαληκίτες. Τα χέρια του τα είχε υψωμένα σταυροειδώς εις τύπον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ο Οποίος συντρίβει τους αμαληκίτες, δηλαδή το διάβολο και τα όργανά του.
Οι Εβραίοι τελικά στήριξαν τα χέρια του Μωυσή στην ανάταση και κέρδισαν τους Αμαληκίτες, ιδρύοντας στην τοποθεσία Θυσιαστήριο στο Θεό.